Η μεγαλύτερη απειλή

Ήμουν στο μετρό. Η ώρα ζύγωνε 9 το πρωί. Καθόμουν απέναντι από κάτι παλικάρια με άσπρο ριγέ πουκαμισάκι, μαλλί χωρίστρα στα δεξιά, γυαλιά μυωπίας της τάξεως των 9 βαθμών και φάτσα ευχαρου κακομοίρη. Ήταν τρεις και μου φάνηκαν αρκετά απειλητικοί. Μαζεύτηκα λίγο και δε σας κρύβω ότι με έπιασε και ένας περίεργος φόβος. Γύρισα το κεφάλι μου για να μη διασταυρώνω το βλέμμα μου με δαύτους την ώρα που αυτοί με την σειρά τους γέλασαν με κάτι απροσδιόριστο αλλά εξίσου σατανικό με το όλο παρουσιαστικό τους. Γυρίζοντας το κεφάλι είδα το είδωλο μου στο τζάμι του συρμού. Ω θεέ μου…ήμουν σαν και αυτούς, το μαλλί μου σε φάση μπιτλις και τα θαμπωμένα και βρόμικα γυαλιά να κρύβουν τα μπιρμπιλωτά μου μάτια .

Έμοιαζα με κάτι εξίσου χαριτωμένο και αηδιαστικό, εξίσου άκακο και διαολεμένο. Έμοιαζα με τελειωμένο νερντ που καταναλώνει εργατοώρες μπροστά στο τερματικό του . Έμοιαζα με ένα ελαφρολαικο άσμα νηπιακών μουσικών διαστάσεων που άμα το έπαιζες ανάποδο θα μιλαγε για το πνεύμα του κακού. Έμοιαζα με την αρσενική προσωποποίηση της ιέρειας του κακού Άλικης Βουγιουκλάκης. Τρόμαξα. Κάποιον μου θύμιζα. Δεν άργησα να το βρω. Ω! ναι θύμιζα τον Γιώργο Καπουτζιδη όπως άλλωστε και εκείνοι απέναντι μου. Ένας από αυτούς έσκυψε και με χαιρέτισε ψευδά και με τα σάλια του να πιτσιλούν την μούρη μου. «Φιλαράκο μήπως σε ξέρω από κάπου»

Δεν απάντησα. Κατέβηκα από το τρένο.

Όταν ηρέμησα και βρήκα τα λογικά μου τότε ήταν που το σκέφτηκα για πρώτη φορά αυτό που με βασανίζει ένα μήνα και στέκεται ως μια από τις αιτίες που απείχα και από το μπλογγινγκ. Αυτό που με στοιχειώνει συνοψίζεται στην παρακάτω φράση.

«η μεγαλύτερη απειλή στη σημερινή ελληνική κοινωνία είναι ο Γιώργος Καπουτζιδης. Είναι μια στεγνή απειλή τόσο για την καλλιτεχνική αισθητική όσο και για την ανθρώπινη ζωή»

Φοβάμαι …..το τέλος πλησιάζει…..ο υιός του διαβόλου είναι ο Καπουτζιδης…..Θεέ μου δείξε έλεος!