Κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό

Αυτή η διαδρομή Δουκίσσης Πλακεντίας-Σύνταγμα με το μετρό έχει γίνει συχνότερη από την διαδρομή σαλόνι-υπνοδωμάτιο στο σπίτι μου. Στέκομαι στο σταθμό της Πλακεντίας και γνωρίζω πια ενστικτωδώς ύστερα από τόσα χρόνια καθημερινός επιβάτης ποτέ θα έρθει ο επόμενος συρμός, πόσο θα κάνει να ξεκινήσει κάθε φορά μέχρι ακόμα και ποσά λαμπάκια φωτίζουν το τούνελ στο μεσοδιάστημα μέχρι τον επόμενο σταθμό. Πάντα καταφέρνω και μπαίνω στο βαγόνι που θα σταματήσει φάτσα με την κυλιόμενη σκάλα στην πλατφόρμα προορισμού, έτσι ώστε η διαφυγή μου από τον υπόγειο σιδηρόδρομο να είναι γρήγορη. Εξάλλου πάντα βιάζομαι. Να σας πω την αλήθεια δεν είμαι και πολύ οργανωτικός στη διαχείριση του χρόνου μου και έτσι δεν έχω την πολυτέλεια να χάνω πολύτιμα δευτερόλεπτα στα μέσα μεταφοράς. Ο ορθολογικός άνθρωπος δεν επιτρέπεται να ξοδεύει πάνω από μια ώρα στις καθημερινές μεταφορές του, λένε σύγχρονες μελέτες. Το θέμα είναι ότι δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί πρέπει να βιάζομαι.

Η αγαπημένη μου θέση είναι εκείνη η μοναχική που η πλάτη της ακουμπάει τοίχο, δίπλα στο ντουλαπάκι με τον πυροσβεστήρα ( αναφέρομαι στους συρμούς του αεροδρόμιου γιου νόου). Μου αρέσει γιατί μπορείς να απλώνεσαι και δεν χρειάζεται να διασταυρώνεις το βλέμμα σου με τους απέναντι. Σε εκείνη τη θέση καθόμουν και σήμερα.

Είδα την καλή γιαγιούλα να μπαίνει βιαστικά, τρόπος του λέγειν, μέσα στο συρμό. Σκάναρε το χώρο γύρω της, με εντόπισε στιγμιαία και έσυρε το κορμί της προς το μέρος μου. Στάθηκε ακριβώς από πάνω μου σαν το χάρο και με κοίταζε επίμονα με εκείνο το λυπημένο ύφος πάνω στο οποίο έχει εξασκηθεί χρόνια. Το κορμί της έμοιαζε κρεμασμένο στη χειρολαβή και τα πόδια της έτρεμαν με χάρη. Οι θέσεις πιασμένες και ο μοναδικός νεαρός στο βαγόνι εγώ . Το σκηνικό χιλιοπαιγμένο: “ανήμπορη γιαγιά εκλιπαρεί σιωπηλά το νεαρό για την θέση του”.

Τα κουρασμένα της βλέφαρα σκέπαζαν τα σβησμένα μάτια της και οι ρυτίδες της πρόδιδαν ένα ταλαιπωρημένο πρόσωπο από το βάρος του χρόνου . Με κοίταζε με ένα υγρό βλέμμα και τα χείλη της χτυπούσαν μεταξύ τους βγάζοντας έναν εκνευριστικό θόρυβο. Γαμώτο έπαιζε καλά τον ρόλο της. Προσπάθησα να στρέψω την ματιά μου αλλού. Διασταύρωνα το βλέμμα μου με τους δικαστές γύρω μου που με κοιτούσαν απαξιωτικά. Η σοβαρή κυρία με το ταγέρ καθισμένη λίγο πιο μακριά με κοιτούσε λοξά και μου απάγγελνε κατηγορίες για παραβίαση του άγραφου νόμου κατά της ασέβειας στα τιμημένα γηρατειά. Ο κύριος με το καλοσιδερωμένο πουκάμισο και την διπλωμένη εφημερίδα παραμάσχαλα που καθόταν απέναντι μου με χλεύαζε σιωπηλά. Ένα αθόρυβο μήνυμα ενοχής πλανιόταν στον αέρα: “ Όταν γεράσεις καμπαμαρου να εύχεσαι να μην έχεις την ίδια αντιμετώπιση”. Διάβολε! Έχανα την μάχη με την ηθική και το ήξερα καλά. Υπέκυψα:

- Παρακαλώ κυρία μου καθίστε! , ξεστόμισα βιαστικά ενώ σηκωνόμουν

Το πρόσωπο της έλαμψε. Βύθισε το κορμί της στη καρέκλα και φώναξε με στεντόρεια φωνή που με αιφνιδίασε

- ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΝΕΑΡΕ ΜΟΥ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΣΑΝ ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ

« Παρακαλώ» Είπα βιαστικά μέσα από το στόμα μου και γύρισα την πλάτη μου αποφεύγοντας να γευτώ το βλέμμα επαίνου από τους μέχρι και πριν από λίγα λεπτά κατήγορους μου. Η Γιαγιά όμως δεν θα σταματούσε εκεί. Με σκουντά με το μπαστούνι της και αρχίζει το κήρυγμα

- ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΠΡΑΒΟ ΝΕΑΡΕ. ΣΠΑΝΙΖΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ.

- Δεν κάνει τίποτα γιαγιά. Χρέος μου…. απάντησα χωρίς να το πιστεύω.

Άρχιζα να νιώθω αμήχανα. Πάντα νιώθω αμήχανα με τις στημένες ευχαριστίες. Δεν ήξερα όμως τι με περίμενε. Η γιαγιά άρχιζε να εξυμνεί δεξιά και αριστερά το ήθος μου.

- ΕΙΔΑΤΕ ΚΥΡΙΟΙ. ΕΙΔΑΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΛΑΜΠΡΟΣ ΝΕΟΣ ΜΕ ΗΘΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ

Οι παραβρισκόμενοι κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι τους και μερικοί σιγόνταραν την γιαγιά στους επαίνους.

Χαμήλωσα το βλέμμα μου προσποιούμενος ταπεινότητα. Δεν ένιωσα σε καμία στιγμή κολακευμένος. Δεν άξιζα τα παράσημα τους. Ασφυκτιούσα μέσα σε αυτό το κλίμα αναγνώρισης και ηθικολογίας. Καταραμένοι δεν είμαι εγώ το παράδειγμα που ψάχνεται. Οι προβολείς στραμμένοι πάνω μου. Ετερόφωτος. Το φως με στραβώνει. Δεν αντέχω τα καλά σας λόγια. Δε νιώθω άνετα με το ρούχο του καλού παιδιού που με ντύνεται . Δεν ξέρετε τίποτα για μένα ώστε να με κρίνετε.

Η γιαγιά συνέχισε να με ευχαριστεί. Ευχόμουν να ξεφύγω από τους κόλακες όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Χτυπούσε το μπαστούνι της με δύναμη στο έδαφος, ζητούσε την προσοχή του κοινού και υμνούσε σε χριστούς και παναγιές το ήθος μου και τον χαρακτήρα μου. Άρχιζα να κοκκινίζω και να ξεροκαταπίνω σάλιο. Λιγωμένος από το μέλι τους, καταδιωκόμενος από τα ευχολόγια τους ένιωθα το βάρος της ηθικής αβάσταχτο στη καρδία μου. Καταραμένοι, ψεύτες αφήστε με ήσυχο. Γύρισα και κοίταξα την γριά με βλέμμα αγριεμένο και σοβαρό.

-ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΑ ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ, ΕΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΣΑΤΕ….φώναξα με φωνή σίγουρη και σταθερή

Σύνταγμα. Κατέβηκα και συνέχισα με βήμα αργό, ελεύθερος πια, για τον προορισμό μου.