Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2007

Ο πάπαραιζ εφιάλτης της bitch girl

(Παρέμβαση: Το παρακάτω κείμενο είναι στο πλαίσιο της εκστρατείας ξεκατινιάσματος που ξεκίνησαν ο fight back και ο lex luthor. Κρίνεται όμως καθυστερημένο καθώς τα παιδιά το λήξαν το στόρι. Βέβαια η κόντρα τους ήταν προσχεδιασμένη. Με κοινό ποστ εξηγούν και τους λόγους. Εγώ ήξερα το κονσεπτ από την αρχή άρα οποιοδήποτε εριστικό κομεντ μου στα ποστ των παιδιών είναι στο πλαίσιο της φαρσοκωμωδίας που έστησαν. Επίσης με μπιτς γκερλ δεν έχω τίποτα να χωρίσω και το μπλογκ της μου αρέσει πολύ . Σε ότι ακολουθεί παρακάτω δώστε βάση στο αστείο του πράγματος άμα κρίνεται ότι υπάρχει. Πάντως μου τη σπάει που αποκαλύφθηκε η συνωμοσία πάνω που τα εικονικά μαλλιοτραβήγματα άρχιζαν να μου αρέσουν.)
-----------
(ενναλακτικός τίτλος...Ξεκατίνιασμα με Μπιτσ Γκερλ)

Παρακολουθώ με σοκ και δέος θα έλεγα το ξεκατίνιασμα που έχει ξεσπάσει στην μπλογγοσφαιρα. Ξεκίνησε από ένα ποίημα του Μέγα fightback το οποίο το βρήκα εξαιρετικό. Είναι αλήθεια ότι ο τίτλος του μου θύμισε ένα κείμενο που είχα διαβάσει παλιά σε ένα άλλο μπλογκ και προς στιγμήν νόμιζα ότι ο Απίθανος μπλογγερ προέβει στο μέγιστο ατόπημα της κλοπής πνευματικών δικαιωμάτων που τόσο προασπίζονται (ναι καλά τώρα) στο χώρο του ιντερνέτ. Γρήγορα κατέληξα ότι αυτό δε μπορεί να συμβαίνει γιατί το αριστούργημα του fight back δεν είχε να κάνει σε τίποτα με το ποταπό άθλιο κειμενάκι που είχα διαβάσει ένα μίζερο χειμωνιάτικο απόγευμα που θύμιζε καλοκαίρι (κάνω ταυτόχρονα και comment καταγγελία για τα τερτίπια του καιρού) και με πείρε ο ύπνος πάνω στο πληκτρολόγιο.

Η άμεση απάντηση του Ηρακλειώτη , που δυστυχώς δεν είναι Χανιώτης, μου έλυσε τις απορίες τελικά για το που το είχα συναντήσει το εν λόγο άθλιο διήγημα .( εδώ παίρνω ρίσκο είναι η αλήθεια γιατί άμα προβώ σε ειρωνείες τοπικιστικού χαρακτήρα θα με πάρει ο διάολος κανονικά και οι κρητικές κατάρες είναι οι χειρότερες. Επιπλέον πιστεύω ότι το πιλάφι ηρακλείου είναι καλύτερο από το Χανιώτικο άρα ας σταματήσω εδώ). Είναι φανερό οπως φαινεται απο τις αντεκλισεις του με τον φαιτ οτι ζηλεύει νιωθωντας την απειλη του "paparisethis" που παει να του κλεψει τον τιτλο του μεγα μπλογγομυθιστηρογραφου.

ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕΣ. Δε θα προβώ εγώ ένας ευυπόληπτος μπλογγερ σε τατιανιστικες πρακτικές. Εξάλλου ένας άθλιος άσημος ιδιοκτήτης ενός ιστοχώρου με 10 χιτς περ ντει από τους ίδιους και τους ίδιους είμαι που χαίρεται επειδή έσπασε ύστερα από τρεις μήνες το φράγμα των 30 comments (κοίτα το προηγούμενο αριστούργημα μου) επειδή του έκανε συνεχόμενα κομεντ ο τρύπια βάρκα. Δε πειράζει όμως οι μεγάλοι κερδίζουν την εκτίμηση και την αναγνώριση μετά τον θάνατο. ΟΚ αρκετά με την αυτοκριτική και την κλάψα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είμαι ανώτερος άνθρωπος και δεν ασχολούμαι με τέτοιες μαλακιές.

Γι αυτό λοιπόν:

Bitch girl αγαπητή, έχεις τίποτα μαζί μου? Δηλαδή επειδή σου θίξαμε τον wolverine , ένα άθλιο φαλλοκρατικό υποκείμενο, επειδή σου κάναμε κάνα δυο-τρία λινκ του "paparisethis", που τα σπάει, στον ιστολόγιο σου πρέπει να δεχόμαστε αυτή την απρόκλητη επίθεση σου . Οκ bitch ένα θα σου πω, ότι όταν γίνεσαι bitch με φαντάζομαι να δαμάζω τα κύματα και να ταξιδεύω με την επιδεξιότητα ενός ninja σαν και της δικής μου κλάσης μίλια μακριά μέχρι το νησί σου και να ξεβράζομαι στη κοντινότερη παραλία. Εκεί βρίσκω το σπίτι σου όπου με το ανθεκτικό και αδιάβροχο σπρέι μου( από τις ένδοξες μέρες του γκράφιτι) γράφω περιμετρικά του σπιτιού σου το λινκ του "paparisethis". Εσύ εκείνη τη στιγμή ξυπνάς έντρομη από έναν εφιάλτη όπου ένα γιγάντιο λινκ "paparisethis" προσγειώνεται στο κεφάλι σου, και νιώθεις προς στιγμή ανακουφισμένη που δε γίνεται στη πραγματικότητα. Ακούς το θόρυβο από το φριτς του σπρέι που σκάει πάνω στο τοίχο και πετάγεσαι έντρομη έξω. Βλέπεις το σπίτι σου γεμάτο με "paparisethis" συνθήματα , δεν αντέχεις, γονατίζεις απελπισμένη και φωνάζεις έλεος καθώς παράλληλα δάκρυα απόγνωσης κυλούν από το αριστερό σου μάγουλο. Εγώ σε μια γωνία καπνίζω ένα τσιγάρο και αφουγκράζομαι με όλες τις αισθήσεις μου τον βουβό( όχι και τόσο) σου πόνο. Γυρνάς το κεφάλι σου και πέφτεις στα πόδια μου και με οίκτο ξεστομίζεις τα εξής:

«Σταμάτα υπέρτατε νιντζα και εγώ υπόσχομαι ότι θα διαβάζω το "paparisethis" σε καθημερινή βάση,δείξε έλεος, Σε ικετεύω»

Εκεί τελειώνει η φαντασία μου και ίσως αρχίσει η ευσπλαχνία μου.

Λοιπόν σταματώ εδώ αν και έχω πολλά για την σκούφια πολλών άλλων(εδω μπαινει κανονικα "γουνα" οπως ευστοχα παρατηρει ο τρυπια βαρκα ως προσωπικος μου επιμελητης παρακατω στα κομεντς αλλα δεν κανω ποτε εντιτ στα λαθη μου και αυτο ειναι θεμα αρχης). Εξαιρούνται οι υπέρτατοι φίλτατοι συνοδοιπόροι του ανεπανάληπτου εγχειρήματος "paparisethis" τους οποίους σέβομαι και εκτιμώ. Επίσης από την μπλακ λιστ εξαιρείται ο σεξπυρ(είναι ο μόνος που κάνει κομεντ στο μπλογγ μου πάντα ) που είναι άτομο και ο κατουρημένη ποδιά που την φοβάμαι σε μια πιθανή αντιπαράθεση (έτσι χωρίς λόγο).

Αρκετά με το ξεκατίνιασμα και τώρα πρόταση:

Ο καμπαμαρου πινει το αιμα της bitch girl

Πηγαίνετε τώρα να δείτε την παράσταση Νοσφερατου Διδοντικους από την ομάδα Ex Animo στο θέατρο της Άνοιξης. Τα παιδιά τα σπάνε . Το έργο πρόκειται για μια παρωδία της γνωστής μεταφοράς του δράκουλα του Στοουκερ από τον Κόπολα (καμιά σχέση με την κινηματογραφική παρωδία του Μελ Μπρουκς με τον Λεσλι Νιλσεν). Μια σατιρική ματιά πάνω σε μια από τις πιο όμορφες ιστορίες αγάπης , γραμμένη το 1897, που στη βάση της περιέχει το υπέρτατο φιλοσοφικό προβληματισμό (τι είναι καλό και τι είναι κακό). Αυτό προσπαθεί να τονίσει και η παράσταση μέσα από κωμικά στοιχειά που βασίζοντα στην κίνηση και στην μίμηση καθώς και στον αυτοσχεδιασμό. Μη το χάσετε γιατί θα χάσετε

«καλώς ήρθατε στο σπίτι μου ! περάστε ελεύθερα και με την θέληση σας και αφήστε μου κάτι από την ευτυχία σας»
Δράκουλας. Μπραμ Στοουκερ ,εκδ Στοχαστής , μετφ. Ανέττα Καπόν

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2007

Στην υγεία μας!

(Πω ρε πούστη μου πάλι σεντόνι είναι το πόστ του καμπαμαρού)

Μπαίνω καθυστερημένος στο στούντιο-κουτούκι. Ο Ήχος από το μπουζουκάκι ακούγεται γλυκός. Γύρω από το μακρύ τραπέζι με τα γεμάτα κρασοπότηρα κάθονται οι μερακλήδες. Μερικούς θα τους αναγνωρίσω με μια φευγαλέα ματιά που ανιχνεύει το χώρο. Εκεί ανάμεσα σε γνωστούς και άγνωστους διακρίνω τον Τάσο, τον Χρήστο , τον Κυρ Γιάννη , την Κυρία Άννα την πρόεδρο, και άλλους που κάπου έχω δει αλλά δε θυμάμαι το όνομα τους. Άλλοι από αυτούς θαμώνες του κουτουκιού και βετεράνοι τέτοιων εκδηλώσεων και άλλοι νεούδια σαν εμένα. Μαζί μας και ο Σπύρος ο οργανωτής του γλεντιού. Η μικρή Δημητρούλα Δουμένη (γνωστή και ως Λένη) με καλεί να καθίσω κοντά της. Υιοθετώ εκείνο το παιδιάστικο φτιαχτό ύφος που πάντα βγάζω από το συμπεριφορικό μου ρεπερτόριο όταν πρέπει να χαιρετίσω ανήλικα παιδόπουλα. Κουνώ σαν ηλίθιος το κεφάλι μου και γλυκαίνω το ύφος και το τόνο της φωνής μου ενώ παράλληλα χαϊδεύω στοργικά και πατρικά χωρίς καμιά υπόνοια παιδοφιλίας το μικρό κεφαλάκι της Δημητρούλας .Εκείνη μου τραβά το χέρι απότομα και με καλωσορίζει με το μεγαλύστικο εκείνο ύφος που της είχαν διδάξει καλά. Την χαιρετώ αιφνιδιασμένος αλήθεια με το ίδιο καθωσπρεπίστικο τρόπο που χαιρετώ έναν ενήλικα που δε γνωρίζω, παραδεχόμενος την ίδια στιγμή ότι τα παιδιά τη σήμερον ημέρα ωριμάζουν γρήγορα. Λάθος τα ωριμάζουν γρήγορα.

Εκ δεξιών μου ο Κύριος Γιάννης και η κυρία Άννα με αγνοούν επιδεκτικά. Μάλλον ο Ξαρχάκος με το «Στέκι του Θωμά» που ακούγεται από το πάλκο τους έχει συνεπάρει. Και γώ για μια στιγμή φαντασιώνομαι τη Μαρίκα με το ντέφι, από το ρεμπέτικο , να γελάει και να μου γνέφει. Το κέφι φαίνεται να εχει ανάψει γρήγορα. Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι ηθοποιοί με τα μάτια γλαρωμένα και βαριά διασκεδάζουν πραγματικά ή η μέθη τους είναι προσποιητή, αποτέλεσμα της αναμφισβήτητης(και καλά) υποκριτική τους ικανότητα. Βλέπω στη πίστα τον Τάσο, σε “τσακίρ κέφι” να γυρίζει σαν σβούρα τινάζοντας τα χέρια εδώ και κει κάνοντας κάτι φιγούρες που θυμίζουν ζεμπέκικο. Κλαίω από τα γέλια αρχικά νοερά και αργότερα γοερά και ο «Κάπελας» πιο δίπλα θα μου κάνει επίπληξη υπενθυμίζοντας μου ότι στο ζεμπέκικο δεν έχει σημασία η χορευτική δεινότητα αλλά η ψυχή που καταθέτει ο χορευτής. Δε διαφωνώ …Έτσι κι αλλιώς δε γελάω με τον άγαρμπο χορό του Τάσου αλλά με τη μοίρα μου που με έλαχε να περάσω το σαββατόβραδο μου σε αυτό το θέατρο του παραλόγου το οποίο θα ζήλευε και ο ίδιος ο Μπέκετ. Μόνη μου ελπίδα να αφεθώ στη δύναμη του αλκοόλ προσμένοντας σε λίγο δόση κεφιού. Κατεβάζω με επαναλαμβανόμενες κινήσεις πέντε ποτήρια κρασί περιμένοντας τα πρώτα αποτελέσματα. Μάταια εκείνο το κρασί δε βοηθά καθόλου, χαμηλής ποιότητας και νερωμένο.

Κανείς δε μου δίνει σημασία. Ούτε καν και η μικρή Δημητρούλα που παίζει κρυφά με τις κούκλες της κάτω από το τραπέζι θυμίζοντας για λίγο παιδί. Ξεφυσώ και βυθίζομαι στη καρέκλα χτίζοντας ένα ηλίθιο χαμόγελο απόγνωσης. Γρήγορα θα αιχμαλωτίσει το βλέμμα μου εκείνο το αποκαλυπτικό ντεκολτέ του μελανουριού που κάθεται στην άκρη του τραπεζιού και δείχνει εξίσου βαρεμένο. Με φαντάζομαι να συρρικνώνομαι σε ένα μικρό ανθρωπάκι και να βουτάω στα στήθη της. Να κάνω τσουλήθρα στις τιράντες του στηθόδεσμου της και να παίρνω γερές τζούρες από το άρωμα της. Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ θα διακόψει απότομα ο τραγουδιστής στη σκηνή που τραγούδα εκείνο το γνωστό άσμα που εξιστορεί τη ζωή ενός άμοιρου που κατάντησε να κοιμάται στα σανίδια δεχόμενος τα τερτίπια μιας μπαμπέσας πιτσιρίκας. Η μοιραία γυναίκα φωνάζει μέσα της και την καλεί να χορέψει . Σηκώνεται και με λάγνες κινήσεις συγκεντρώνει τα βλέμματα πάνω της, δυστυχώς όμως απομακρύνοντας παράλληλα και από το οπτικό μου πεδίο το πλούσιο μπούστο της.

Νιώθω μόνος. Εκείνη η βοή που στροβιλίζεται στα αυτιά μου αποτέλεσμα ενός συνόλου δυσανάλογα εναρμονισμένων ήχων από χειροκροτήματα σφυρίγματα και φαλτσοσιγονταρίσματα με ζαλίζει και ταυτόχρονα μου προκαλεί αφόρητη δυσφορία. Συνεχίζω να πίνω. Τελικά στο δέκατο ποτήρι καταφέρνω να πνίξω τη μιζέρια μου . Θα με βοηθήσει και η απίστευτη εισαγωγή του Βαμβακάρη στα «Ματόκλαδα σου λάμπουν» που ήδη οι νότες του ξεπηδούν από το μπουζούκι. Το ματζόρε σε συνδυασμό με εκείνη τη ζεστή στο στέρνο μου από το κρασί θα με κάνει να ανασκουμπωθώ και να χαλαρώσω την γραβάτα μου.

ο Καμπαμαρου

Αφήνομαι στο τραγούδι. Κοιτάζω την πίστα με εκείνο το βλέμμα του μονομάχου πριν ξεχυθεί στην αρένα. Ο δείκτης της ευδαιμονίας μου φτάνει στο κόκκινο όταν μπαίνουν οι στίχοι «τα ματόκλαδα σου γέρνεις και τα λογικά μου παίρνεις». Θεέ μου βρίσκομαι σε έκρηξη κεφιού και πρέπει να την εξωτερικεύσω. Σηκώνομαι από την καρέκλα μου και αν θυμάμαι καλά της δίνω και μια ξανάστροφη να πέσει και να κάνει θόρυβο. Ένα μακρόσυρτο όπαααα φεύγει απο το στόμα μου. Πετάγομαι με ένα σάλτο μακρύ στη πίστα και αρχίζω να χορεύω κλωτσώντας τα γαρύφαλλα που βρίσκονται σκορπισμένα στο έδαφος. Νιώθω να αιωρούμαι, απολαμβάνω το χορό με όλες τις αισθήσεις μου. Στροβιλίζομαι και ηδονικά ξεδιπλώνω τις πιο άρτιες μου φιγούρες. Το πλήθος ηλεκτρίζεται από το πάθος που καταθέτω στη σκηνή, αρχίζει να εκστασιάζεται και να παραλύει. Η Άννα, ο Τάσος , ο Γιάννης όλοι γύρω μου, ακόμα και η Δημητρούλα χειροκροτούν στο ρυθμό του τραγουδιού. Ο Σπύρος γελάει δυνατά και σπάει μια σειρά από πιάτα για χάρη μου. Το μελανούρι μου κάνει πονηρά νοήματα. Γυρνάω γύρω από τον εαυτό μου γρήγορα όλο και πιο γρήγορα. Δίνω την καλύτερη μου παράσταση. Στο fade out του τραγουδιού και ενώ ζαλισμένος και μεθυσμένος έχω αγγίξει τα όρια της πλήρης έκστασης αφήνομαι στα χέρια τους. Με πιάνουν από όλα τα σημεία του σώματος μου και με μια εκδήλωση ύψιστης λατρείας με σηκώνουν ψηλά και με πετούν στον αέρα. Ύστερα προσγειώνομαι στα απλωμένα χέρια τους και πάλι από την αρχή… όλο και πιο ψηλά και εγώ γελώ δυνατά, όλο και πιο ψηλά τόσο ψηλά που τελικά βγαίνω έξω από την οθόνη της τηλεόρασης, τα ραδιοκύματα της οποίας με ξεβράζουν στο σαλόνι μου.

Ευτυχώς η προσγείωση στο καναπέ είναι ομαλή και δε τραυματίζομαι αλλά αρκετά δυνατή για να με επαναφέρει στη πραγματικότητα. Είμαι μόνος παρέα με τη τηλεόραση στο σπίτι, Σάββατο βράδυ, αφημένος σε μια εικονική διασκέδαση. Αυτοχαστουκίζομαι για να με συνεφέρω και χασκογελώ πίσω από την πλάτη μου εμπαίζοντας την κατάντια και τη μιζέρια μου.Ουφ!

Λέω να πάρω κάνα φίλο να πάω έξω για ποτό.


P.S Για να κλικαρουμε ολοι εδω γιατι κατι καινουργιο παιζεται.

Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2007

Έιπαν για το βιβλίο.....

Μερικοί έχουν τη δυνατότητα να συμπυκνώνουν μια μεγάλη ιδέα ή αν θέλετε μια μεγάλη αληθεια μέσα σε μια φράση. Παρακάτω μερικές ατάκες από μεγάλες προσωπικότητες του χθες και του σήμερα με θέμα το βιβλίο*:

“Πήρα μαθήματα ταχείας ανάγνωσης και διάβασα το Πόλεμος και Ειρήνη σε είκοσι λεπτά. Αφορά στη Ρωσία.»
Woody Allen

“Εκτός του σκύλου το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Εντός του σκύλου είναι πολύ σκοτεινά να διαβάσει κανείς”

Groucho Marx

“O ιδανικός σύντροφος στο κρεβάτι είναι ένα βιβλίο”

Robertson Davis

“Από τη στιγμή που έπιασα το βιβλίο σου μέχρι που το άφησα, πέθανα από τα γέλια. Κάποια μέρα σκοπεύω να το διαβάσω”

Groucho Marx

“Το ν' αγοράζει κάποιος βιβλία είναι καλό, αρκεί να μπορεί ν’ αγορασει και το χρόνο που χρειάζεται για να τα διαβάσει.”

Arthur Schopenhauer

“ Κλασσικό είναι κάτι που όλοι θα ήθελαν να είχαν διαβάσει και κανείς δε θέλει να διαβάσει”

Mark Twain

“Τα βιβλία έχουν τους ιδίους εχθρούς με τους ανθρώπους : τη φωτιά, την υγρασία, τα ζώα, τον καιρό και το περιεχόμενο τους”

Paul Valery

“Δεν υπάρχει ηθικό ή ανήθικο βιβλίο. Τα βιβλία είναι καλογραμμένα ή κακογραμμένα.”

Oscar Wilde

“Το PapariseThis είναι ένα βιβλίο που τα σπάει”

Fight Back
(Δεν τον χάλασε που τον έβαλα κάτω από τον Oscar)


Επίσης τι ακούω παιδία???? Δεν το έχετε πάρει χαμπάρι???? Δεν έχετε πάρει είδηση τη νέα ιστορία παπαραιζ με τίτλο «Φρέσκα Φρούτα» από τον Mithrandir.??? Γρήγορα τώρα!!!…..αλλιώς σας απειλώ να γεμίσω τα blogs σας με νέα λινκς για το παπαραιζ σε κομμεντς μου στα εκάστοτε ποστ σας (με κίνδυνο να χαρακτηριστώ και γραφικός.... :).


(*) τα παραπάνω αποφθέγματα βρίσκονται και στο «Λεξικό του έξυπνου λόγου» του Πασχου Μανδραβελη (εκδόσεις Καστανιώτη) – Ευχαριστώ τη φίλη μου Σοφία που μου το δώρισε.

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2007

PapariseThis τα σπάει παιδιάαααααα!!!!!!!!

Μιλούσα στο msn σε κοινό παράθυρο με τους συνμπλόγγερς μου, μέλη του παπαραιζ. Αντικείμενο της συζήτησης το αγαπημένο μας πρότζεκτ. Ύστερα από ανταλλαγές ψευδοφιλοφρονήσεων μεταξύ μας για το πόσο πιο γαμάτο είναι το κείμενο του άλλου από το δικό του έπεσε στο τραπέζι η ιδέα για ένα ποστ περίληψη της ιστορίας μας μέχρι τώρα. Εγώ είπα ότι δε χρειάζεται κάτι τέτοιο γιατί μονοί μας τα γράφουμε μόνοι μας τα διαβάζουμε - καλά εντάξει βάζω μέσα και τους σταθερούς αναγνώστες μας vas, satya και ampot τους οποίους δοθείσας η ευκαιρία τους ευχαριστούμε θερμά για την συμπαράστασης τους –...Αλλά ο fight back μου είπε ότι πρόσφατα το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του έχει κατακλυστεί από πληθώρα αναγνωστών που δηλώνουν γοητευμένοι με το έργο μας αλλά χαμένοι με το όλο κόνσεπτ. Είναι κάτι σαν το λοστ ένα πράγμα που βλέπεις το επεισόδιο 30 ανακαλύπτεις τι γαμάτο που είναι αλλά το παρατάς γιατί έχεις χάσει την όλη πλοκή και άντε να καταλάβεις τι συμβαίνει.

Μετά από αυτό θεωρήσαμε ότι η περίληψη ήταν επιβεβλημένη. Ο κλήρος έπεσε σε μένα να την γράψω αφού οι συνάδελφοι, μου είπαν ότι είχα προσωπικά δεσμευτεί να το κάνω σε κάποιο παλιότερο comment μου.(δε τους πιστεύω αλλά τεσπα)

Καμπαμαρου ορκίζομαι ότι είμαι σουπερ φαν του paparisethis και θέλω επιτέλους να μάθω περισσότερα για το φοβερό προτζεκτ σας που έχει κάνει τόσο ντόρο στο διαδίκτυο.

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2007

H στιγμή της μεγάλης ανακάλυψης

Όλα φαίνονταν συνηθισμένα στη καφετέρια. Στο μεγάλο τραπέζι με τους κυριλέ καναπέδες συνεδριάζουν τα μεγαλύτερα μυαλά αυτή τη στιγμή στο πλανήτη: Ο kabamaru,o «τρύπια βάρκα είναι σχεδία» και ο καλύτερος όλων Dr. Stein. Η αναζήτηση της θεωρίας που θα καταπλήξει τα πλήθη και θα ταρακουνήσει το σύμπαν είναι ο κοινός τους σκοπός. Ο κύκλος των χαμένων επιστημόνων με προεδρεύων το Δόκτωρ stein βρίσκεται εν μέσω εγκεφαλικού οργασμού . Τα καφέδια προσφέρουν έξτρα τονωτικές ενέσεις καφεΐνης για να ενεργοποιήσουν και τα τελευταία εγκεφαλικά κύτταρα έτσι ώστε να επιτευχτεί η μάξιμουμ δυνατή απόδοση.

Όπως όλες οι μεγάλες μαθηματικοφυσικές θεωρίες (βλ. Νεύτωνα και βαρύτητα) έτσι και αυτή ήρθε τυχαία. Ύστερα από ατέλειωτες ώρες άσκοπων αναζητήσεων συνέβη το αναπάντεχο. Μια έμπνευση της στιγμής οδηγεί το χέρι της «τρύπιας βάρκας» σε μια απρόσμενη κίνηση «out of the blue». Σχηματίζει με τα φακελάκια της ζάχαρης ,που προορίζονταν για πιθανή γλυκιά ενίσχυση στο γαλλικό καφέ που μόλις είχε παραγγείλει, το σχήμα Π. Κάτι που φαντάζει τόσο απλό και ίσως χαζό αποδεικνύεται εφαλτήριο της μεγαλύτερης ανακάλυψης μετά από τη θεωρία της σχετικότητας. Ύστερα από μια σειρά επαναλαμβανόμενων κινήσεων που έγιναν με περίσσια προσοχή και λεπτό χειρισμό, ο "τρύπια" συνειδητοποιεί ότι το σχηματισμένο από τις ζάχαρες σχήμα Π εφαρμόζει τέλεια σε όλα τα αντικείμενα που βρισκόταν στο τραπέζι.

Οι μεγάλοι επιστήμονες μένουν άναυδοι. Το φαινόμενο φαίνεται να μην έχει εξήγηση. Ο Dr. Stein, όμως, είναι αποφασισμένος να το αναλύσει. ΕΥΡΗΚΑ!!!! φωνάζει και εκτοξεύεται από την θέση του. Έκπληκτοι όλοι στο μαγαζί γυρνάμε να δουν τι συμβαίνει. Η έκφραση του υποδηλώνει ότι είναι κοντά στη μεγαλύτερη του επιτυχία. Αρπάζει το σακάκι του και χωρίς να πει κουβέντα εξαφανίζεται.

Ύστερα από συνεχόμενα 24ωρα αδιάκοπων πειραμάτων και αναλύσεων στο εργαστήρι του και ενώ τα κυπελλάκια από το καφέ και τα αποτσίγαρα καταλάμβαναν επικίνδυνα το χώρο, ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης σχηματίστηκε στα χείλη του.

o Dr stein στο εργαστήρι του!!!

Κάθε φαινόμενο έχει και την εξήγηση του. Κάθε αίτιο έχει και αιτιατό και αυτή είναι η νομοτέλεια των πραγμάτων στη φύση. Και ο δόκτωρ το απόδειξε για άλλη μια φορά.

Ιδού το αποτέλεσμα

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2007

Μα τον Βούδα τί εφιάλτης ήταν τούτος???

(ακολουθεί περιγραφή σουρεαλιστικών, μεταφυσικών γεγονότων που αναδύθηκαν από τα βάθη του υποσυνείδητου μου. Τα παραθέτω με μια μικρή σαλτσούλα καμπαμαρου για να βγει κάπως πιο στρωτή η ιστοριούλα αλλά προσοχή! προσοχή! η πλοκή των γεγονότων δεν έχει καμιά δόση υπερβολής …είναι ακριβώς έτσι όπως τα είδα χτες το βράδυ κατά τη διάρκεια του ύπνου μου.)

Κοιτούσα κάτω την γη και ένιωθα αέρινος, ελεύθερος, είχα ένα αίσθημα υπεροχής σαν τα έβλεπα όλα από ψηλά. Εκεί όμως που ήμουν ανέμελος και χαρούμενος ήρθε ένας άγγελος με άρπαξε βίαια και με πέταξε στο κέντρο του Κολοσσαίου ή μάλλον μιας απομίμησης του η οποία βρισκόταν στο κέντρο μιας αιωρούμενης πόλης. Εκεί ήταν ο Ιησούς ντυμένος καίσαρας. Ο χριστούλις λοιπόν με έδειχνε επιδεκτικά με το δείκτη του δεξιού του χεριού και απευθυνόμενος σε ένα μαινόμενο και λυσσασμένο κοινό που είχε κατακλείσει το στάδιο ζητούσε την καταδίκη μου σε θάνατο. Εγώ κουρνιασμένος σε μια γωνία της αρένας έτρεμα από το φόβο μου. Αφού ο καλός θεούλης τελείωσε το λόγο του ζήτησε από το κοινό να δώσει την ετυμηγορία του. Μια θάλασσα από υψωμένα χέρια με την παλάμη σφιχτή και τον αντίχειρα να δείχνει προς τα κάτω φώναζε οργισμένα και δυνατά υπέρ της άμεσης θανάτωσης μου.

( τώρα είναι αλήθεια ότι το συγκεκριμένο όνειρο το είχα ξαναδεί αρκετές φορές από όταν ήμουν μικρούλης, σε διάφορες παραλλαγές αλλά με την ίδια κατάληξη : πριν με σύρουν στην αγχόνη δέκα μαντραχαλάδες άγγελοι με παρουσιαστικό άξεστου ρωμαίου στρατιώτη που στη πλάτη τους φύτρωνε ένα ζευγάρι πελώρια φτερά συνήθως ξυπνούσα απότομα αποφεύγοντας να δω τη συνέχεια. Κάθε φορά ξεγλιστρούσα μέχρι που χτες τη νύχτα ωθούμενος νομίζω από μια περιέργεια του υποσυνειδήτου μου έκατσα να δω πως θα συνεχιστεί το μαρτύριο ίσως νομίζοντας έτσι ότι θα λυτρωθώ κάποια στιγμή από αυτόν τον εφιάλτη.)

Περίμενα, λοιπόν, αλυσοδεμένος από του άθλιους αγγέλους, τον δήμιο να εκτελέσει τον προηγούμενο θανατοποινίτη ο οποίος είχε καθαρά τη μορφή του Σαντάμ. Αυτό το τελευταίο μάλλον το είδα επηρεασμένος από το οverdose της προβολής του επίμαχου βίντεο . Μάλιστα αυτή τη φορά δεν είχε και πολύ σουξουμουξου, δηλαδή κατάρες ιαχές, βρισιές και αναθέματα απλά του πέρασαν την θηλιά , πάτησαν ένα κομβίον, άνοιξε η πλατφόρμα και έπεσε στο κενό χωρίς πολλά πολλά. Μάλλον ο δικός μου θάνατος είχε πιο πολύ σουξέ. Πράγματι όταν μου πέρασαν την θηλιά το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί από κάτω μαζί και ο Χριστός άρχισαν να με φτύνουν και να μου πετάνε ότι έβρισκαν μπροστά τους. Τόσο μένος σας λέω. Είχα κυριευτεί από ένα κλειστοφοβικό συναίσθημα απόγνωσης και καταδιωκτισμού σαν αυτό του Κ. στη δίκη του Κάφκα. Καταδικασμένος σε θάνατο για λόγο που δε γνωρίζω. Μα τι στο διάολο είμαι ο υιός του εωσφόρου???. Έχοντας παραιτηθεί από οποιαδήποτε διάθεση αντίδρασης και έχοντας δεχτεί την καταδίκη μου ξαφνικά συνέβη το αναπάντεχο. Ο Ιησούς ύψωσε το χέρι του και ξαφνικά το πλήθος σταμάτησε να ουρλιάζει. Ησυχία απλώθηκε στο χώρο. Ακούστηκε μόνο η βροντερή φωνή του που έσκισε τους αιθέρες και τρύπησε τα αυτιά των παρευρισκομένων. Δεν αξίζει είπε τέτοιος θάνατος σε αυτό το τιποτένιο ανθρωπάκι, σε αυτή τη λέρα, σε αυτόν το ποταπό σκουλήκι. Ένας ακαριαίος θάνατος θα είναι τιμητικός γι αυτόν. Είναι τόσο σιχαμένος και άθλιος που πρέπει να εξαντλήσουμε την αυστηρότητα απέναντι του. Σηκώθηκε από το θρόνο του ο καλός θεούλης και ανήγγειλε την νέα ετυμηγορία του. Με καταδίκασε στη πιο εφιαλτική ποινή. Σε ένα αργό και βασανιστικό θάνατο. Στην υπέρτατη τιμωρία που μπορούσε να καταδικαστεί κάποιος.

Με καταδίκασε να παρευρεθώ στο low bap festival που γινόταν στη Πετρούπολη κάτω στη γη . Με κινηματογραφική ταχύτητα βρέθηκα σε ένα υγρό υπόγειο ανάμεσα σε χονδρούς με φρεσκοξυρισμένα κεφάλια ντυμένους με φαρδιά μαύρα απαίσια ρούχα . Δυο από αυτούς με άρπαξαν, μου έδεσαν τα χέρια και με βαλαν μούρη στη μεγάλη σκηνή που από στιγμή σε στιγμή θα έκαναν την εμφάνιση τους οι active member. Ω τι κατάρα, ευχόμουν να είχα στα χέρια μου μερικές κάψουλες καπνού νιτζα να εξαφανιζόμουν μέσα από τις μύτες τους αλλά μάταια. Κανένα διέξοδο, καμιά διαφυγή, το τέλος διαγραφόταν οικτρό. Ακινητοποιημένος λίγα χιλιοστά από την σκηνή δεν άργισε και πολύ η ώρα να αντικρίσω την θεά του B. D Foxmoor κατά κόσμων Μιχάλης Μυτακίδης.

Ω! Θεέ μου ! Τί ον τί όν είναι αυτό?

Με δέος είδα την πελώρια φιγούρα του να υψώνεται μπροστά μου . Με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια και ένα σαρδόνιο και χλευαστικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Μετά αφού έβγαλε μια δυνατή κραυγή που κατέληξε σε ένα βροντερό γέλιο άρχιζε να σκρατσάρει το δίσκο στο πικάπ και όλοι οι θαμώνες άρχισαν να κουνιούνται στους ρυθμούς ενός ακατέργαστου ήχου που ακούστηκε δυνατός όσο κανένας άλλος γνωστός ή μη ήχος στη φύση. Τι φρίκη ήταν αυτή θεέ μου. Κατάρα!!! Τι ανυπόφορη “μουσική”!!! Προσπαθούσα να φέρω τα χέρια μου στα αυτιά μου αλλά μάταια, ήμουν καλά δεμένος, να στρέψω το βλέμμα μου αλλού αδύνατον, το κεφάλι μου ήταν ακινητοποιημένο. Προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου κάποια αγαπημένη μου μελωδία μπας και το καταπολεμήσω αλλά ο απαίσιος σιχαμένος ήχος από το σκρατσάρισμα δεν επέτρεπε καμία τέτοια απόπειρα. Άρχιζα να τινάζομαι σαν λυσσασμένος σκύλος που προσπαθεί να απελευθερωθεί από το λουρί του. Πίεσα όσο μπορούσα, συγκέντρωσα όλες μου τις δυνάμεις μου να σπάσω τα δεσμά και να τρέξω όσο πιο μακριά μπορούσα από αυτό το απαίσιο μέρος Τι καταδίκη!!! τι τέλος !!!. Μάταια όλα. Ενώ ολοκληρώνονταν το δεύτερο τραγούδι τους με τίτλο « Η νύχτα που τρελαθήκαν οι γλάστρες » με τους εξαίσιους στίχους « κι έπεσα πάνω σε ένα ταλεντ σόου με την άνεση και την ξενοιασιά του αθώου/ είδα μια γλάστρα που αφού τραγούδησε, έβγαζε λόγο στους κριτές για τα όνειρα που πούλησε/ και κλαίγοντας μοιράστηκε μαζί τους ένα μυστικό πως νιώθει πόρνη σε δίκτυο πανεθνικό» εγώ κάλεσα εσπευσμένα το χάρο να με περάσει απέναντι στον Άδη, με την βάρκα του, με αντίτιμο όσα λεφτά γούσταρε. Το μόνο που ζητούσα ήταν να τελείωνε γρήγορα αυτό το μαρτύριο .

Τετέλεσται αναφώνησα και οι ουρανοί σειστήκαν!!!!
---------------------
Ελπίζω να μην το ξαναδώ τον εφιάλτη γιατί ήταν πολύ σκληρό και ανυπόφορο γαμώ το κέρατο μου. Ξύπνησα τρομαγμένος σήμερα το πρωί. Άσε που το θυμάμαι έντονα και φοβάμαι μη με στοιχειώσει. Χριστούλι μου σε παρακαλώ τι σου έχω κάνει? Λοιπόν σου υπόσχομαι ότι θα γίνω καλός χριστιανός αλλά σε ικετεύω μη μου στείλεις πάλι τον B. D Foxmoor στον ύπνο μου. Εντάξει σύμφωνοι?

Υ.Σ (1). Παρακαλω όσους μπορούν να δώσουν κάποια ερμηνεία στον εφιάλτη θα είμαι ευγνώμων αν την μοιράζονταν μαζί μου.

Y.Σ (2-και πιό σημαντικό) ΠΑΤΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΙΝΚ ΚΑΘΙΣΤΕ ΑΝΑΠΑΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΑ ΝΕΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΣΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ. ΔΕ ΘΑ ΧΑΣΕΤΕ.

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2007

Being Timmy

Μέχρι να χτυπήσω πάλι με ποστ σεντόνι για κοινωνικοπολιτικά θέματα και όχι μόνο, θα σας κρατήσω παρέα με το παρακάτω βίντεο που αποδεικνύει περίτρανα αυτό που ωρυόταν κάποτε ο άγγλος φίλος μου Dom ότι έχει βάση, δηλαδή την εκπληκτική ομοιότητα του κατά λάθος ποδοσφαιριστή Peter Crouch(καλά οκ μη φωνάζετε έχει μια κάποια τεχνική για το ύψος του και άντε βλέπει και λίγο δίχτυα) και της συμπαθέστατης φιγούρας southpark Timmy (ευρέως αγαπητή από τους southpark fans)


Προσθέτω και αυτό το βιντεάκι με ένα ακόμα τρομερό "Timmy" δίδυμο φωτιά στο όποιο δεν έχω να κάνω,πραγματικά, κανένα σχόλιο . Απολαύστε το γιατί This retarded dude Silvio Berlusconi rules!!!


SEE YOU SOON!!!