Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Βοήθεια ο Άδωνης!

Δεν είμαι υστερικός ούτε φαντασιόπληκτος αλλά πίστεψε με τώρα τελευταία βλέπω παντού τον Γεωργιάδη. Όχι αυτόν του Σάββα ούτε του Χαραλάμπους αλλά τον Άδωνη τον ομορφάντρα του ΛΑΟΣ. Ναι είναι αλήθεια βλέπω την φάτσα του μπροστά μου όλη την ώρα να ουμε. Είτε βρίσκεται παντού το άτομο είτε έχω διαταραγμένη προσωπικότητα νεοχριστιανου επαναστάτη που σκόπιμα ζητά διέξοδο από εκεί που την έχω καταχωνιάσει και έχει βρει τον εκφραστή της μέσα από την φανταστική εικόνα του Άδωνη. Ανοίγω την τηλεόραση και τον βλέπω ταυτόχρονα σε 5 κανάλια. Ανοίγω το ψυγείο και εμφανίζεται η φάτσα του ωσαν μικρογραφία πάνω στο ληγμένο σαλαμακι αέρος. Ανοίγω το ράδιο και ακούω την εκνευριστική φωνή του κολλημένη στα ερτζιανά ενώ μάταια προσπαθώ ν' αλλάξω συχνότητα. Ανοίγω τον υπολογιστή και στιγμιαία πετάγεται στην επιφάνεια εργασίας αγέρωχος με το σταυρό στο χέρι. Στο δωμάτιο μου τις προάλλες τον είδα να θυμιατίζει το μαξιλάρι μου και παράλληλα να απαγγέλλει στίχους από το συμπόσιο του Πλάτωνα. Αυτή η ακραιοελληνοαρχαιοχριστινοδημοκρατικη προπαγάνδα του Άδωνη πρέπει να σταματήσει γιατρέ μου . Θέλω να απελευθερωθώ από την εικόνα του, δεν μπορώ άλλο. Λυτρώστε με, λυτρώστε με, από τα δεσμά του σώστε με. Πριν είναι αργά και αρχίζει να με κυνηγά και ο πλευρης.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Οι φετινές εκλογές είναι γκέι

Όλο μαλακίες αυτές οι εκλογές. Θέλω να συμμετάσχω στην εκλογολογία και δε μπορώ. Χτες παρακολούθησα το ντιμπειτ και σηκώθηκα στο μισάωρο να πάω σινεμά. Έχω την εντύπωση ότι οι φετινές εκλογές δεν θα γίνουν ποτέ, τουλάχιστον στη συνείδηση του Έλληνα. Δεν υπάρχουν ρε αδελφέ ,είναι φανταστικές, κατοικούν στη σφαίρα του ανύπαρκτου. Που πήγαν οι όμορφες εποχές που κατεβαίναμε οικογενειακώς με τον Πασοκο Μπαμπά να ψηφίσουμε στο χωριό και έβαζε στο καπό του αυτοκινήτου γιγάντια αφίσα του Ανδρέα και μας έβαζε εμένα και την αδελφή μου να κυματίζουμε σημαιάκι της αλλαγής έξω από τα παράθυρα όταν εκείνος κόρναρε στο διπλανό νέοδημοκρατικο αμάξι γιουχάροντας το παράλληλα. Μιλάμε για αστείρευτες γραφικότητες. Που είναι οι εποχές τις μαύρης τριετίας 89-92 που η πιο ήπια διαφήμιση σε προεκλογική περίοδο ήταν τα «θα θα θα» που πετάγονταν στην οθόνη από σύσσωμο το κυβερνητικό επιτελείο του Πασοκ όταν εκείνο περιπάταγε στο δρόμο του πουθενά. Τότε μεσουρανούσε η αρνητική διαφήμιση , το σκληρό ροκ. Τώρα ζούμε μια προεκλογική περίοδο γκέι, μια περίοδο δήθεν μετριοπάθειας και πολιτικού πολιτισμού. Αυτός ο μανδύας του πολιτισμένου με αναγουλιάζει. Ο μόνος που προσπαθεί να ανεβάσει, κάπως, τους τόνους είναι ο Γιωργάκης. Ανεπιτυχώς όμως. Στη ζωή το έχεις ή δε το έχεις. Ο Γιώργος δυστυχώς δε το έχει. Το μονό άξιο προσοχής που ακούω δεξιά και αριστερά είναι αυτές οι προοδευτικές και συνεχώς αυξανόμενες φωνές που κατακεραυνώνουν το δικομματισμό. Wait and see, που λένε και οι άγγλοι. Όταν θα δω το 80% των δυο μεγάλων κόμματων αναγραμμένο στην οθόνη με τα αποτελέσματα τότε θα αναρωτηθώ, ξανά, που πήγαν εκείνες οι φωνές και θα σιγουρευτώ ότι και αυτές ανήκουν στην φαντασία μου και τότε δεν το γλιτώνω το γιατρό. Ο Έλληνας, παιδιά, γεννήθηκε και πεθαίνει οπαδός. Ακόμα και τη μανά του να του σκοτώσει το κόμμα το χέρι του είναι προγραμματισμένο να ψηφίσει το δολοφόνο.