Της φυλακής τα σίδερα…....(Μέρος Α).

ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεώργιος Σανιδάς παρήγγειλε «να παρακολουθούν σε καθημερινή βάση την κυκλοφορία των εφημερίδων και περιοδικών και εφόσον μαζί με αυτά πωλούνται ταινίες με άσεμνο περιεχόμενο να παραγγέλλουν την ενέργεια προκαταρκτικής εξετάσεως και εν συνεχεία να ασκούν δίωξη κατά παντός υπευθύνου για παράβαση του άρθρου 29 παράγραφος 1 του Ν. 5060/1931»

Όλα έγιναν γρήγορα. Τα άτομα της ηλεκτρονικής δίωξης εισέβαλλαν στο προσωπικό μου χώρο και με την χρήση λεκτικής βίας μου κατάσχεσαν το σκληρό μου δίσκο. Δεν βρήκαν κάτι το μεμπτό αλλά η δημοσίευση προσφοράς πορνογραφικού υλικού από το ιστολόγιο μου στάθηκε από μόνη της δυνατή να δέσουν την κατηγορία και να προχωρήσουν σε σύλληψη. Μέσα σε μια μέρα πέρασα αυτόφωρο και με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα ένοχος για παραβίαση του άνωθεν νόμου. Με πέταξαν στο μπουντρούμι της φυλακής. Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα μέσα στο κελί ένιωσα άδειος. Είναι γνωστό ότι τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες και εγω τέτοιους τίτλους τους αποποιούμαι. Παρότι θύμα ενός αστείου νόμου προσπάθησα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να οργανώσω την υπεράσπιση μου. Πίστεψα ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο που θα τελείωνε γρήγορα

Κατέβηκα στο εστιατόριο της φυλακής για μεσημεριανό. Αφού σερβιρίστηκα επεξεργάστηκα γρήγορα το χώρο γύρω μου και αποφάσισα να πάω να κάτσω κάπου απομακρυσμένα προσπερνώντας τα περίεργα βλέμματα που με κάρφωναν. Για κακή μου τύχη πήγα και έκατσα διπλά στο αλβανικό λόμπι κάτι που οι ελληναράδες τρόφιμοι δεν το είδαν με καλό μάτι. Το απόγευμα είπα να φρεσκαριστώ και να ανανεωθώ με ένα ντουζ στα υπερλούξ ομαδικά μπάνια της φυλακής πριν δεχτώ την επίσκεψη του δικηγόρου μου. Ευτυχώς ήμουν ολομόναχος και είχα την ησυχία μου. Όχι για πολύ όμως όπως απεδείχθη

Καθώς άφηνα το νερό να κυλίσει στο κορμί μου και να ξεπλύνει σώμα και νου ένιωσα την επικίνδυνη παρουσία δυο νταγλαράδων δίμετρων, με ποικιλόμορφα τατουάζ να στολίζουν το σώμα τους, έντονη και επικίνδυνη. Εντάξει δεν είμαι τόσο χαζός ώστε να μην καταλάβω τον σκοπό τους ο οποίος ήταν διττός. Πρώτον να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες σεξουαλικές τους ορέξεις πάνω στο άσπιλο κορμί μου και δεύτερον να ξεκαθαρίσουν το μήνυμα τους ότι παρτίδες με αλλόθρησκους αλλοδαπούς δεν συγχωρούνται εκεί μέσα. Σαν ενστικτώδης αντίδραση είπα να φωνάξω δυνατά αλλά το πρόσωπο τους πρόδιδε ότι θα ήταν μια μάταιη απέλπιδα προσπάθεια σωτηρίας. Επηρεασμένος και από πολλές ταινίες που διαδραματίζονται σε φυλακές αποδέχτηκα την μοίρα μου και έσκυψα να πιάσω το σαπούνι. Θα ταξιδέψω την σκέψη μου αλλού είπα στον εαυτό μου σβήνοντας τις αισθήσεις μου τουλάχιστον για όσο κρατήσει η πράξη. Από την άλλη σκέφτηκα ότι ήταν ευκαιρία να λύσω την απορία μου για το αν έχω θαμμένες στο υποσυνείδητο ομοφυλοφιλικές τάσεις που αρνούνται να βγουν στην επιφάνεια. Τελικά καμία απορία μου δε λύθηκε καθώς ο δασύτριχος κώλος μου τους αποθάρρυνε. Έφυγαν αδειασμένοι μουρμουρώντας κάτι ακατάληπτες βρισιές που άμα κατάλαβα καλά είχαν να κάνουν με την μηδαμινή προσοχή που δίνουν στην αξία της καλαισθησίας και της ολικής αποτρίχωσης οι σημερινοί νέοι.

H επίσκεψη του δικηγόρου, το απόγευμα, κάθε άλλο παρά ευχάριστη ήταν. Μου ανακοίνωσε με ένα βαρύ ύφος ότι μέχρι να οριστεί δικάσιμος είχα κριθεί προφυλακιστέος. Σαν να μην έφτανε αυτό απειλούμουν και με βαριά ποινή. Απορημένος και αηδιασμένος με την κυρά δικαιοσύνη γρονθοκόπησα το αλεξίσφαιρο τζάμι που μας χώριζε στην μικρή αίθουσα του επισκεπτηρίου. Τις επόμενες 2 μέρες έμεινα αυτόβουλα έγκλειστος στο κελί μου βυθισμένος σε σκέψεις που αναλώνονταν γύρω από έννοιες δικαίου και κρατικής αναλγησίας. Την τρίτη μέρα αποφάσισα να αντιδράσω.

Σαν μια πρώτη μορφή αντίδρασης σκέφτηκα την απεργία πείνας. Βέβαια δεν προχώρησα σε αυτή τη λύση λόγο του κοιλιοδουλισμού μου. Μετά σκέφτηκα να περάσω την ιστορία μου στα μίντια με το απαραίτητο δραματουργικό ύφος που ταιριάζει σε μια τέτοια αδικία που υπέστη. Ύστερα αναρωτήθηκα αν πρέπει να γίνω τηλεοπτικό προϊόν και να διασυρθεί η αξιοπρέπεια μου. Τελικά στήριξα όλες μου τις ελπίδες στους ευαίσθητους πολυαγαπημένους μου συνβλογκερς που σαν μάθαιναν την περιπέτεια μου θα συντόνιζαν κίνημα υποστήριξης και θα δημιουργούσαν μια μορφή πίεσης στα όργανα εξουσίας. Όλα αυτά απαιτούσαν χρόνο όμως και εγώ δεν είχα υπομονή. Έσβηνα κάτω από την στέρηση της ελευθερίας μου. Έπρεπε να δράσω γρήγορα.

Το κελί μου

Έκανα την εμφάνιση μου στο εστιατόριο για να πάρω το συσσίτιο. Έμεινα για λίγες ώρες να βουτώ το κουτάλι μου στο απροσδιόριστο περιεχόμενο του πιάτου μου και να κοιτώ το κενό. Όταν εκείνος ο απαίσιος αχταρμάς λαχανικών και χυλού πλήγωσε τον ουρανίσκο μου έσπασα μέσα μου. Τέσσερεις μέρες στην φυλακή, σχεδόν βιασμένος σωματικά, σίγουρα βιασμένος ψυχολογικά , με το αίσθημα της αδικίας αβάσταχτο και ζώντας σε συνθήκες άθλιες ξέσπασα με τέτοιο τρόπο που τρόμαξα ακόμα και ο ίδιος. Έσπρωξα το πιάτο μου, σηκώθηκα πάνω στο τραπέζι και απευθύνθηκα στους άλλους κρατούμενους με στόμφο και πυγμή. Τα λόγια μου πύρινα. Ένα βροντερό λογύδριο περί κοινωνικής αδικίας, ένας λόγος υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που θα ζήλευε και ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ένα κατηγορώ πομπώδες για την ανισότητα που κυριεύει το σύστημα δικαιοσύνης ήταν μερικά από όσα ξέρναγε ακατάπαυστα η γλώσσα μου εκείνη την ώρα. Και ύστερα ο προσωπικός μου πόνος. Εξήγησα στο έκπληκτο κοινό μου ότι έπεσα θύμα λογοκρισίας από ένα κράτος κεκαλυμμένης χούντας, βρισκόμενος αντιμέτωπος με κατηγορίες γελοίες και αντιδημοκρατικές.

Το κοινό εκστασιασμένο με επευφημούσε. Οργή και θυμός γέμισαν τα στήθη τους. Φωνές υστερικές και δίκαιες κυρίευαν το χώρο και πολλαπλασιάζονταν με τρομερή ταχύτητα. Αρχίσαμε να αναποδογυρίζουμε τα τραπέζια και να βαράμε με δύναμη του τείχους. Θέλαμε να δημιουργήσουμε θόρυβο. Να ακούσουν εκεί έξω την κραυγή των υπανθρώπων πιο δυνατή και απειλητική από ποτέ. Και τότε ακούστηκε ένα κάλεσμα που ήταν στα χείλη όλων μας.

«ΕΞΕΓΕΡΣΗ»

Ανέλαβα ρόλο συντονιστικό σχεδόν αυθόρμητα. « Όλοι στην ταράτσα» φώναξα με δύναμη για να επισκιάσω το φόβο τους. Πιάσαμε εξ απήνης του φρουρούς και εύκολα βρήκαμε διέξοδο προς τα πάνω. Φράξαμε την μοναδική είσοδο πρόχειρα και αρχίσαμε να οργανώνουμε την αντίσταση μας.

Ένιωσα υπόχρεος απέναντι τους και ανέλαβα να τους τονώσω ψυχολογικά. Ήμασταν ενωμένοι. Όλοι οι τρόφιμοι ανεξαρτήτου φυλής μια γροθιά για το κοινό σκοπό. Το αίτημα μας ήταν σαφές και τέθηκε κατευθείαν προς κρίση του διοικητή των φυλακών. Απαιτούσαμε απλά σεβασμό. Μια λέξη, ένα αίτημα, αλλά ο αιμοβόρος και χαιρέκακος διοικητής μας αγνόησε επιδεκτικά. Οργάνωσε τον στρατό του και μας έδωσε διορία να γυρίσουμε στα κελιά μας μέχρι τα μεσάνυχτα αλλιώς θα έκανε χρήση βίας.

Οι ώρες πέρναγαν. Νύχτωσε και το κρύο ήταν έντονο. Ήμασταν όλοι τρομοκρατημένοι. Το σχέδιο ήταν πρόχειρο και η τιμωρία που θα επακολουθούσε σαν τέλειωναν όλα φάνταζε μεγάλη. Οι φωνές υπέρ του να πρυτανεύσει η λογική και να συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις τους άρχισαν να πληθαίνουν. Οι δεσμοφύλακες ήταν πολυάριθμοι και εξοπλισμένοι ,ενώ εμείς λίγοι, ταλαιπωρημένοι και με μόνα μας όπλα κάτι καυσόξυλα πεταμένα εδώ και εκεί…….

(συνεχίζεται)

Απίθανες προσφορές

Εντάξει πρέπει να το παραδεχτώ πια. Δε πάει άλλο, πρέπει να βρεθώ αντιμέτωπος με την αλήθεια. Αυτό το ιστολόγιο πάει κατά διαόλου. Σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις του τράκερ μου οι επισκέψεις στο μπλόγκ έχουν σταθεροποιηθεί και δείχνουν μάλιστα και μια ροπή για κατρακύλα. Οι ενδείξεις για πτωτική τάση με έχουν ανησυχήσει ταμάλα. Καλά τι περιμένω και εγώ. Ποιος να ενδιαφερθεί για ποστ με τραβηγμένες από τα μαλλιά ιστορίες υπερρεαλιστικής καθημερινότητας στολισμένες με παρωχημένους συμβολισμούς, ποστ με συνταγές για κοτόπουλα και κωλόχερα αλλοδαπών ποδοσφαιριστών, που παρελαύνουν σε αυτό τον ιστοχώρο.

Επίσης εκεί έξω ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Ταλαντούχοι αναλυτές, γνωστοί και επίδοξοι λογοτέχνες, δημοσιογράφοι ονομαστοί και κλέφτες ποιημάτων κατακλύζουν την μπλογκόσφαιρα και κερδίζουν αναγνωσιμότητα. Και τι μένει πιστοί μου και αγαπημένοι 20 τον αριθμό αναγνώστες για το φτωχό πλην τίμιο καμπαμαρού που διψάει για φήμη και δόξα?
Τίποτα!

Αλλά το δαιμόνιο επιχειρηματικό μου μυαλό είναι μπροστά από την εποχή του. Αυτά τα μαρκετίστικα διαφημιστικά κόλπα νομίζω ότι θα δώσουν και πάλι την λύση. Καινούργια μόδα λοιπόν στην κοινωνία του αθέμιτου ανταγωνισμού που ζούμε ο κατακλυσμός του έντυπου τύπου με πορνοταίνιες γεγονός το οποίο έχει αυξήσει κατακόρυφα τις πωλήσεις ακόμα και εφημερίδων που πέρα από ένα γυαλιστερό περιτύλιγμα δεν έχουν τίποτα άλλο να πουν και να δείξουν. Θα μου πείτε έτσι υπονομεύεται η αξία του αρθρογράφου αλλά ψήλος στα αυτιά του εκδότη. Δε βαριέσαι από όποια πλευρά και να το δούμε σπέρμα να δίνεις στον λαό και πάρε του και την ψυχή. Δε κάνεις δα και κάνα έγκλημα. Απαγκιστρωμένος λοιπόν από κάθε ηθικοπλαστικό προβληματισμό( όχι προβληματίστηκα για λίγα δεύτερα είναι η αλήθεια) σκέφτηκα Γιατί όχι και στον ηλεκτρονικό τύπο?

Έτσι λοιπόν προβαίνω σε μια παγκόσμια πρωτοτυπία( ναι σιγά τη καινοτομία αλλά τεσπα) και προσφέρω τσόντα στο μπλογκολαό του διαδικτύου. Λοιπόν κάθε εβδομάδα θα βλέπω τα ρέφερενς στον τράκερ μου και τα 5 πρώτα i.p σε επισκέψεις θα κερδίζουν απίθανα ζουμερά ντι-βι-ντι. Τα καταπληκτικά δώρα, γι' αυτή την εβδομάδα, έχουν ως εξής

1. Ο 5ος θα κερδίζει τα άπαντα της Εμμανουέλλας 2000 "εντίσιον" που προβάλλεται και στο Αλτερ. Αυτή λέω μωρέ με το κολιέ που προκαλεί οργασμούς και το πληκτρολόγιο από το μέλλον που με το πάτημα ενός κομβίου σηκώνει και τα ασήκωτα, ξέρετε τώρα.

2. Ο 4ος θα κερδίσει την υπερπαραγωγή «η χιονάτη και οι επτά καυλωμένοι νάνοι» με έξτρα κουκλάκι μινιατούρα νάνος σε στύση ή πλαστική φουσκωτή χιονάτη.

3. Ο 3ος θα κερδίσει αποκλειστικό βίντεο από τα όργια στα "no shoes parties" που διοργανώνει ο μεγάλος πορνοπαραγωγός Alex

4. ο 2ος τα άπαντα της Τρέισι Λόρντς και της Τζίνα Τζέιμσον . Θα μου πείτε αυτά τα κατεβάζω ρε φίλε από τα τόρρεντς αλλά προσέξτε τα ντι-βι-ντι θα περιέχουν και αποκλειστικές σκηνές από τα παρασκήνια καθώς και καινούργιο κολπάκι νέας τεχνολογίας με πρόγραμμα προσομοίωσης όπου θα έχετε την δυνατότητα για ένα φανταστικό sexual intercourse με τις εν λόγο πρωταγωνίστριες

5. Και τώρα το σουπερ δώρο μου. Ο 1ος αν είναι άνδρας κερδίζει όλα τα παραπάνω( ή κοινώς τον πούλο) και αν είναι γυναίκα( εδώ είναι τα καλά) –έτσι για να καταργήσουμε και τα στερεότυπα ότι και καλά οι τσόντες απευθύνονται μόνο στον ανδρικό πληθυσμό- κερδίζει την μοναδική κόπια από την πριβέ σεξ τέιπ που θα τραβήξει με πρωταγωνίστρια την ιδία και επιβήτορα την αφεντιά μου.

Εγώ ο επιβήτορας:Φωτογραφία μου από προηγούμενες συμμετοχές σε private sex tapes!

Παρακαλώ στο τέλος της εβδομάδας με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων οι κύριοι νικητές να επικοινωνήσουν μαζί μου μέσω e-mail (βρίσκεται στο προφίλ μου) ώστε να μου δώσουν τα στοιχεία τους για να τους στείλω τα δώρα

Ευχαριστώ

Ελληνική δικαιοσύνη

Δεν ήξερα ότι το κωλόχερο αλβανού (ποδοσφαιριστή) τιμωρείται με απέλαση!!!!

Από του χάρου τα δόντια.......

Το φετινό μου Πάσχα δεν διέφερε και πολύ από όλα τα προηγούμενα. Σίγουρα το βουκολικό σκηνικό με το σούβλισμα του οβελία, τα δημοτικά τραγούδια και τους παραδοσιακούς αυτοσχέδιους οικογενειακούς χορούς είναι κάτι το οποίο πολλοί από σας το έζησαν, και φέτος, και δεν επιτάσσει κάποιας ιδιαίτερης αναφοράς. Το Πάσχα σαν γιορτή μου αρέσει. Έχει ως επίκεντρο το φαγοπότι και εγώ ένας κοιλιόδουλος που σέβεται τον εαυτό του το τιμώ ιδιαιτέρως. Φέτος θα απολάμβανα το πανηγύρι όπως επιθυμούσα αν βέβαια δεν ήμουν τραυματίας. Μάλιστα κύριοι αναγνώστες, αναρρώνω. Αναρρώνω αργά αλλά σταθερά από ένα ατύχημα που νομίζω ότι θα μου μείνει βαθιά χαραγμένο στην μνήμη . Δε ξέρω άμα ο όρος ατύχημα είναι δόκιμος γι αυτό που έζησα αλλά έτσι θα το ονομάσω ακόμα και αν διατηρώ την αμφιβολία ότι τα κίνητρα, αν και καλά κρυμμένα, υπάρχουν για να μετατρέψουν το ατυχές συμβάν σε μια εκ προμελέτης, ή για να μη το βαρύνουμε πολύ, σε μια εξ αμελείας απόπειρα φόνου. Ανεξάρτητα τον χαρακτηρισμό του γεγονότος, το σίγουρο είναι ότι στις 29/3 κάπου στην σταδίου άγγιξα το θάνατο με ένα τρόπο περίεργο, ασύνηθες, άδοξο μα πέρα για πέρα αιμοβόρο και σαδιστικό.

Ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα που σίγουρα θα έπρεπε να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στη σχόλη αλλά για κακή μου τύχη κάποιες δουλείες έπρεπε να διεκπεραιωθούν και δεν χωρούσαν αναβολή. Κίνησα πρωί πρωί βιαστικά για την τράπεζα. Η ανοιξιάτικη αύρα μου προκάλεσε μια περαστική ευθυμία και σφύριζα ρυθμικά ένα χαρούμενο δικό μου σκοπό όταν προσπέρασα το συγκεντρωμένο πλήθος. Λένε ότι η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, και σίγουρα αυτή η παροιμία ταιριάζει απόλυτα στη περίπτωση μου μιας και η περιέργεια μου να σταματήσω και να επεξεργαστώ την περίεργη εκείνη μάζωξη γυναικών, έξω από το κατάστημα ρούχων με τα κατεβασμένα στόρια, παραλίγο να αποβεί μοιραία για μένα.

Αυτό που μου προξένησε την περιέργεια εκτός από αυτό καθεαυτό το γεγονός της συνάθροισης τόσων πολλών γυναικών πρωινιάτικα έξω από ένα κατάστημα πριν καν αυτό ανοίξει τις πόρτες του, ήταν και η ευλαβική ησυχία που επικρατούσε ανάμεσα σε τόσα θηλυκά όταν σίγουρα κάποια από αυτά, υπό κανονικές συνθήκες, θα είχαν πολλά να συζητήσουν γύρω από ρούχα, γκόμενους, κους κους και άλλα σημαντικά θέματα. Τις πλησίασα αρκετά. Καθώς αντίκρισα τα πρόσωπα τους ένιωσα λίγο αμήχανα. Δες σας κρύβω πως ένας περαστικός φόβος με διαπέρασε. Τον προσπέρασα γιατί τον θεώρησα γελοίο και ακατανόητο. Το πρόσωπο τους ήταν ανέκφραστο. Σοβαρές και αμίλητες εστίαζαν το βλέμμα τους πάνω στα κλειστά στόρια. Μια από αυτές την πλησίασα ακόμα περισσότερο. Η παγερή της ματιά με έκανε να νιώσω ακόμα πιο αμήχανα και σε μια στιγμιαία μορφή αντίδρασης, αφύσικης θα έλεγα, πήρα ενστικτωδώς την γνωστή έκφραση ερωτύλου που εγκαλώ σε τέτοιες περιπτώσεις. Σήκωσα τα φρύδια μου και όπλισα την φλογερή μου ματιά που εξημερώνει ακόμα και άγριες ύαινες. Μάταια. Δεν εισέπραξα τίποτα παρά μόνο αδιαφορία. Τότε άρχισα να ανησυχώ σημαντικά.

Ένιωσα ξαφνικά την ανάσα τους να βαραίνει και να εισπνέουν γρήγορα και σταθερά. Ανήσυχες περίμεναν το σύνθημα να ξεχυθούν προς τον στόχο τους. Η προσμονή τους γινόταν ολοένα και πιο νευρική. Αφουγκραζόμουν γύρω μου μια ατμόσφαιρα πολεμική. Λες και δεκάδες πειρατές ήταν έτοιμοι να εξορμήσουν με μανία προς τη λεία τους , αποφασισμένοι να κατακτήσουν ο καθένας για την πάρτη του το μεγαλύτερο μερίδιο από το θησαυρό που βρισκόταν πιο κοντά από κάθε άλλη φορά. Το σήμα προειδοποίησης για το άγνωστο κίνδυνο που έρχεται, ηχούσε στα αυτιά μου πιο δυνατά από ποτέ. Έκανα να φύγω από εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσα, όταν ξαφνικά κάποιες σειρήνες από κάποια μεγάφωνα μέσα από το μαγαζί έσπασαν την σιωπή και κάποια αντίστροφη μέτρηση άρχισε να κυλά. Τα στόρια άρχισαν να σηκώνονται αργά και οι αμαζόνες έσπρωχναν το χώμα κάτω από τα πόδια τους σαν τον ταύρο λίγο πριν επιτεθεί στον ταυρομάχο και εγώ εκεί αποσβολωμένος έμεινα με το στόμα ορθάνοικτο να κοιτώ με σοκ και δέος την απειλή μπροστά μου ολότελα παραδομένος χωρίς να μπορώ να αποδράσω. Ένα βροντερό ποδοβολητό τράνταξε την γη.

Παρασύρθηκα από το μαινόμενο πλήθος κάποιες εκατοντάδες μέτρα μακριά. Η ορμή και η δύναμη του με έκαναν να χάσω την ισορροπία μου. Βρέθηκα να κείτομαι στο πάτωμα και κάποια ζευγάρια γόβες και μυτερές μπότες να με ποδοπατούν και να ανοίγουν πληγές σε όλο μου το κορμί. Άρχισα να νιώθω αφόρητους πόνους και να βυθίζομαι σε μια κατάσταση αδράνειας. Το μόνο που θυμάμαι ύστερα είναι ένα μακρόσυρτο υστερικό γυναικείο επιφώνημα χαράς και ευτυχίας να σπάει πάνω στα τοιχώματα του καταστήματος να πολλαπλασιάζεται και να κυριεύει το αχανές του χώρου. Θυμάμαι επίσης εκατοντάδες φούστες, κιλότες, καλσόν , μπλούζες και παλτά να αιωρούνται πάνω από το κεφάλι μου και γαμψά νύχια από λυσσασμένα αρπακτικά επιδέξια να τα γραπώνουν και να τα χώνουν μέσα σε μικρές και μεγάλες τσάντες. Μόλις που διέκρινα την επιγραφή πάνω σε μια από αυτές. -H&M αν δεν κάνω λάθος .

Δεν ξέρω πόσες ώρες βρισκόμουν κάτω αιμόφυρτος. Όποιες εκλύσεις μου για βοήθεια περνούσαν στον βρόντο. Κάποια στιγμή έσκασε δίπλα μου μια δαντελένια μαύρη κιλότα. Μια γυναικεία φιγούρα την άρπαξε και την σήκωσε στον αέρα σαν να κρατά το πιο πολύτιμο τρόπαιο του κόσμου. Ξάφνου μια δεύτερη γυναικεία σιλουέτα άρχιζε να την διεκδικεί. Ξέσπασε μάχη αβυσσάλεα και τρομερή. Εγώ απλώς παρατηρητής προσπαθούσα να συγκεντρώσω τις οποιες δυνάμεις μου απέμειναν για να σύρω το κορμί μου μακριά από το πεδίο της μάχης. Σύρθηκα μέχρι την έξοδο του μαγαζιού. Αν και είχα καταβάλει μεγάλη και επίπονη προσπάθεια ήμουν χαρούμενος γιατί βρισκόμουν λίγα μέτρα μακριά από την λύτρωση, λίγο πριν την διαφυγή μου από τις επικίνδυνες σκηνές αλλοφροσύνης που είχα γίνει μάρτυρας. Μέχρι που ένιωσα πάλι εκείνο το βροντερό ποδοβολητό πίσω μου και την γη να δονείται από κάτω μου. Γύρισα και αντίκρισα πάλι εκείνο τον όχλο αυτή τη φορά κορεσμένο απο την ηδονή να τραγουδάει με στόμφο και έπαρση χαρούμενα εμβατήρια καθώς ξεχύνονταν προς την έξοδο με δεκάδες τσάντες ανά χείρας. Γρήγορα πέρασε από πάνω μου και το δεύτερο χτύπημα έμοιαζε πιο βίαιο.

Έκλεισα τα μάτια μου περιμένοντας το μοιραίο. Και ήταν όλα έτσι όπως τα έχουν περιγράψει. Ένα λαμπερό και διαυγές φως έλουζε το βάθος του τούνελ που με καλούσε να το διασχίσω. Ανίκανος να αντισταθώ στο κάλεσμα του κινήθηκα προς το μέρος του. Και λίγο πριν ηχήσει ο επιθανάτιος ρόγχος και φτάσω στο προορισμό μου ένιωσα τα χείλη της Madonna πάνω στα δικά μου. Φύσηξε μέσα στο στόμα μου πνοή μαγική που επανέφερε την ανάσα μου. Ζωντάνεψα, ανασηκώθηκα και το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν το γλυκό της καθησυχαστικό χαμόγελο. Δεν διέκρινα ενοχή στο βλέμμα της ουτε καν να δείχνει οτι επωμίζεται ενα μερίδιο ευθύνης για το γεγονός πως η ακόρεστη επιθυμία του γυναικείου πληθυσμού να ντυθεί με κομμάτια απ την κολεξιόν της κόντεψε να στοιχίσει την ανθρώπινη ζωή ενός αθώου αγοριού νίντζα. Παρολ' αυτά με χάιδεψε στοργικά και μου ψιθύρισε με νόημα:

“Sorry kabamaru but did you know that we are living in a material world and I am a material girl?”

Διλήμματα των ημερών

Γιος του Τσάκι, του Νίκου ή μια τέλεια μίξη των δυο? Πάρτε θέση και εσείς. Κλικάρετε EΔΩ και ψηφίστε τώρα.

Επίσης απαντήστε και σε μερικά διλήμματα σε σχέση με το Πάσχα που ψάχνουν απεγνωσμένα απάντηση.

1.κοκορετσάκι ή αρνάκι
(Εναλλακτικά)
2.αρνάκι ή κατσικάκι

3.λαμπάδα τρανφορμερς ή λαμπάδα τζι αι τζοου ( αντίστοιχα λαμπάδα σιντι ή λαμπάδα μπάρμπι)

4.Γυρνώ σούβλα με τη χείρα μου γιατί γουστάρω παράδοση αλλά τρώω στη μάπα ενοχλητική τσίκνα , κάψιμο στα μούτρα , στάχτες που πετάγονται και μπαίνουν στα μάτια, κλάσιμο από «έξυπνους» που την κάνουν και σε αφήνουν με την αγγαρεία και επιστρέφουν μετά κύριοι για το σερβίρισμα ή ηλεκτρονική σουβλίτσα για να τα αποφύγουμε( τώρα εδώ νομίζω ότι καθαρά μεροληπτώ προς την μια κατεύθυνση)

5.παίζω φαιρ πλει στο τσούγκρισμα ή λαμογιά με ξύλινο

6.γουρούνα(θόρυβος) ή σκορδάκι (μουλωχτό-αιφνιδιασμός)

7.Πάσχα ή Χριστούγεννα (γενικό- πρέπει να μπει)

8.Ανάσταση μητρόπολη και κολονάκι για πιο γκλάμουρ καταστάσεις ή ενορία γειτονιάς

9.Χριστός ανέστη ή αληθώς ο κύριος

10.Σωβρακάκι ή μποξεράκι ( άσχετο αλλά κλασσικό για να κλείσει την 10αδα)*

Κατά τ’ άλλα καλό Πάσχα να έχουμε και καλή ανάσταση. Προσοχή στο φαγοπότι. ( @@ προσοχή δηλαδή, πάλι με βλέπω να τρώω τον αγλέουρα). Τα λέμε από βδομάδα με νέα πόστ-επιτυχίες.

*credit: "Lera"

«Καμπαμαρου ο Ναζωραίος»

(Εισαγωγικό σημείωμα: ένα ψευδό-αυτοβιογραφικό παραλήρημα με βλάσφημες προεκτάσεις χωρίς ουσία- Ένα διήγημα που αναδεικνύει το κενό του εγκεφάλου μου αλλά αξίζει να διαβαστεί πριν πεταχτεί στα σκουπίδια . Συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου, ελπίζω να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Κρίνετε επιεικώς την παρακάτω έμπνευση, λογω βλακείας του συγγραφέα. Καλό Πάσχα!)

Πάσχα 1987

Βραδύ Μεγάλης δευτέρας και ο μικρός καμπαμαρου κάθεται ανήσυχος στο σαλόνι της γιαγιάς παίζοντας με τα πλειμομπιλ που βρίσκονται διάσπαρτα πάνω στη παραδοσιακή κουρελού. Έχει χωρίσει τα μικρά πλαστικά ανθρωπάκια σε ομάδες και είναι έτοιμος να κηρύξει το πόλεμο. Οι 20 ινδιάνοι που έχουν κρυφτεί πίσω από τον λόφο(καναπές) είναι έτοιμοι να αιφνιδιάσουν τα πεζικό που μόλις τελείωσε την περίπολο και καλπάζει ανέμελο προς το φρούριο (τραπεζαρία).

-Ουγκ!! καταραμένοι στρατιώτες, σας έχουμε στο χέρι… φωνάζει ο αρχηγός της φυλής και είναι έτοιμος να δώσει το σύνθημα για ένα ανελέητο τοξοβολισμό με στόχο κατευθείαν το κεφάλι των υπηρετών του Κράτους (είναι γνωστό ότι από μικρός είχε κλίση προς την εξωκοινοβουλευτική αριστερά)

Η εμπροσθοφυλακή όμως που αποτελούταν από τους πιο έμπειρους πεζικάριους παίρνει είδηση ένα φτερό Ινδιάνου να προεξέχει από το βράχο(μαξιλάρι), που αποτελούσε και το κάλυμμα των ερυθρόδερμων , και σημάνει εγκαίρως συναγερμό.

-Πυρ!!!!!!!!!!!!!!!..... Ουρλιάζει ο αρχηγός του ιππικού.

Μπαμ , Μπαμ, Μπαμ ……ουρλιάζει και ο μικρός καμπαμαρου μετρώντας απώλειες στο πεδίο της μάχης.

Η γιαγιά του, καθισμένη στη κουνιστή καρέκλα δίπλα στο τζάκι, πλέκει, υπομένοντας τις στριγγλιές του μικρού εγγονού της.

-Σκάσε επιτέλους… ψελλίζουν τα χείλη της περισσότερο με αγάπη παρά με οργή.

Ο μικρός Καμπαμαρου παραβλέποντας τελείως την προσταγή της γιαγιάς διατάζει τους ινδιάνους να εξαπολύσουν μια τελευταία επίθεση εναντίον των προστατών του "νόμου"…..Μπαμ, Μπαμ…φωνάζει γεμάτος ένταση και πάθος ο μικρός διαβολάκος καθώς η μάχη έχει φτάσει στο πιο κρίσιμο σημείο.

-Σταμάτα γλυκέ μου… ακούγεται γαλήνια η φωνή της γιαγιάς…Να κοίτα στην τηλεόραση τον Χριστούλη, να κοίτα!

Ο μικρός Καμπαμαρου στρέφει μηχανικά το κεφάλι του προς τη μεριά της τηλεόρασης και ξαφνικά Τον αντικρίζει. Στέκεται εκεί μεγαλοπρεπής και συνάμα ταπεινός, ο πρωταγωνιστής και εκφραστής της Ιεροσύνης, ο παναγιότατος και πανάγαθος Robert Powell όπου με ένα βαθύ καταγάλανο βλέμμα και με τα χέρια στην ανάταση να διαγράφουν ένα ανάποδο Γ, σαν τον τροχονόμο που ρυθμίζει την κυκλοφορία, εξημερώνει τον δαιμονισμένο που αφρίζει, φωνάζοντας παράλληλα με μια στεντόρεια φωνή που επαναλαμβάνεται και σιγοσβήνει σταθερά στο fade out … “repent you sinners”

Ο μικρός καμπαμαρου και οι μικροί του μονομάχοι,σχεδόν υπνωτισμένοι, μένουν με γουρλωτά μάτια και ορθάνοικτο στόμα να κοιτούν εκείνη την λυγερή φιγούρα που χάνεται σαν αερικό μέσα στο χιτώνα της. Η οθόνη παγώνει και ο Πανάγαθος Robert Powell καρφώνει με εκείνη την φλογερή αλλά ταυτόχρονα και γαλήνια ματιά του τον ήδη παραδομένο σε Αυτόν, μικρό καμπαμαρου. Και τότε οι ουρανοί ανοίγουν ( δηλαδή πέφτουν σοβάδες από το ταβάνι λόγο παλαιώτητας- ο τσιγκούνης ο πάππους δεν το έχει φτιάξει ακόμα και σήμερα), η γη τρέμει ( με λίγα λόγια το σπίτι της Γιαγιάς είναι δίπλα στις γραμμές του τραίνου και όταν περνά η αμαξοστοιχία , τρέμει πάντα) το άγιο πνεύμα σε μορφή περιστεράς εμφανίζεται (το καναρίνι έφυγε πάλι από το κλουβί) και αυτή η απόκοσμη και εξωπραγματική σύμπτωση που μόλις περιέγραψα δένεται με την φωνή του «Ναζωραίου» που ακούγεται να λέει “ behold my son....kabamaru” δείχνοντας τον, με τον δεξί του δείκτη. Ο μικρός Καμπαμαρου βρίσκεται να κείτεται στο πάτωμα, πλήρως οριζόντιοποιημένος με τα χέρια πάνω στο κεφάλι, για μερικές ώρες, αναφωνώντας συνεχώς και με σταθερά διαστήματα : « Πιστεύω , Θαύμα, Πιστεύω, Θαύμα…»

Ο μικρός διαβολάκος, το επόμενο πρωινό θα ξυπνήσει άλλος άνθρωπος. Θα βουρτσίσει τα δόντια του και θα πλύνει τα μούτρα του χωρίς την παρακίνηση της γιαγιάς του. Θα σηκωθεί και θα πιει όλο τα γάλα του χωρίς καμία γκρίνια και φωνή. Θα ζητήσει από την γιαγιά του να τον πάει στην εκκλησία της γειτονιάς. Η γιαγιά θα κοιτάξει τον μικρό καμπαμαρου απορημένη αλλά δε θα δώσει περεταίρω σημασία. «θαύμα» θα πει βουβά από μέσα της « το παιδί θέλει να πάει στην Εκκλησία και μάλιστα χωρίς γκρίνια». Δείχνει να την χαροποίει το γεγονός και θα συνοδεύσει το μικρό της εγγονό στην εκκλησία της ενορίας όπου θα κοινωνήσει . Στο γυρισμό ο μικρός καμπαμαρου θα βρει και ένα ξύλινο σταυρό. « Κοίτα τι βρήκες!!.. ο κάλος θεούλης σε αγαπά, μικρέ μου, και σου στέλνει αυτό το σημάδι» θα του πει η Γιαγιά του με ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη, ανακατεύοντας τα μαλλιά του.

Αυτό ήταν ο Μικρός Καμπαμαρου είναι πια σίγουρος. Δεν υπάρχει άλλη αμφιβολία. Διορθώνει την χωρίστρα του , κοιτάζει τον καταγάλανο ουρανό και αυτοεπιβεβαιώνεται ψελλίζοντας το αυτονόητο
«Δε μπορεί παρά να είμαι ένας άγγελος επί γης»

Πάσχα 1991

Τα επόμενα 3 χρόνια θα περάσουν για τον καμπαμαρου με καθημερινές προσευχές. Στα πειράγματα των συμμαθητών του θα παραμείνει ψύχραιμος και υπομονετικός. Δε θα αντιδρά και θα ζητά πάντα καλοπροαίρετα από τον καλό του Πατέρα να συγχωρεί τους αμαρτωλούς γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν. Μέχρι που εκείνη τη τελευταία μέρα πριν κλείσει το σχολείο για τις γιορτές θα συνειδητοποιήσει ότι το χνούδι στο πρόσωπο του πληθαίνει και η φωνή του αγριεύει. Στη θέα την νέας συμμαθήτριας που θυμίζει πια γυναίκα, θα νιώσει φλόγα ανάμεσα στα πόδια του. Η ανάσα του θα βαρύνει και το σάλιο του θα στεγνώσει ενώ το κορμί του θα ανατριχιάσει όταν τυχαία και φευγαλέα θα συναντήσει το δικό της.

Η εικόνα της- μια στιγμή παγωμένη στο μυαλό του σε εκείνη την ναζιάρικη έκφραση που πήρε όταν την κατάβρεξε στο καθιερωμένο μπουγέλωμα αλλά κυρίως σε εκείνο το βρεγμένο φανελάκι που κόλλησε επάνω της και διέγραψε το νεανικό της στήθος- αρχίζει να του στοιχειώνει τις φαντασιώσεις του τα βράδια. Κάποιο πρωί θα νιώσει βρεγμένο το εσώρουχο του, θα πάρει μια απορημένη και ξινισμένη έκφραση και θα επεξεργαστεί εκείνο το πηχτό υγρό που μυρίζει περίεργα σαν χλωρίνη .

« Ω Robert Powell, σε παρακαλώ σώσε με από το πειρασμό» θα φωνάξει έντρομος με αγωνία, ενώ ιδρώτας θα στάζει στα σεντόνια.

Το βράδυ της μεγάλης Δευτέρας θα ανοίξει την τηλεόραση και θα περιμένει τον Κύριο να του παρουσιαστεί. Τίτλοι αρχής και ο Robert Powell εμφανίζεται με την αγγελική του μορφή να ρητορεύει στα πλήθη. « Μακάριοι αυτοί που αγαπούν το Ένα και μοναδικό θεό τους». Ο Μικρός καμπαμαρου πεσμένος στα γόνατα κλαίει και οδύρεται ζητώντας συχώρεση για το πειρασμό στον οποίο είχε ενδώσει. Και ενώ το χέρι του Υψίστου χαϊδεύει με συμπόνια το κεφάλι του αμαρτωλού τα πάθη ξυπνούν πάλι. Στη θέα της Olivia Hussey η φλόγα αναζωπυρώνεται ανάμεσα στα πόδια του απρόσκλητη για άλλη μια φορά. Το φίδι που ξεπροβάλει κάτω από το χαλί σκαρφαλώνει στο κορμί του και καθοδήγει το χέρι του κάτω από το εσώρουχο του. Φλόγες ξεπηδούν μπροστά στα μάτια του και μαινάδες χορεύουν γύρω τους και ο μικρός μας ήρωας είναι πια διωγμένος στο πυρ το εξώτερο

Πάσχα 2007

Βράδυ μεγάλης Δευτέρα και ο Καμπαμαρου ύστερα από 3 ουισκακια που πάντα τον χτυπάνε ακαριαία γράφει τις παραπάνω γραμμές. Στο βάθος από την τηλεόραση θα ακουστεί για χιλιοστή φορά η μουσική του Maurice Jarre στους τίτλους αρχής του "Jesus of Nazareth" και οι μνήμες από το αμαρτωλό παρελθόν θα ξυπνήσουν άθελα τους.
« Ω! Robert Powell εσύ υπέρλαμπρο αστέρι, δυστυχώς η γεύση της αμαρτίας απεδείχθη πολύ γλυκιά για να την αγνοήσω» θα πει σε στυλάκι James Dean στο «επαναστάτης χωρίς αιτία» και θα κλείσει την τηλεόραση.