Η χήρα και ο ελέφαντας

Πρόσωπα σκυθρωπά και παγωμένα , πνιχτά κλάματα γνήσια ή κροκοδείλια συνέθεταν το δραματουργικό σκηνικό στην αυλή του συγχωρεμένου Κυρίου Γ. Η σιωπή έσπαγε μονό από τον ηχηρό ρούφηγμα του καφέ της παρηγοριάς και τα μοιρολόγια των γυναικών. Η χήρα του καθονταν σε μια πλαστική καρέκλα κάτω από την ξύλινη πέργκολα και απαντούσε με μια ελαφρά υπόκλιση του κεφαλιού της στα συλλυπητήρια των συγγενών.

Σ' εκείνη την πλαστική καρέκλα θυμάται τον Μακαρίτη ντυμένο με το λιγδιασμένο άσπρο φανελάκι του να θρονιάζεται τα πρωινά και να την προστάζει να του σερβίρει τηγανιτά αυγά με καβουρδισμένο μπέικον. Ανακατεύονταν σαν τον κοιτούσε να καταβροχθίζει λαίμαργα και βιαστικά το πρωινό. Σαν τέλειωνε την ευχαριστούσε με το πεταχτό εκείνο χαμόγελο που φαίνονταν αστείο κάτω από τα λερωμένα μουστάκια του. Η στιγμή που τον αποχαιρετούσε όταν εκείνος έφευγε για την δουλεία με ένα στεγνό «εις το επανιδείν» κερασμένο από τα μαγκωμένα χείλη του ήταν η αγαπημένη της, μιας και καταστάλαζε το συναίσθημα αποστροφής που ένιωθε για το άξεστο προσωπείο του. Καθώς όμως οι ώρες της απουσίας του περνούσαν, που και που, εκείνη ένιωθε άδεια και μόνη και σαν τελικά τον άκουγε να γυρίζει κακόκεφος και κατάκοπος από το μεροκάματο έτρεχε στην αυλή να τον καλωσορίσει. Όταν αυτός καθόταν για να ξαποστάσει λίγο στην αγαπημένη του καρέκλα, κάτω από εκείνη την ξύλινη πέργκολα, του χάριζε ένα διστακτικό φιλί έστω και αν τις περισσότερες φόρες εκείνος την απωθούσε σχεδόν βίαια μακριά του για να χυθεί γρήγορα στο κρεβάτι και να αρχίσει το ροχαλητό του.

Τις Κυριακές όταν είχε καλό καιρό ο Κύριος Γ πήγαινε για ψάρεμα στον όρμο λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω από το σπίτι τους. Γυρίζωντας σπίτι περνούσε ατέλειωτες ώρες στη γνώριμη θέση του με ένα σταυρόλεξο στο χέρι ψάχνοντας λέξεις και γρίφους και όταν κάτι τον δυσκόλευε ρωτούσε την Κυρά του βάζοντας μια στιγμιαία παύση στη βουβαμάρα μεταξύ τους. Από εκείνη την λευκή πλαστική καρέκλα σηκώνονταν μόνο όταν βράδιαζε και δίχως κουβέντα έφευγε για το καφενείο. Σαν γύριζε, αργά την νύχτα, και πλάγιαζε δίπλα της συνήθιζε να τρίβει την τεράστια κοιλιά του πάνω στην πλάτη της σαν σε ερωτικό κάλεσμα κάποιου θηρίου στη ζούγκλα. Ύστερα έσκουζε πάνω της ωσαν πληγωμένος σκύλος και εκείνη η τσιρίδα που έβγαζε όταν τελείωνε ακούγονταν τόσο αστεία στα αυτιά της που σχεδόν ξέχναγε πόσο την ενοχλούσε η μυρωδιά του ποτού στην ασθμαίνουσα ανάσα του.

Εκείνη τη καλοκαιρινή πένθιμη μέρα που μύριζε γιασεμί και λιβάνι στην αυλή του μακαρίτη η χήρα μπορούσε ακόμα να αναγνωρίσει ανάμεσα σε τόσες μυρωδιές εκείνη του ανδρός της ποτισμένη πάνω στην πλάτη της πλαστικής καρέκλας που για πρώτη φορά αγκάλιαζε το δικό της κορμί . Εκεί καθόταν ο μακαρίτης και όταν συνέβη το κακό το προηγούμενο απομεσήμερο. Είχε μόλις τελειώσει το φαγητό του γλύφοντας τη ράχη του σαργού που είχε πιάσει στην πρωινή ψαριά αφήνοντας παραπονεμένη την γάτα που νιαούριζε εκλιπαρώντας για κάποιο κομμάτι. Ένα κόκαλο του έκλεισε τον οισοφάγο. Άρχιζε να πάλλεται ολάκερος και με δύναμη να ταλαντεύει δεξιά και αριστερά τον ίδιο και την καρέκλα του. Η κυρά του που άπλωνε τα ρούχα με γυρισμένη την πλάτη της άρχιζε να μουρμουρά δυνατά ένα νευρικό σκοπό για να καλύψει τον ήχο απο το απεγνωσμένο του κάλεσμα για βοήθεια. Γύρισε μόνο για να απολαύσει την στιγμή της καθαίρεσης από τον προσωπικό του πλαστικό θρόνο όταν πια σωριάστηκε χαμου σαν σακί και το σύριγμα την αναπνοής του έσβησε για πάντα.

Δεν είχε σουρουπώσει ακόμα όταν ένας δυνατός κρότος, που έμοιαζε με πιστολιά, ακούστηκε από μακριά . Οι λιγοστοί μαυροφορεμένοι συγγενείς στην αυλή της χήρας κίνησαν στην εξώπορτα να δουν τι συμβαίνει εκτός από την ιδία την χήρα που θεώρησε το γεγονός ασήμαντο για να την σηκώσει από την καρέκλα του άνδρα της. Είδαν λοιπόν στο βάθος ένα σύννεφο σκόνης που σκέπαζε τα πάντα ενώ στα αυτιά τους τώρα έρχονταν σχεδόν καθαρός ένας θόρυβος που έμοιαζε στην πραγματικότητα σαν ένα σύμπλεγμα δυσαρμονικών μεταξύ τους θορύβων. Δεν άργησε πολύ όμως να φανεί μπρος στα σαστισμένα μάτια τους μια παράφρων ομάδα ανθρώπων που έτρεχε προς άγνωστες κατευθύνσεις. Πριν κοπάσουν οι ψίθυροι μεταξύ τους για το τι μπορεί να συμβαίνει η γη κάτω από τα πόδια τους άρχισε να τρέμει. Τα φλιτζανάκια του καφέ αναπηδούσαν στα μικρά πιατάκια ενώ το πιάτο με τα κόλλυβα και η φωτογραφία του μακαρίτη έπεσαν από το μικρό τραπεζάκι με το άσπρο δαντελένιο τραπεζομάντιλο και τις μαύρες κορδέλες. Οι συγγενείς ενστικτωδώς πετάχτηκαν στο δρόμο και μπλέχτηκαν με το τρομαγμένο πλήθος. Τώρα μπορούσαν να διακρίνουν το τεράστιο ζώο μανιασμένο να τρέχει προς το μέρος τους ενώ κάποια περιπολικά προσπαθούσαν να το ακινητοποιήσουν. Στο διάβα του το θηρίο είχε παρασύρει σχεδόν τα πάντα. Κατέβαζε με την προβοσκίδα του βαριά κλαδιά από τα δέντρα και τα πέταγε στους αστυνομικούς ενώ με τους τεράστιους χαυλιόδοντες του αναποδογύριζε τα παρκαρισμένα αμάξια. Οι επίγειες δυνάμεις αλλά ακόμα και ο ίδιος ο θηριοδαμαστής του που το είχε από μικρό στο τσίρκο και το ήξερε όσο κανενας άλλος έμοιαζαν ανήμποροι για την ώρα να το τιθασεύσουν

Ο επιβλητικός ελέφαντας κοντοστάθηκε έξω από την πόρτα της αυλής του συγχωρεμένου. Το άγριο ζώο άρχιζε να βρυχάται δυνατά και όλοι το κοιτούσαν με δέος. Σαν έσπασε με χαρακτηριστική ευκολία το φράχτη που περιστοίχιζε την αυλή, όλους τους έπιασε σύγκρυο και μεμιάς επιφωνήματα αγωνιάς απλώθηκαν στο χώρο όταν το είδαν να κατευθύνεται νωχελικά, με σταθερά και βαριά βήματα, προς εκείνη. Η χήρα δεν έκανε κάποια απεγνωσμένη κίνηση να ξεφύγει και στα μάτια όλων έδειχνε παγωμένη από τον φόβο. Μόνο εκείνη ήξερε εκείνη τη στιγμή το πόσο έτοιμη ένιωθε για να αντιμετωπίσει την επίθεση του ζώου. Και πράγματι αν κάποιος την κοιτούσε από κοντά εύκολα θα διαπίστωνε πόσο γυάλιζε τα βλέμμα της και πόσο κοφτερά έδειχναν τα νύχια της που είχαν πεταχτεί έξω από το πετσί στις άκρες των χεριών της. Ακόμα και το θεριό σάστισε για λίγο σαν αντίκρισαν τα σκοτεινά του μάτια την χήρα που έμοιαζε με αιλουροειδές σε θέση άμυνας έτοιμο να παλέψει με νύχια και με δόντια μπροστά στην απειλή αυτού του χοντρόπετσου όγκου. Σηκώθηκε στα χοντρά και μακριά του πίσω πόδια κρύβοντας τον ήλιο από την Χήρα που κρατούσε σφιχτά το μπράτσο της πλαστικής καρέκλας, ακούνητη από την θέση της. Μια σφαίρα έσκισε τον αερα και διαπέρασε με ορμή την σάρκα του και εκείνο σωριάστηκε σαν ένα οικοδόμημα που κατεδαφίζεται από ελεγχόμενη έκρηξη μπροστά στα γυμνά της πόδια γεμίζοντας με ανακούφιση όλους.

Κάποιοι σαν θα φέρνουν στην μνήμη τους εκείνη τη μέρα θα υμνούν την θεά τύχη και κάποιοι άλλοι το χέρι κάποιου αγίου που έσωσε την χήρα από βέβαιο θάνατο. Εκείνη μόνο θα την θυμάται ως την απόλυτη νίκη απέναντι σ’ ένα δυνατό αντίπαλο που διψούσε για εκδίκηση, που ζητούσε πίσω τα κεκτημένα του. Δεν ξέρει άμα η επόμενη μέρα είναι η απαρχή μια καινούργιας ζωής μα τίποτα πια στο κόσμο δεν θα μπορέσει εύκολα να την σηκώσει από αυτή την πλαστική καρέκλα του μακαρίτη.

Ο Κινηματογραφικός Βασιλιάς

Σαπισμένο βράδυ Κυριακής παρέα με την τηλεόραση η οποία στη μέση του καλοκαιριού δεν έχει να δείξει κάτι σημαντικό πέρα από αφόρητες επαναλήψεις ελληνικών σειρών τύπου «εμείς και εμείς» και χιλιοπαιγμένες ταινίες τύπου ο βράχος. Έκατσα και είδα την τελευταία ξανά. Καλοφτιαγμένη πατριωτική αμερικανική ταινία που η καταιγιστική δράση της είναι καλή συντροφιά για κυριακάτικο βράδυ. Μέσα σε ένα βομβαρδισμό χορταστικών οπτικών και ηχητικών εφέ υπάρχουν όμως και κάποιες σκηνές που σε βάζουν σε ένα μηχανισμό σκέψης και περισυλλογής που καταλήγει σε μια όχι δα και τόσο πρωτότυπη αλλά σίγουρα ξεκάθαρη διαπίστωση. Είναι καταπληκτικό λοιπόν πως ο αμερικανικός κινηματογράφος συντηρεί το μύθο του Προέδρου της χώρας ως του απόλυτου άρχοντα του λαού. Δεν είναι μόνο η ενσάρκωση της απόλυτης εξουσίας αλλά και το παράδειγμα ηθικής ακεραιότητας και σοφίας. Υπάρχει σκηνή στη ταινία όπου ο σχεδόν σύγχρονος φιλόσοφος του αμερικανικού έθνους υμνεί με ένα δυνατό λογύδριο την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης εν ήδη πλατωνικού διαλόγου έτοιμος να πάρει στις πλάτες του ως μέγιστος Ανήρ την μεγάλη απόφαση που θα κρίνει και την έκβαση της επικίνδυνης αποστολής. Δεν έχει σημασία το στόρι της ταινίας αλλά είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο και προσωπικά μου προκαλεί δέος το πόσο δεξιοτεχνικά κτίζεται η ανυπέρβλητη φιγούρα του Προέδρου μέσα από το κινηματογραφικό φακό. Αγέρωχη, σίγουρη, αποφασιστική, στέρεα φαίνεται στην σχεδόν μυσταγωγική σκηνή που τον δείχνει να παίρνει την κρίσιμη απόφαση και να ενεργεί ωσαν από μηχανής θεός για το καλό της ανθρωπότητας. Υπηρέτης του δικαίου και του απόλυτου καλού παρουσιάζεται ο Αμερικανός άρχοντας μέσα από το πρίσμα του συντριπτικού ποσοστού των ταινιών του Χόλυγουντ σε σημείο που να του αποδίδεται το αλάθητο του πάπα. Δηλαδή σε ένα χρονικό συσχετισμό θα το εξίσωνα με τα έργα του Μολιέρου όπου πάντα την δίκαιη λύση και το ηθικό δίδαγμα στο τέλος της ιστορίας ήταν έργο της αυτού μεγαλειότητας του Βασιλιά της Γαλλίας . Έτσι και στον 21αι ο κατ’ουσιαν αυτοκράτορας του σύγχρονου κόσμου πρέπει να φανεί μέσα από την τέχνη-υπηρέτη πάνσοφος κριτής για να δικαιώσει πρώτον το αξίωμα του και δεύτερον το μεγαλείο του λαού από το οποίο προέρχεται. Καλά θα μου πείτε κύριε Καβαμαρών, αυτά είναι γνωστά, αλλά ρε παιδιά κάθε φορά που σκέπτομαι πόσο απέχει η ιδεατή ας πούμε κινηματογραφική «εικόνα» από την πραγματικότητα, όπου ο πρόεδρος ή ο βασιλιάς ανά του αιώνες δεν ήταν παρά ένας καλός γκολφερ και κατά άλλα πιόνι των συμφερόντων των εκάστοτε αυλικών του, σχηματίζεται ένα φευγαλέο και, στο κάτω κάτω της γραφής, αδιάφορο μειδίαμα στο πρόσωπο μου το όποιο είπα να σας το επιδείξω.

Όλοι μαζί για ένα καλύτερο Περιβάλλον (Σαν προεκλογικό σύνθημα ακούγεται ρε πουστη μου αυτός ο τίτλος)

Το παραδέχομαι , παίρνω το αμάξι μου για να πάω ακόμα και στο περίπτερο 100 μέτρα πιο κάτω από το σπίτι μου. Μπορεί η Θάλεια η φίλη μου που είναι αυτής της Greenpeace , της μεγάλης κερδοφόρας, ουψ συγγνώμη, της αφιλοκερδούς εκείνης οικολογικής οικουμενικής οργανώσεως, να μου λέει ότι η αλόγιστη χρήση του αυτοκινήτου δημιουργεί το μεγαλύτερο ποσοστό ρύπων στην ατμόσφαιρα αλλά δυστυχώς εγώ δεν της δίνω σημασία. Να μυρίζω την μασχάλη του διπλανού μου στο λεωφορείο ενώ μπορώ να είμαι άνετος στο αμαξάκι μου με την μουσικουλα μου και το ερκοντίσιον μου, ρε Θάλεια?

Τώρα που το θυμήθηκα, τις προάλλες πήρα το τουτουνι και πήγα προς παραλία μεριά. Οδηγώντας έκανα ένα τσιγαράκι για το δρόμο. "Εντάξει αφού έχω το μεγάλο «τασο» απ' έξω γιατί να σβήσω τη γόπα μέσα και να μυρίζει τσιγαριλα τ'αμάξι?" ,δικαιολογήθηκα στον εαυτό μου όταν την άφησα από το χέρι μου να πέσει στο δρόμο. Όταν έφτασα στην παραλία εκεί που δροσιζόμουν αυτή η ριμάδα η θάλασσα ξέβρασε ένα κουτάκι κόκα κόλα. «Τους πούστηδες, ρυπαίνουν την θάλασσα, τα τσογλάνια, και δεν θα έχουμε που να κολυμπάμε στο μέλλον» ψιθύρισα αρκετά εκνευρισμένος και ύστερα πέταξα με δύναμη το κουτάκι πίσω στη θάλασσα. Αφού έφαγα κάτι πρόχειρο είπα να σηκωθώ να το ρίξω στο κάδο 10 μέτρα πιο πέρα αλλά εκείνος ήταν τίγκα στο σκουπίδι. Εκνευρίστηκα πολύ σας λέω και καταράστηκα του υπευθύνους που δεν τους αδειάζουν τακτικά. Τελικά άνοιξα μια τρύπα στην άμμο και έθαψα τα απορρίμματα μου μέσα. Ούτε γάτα ούτε ζημιά που λέει και ο σοφός μας λαός.

Με την απαλευτη ζέστη των ημερών μια βουτιά στην παραλία δεν είναι αρκετή. Γι αυτό όταν και γύρισα σπίτι άνοιξα το ερκοντίσιον στο φουλ για να δροσίσει το σπίτι. Μετά από κανένα 12ωρο ρε αδελφέ εκεί που το κορμί μου είχε γίνει μια κινούμενη μάζα από πάγο διακόπηκε το ρεύμα. Τα καθικια της ΔΕΗ, αναρωτήθηκα, πάλι άφησαν το δίκτυο χωρίς συντήρηση και κάνουν, και καλά, ελεγχόμενες διακοπές αφήνοντας το λαό να τσουρουφλιστεί μέσα στο λιοπύρι. Έστειλα μια εναέρια μούντζα στον άγνωστο υπεύθυνο και περίμενα να επανέλθει το ρεύμα. Όταν αυτό επανήλθε με το καλό, τρόμαξα γιατί ακούστηκε δυνατός και απότομος ο ήχος από την τηλεόραση που βεβαία ήταν ανοιχτή-μονίμως είναι εδώ που τα λέμε- στην διαπασών πριν την διακοπή. Έπεσα πάνω στις ειδήσεις όπου έντρομος παρακολούθησα λαιβ τις φλόγες να καίνε τα δάση στην Πάρνηθα και θυμήθηκα συνειρμικά το σπίτι του φίλου μου του Παύλου στην κοινότητα Βουτσά Πεντέλης που το είχε κτίσει ο μάγκας πάνω σε ένα χαρτογραφημένο αναδασωτέο οικόπεδο. «Χρυσή ευκαιρία να καβατζώσω και εγώ κανένα στη Πάρνηθα» σχεδόν αναφώνησα καθώς έβλεπα το ελαφάκι να γίνεται ψητό στα κάρβουνα. Αμέσως αυτοχαστουκίστηκα που έκανα τέτοια αμαρτωλή σκέψη και έπεισα τον εαυτό μου να αποκτήσει επιτέλους οικολογική συνείδηση. Έτσι λοιπόν από δω και πέρα δε θα αφήσω τη Κυρία Σουλα την γειτόνισσα να μας φλομώνει με τα αεροζόλ της και θα σκυλοβρίσω το Μπάμπη τον ξάδελφο μου όταν τον ξαναδώ να πετάει χαρτιά στο δρόμο.

Λοιπόν αδέλφια εγώ θα πάω την Κυριακή στις 7 έξω από την βουλή για να βρίσω τον δαίμονα πολύδωρα και τον κρατικό μηχανισμό για την ολιγωρία που έδειξαν στο θέμα των πυρκαγιών. Θα απαιτήσω άμεσα να φυτρώσουν δέντρα και ας λένε οι ειδικοί ότι δε χρειάζεται επιπολαιότητα στην αναδάσωση για να μη τα κάνουμε χειρότερα απ’ότι είναι παρά να αφήσουμε την φύση μόνη της να αναγεννηθεί από την σταχτή της . Θα είμαι εκεί να ενώσω τη φωνή μου με χιλιάδες άλλων γιατί εγώ σέβομαι το περιβάλλον. Και μάλιστα θα πετάξω και χιλιάδες Φέϊγ- βολάν που έχω ετοιμάσει με κεντρικό σύνθημα «όχι άλλο κάρβουνο». Σκέφτηκα να πετάξω χαρτί γιατί θα είναι μια έμμεση διαμαρτυρία των δέντρων -άμα το πιάσατε το νόημα. Παιδιά για όλα φταίνε οι εμπρηστές και ο Πολύδωρας. Εγώ ωσαν αναμάρτητος οικολόγος πρώτος το λίθο βαλλέτω.

Και εσύ άμοιρε αναγνώστη που με καταριέσαι γιατί σου φαίνεται ότι ειρωνεύομαι την οικολογική σου ευαισθησία και την ενστικτώδη αντίδραση σου κατά πάντων σκέψου ότι αν δεν στρέψεις το ανάθεμα στο καθρέπτη σου η καταγγελία σου θα παραμείνει φωνή βοώντων εν τη ερήμω

Note:Τα πρόσωπα που αναφέρονται στο παρών ποστ ανάγονται στην σφαίρα της φαντασίας (όπως πάντα άλλωστε) ….εκτός από τον Πολύδωρα που μακάρι να ανάγονταν

Μια μέρα στο Rockwave

(επιτέλους ένα φουσκωμένο σεντόνι αριστούργημα από τον Καμπαμαρου)

Είναι ωραία σε αυτά τα μεταλλικά φεστιβάλ στυλ rockwave. Σου λένε πάρε το τραίνο κατέβα στο σταθμό Σφενδαλη στη Μαλακάσα και σε 50 μέτρα θα βρεις τον συναυλιακό χώρο. Τελικά διαπιστώνεις ότι κατεβαίνεις στα τουρκοβουνια σε κάτι δάση που ουρλιάζουν τη νύχτα οι λύκοι και απέχεις 50 μέτρα από την παράκαμψη της εθνικής οδού για το terra vibes στο οποίο φτάνεις όταν περπατήσεις 3 χιλιόμετρα. Καθώς περπατάς μες ‘το λιοπύρι βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου αν η μπλούζα kreator που κάνει θραύση γύρω σου είναι το ίδιο ή παραπάνω αντιαισθητική από την μπλούζα ιδίου χρώματος και ποιότητας με στάμπα proud to be a metalhead. Φτάνοντας σε καλωσορίζουν ευγενικά χαμόγελα κορασίδων με ελαφρά ένδυση που σου προσφέρουν από τσιγάρα και τσίχλες μέχρι και προφυλακτικά. Εντάξει τα δυο πρώτα αλλά τα προφυλακτικά που να τα χρησιμοποιήσεις εκεί, ρωτώ. Μήπως στην "μεταλουδίτσα"-πιτσιρίκα που έχει θυσιάσει την θηλυκότητα της στο δαίμονα φύλακα της ; (εξαιρείται τίμιο μαυροφορεμένο γκομενακι με σιθρου νεκροσάββανο που μου έκλεισε το μάτι πονηρά δαγκώνοντας παράλληλα το άνω χείλος της ώστε να στάξει μια σταγόνα αίμα. Θα επρόκειτο μάλλον για κάποιο είδος ιεροτελεστίας στο μαύρο “καμάκι”). Τώρα που τα λέω αυτά για τις μεταλουδιτσες, που συνάντησα χτες, θυμάμαι προ δεκαετίας κάτι τέτοιες στο σχολείο που έσκαγαν μύτη με μπλουζάκι iron maiden και ξουρισμένο μαλλί και ούρλιαζαν μέσα στο αυτί μου κάτι αρχέγονες κραυγές από κάποιο τραγούδι των rotting Christ. Μετά από χρόνια τις συναντούσα στο δρόμο ντυμένες με ταγέρ και ύφος μπλαζέ να μου εξιστορούν μοναδικές βραδιές στον Μαζωνακη με τα παιδιά στην επιχείρηση.

Η αλήθεια είναι ότι, μη όντας κενυάτης δρομέας, τα 3 χιλιόμετρα στιπλ μέχρι να φτάσω στο φεστιβάλ τα έκανα σε 1 ώρα περίπου. Αποτέλεσμα να χάσω τους anathema που ήθελα να ακούσω και να εισέρθω την ώρα που έπαιζαν οι iced earth. Αυτό που μου αρέσει στο μέταλλο είναι το οπαδιλίκι του με τη μουσική που γουστάρει αλλά και την αυθεντική γνώση του γι’ αυτή. Το παρατηρείς σε συζητήσεις του με ομοϊδεάτες όταν θα υμνήσει το σόλο του τάδε κιθαρίστα, θα επαινέσει τον τραγουδιστή για την ψιλή νότα που θα φτάσει η φωνή του και διαπιστώνεις ότι δεν θα αργήσει η ώρα, αν δεν έχει έρθει ήδη, που θα μιμηθεί τον αγαπημένο του ντράμερ με πρόχειρα στικακια πάνω σε ένα καναπέ και θα τρέξει να αγοράσει την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα μήπως και μοιάσει στο ίνδαλμα του. Δεν αναλώνεται μόνο γύρω από κάποιο λαιφσταιλ ο μεταλάς για να ανήκει κάπου αλλά αγαπά την μουσική αυτή κάθε αυτή . Είναι ακροατής με υψηλό στάνταρ κρίσης για αυτό που του πλασάρεται να ακούσει. Επειδή το πιστεύω βαθιά αυτό που αναφέρω στην προηγούμενη μου πρόταση θα ήθελα να ρωτήσω τι στο διάολο βρίσκουν οι φίλοι μου έλληνες μεταλλάδες σε αυτό τον επαναλαμβανόμενο θόρυβο που παράγεται από τους δήθεν καραγκιόζηδες με τα πέτσινα που ονομάζονται iced earth.

Επίσης αρκετά πια με αυτούς τους βιρτουόζους τους dream theater. Εντυπωσιαστήκαμε με την πολυπλοκότητα των ρυθμών που εναλλάσσονται σε μακρόσυρτα σόλα των 11 λεπτών καθώς και με την άρτια εκτέλεση των κομματιών τους αλλά κάπου τείνουν να ξεχάσουν ότι η απλότητα και το μέτρο στη μουσική είναι μεγάλη αρετή (και αναφέρομαι στους 2 τελευταίους δίσκους δόκτορα). Σαν να μου μοιάζουν με τον ροναλντινιο σιγά σιγά που περνά πάσα στα 2 μέτρα μόνο με το δεξί πόδι διπλωμένο πίσω από το αριστερό. Σε λίγο προβλέπω ο Πετρούτσι να παίζει κιθάρα με το στόμα και ο Πορτνόι τύμπανα με το κώλο. Καλωσορίσατε στο τσίρκο "theater" ένα πράγμα. Κατά άλλα τι να πούμε για τα παιδιά ? ότι κάνουν παπάδες και παίζουν τις κάλτσες τους-ή το αντίστροφο?. Ταπεινή η παραπάνω γνώμη μου αλλά παρόλο που διακρίνω μια εμμονή τους στο εντυπωσιασμό και μόνο, παραμένουν μεγάλες μουσικάρες στη συνείδηση μου (εντάξει δόκτορα?).

Η ώρα πέρναγε και ανυπομονούσα να δω ιδίοις όμμασι τους ζωντανούς θρύλους της σκληρής ροκ μουσικής black sabbath που θα ζωντάνευαν στη σκηνή την αξέχαστη εποχή, εκεί στα βαθιά 80’s, όταν και είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους με τον Dio χαρίζοντας μας κομματάρες όπως Neon nights, heaven and hell, The Mob Rules και die young. Ήμουν στο κέντρο περίπου της αρένας και αφουγκραζόμουν το παλμό του κόσμου λίγο πριν ξεκινήσει το λαιβ. Εκεί ειναι που συγκεντρώνεται όλη η μαγεία, την στιγμή λίγο πριν κλείσουν τα φώτα και ακουστεί η πρώτη νότα όταν και θα νιώσεις ένα απερίγραπτο σχεδόν ηδονικό εσωτερικό άδειασμα από κάθε αναστολή σου που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ωθητική ενέργεια για την πλήρως εκστατική απογείωση στο προσωπικό σου μουσικό ταξίδι. Ενώ όλα φαίνονταν ιδανικά και όμορφα, ένα γκρουπ από νταγλαράδες τρελαμένους ροκερ με μπλουζίτσα dio for president, κάπου 10-12 τον αριθμό, μου επιτέθηκαν λυσσασμένα και με μαεστρικές κινήσεις με έδεσαν πισθάγκωνα. Γρήγορα και αθόρυβα ξεγλίστρησα μαζί τους μέσα από το μεθυσμένο και αδιάφορο για την κατάσταση μου κοινό και βρέθηκα backstage. Φίλοι μου αναγνώστες είναι πραγματικά δύσκολο να σας μεταφέρω την εικόνα που αντίκρισα εκεί. Ένα σκηνικό που θύμιζε κρανίου τόπο και μύριζε σαν νεκρό ζώο στα τελευταία στάδια της σήψης του. Φλόγες χόρευαν λυσσασμένες σε μικρές εστίες φωτιάς γύρω μου και δίπλα τους εκστασιασμένες μαινάδες επιδίδονταν σε κολασμένα όργια με αγριεμένους βάκχους. Στο βάθος σε επίχρυσο θρόνο κάθονταν ο ίδιος ο Dio που φορούσε ένα βασιλικό ένδυμα από λινό ύφασμα κεντημένο με πορφυρά νήματα. Δίπλα του ο Tony Iommi βασάνιζε τον Πετρούτσι αναγκάζοντας να του εκτελέσει στη κιθάρα το πιο αργόσυρτο και συνηθισμένο ριφακι. Όταν εκείνος αργά και βασανιστικά «έσβησε» χτυπημένος από ανίατη πλήξη ο Τόνι μου χάρισε το πιο σαρκαστικό μειδίαμα που έχω δει στη ζωή μου. Ύστερα κάλεσε του μπράβους του να με πετάξουν στα πόδια του βασιλιά Dio. Όταν κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για κάποιο δώρο των διοργανωτών σε ανυποψίαστο μουσικόφιλο με έπιασε σύγκρυο από τον φόβο μου και άδειασα άμεσα την ουροδόχο κύστη μου έντρομος μπροστά στη τρομακτική όψη του σιτεμένου 60αρι ροκερ. Εκείνος σηκώθηκε από την θέση του νωχελικά και ξέσπασε σε ένα εκκωφαντικό χαχανητό που έκανε όλους τους αυλικούς του να χώσουν το κεφάλι τους στο χώμα ωσαν την στρουθοκάμηλο. Ύστερα με κοίταξε με ένα βλέμμα που ξέρναγε φλόγες και ένα διαυγές λευκό φως γέμισε την απόσταση ανάμεσα μας τυφλώνοντας με. Μέσα στο σκοτάδι και στο τρόμο ένιωσα τα γαμψά παγωμένα νύχια του να σκίζουν το δέρμα στο στήθος μου και ένας οξύς πόνος να με διαπερνά ολάκερο και να μου κόβει την ανάσα. Ξερίζωσε την καρδιά μου και την έφερε στο στόμα του καθώς εκείνη επιβράδυνε τους ρυθμούς της αργοσβήνοντας. Ύστερα έμπηξε τα κοφτερά του δόντια βαθιά μέσα της και αίμα τινάχτηκε με πίεση πάνω στο πρόσωπο μου βάφοντας το κόκκινο. Στη κενή θέση της καρδιάς μου έχωσε μια μεταλλική σφαίρα με ακανθώδη επιφάνεια και πάνω της δεμένες σιδερένιες αλυσίδες που λειτούργησαν σαν αρτηρίες δίνοντας ξανά πνοή στο νεκρό μου σώμα. Και σαν ξαναγεννήθηκα και βρήκα το φως μου σαν μανιασμένος Βάκχος και εγώ άρχισα να χτυπιέμαι στους διαβολικούς ρυθμούς του χεβεν εντ χελ μαζί με τους πιστούς ακόλουθους του βασιλιά και της παρέας του……

Sing me a song, you're a singer
Do me a wrong, you're a bringer of evil
The Devil is never a maker
The less that you give, you're a taker
So it's on and on and on, it's Heaven and Hell, oh well…….