I am fat

Σήμερα έκανα το μεγάλο βήμα. Ξύπνησα αποφασισμένος όσο ποτέ. Ένα μέρος του εαυτού μου έκανε την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να με αποτρέψει. Για μια στιγμή τα κατάφερε, να με αποπροσανατολίσει. Για άλλη μια φορά φάνηκε ότι θα αναλώσω το χρόνο μου σε καθημερινές ανούσιες ανησυχίες που δήθεν μέρες τώρα με βασανίζουν.
Θα στρατευτώ με την Ελένη Λουκά στον Αγώνα κατά του Πιθηκάνθρωπου , Αναρχοκομουνιστη και αντίχριστου Λαζόπουλου?
Ο Πρεκας είναι ακροδεξιός ,η ο σωτήρας αυτού του έθνους?
Η Λαμπέτη στο σήριαλ του άλφα πόσους θα χάσει ακόμα από καρκίνο? Αμάν τέτοια μοίρα το κορίτσι. Στο χθεσινό επεισόδιο, έχασε τα 3/5 από το σοι της.
Η παναθα θέλει ενίσχυση στο κέντρο, έξω δεξιά, μέσα αριστερά, παντού?
Η μισιρλου είναι η μεγαλύτερη ατακαδορισα μετά τον Τσόρτσιλ?

Είναι μερικά από τα ερωτήματα που με βασανίζουν αυτό το καιρό.

Σήμερα όμως κάτι φάνηκε να αλλάζει. Όλα έδειχναν ότι ήμουν ένα βήμα πριν την αποκάλυψη. Πολλές φορές πρέπει μηχανικά και αυθόρμητα με μια ανεξήγητη εσωτερική ώθηση να προχωρείς σε κάποιες κινήσεις που άμα καθόσουν να τις πολυσκεφτείς σίγουρα θα έκανες πίσω. Για παράδειγμα όταν πας να κόψεις την αναβολή του στρατού, όταν στο μπαντζιν τζαμπινγκ είσαι στο τελευταίο βήμα πριν πέσεις από την πλατφόρμα στο κενό. Επειδή δεν έχω κάνει τίποτα από τα προαναφερθεντα,τουλάχιστον ακόμα, παίρνω ένα ακόμα πόντο θάρρους για σήμερα. Και αυτό είναι το μόνο που κρατώ. Έτρεξα λοιπόν στη τουαλέτα, με μια απότομη κίνηση έβγαλα την ζυγαριά που αναπαύονταν σκονισμένη και σιωπηλή κάτω από τον νεροχύτη. Ανέβηκα πάνω της έτοιμος να την τιθασεύσω. Έκλεισα τα μάτια μου μη μπορώντας να αντικρύσω το νούμερο.

Έλα καμπαμαρου μη κωλώσεις τώρα ένα μόνο κλικ πριν την αποκάλυψη. Κάθισα εκεί ακίνητος για κάποια δευτερόλεπτα που φάνηκαν ώρες. Η σκέψη να υποχωρήσω περνούσε περαστική από το μυαλό μου προσπαθώντας να κάμψει τις αντιστάσεις μου που έδειχναν έτοιμες να της παραδοθούν λυτρωτικά. Πήρα βαθιά ανάσα. Έλα δεν θα είναι και πολύ άσχημα σκέφτηκα, δε μπορεί να είναι.

Οι ενδείξεις είχαν κάνει την εμφάνιση τους από μέρες τώρα, αλλά προσπαθούσα να τις ξεγελάσω. Καθόμουν πάντα με την πλάτη κάθετα ή με μια κάποια ελαφριά κλίση προς τα πίσω, τεντωμένος όσο δε πάει άλλο, για να μην ξεπροβάλει ο Όλυμπος κάτω από το στέρνο μου. Όταν αντίκριζα γυμνός την κοιλιά μου την ρουφούσα απότομα για να μην τρομοκρατηθώ. Αποφεύγω να φορώ λεπτές μπλούζες που σχηματίζουν το σουλούπι μου. Τις προάλλες είχε 20 βαθμούς έξω και βγήκα με πουλόβερ ξέχειλο και μπουφάν. Άλλες φόρες όταν δε πιάνει κανένα τέχνασμα, σκέπτομαι παρηγορητικά τα παρωχημένα και κλασσικά του γεματούλη ανήρ όπως «έχω κοιλίτσα είναι γοητεία», «την προτιμούν οι περισσότερες των γυναικών», «έλα μωρέ εγώ είμαι άνθρωπος του πνεύματος δε με ενδιαφέρει ο καλλωπισμός» και κάτι τέτοια.

Όμως προχθές, δέχτηκα το τελειωτικό χτύπημα. Προσπάθησα να φορέσω το αγαπημένο μου τζιν. Με δυσκολία το έφτανα πάνω από τους γοφούς μου. Πιέστηκα, οι φλέβες πετάχτηκαν έξω από την υπερπροσπάθεια, τελικά τα κατάφερα. Κούμπωσα και το τελευταίο κουμπί με δυσκολία. Βγήκα έξω. Δεν άργησαν τα πρώτα συναισθήματα δυσφορίας να κάνουν την εμφάνιση τους. Ένιωθα αφόρητη πίεση. Άρχιζα να ιδρώνω πρώτα στα πόδια και ύστερα σε όλο μου το σώμα. ένιωθα ένα πράγμα σαν τον χουλκ όταν νευριάζει και καθώς πρήζετε απελευθερώνετε από τα ρούχα του. Έτσι και εγώ ξεκούμπωσα κάνα δυο κουμπιά για να ανασάνω. Γύρισα σπίτι. Απελευθέρωσα τον εαυτό μου από τα δεσμά του παντελονιού, έβαλα το ράδιο να παίζει και πήγα να ετοιμάσω ένα λαχταριστό σάντουιτς. Μια φωνή αιχμάλωτη μέχρι τότε στα εσωτερικά κελία του εγκεφάλου, μου ψιθύρισε το ερώτημα που πεισματικά αρνιούμουνα να τεθώ αντιμέτωπος. Μήπως πρέπει να σταματήσεις να τρως καμπαμαρου, μήπως το έχεις παρακάνει με τα σάντουιτς , τις σοκολάτες, τα πατατάκια, τις εκαστοτε λιχουδιές που καταναλώνεις κάθε μέρα. Μήπως από τότε που γύρισες από την Ολλανδία 69 κιλά και η μάνα σου τρομοκρατήθηκε και άρχισε να σου προσφέρει όλες τις λιχουδιές που στερήθηκες για ένα χρόνο ξέχασες να φωνάξεις στο εαυτό σου cease-fire στις αλλεπάλληλες επιδρομές σου στο ψυγείο. Μήπως είσαι ΧΟΝ….?

ΣΤΑΜΑΤΑ φώναξα σε εκείνο το διάολο που πήγε να με συνετίσει και καταβρόχθισα το λαχταριστό πολυεπιπεδο σάντουιτς. Εκείνη την νύχτα την πέρασα εφιαλτικά, αναδιπλωνόμουν, στριφογύριζα στο κρεβάτι. Είχα φαντασιώσεις με την Μυρτώ την ηρωίδα του λεξ στο "τριπλο αξελ" .Εκείνη η σιχαμένη φωνή έκανε πάλι την εμφάνιση της . Μήπως είσαι ΧΟΝΔ..? Σηκώθηκα πήγα στο ψυγείο και κατανάλωσα λαίμαργα τρία σοκολατακια, έτσι σαν μια μορφή αντίδρασης σε εκείνο τον σατανά που δε με αφήνει να ησυχάσω. Διάολε , καταραμένε δε θα σου περάσει, σκέφτηκα.

Σήμερα το πρωί όμως όλα ήταν διαφορετικά. Έπρεπε να φανώ θαρραλέος, Θα ανέβαινα σε εκείνη την παλιοζυγαρια και θα διέψευδα πανηγυρικά την γαμημένη εκείνη εσωτερική βοή που δεν με αφήνει στην ησυχία μου. Όχι δεν είμαι ΧΟΝΔΡ.. Σιώπα δεν θέλω ούτε να το πω. Και να σου τώρα εκεί να στέκομαι πάνω στη ζυγαριά με τα μάτια κλειστά ένα βήμα πριν από την σκληρή θεά της αλήθειας. ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα ένα μεγάλο για μένα σκέφτηκα. Άνοιξα τα μάτια απότομα και κοίταξα χωρίς δεύτερη σκέψη στο ταμπλό όπου σχηματίζονταν το νούμερο με τα κιλά μου. Κοκάλωσα, όχι αυτό δε το περίμενα. Δεν είναι δυνατόν. Η καρδιά μου άρχιζε να πάλετε δυνατά. Ταχυπαλμία, ίδρωσα, έτρεμα πήγα να καταρρεύσω. Ενεργοποίησα τις όποιες αντιδράσεις μου για να αντιμετωπίσω το σοκ. Όχι!!! έλα τώρα βρες μια δικαιολογία, κάνε πάλι μια θετική σκέψη. Μήπως φοράς παπούτσια.? ΟΧΙ! Μήπως δεν είχες κατουρήσει πριν? ΟΧΙ!. Αυτό είναι , απλά η σκατοζυγαρια είναι από αυτές τις καινούργιες τις ψηφιακές που μια σε δείχνουν 80 και την άλλη 50. Και όμως αυτή τη φορά δεν είχα καμία ανταπόδειξη. Είχα ηττηθεί και το ήξερα καλά. Παραδόθηκα. Πες ότι έχεις να πεις φωνή της αλήθειας αλλά πες το γρήγορα.

Η φωνή θα με τιμωρούσε σαδιστικά. Ήταν ένα γκραν φινάλε και δε θα το άφηνε έτσι. Με είχε στα σχοινιά παραδομένο. Τα αποδεικτικά στοιχειά που είχα αντικρύσει πριν λίγο ήταν τρανταχτά και δεν άφηναν περιθώρια για αιτιολογίες του κώλου. ΕΒΑΛΑ Ο ΣΙΧΑΜΕΝΟΣ 12 ΚΙΛΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΞΩ ΚΑΙ ΣΤΥΛΑΚΙ. Τώρα ακούστηκε πιο δυνατή από ποτέ, ούρλιαξε μέσα στα αυτιά μου σπάζοντας την λογοκρισία που της είχα επιβάλει, ξεστομίζοντας το μέχρι τότε απαγορευμένο.

ΕΙΣΑΙ ΧΟΝΔΡΟΣ!!!

The musical box

While Henry Hamilton-Smythe minor was playing croquet with Cynthia Jane De Blaise-William sweet-smiling Cynthia raised her mallet high and gracefully removed Henry's head. Two weeks later, in Henry's nursery, she discovered his treasured musical box. Eagerly she opened it and as "old king cole" began to play , a small spirit-figure appeared. Henry had returned- but not for long, for as he stood in the room his body began ageing rapidly, leaving a child's mind inside. A lifetime's desires surged through him. Unfortunately, the attempt to persuade Cynthia Jane to fullfil his romantic desire led his nurse to the nursery to inestigate the noise.Instinctively Nanny hurled the musical box at the bearded child , destroying both. ( Sourse: Genesis,album "Nursery cryme",1971)

Midnight express

Όλοι παρακολουθούμε με αποτροπιασμό την υπόθεση ξυλοδαρμού του κυπριού φοιτητή που εκτυλίσσετε σε καθημερινή βάση από τους τηλεοπτικούς δέκτες μας. Σε μια ακόμα ένδειξη τηλεοπτικού κανιβαλισμού τα κανάλια τρέχουν να προλάβουν αποκλειστικότητες για να κόψουν πρώτα το νήμα στην τηλεθέαση. Ο ανταγωνισμός σκληρός. Oποιος θα έχει το καλύτερο ζουμ στη ματωμένη φάτσα του φοιτητή, όποιος θα εξασφαλίσει πρώτος συνέντευξη με το θύμα, όποιος θα βγάλει πρώτος βίντεο ντοκουμέντο με νέα πλάνα από τον ξυλοδαρμό, όποιος θα εξασφαλίσει το ηχητικό ντοκουμέντο της τηλεφωνικής συγγνώμης του πολύδωρα στο νεαρό, όποιος θα μιλήσει πρώτος με τον άγνωστο μπάρμπα ενός από τους αστυνομικούς που θα εξομολογεί ότι ο ανιψιός του είχε από μικρός ενδείξεις βίας γιατί ουκ ολίγες φορές είχε θεαθεί να βιαιοπραγεί σε κούκλες της αδελφής του, θα είναι και ο νικητής.

Εδώ όμως ο kabamaru, σήμερα, από αυτό το βήμα θα απονείμει το βραβείο ρεπορτάζ στον Αλτερ. Ο μέγας ρεπόρτερ του καναλιού έκανε μια άκρως παραστατική περιγραφή του συμβάντος. Με ένα ανελέητο πάγωμα την εικόνας και με συνεχή πλανά καρέ καρέ έδειξε όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του ξυλοδαρμού. Με την απαραίτητη μουσική υπόκρουση να υποστηρίζει το δραματικό τόνο της φωνής του άρχιζε να περιγράφει το συμβάν. Αυτό όμως που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η φρασεολογία του. Ενδεικτικά και κατά προσέγγιση : « τρεις στον αριθμό αστυνομικοί με πολιτικά πολιόρκησαν τον νεαρό που δεν είχε τρόπο διαφυγής. Ο νεαρός με μια ανεπανάληπτη προσποίηση έδειχνε ότι για μια στιγμή μπορεί και να τα καταφέρει να ξεφύγει. Εκεί ο αστυνόμος με το παλαιστινιακό φουλάρι κάνει ένα καθοριστικό τάκλιν και τον ανατρέπει. Πέφτουν πάνω του οι υπόλοιποι και τον αρχίζουν σε επανωτά ντιρέκτ, απερκατ και λακτίσματα κάτω από την ζώνη. Την ίδια στιγμή δυο άλλοι αστυνομικοί κάνουν σκριν σε διαδηλωτές που επιχειρουν μια χαλαρή απόπειρα να βοηθήσουν. Ο γενικός διευθυντής της αστυνομίας , θεατής μέχρι εκείνη την στιγμή διατάζει την λήξη του συμβάντος αφού ο άτυχος φοιτητής ήταν πια νοκ άουτ». Να μπει το φορείο παρακαλώ!!!. Μετά το τέλος του ρεπορτάζ ήμουν έτοιμος να δω το πρόσωπο του φοιτητή σε παράλληλο παράθυρο με το επίσης βαριά κακοποιημένο πρόσωπο του Ροκι μπαλμποα από τα σφυροκοπήματα του Ρώσου. Κάνω έκκληση στο τηλεοπτικό σταθμό μεγκα να αλλάξει τον βαρετό σωτηρακοπουλο με τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο μπας και αποκτήσει παλμό η περιγραφή ποδοσφαιρικού αγώνα. Επίσης καλώ τον καθηγητή διαιτησίας Βαρουχα να κάνει ανάλυση της φάσης, να μοιράσει εύθηνες και να παραπέμψει το διοικητή στο πειθαρχικό. Μυρίζει παράγκα εδώ!!!!

Ήταν τόσο παραστατική η περιγραφή που νόμιζα ότι με βάραγαν εμένα σας λέω αγαπητοί αναγνώστες.

Εγώ πάντως έχω εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη σε αυτό το κράτος και ξέρω ότι ευθύνες θα αποδοθούν εκεί που πρέπει τόσο από το ποινικό δικαστήριο όσο βεβαία και από τα αρμόδια όργανα του πειθαρχικού της αστυνομίας. Σύμφωνα με το Πειθαρχικό Δίκαιο Αστυνομικού Προσωπικού (Προεδρικό Διάταγμα 22/1996 ΦΕΚ 15-Α 18.01.1996) προβλέπετε ότι « Πρόκληση βασάνων, οποιασδήποτε σωματικής κάκωσης ή βλάβης της υγείας, η άσκηση ψυχολογικής βίας και κάθε άλλη ενέργεια ή συμπεριφορά, που συνιστά βαριά προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας ή εκτός αυτής.» αντιμετωπίζετε με ποινή απόταξης από το σώμα.

Και η εμπιστοσύνη μου αυτή απορρέει από το πλούσιο ιστορικό περιπτώσεων όπου ο πέλεκυς της δικαιοσύνης ήταν βαρύς για τα κακά όργανα της τάξης :

Περιπτώσεις ανάρμοστης συμπεριφοράς αστυνομικών σε βάρος πολιτών που αναφέρονται στην Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας μηνός Σεπτεμβρίου 2002.

1.Υπόθεση ΜΠΕΚΟΥ Λάζαρου και ΚΟΥΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Ελευθερίου:
8.5.1998, συνελήφθησαν από αστυνομικούς και προσήχθησαν στο Τμήμα Ασφάλειας Μεσολογγίου οι αθίγγανοι ΜΠΕΚΟΣ Λάζαρος και ΚΟΥΤΡΟΠΟΥΛΟΣ Ελευθέριος, γιατί προσπαθούσαν να διαρρήξουν περίπτερο. Κατά την μεταφορά τους στο τμήμα κατήγγειλαν κακοποίησή τους από αστυνομικούς. Σύμφωνα με Ιατροδικαστική Έκθεση, οι ανωτέρω έφεραν βαριές κακώσεις σε διάφορα σημεία του σώματός τους. Ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βάρος τριών αστυνομικών για σωματικές βλάβες. Οι δύο εξ’ αυτών απηλλάγησαν με βούλευμα και ο τρίτος που παραπέμφθηκε σε δική αθωώθηκε.

2.Υπόθεση ΧΑΤΖΗΔΙΑΚΟΥ Ηλία
Ο παραπάνω ιδιώτης την 6.7.2001 κατά τη διάρκεια τροχονομικού ελέγχου κακοποιήθηκε από αστυνομικούς του Α. Τ. Αρχαγγέλου Ρόδου. Προέκυψε ευθύνη σε βάρος δύο αστυνομικών. Υπόθεση εκκρεμεί.

3.Υπόθεση του ΚΑΛΑΜΙΩΤΗ Ανδρέα
Ο παραπάνω ιδιώτης κατήγγειλε ότι την 15.6.2001 συνελήφθη αυθαίρετα από αστυνομικούς, οι οποίοι τον κράτησαν στο Α.Τ. Άγιας Παρασκευής και τον κακομεταχειρίσθηκαν. Το συμβάν δημοσιεύθηκε στον τύπο. Τα καταγγελλόμενα δεν επιβεβαιωθήκαν και ως εκ τούτου δεν ελήφθησαν πειθαρχικά μέτρα, σε βάρος αστυνομικών.

4.Υπόθεση υπηκόου Αλβανίας HODI ARJAN:
Κατηγγέλθη ότι την 27.3.2001 αστυνομικοί του Τ.Α. Μυτιλήνης κακοποίησαν τον παραπάνω αλβανό. Από Ε.Δ.Ε., προέκυψαν ευθύνες αστυνομικών. Το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο δεν τους επέβαλε καμία ποινή.

5.Καταγγελία για βασανισμό υπηκόου Νιγηρίας JOSEPH OMEKA OKEKE:
ο Νιγηριανός JOSEPH EMEKA OKEKE, που κρατείτο προς απέλαση στα κρατητήρια της Ελληνικής Αστυνομίας, στο Ελληνικό Αττικής, υπέστη βασανισμό με ηλεκτροσόκ, από αστυνομικούς του Τμήματος Αλλοδαπών Παλλήνης. Ιατροδικαστής επιβεβαίωσε τους ισχυρισμούς. Τελικά, η υπόθεση ετέθη στο αρχείο από πειθαρχικής πλευράς.

6.Υπόθεση αλλοδαπού υπηκόου Αλβανίας ΗELNIKU GENTJAN:
Την 21-11-2001 στην Αθήνα, αστυνομικός, στην προσπάθειά του να ακινητοποιήσει τον προαναφερόμενο αλλοδαπό, που δεν είχε υπακούσει στις εντολές των αστυνομικών να παραμείνει ακίνητος με ψηλά τα χέρια, τον τραυμάτισε θανάσιμα. Ο υπαίτιος αστυνομικός συνελήφθη, οδηγήθηκε στον Εισαγγελέα, ο οποίος άσκησε σε βάρος του ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο. Αποτέλεσμα… αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Ακόμα διενεργείτε έλεγχος για πειθαρχικά παραπτώματα!!!!

7.Υπόθεση ΛΕΩΝΙΔΗ Νικολάου:
Θανάσιμος τραυματισμός του ιδιώτη ΛΕΩΝΙΔΗ Νικολάου από αστυνομικό, που έλαβε χωρά την 24/25.3.2000 στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης.Η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο.

ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ 27 ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ 1996 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2002 ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΛΗΞΗ.. ΑΘΩΩΣΗ Η' ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΕΥΘΗΝΩΝ. ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝΕ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΡΩΤΟΠΑΛΙΚΑΡΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΓΙΑ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΦΗ.

Θεοπούλα και ξερό ψωμί....!!!!

Το σημερινό μου post θα είναι σύντομο αν και δε το συνηθίζω. Όταν επέστρεψα αυτό το καλοκαίρι στην Ελλάδα υπέστη ένα τηλεοπτικό πολιτισμικό σοκ. Όλοι μιλούσαν για μια σειρά που χτυπά σε τηλεθέαση την Eurovision και το τελικό του εuro. Και μάλιστα πρόκειται για εβδομαδιαία σειρά. Παρά Πέντε στο Μεγάλο Κανάλι, ουαου όχι μάλλον ΣΟΥΠΕΡ ΟΥΑΟΥ!!!!Θα έχει πολύ πλάκα σκέφτηκα αλλά μια που έχω χάσει το στόρι δεν έδωσα περεταίρω σημασία.

Μέχρι που βγήκα με κάτι πρώην φοιτητές για καφέ μια δευτέρα σαν όλες τα άλλες. Όλοι άρχισαν να μιλουν γιαυτη τη σειρά και ανυπομονούσαν να περάσει η ώρα και να στηθούν μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες για να την απολαύουν. Μάλιστα προσπαθούσαν να πείσουν και μένα να την δω μιας και θεωρούσαν απαράδεκτο το γεγονός ότι την αγνοώ. Ένας από αυτούς άρχισε να εξιστορεί προσπαθώντας με τα βίας να κρατηθεί από τα γέλια μια σκηνή του προηγουμένου επεισοδίου όπου μια γριά ονόματι θεοπουλα καθόταν με ένα νεαρό ονόματι Σπύρο, έβλεπαν ματς στη τηλεόραση και έπαιζαν μαζί στοίχημα . Άλλοι άρχισαν να ξεσπούν σε δυνατούς γέλωτες , άλλοι να χτυπούν συνάμα με δύναμη το τραπέζι μπροστά μου , άλλοι να τους κάθετε ο καφές στο λαιμό, να πνίγονται σε μια γουλιά, χωρίς να μπορούν να συγκρατηθούν. Αν και δε μου φάνηκε και πολύ αστείο το σκηνικό, σκέφτηκα ότι μάλλον ευθύνεται γιαυτο ο Γ.Μ που δεν ξέρει να εξιστορεί καλά σκηνικά.

Βλέποντας αυτό το πηγαίο ξέσπασμα γέλιου πειστικά να κάτσω λοιπόν να δω εκείνο το βράδυ την σειρά . Από τότε δεν χάνω επεισόδιο. Τέτοιο γέλιο δεν έχω ξαναρίξει. 2 χαριτωμένοι, μια παραλίγο γκόμενα με γλώσσα νταλικέρισας, η κυρά του χωριού και η χαζοχαρούμενη πάμπλουτη φίλη τους εξιχνιάζουν εγκλήματα και τα βάζουν με τα μεγάλα κεφάλια, αναλώνοντας το τηλεοπτικό χρόνο με προβλεπόμενες ατάκες. Μάλιστα το αλατοπίπερο της σειράς είναι μια συμπαθής γριούλα που τα έχει λίγο χαμένα και το παίζει η καρικατούρα της υπόθεσης. Μάλιστα το τηλεοπτικό φανατικό κοινό εκστασιάζεται κάθε φορά που ο ¨χαριτωμένος¨ πρωταγωνιστής και σεναριογράφος της σειράς μεταμορφώνει την συμπαθή γριούλα σε ότι βάζει ο νους σας. ΧΟ Χο ΧΟ, η θεοπουλα παίζει ντραμς, χο χο χο η θεοπουλα παίζει στοίχημα, χο χο χο η θοεπουλα παίρνει σε ροζ γραμμή τηλέφωνα, χο χο χο η θεοπουλα χαριεντίζετε με 5 νεαρούς !!!!!! Σταμάτα kabamaru δεν αντέχω θα πνιγώ από τα γέλια

Δε λέω, η σειρά έχει μια επιτυχημένη συνταγή που στηρίζετε σε κάποιες καλές πιασάρικες ατάκες και σε ένα στόρι που έχει κάποιες ανατροπές και δημιουργεί στο θεατή απορίες και ερωτηματικά για την συνέχεια εξασφαλίζοντας τηλεοπτικό κοινό και για τα επόμενα επεισόδια.

ΑΛΛΑ ΗΜΑΡΤΟΝ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ , καλή η σειρούλα , αλλά όταν μεγαλώνεις με απαραδέκτους και αυθαίρετους τα κριτήρια σου και οι προσδοκίες σου πρέπει να είναι λίγο πιο υψηλές.

Το Μανιφέστο του Kabamaru

Χτες ήταν μια μέρα ίδια με προχθές. Όπως και τα προηγούμενα χρόνια είχα ένα προσωπικό debate στο άμα πρέπει να πάω στη πορεία για το πολυτεχνείο. Τελικά αποφάσισα και πάλι να την απολάυσω από τα δελτία τηλεόρασης. Εκεί έμαθα ότι τίποτα δεν άλλαξε από τις περασμένες πορείες. Παλμός, συγκίνηση, κατάθεση στεφανίων και λίγο έως πολύ ξύλο για αλατοπίπερο συνέθεταν το σκηνικό.

Η χθεσινή επέτειος είναι μέρα περισυλλογής κατά άλλα για μένα. Δε ξέρω πως γίνεται αυτό αλλά κάθε 17 Νοέμβρη με πιάνουν πολιτικές ανησυχίες. Θα φταίει το κλίμα της ημέρας και το overdose από τα χιλιοπαιγμένα αφιερώματα στην TV που με φορτίζουν ψυχολογικά. Επίσης με πιάνει περισυλλογή και στα γενέθλια μου γιατί συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνω και δεν ωριμάζω με τίποτα αλλά αυτό είναι άσχετο.

Αυτό όμως που πάντα με γοήτευε στη ζωή μου ήταν οι θεωρίες συνομωσίας. Και η χθεσινή μέρα έχει όπως κάθε χρόνο πολλές τέτοιες. Χτες άκουσα πολύ ραδιόφωνο. Όλο και κάποιος νοσταλγός του καθεστώτος ξεμύτιζε και έδινε το δικό του ρεσιτάλ. Το χιλιοειπωμένο σενάριο ότι το πολυτεχνείο είναι έργο 50 τραμπούκων προβοκατόρων που ήθελαν να ανατραπεί η δημοκρατική επανάστασης ακούστηκε και πάλι. Ότι ήταν έργο αμερικανών που ήθελαν να παραπλανήσουν τον ηγέτη Παπαδόπουλο ώστε να μην έχει τα μάτια του στραμμένα στους αδελφούς κυπρίους και έτσι οι φιλοαμερικανοί τούρκοι να κάνουν ανενόχλητοι τον Αττίλα τους, ήταν ένα καινούργιο σενάριο. Επίσης έμαθα ότι η καλή Χούντα ήταν αυτή που έφερε νερό και ηλεκτρικό στα περισσότερα χωριά, που έφτιαξε σχολειά, που έδωσε λεφτά στο κοσμάκη. Ακόμα έμαθα ότι όλοι στο πολυτεχνείο πήγαν για να βρουν γκομενάκια και να επιδοθούν σε όργια στις τουαλέτες( δεν υπήρχε τότε βίντεο-κινητό-γράφηση για αποδείξεις). Τέλος, έμαθα ότι όλα έγιναν για να παει απλα η παναθα στο τελικό το ’71. Βέβαια, κάποιος θα πει ότι όλα τα παραπάνω προκαλούν αποστροφή και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αναλήθειες μιας απειροελάχιστης ομάδας ανθρώπων. Αναλήθειες σίγουρα είναι, για το άμα είναι άποψη μιας ασήμαντης μειοψηφίας έχω μια αμφιβολία.

Δεν είναι τυχαίο ότι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 30% σήμερα θεωρούν ότι η δικτατορία δεν έκανε και τίποτα το κακό τότε. Συγγνώμη αλλά δεν ειναι ούτε 3 ούτε 5 ούτε άντε 10%, είναι 30 στους 100 έλληνες. Δε πιστεύω ότι εν έτη 2000 ύστερα από 30 χρόνια αυτό το ποσοστό είναι μια απλή συσπείρωση των νοσταλγών του καθεστώτος. Αυτών που μάσησαν στη προπαγάνδα, που επωφελήθηκαν από την κατάσταση τότε, που έχουν ως ευαγγέλιο το τρίπτυχο πατρίς θρησκεία ορθοδοξία.

Πιστεύω ότι η κοινή συνιστώσα όλων αυτών συνοψίζετε στη φράση ενός τυπα γύρω στα 25 που δεν είχε καν γεννηθεί τότε αλλά σίγουρα έχει μπολιαστεί από την άγνοια των μεγαλυτέρων του. Βγήκε λοιπόν ο καλός σου σε μια ραδιοφωνική εκπομπή χτες και είπε ότι σήμερα ζούμε χειρότερα από τότε και στον Έλληνα για να στρώσει του χρειάζεται μια χούντα κάθε 10 χρόνια. Ντροπή ο καραγκιόζης σκέφτηκα, κοιτά να δεις που παιδιά στην ηλικία μου έχουν αυτές τις απόψεις, αίσχος σιγοψιθύρισα στον εαυτο μου. Τώρα που το σκέπτομαι όμως κάπου έχει και το δίκιο του ο φίλτατος ακροατής.

Μια πρόχειρη ματιά στα πρώτα ονόματα της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου και διαβάζω ενδεικτικά τα ονόματα του Κ. Λαλιώτη, του Μ. Ανδρουλάκη, του Ν. Χριστοδουλάκη, του Σταύρου Λυγερού, του Χρύσανθου Λαζαρίδη. Πλάκα έχει ε!!!. Όλοι αυτοί με τον ένα η΄τον άλλο τρόπο καπηλευτήκαν το πολυτεχνείο για θέσεις της εξουσίας του σήμερα. Η Μαρία Δαμανάκη, η μάχιμη αριστερίζουσα εκφωνήτρια του σταθμού των φοιτητών, πέρασε από το ΚΚΕ και την προεδρία του ΣΥΝ στο ΠΑΣΟΚ. Ε ρε αλλαγές για μια θεσούλα στα κέντρα αποφάσεων. Ο Νίκος Μπιστης που εμψύχωνε τους φοιτητές απέναντι στην θέα των τανκ, είναι στην συντονιστική επιτροπή σου πασόκ και ωρύετε σε εκπομπή του Μάκη ότι το κόμμα του ποτέ δεν έκλεψε τον ελληνικό λαό ενώ είναι πασιφανές ότι τα χαρτιά που παρουσίασε ο δημοσιογραφίσκος τον διαψεύδουν πανηγυρικά. Τότε ήταν η λογοκρισία, τώρα η υποκλοπή στα τηλέφωνα. Τότε βαραγε στο ψαχνό η αστυνομία και κατασκεύαζε κατηγορίες. Μήπως σήμερα κάνει κάτι διαφορετικό? Τότε ο κόσμος έτρωγε προπαγάνδα κι ήταν μέσα στην άγνοια και την αφασία. Τώρα νομίζω ότι είναι χειρότερα. Αργοπεθαίνει μπροστά από την τηλεόραση του Μικρούτσικου και του αρναουτογλου. Ο σημερινός νέος μπαίνει στο φοιτητικό κίνημα για να πάρει παλιά θέματα και να διευκολύνει τις σπουδές του, να πάει σε πάρτι που τραγουδά η κοκκινου , να τα έχει καλά με καθηγητές και να προπονηθεί για να γλύφει κατουρημένες ποδιές στο μέλλον. Το 60% των μαθητών λυκείου θέλουν να γίνουν μπάτσοι και στρατιωτικοί, εκεί βλέπουν μέλλον και σιγουριά. Εξουσίασε για να μην σε εξουσιάσουν. Πάμε, όλοι μαζί να πιάσουμε την καλή. Εμπρός νέε μου!!! Τότε η βία ήταν παντού στους δρόμους, στις φυλακές, τώρα πάλι στους δρόμους και στα γήπεδα. Τότε τουλάχιστον το πανεπιστημιακό άσυλο ήταν μέχρι και την τελευταία στιγμή θέμα αδιαπραγμάτευτο, τώρα θέλουν να καταργήσουν και αυτό, οι ίδιοι που το υπερασπίστηκαν κάποτε. Τότε έμαθα ότι δικαιώματα έχουν μόνο όσοι υμνούν το καθεστώς, τώρα μαθαίνω ότι δεν έχει δικαίωμα να τιμήσει το πολυτεχνείο όποιος ανήκει στην ΔΑΠ. Γιατί είναι όργανο της δεξιάς και είναι η πράξη του τουλάχιστον προσβλητική γι άυτο πρέπει να αντιμετωπιστεί με ξύλο έτσι για εκδικητικότητα. Οι επαναστάσεις, οι μαζικές, οι απαντήσεις στα όπλα με γαρύφαλλα είναι παρωχημένες, είναι gay, βουρ στο ψαχνό τώρα, οδόντι αντί οδόντι. Βία στην Εξουσία. Εξουσιαστής στη θέση του εξουσιαστή.


Τον Απρίλιο του 1969 κυκλοφόρησαν οι "Αχτίδες από τον ήλιο της 21ης Απριλίου" του Θεοδοσίου Σπ. Στραγαλινού, δημοδιδασκάλου.. Η έκδοση έγινε μετά από εγκριτική διαταγή του Υπουργείου Προεδρίας (24664/Φ208/1969). Το πόνημα "αφιερούται εις τους πρωτεργάτας της μεγαλουργού Εθνικής Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967 εξοχωτάτους κ.κ. Πρόεδρον της Κυβερνήσεως και Υπουργόν Παιδείας Γ.Παπαδόπουλον και Α' Αντιπρόεδρον και Υπουργόν Εσωτερικών Στυλιανόν Παττακόν. Ήταν μέρος της προπαγάνδας του καθεστώτος. Μικρό δείγμα: "Στα μέσα της ανοίξεως / στη τόση ωραιότη / ανέτειλε περήφανη / τ' απρίλη εικοστή πρώτη. / Και γελαστός ο ήλιος / με ξέχωρη λαμπράδα / απ' άκρη σ' άκρη φώτισε / τη δόλια την Ελλάδα. / Τα στρατευμένα της παιδιά / τα τίμια βλαστάρια / με αρχηγούς παρήφανους / αληθινά καμάρια, / βάλαν το στήθος τους μπροστά / αγνοί συνταγματάρχες / και εφωνάξαν μ' αντρειά / στην πάντα οι κομματάρχες / και τα ρουσφέτια κι οι ψευτιές / η κατηφόρα φθάνει / καθίσετε στην άκρη σας / όλοι οι λαοπλάνοι".

ΡΕ ΠΑΙΔΕΙΑ κοίτα που από μικρό, τρελό και ΚΑΚΟ μαθαίνεις την αλήθεια. Αυτό το «και εφωνάξαν μ' αντρειά / στην πάντα οι κομματάρχες / και τα ρουσφέτια κι οι ψευτιές / η κατηφόρα φθάνει / καθίσετε στην άκρη σας / όλοι οι λαοπλάνοι» το βλεπω ακρως επίκαιρο!!!!

Για να μην παρεξηγηθώ η σημερινή κατάσταση δεν αναιρεί την τότε. Αλλά δεν θα διαφωνήσω με το τυπα που θέλει χούντα. ΑΠΛΑ ΤΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΓΙΑΤΙ Η ΧΟΥΝΤΑ ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ. Το πολυτεχνείο είναι το μεγαλύτερο γεγονός της νεώτερης ιστορίας και είναι σύμβολο αντίδρασης, ελευθερίας , αγώνα, λαϊκής ανάτασης και αντίστασης. ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

Πώς και σου 'ρθε να γράψεις Blog ρε kabamaru;

Η σχέση μου με τα blogs δεν είναι και τόσο μεγάλη. Έχω διαβάσει ελάχιστα στη ζωή μου. Τώρα τελευταία έχω κάποιους bloggers που διαβάζω καθημερινά (κυρίως γνωστούς και φίλους). Έχει μάλιστα πλάκα το όλο θέμα. Έχω φίλο blogger , παλιό συμφοιτητή, που παρόλο που έχουμε περάσει αμέτρητες ώρες στα έδρανα και στους καφέδες με εκπλήσσει το πόσο λίγο τον ήξερα πριν αρχίσω να διαβάζω τις καθημερινές του σκέψεις. Στις συναντήσεις μας στις καφετέριες της παντείου εκτός από κάποια εισαγωγικά λεπτά για τις απαραίτητες κρίσεις πάνω στη μπάλα, δεν πολυμιλούσαμε. Ο ήχος από τα ζάρια καθώς και κάτι ψιλοκουβεντούλες διατάραζαν την σιωπή. Έτσι ήταν ο χαρακτήρας του, σιωπηλός , κλειστός, κρατούσε αποστάσεις. Από τότε που άνοιξε και αυτός ένα blog, έχω εκπλαγεί για το πόσο διαφορετική γνώμη είχα σχηματίσει γι’ αυτόν.

Δε ξέρω ποιο είναι το κλασσικό μοντέλο blogger. Ίσως ο κλειστός χαρακτήρας ανθρώπου, σαν τον φίλο μου, που προτιμάει να μην καταναλώνει και πολύ σάλιο αλλά να εκφράζεται γραπτώς. Τον παίρνω τηλέφωνο για να μου πει τα νέα του και με παραπέμπει στα γραπτά του. Τι να ανοίγουμε κουβέντα τώρα μωρέ, άνοιξε το pcακι σου και διάβασε τι λέω και άμα γουστάρεις κάνε και comment να μου απαντήσεις. Ίσως, να εμπίπτει το όλο θέμα στην σημερινή εποχή που ο υπολογιστής έχει γίνει προέκταση του εαυτού σου και οι συζητήσεις είναι πια διαδικτυακές. Ίσως να φοβάται κάποιος να εκτίθεται και επιλέγει να κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του. Ίσως όλοι να είχαμε ψώνιο να το παίξουμε δημοσιογραφίσκοι και ψευτοσυγραφείς. Ίσως να είναι όλα τα παραπάνω μαζί η κανένα επίσης.

Τώρα πως εγώ αυτή τη στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να γράφει αυτές τις γραμμές έχοντας δημιουργήσει το δικό του blog παραμένει άλυτο μυστήριο. Ούτε θέλω να οργανώσω τις σκέψεις μου, ούτε είμαι κανένας άνεργος δημοσιογράφος που βρήκε αυτό το μέσο να εκφέρει απόψεις , ούτε προσωπικό ημερολόγιο θέλω να κρατήσω( το προσωπικό είναι λίγο οξύμωρο βέβαια) όπως μας παρακινεί το εισαγωγικό tour αυτού του blog system. Λοιπόν παρακάτω θα προσπαθήσω να απαριθμήσω μερικούς από τους λόγους που επέλεξα και εγώ ν’ αρχίσω την ενασχόληση μου με τα blogs, κάνοντας μια προσπάθεια να δώσω απαντήσεις για τα κίνητρα μου (όχι με σειρά βαρύτητας).

1.Βαρέθηκα να ασχολούμαι με την μεταπτυχιακή μου εργασία και ψάχνω τρόπους διαφυγής, δίνοντας παράλληλα την ψευδαίσθηση στον εαυτό μου ότι ο χρόνος που πετώ δε πάει δα και τόσο χαμένος μπροστά στη τηλεόραση.
2.Ακολουθώ την μόδα πάντα και η μόδα επιτάσσει blog σήμερα
3.Δεν έχω τίποτα να ζηλέψω από γνωστούς bloggers σαν το πιτσιρίκο, και μπορώ να έχω και εγώ απήχηση σε ευρύ αναγνωστικό κοινό.
4.Όταν βγαίνω για καφέ με τους φίλους μου δε πολυμιλάμε. Το 50% της ώρας μας παίρνει σιωπηλά και το άλλο 50% με ανταλλαγή χιλιοειπωμένων inside jokes. Υπάρχει έλλειψη έκφρασης. Βασικά νομίζω ότι έχουμε αρχίσει να βαριέται ο ένας τον άλλο.
5.Θέλω να αποδείξω σε μερικούς ότι οι σκέψεις μου δεν είναι ανοργάνωτες και συγκεχυμένες. Στην Ολλανδία που ήμουν πέρσι, με προσφωνούσαν ο “ if you know what I mean” γιατί ύστερα από τα γνωστά μου ατέλειωτα λογύδρια κατέληγα με την συγκεκριμένη φράση μια και έπιανα τον συνομιλητή μου να με κοιτάζει συνήθως με τα μάτια ορθάνοικτα γεμάτα απορία. Μου το λέει και η κοπέλα μου, ότι η σκέψη μου στερείτε δομής. Εγώ επιμένω ότι αυτό οφείλετε σε δυο λόγους. Πρώτον αγχώνομαι στο προφορικό λόγο όταν βιάζομαι να αποδείξω τα λεγόμενα μου και δεύτερον τα ίδια τα λεγόμενα μου είναι πολύ ανώτερα για ένα κοινό νου. Έτσι αποφάσισα να γράφω και να δίνω στο καθένα το χρόνο του να αξιολογεί το τι λέω.
6.Ξέχασα να γράφω στα ελληνικά και θέλω να κάνω πρακτική. Κάτι σαν σκέφτομαι και γράφω. Είναι αλήθεια ότι έχω να γράψω στη γλώσσα μου από την τελευταία εξεταστική στο πανεπιστήμιο πριν 3 χρόνια. Να εμπλουτίσω και το λεξιλόγιο μου ίσως. Νομίζω ότι χρησιμοποιώ όχι παραπάνω από 100 διαφορετικές λέξεις. Οι φράσεις μου δεν έχουν ούτε την στοιχειώδη σύνταξη. Έχω υιοθετήσει μια γλώσσα άκρως προγονική όπου αναμιγνύονται βρισιές και μουγκρίσματα. Είμαι και εγώ ένας από τους βιαστές της γλώσσας και θέλω να το αλλάξω. Μικρός δεν άκουγα την μαμά μου και δεν διάβαζα πολλά λογοτεχνικά βιβλία.

Λοιπόν αυτά για αρχή. Θέλω να ενημερώσω τους αναγνώστες μου ότι δεν θα γράφω καθημερινά και θα λέω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι if you know what I mean. Επίσης τα σχόλια σας να είναι κόσμια και να συμφωνείτε πάντα σε αυτά που λέω. Έτσι κι αλλιώς αργά η γρήγορα θα καταλάβετε ότι έχω δίκιο.

Τα λέμε!!!!