Για τα λάθη που έκανα στο έτος που φεύγει

Εγώ αυτές τις μέρες θα ετοίμαζα ένα ποστ αφιέρωμα-καταγγελία στον κλασσικό Έλληνα φοιτητή του εξωτερικού παίρνοντας έμπνευση και συνεχίζοντας από κει που σταμάτησε αυτό το πόστ, που περιγράφει το κλασσικό Έλληνα τουρίστα, αλλά επειδή θα γκρίνιαζα αρκετά και ίσως χωρίς λόγο είπα να δώσω τόπο στην οργή μέρες που είναι.

Χρονιάρες μέρες σου λέει. Σε λίγο φεύγει το 2006 και έρχεται ο καινούργιος χρόνος με τα δώρα και εγώ όπως κάθε χρόνο κάνω την ετήσια προσωπική μου ανασκόπηση. Ξετυλίγω το κουβάρι των αναμνήσεων και ανακαλώ στιγμές χαράς, λύπης, έντασης, γέλιου, κλάματος, σωστών ή λανθασμένων επιλογών μου, που καλώς ή κακώς, στιγμάτισαν, επηρέασαν ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το, την προσωπική μου ζωή τον χρόνο αυτό που φεύγει.

Συνήθως ή σχεδόν πάντα ακολουθώ αυτοβούλως την πεπατημένη ανθρώπινη επιλογή να κρατώ και να θυμάμαι τις ευχάριστες στιγμές και να πετάω τις κακές στο καλάθι των αχρήστων. Μερικές όμως από αυτές χάνουν το δρόμο προς τα απορρίμματα της λήθης και περνάν στο καλάθι της ανακύκλωσης κάνοντας πάλι την εμφάνιση τους εκεί που νομίζω ότι έχουν ξεχαστεί. Και αυτές οι στιγμές είναι λάθη για τα οποία δεν έχω συγχωρέσει ακόμα τον εαυτό μου, για τα οποία έχω μετανιώσει πραγματικά. Σπάνια μετανιώνω για επιλογές μου σε σταυροδρόμια απαντήσεων για διλήμματα παντός είδους. Εκεί πάντα σκέφτομαι πριν ενεργήσω. Υπάρχει μια ακολουθία επιχειρημάτων μέσω ενός προσωπικού μονολόγου που καταλήγει σε μια απόφαση. Και αν το μέλλον δείξει ότι αυτή ήταν λάθος δεν θα χολοσκάσω γιατί ξέρω ότι τότε ο εαυτός μου, με τα καλά και τα κακά του, έτσι τα σκέφτηκε, έτσι τα ζύγισε, έτσι ένιωσε και έτσι ενέργησε. Για παράδειγμα στο χρόνο που φεύγει είχα μια καλή προοπτική να δουλέψω στο εξωτερικό αλλά αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα. Δεν ξέρω άμα έκανα λάθος και στο μέλλον μουντζώνω τον εαυτό μου που άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, αλλά τότε ήξερα ότι έκανα αυτό που ένιωθα γιατί πίσω στην πατρίδα είχα πιο σημαντικά πράγματα να με περιμένουν. Γενικά για εγωκεντρικές αποφάσεις έχω ένα εσωτερικό μηχανισμό απώθησης που δεν αφήνει να με στοιχειώνουν για πολύ. Για άλλες στιγμές μετανιώνω, στιγμές συνήθως φευγαλέες, καθημερινές, για λόγια και πράξεις, δικές μου, που πλήγωσαν, προκλήσεις που δέχτηκα και δεν αντέδρασα σωστά. Και ξέρετε γιατί με στοιχειώνουν αυτές? Γιατί συνήθως απαιτούν αντιδράσεις δευτερόλεπτων, αυθόρμητες απαντήσεις λεκτικές ή μη , θελουν πηγαίες λύσεις που περίεχουν το μεγαλύτερο ρίσκο λάθους, απαιτούν χαρακτήρα. Για μένα σε τέτοιες στιγμές δίνεις εξετάσεις, δείχνεις ποιος πραγματικά είσαι, ή καλύτερα ποιος δε θα ήθελες να είσαι. Στην αρχή δείχνουν ασήμαντες, είναι τόσο στιγμιαίες...μετά σε πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι, μετά αναγνωρίζεις ότι έσφαλες, ότι κυριεύτηκες από μια αλλοτριωμένη φιγούρα του εαυτού σου που δεν απώθησες εγκαίρως, μετά αρχίζουν οι ενοχές και στο τέλος αναρωτιέσαι άμα τελικά πραγματικά είσαι έτσι και πρέπει ν' αρχίζεις να τρομάζεις.

Για αυτά που μετανιώνω και για τα όποια αν υπήρχε η μηχανή του χρόνου θα ήθελα να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να τ'αλλάξω, είναι μικρά και καθημερινά γεγονότα στα οποία αντέδρασα λάθος. Θέλω να μπορούσα να γυρίσω σε εκείνη τη νύχτα που η γαμημένη BMW σκότωσε τη γάτα που προσπαθούσε να περάσει το δρόμο. Γιατί ο γραβατωμένος δολοφόνος αρχικά φρέναρε, την είδε, αλλά δεν την άφησε να περάσει απέναντι, βιαζόταν μην χάσει 5 δευτέρα από το πολύτιμο χρόνο του, γκάζωσε και την τελείωσε βίαια. Μάλιστα λίγο πιο κάτω σταμάτησε για να δει άμα το αίμα της του λέρωσε το φρεσκοβαμμένο αμάξι, και εγώ ήμουν μάρτυρας όλων αυτών και το μόνο που έκανα ήταν να κοιτώ αποσβολωμένος. Η εικόνα του γατιού να αργοπεθαίνει λίγα εκατοστά πιο μακριά από τα πόδια μου, έχει μείνει χαραγμένη μέσα μου. Δε του έφταιγε σε τίποτα το ζωντανό και κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν ατύχημα ή ότι δε το αντιλήφθηκε . Αν γύρναγα πάλι πίσω θα τον στόλιζα με πολλά γαμωσταυρίδια. Θέλω να γυρίσω εκείνο το απόγευμα στο Μετρό στη στάση Συγγρού-φιξ που κατέβαινα τα μεγάλα σκαλιά της εισόδου, προσπερνώντας βιαστικά μια γριούλα που προσπαθούσε με τα βίας να τα κατέβει ανήμπορη, την κοίταξα για λίγα δευτέρα και ήμουν σίγουρος ότι το βλέμμα της καρφωμένο πάνω στο δικό μου ζητούσε λίγη βοήθεια από κείνη που η περηφάνια και το πείσμα της δεν άφηνε τη φωνή της να ξεστομίσει. Εγώ αδιαφόρησα και δε ξέρω το γιατί, μήπως και έρθει η συντέλεια του κόσμου αν χάσω την επόμενη αμαξοστοιχία. Αν γύρναγα θα την βοηθούσα και μετά χαράς, όταν θα κατεβαίναμε το τελευταίο σκαλί και θα είχα χάσει πέντε τρένα, θα δεχόμουν τις κλασσικές γιαγίστικες ευχές της. Θέλω να γυρίσω στο μπαρ Concordia στο Ρότερνταμ που μιλούσα ένα βράδυ με ένα έγχρωμο βρετανό και με πλησίασε ο ξανθόψειρας ολλανδός να μου κάνει παρατήρηση επειδή συναναστρεφόμουν με ένα καταυτόν πιθηκομούρη και κατώτερο, και εγώ σχημάτισα το πιο ηλίθιο και αμήχανο χαμόγελο μη μπορώντας να πιστέψω, μέσα στην αφέλεια μου, ότι τον 21αιωνα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν ακόμα τον Μισισιπή να φλέγεται. Άμα γύρναγα πίσω στο χρόνο δε θα συγκρατούσα την οργή μου επειδή ο τύπος τύχαινε να είναι στη ευρύτερη παρέα ενός καλού μου φίλου και δεν ήθελα να δημιουργήσω εντάσεις. Θα τον έφτυνα και μετά θα ζητούσα και συγγνώμη από τον βρετανό επειδή ο κόσμος είναι ακόμα γεμάτος σκουπίδια ρατσιστές..

Θέλω να γυρίσω και να διορθώσω όλες εκείνες τις μικρές φευγαλέες στιγμές που φάνηκα αδιάφορος, δειλός, αναίσθητος, εγωιστής, ψεύτικος, σε αυτό το έτος που φεύγει. Επειδή όμως “Αν” και μηχανές του χρόνου δεν υπάρχουν εύχομαι να συμπεριφερθώ διαφορετικά αν μου ξαναεμφανιστούν στο μέλλον. Γιατί όπως λένε και οι σοφοί οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά και από αυτές κρίνεσαι.

Τέλος θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους αυτούς που πλήγωσα ή έκανα να νιώσουν άσχημα για πράγματα που είπα ή έπραξα και δε το ξέρω. Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι και εύχομαι να με συχωρέσουν άμα δε το έχουν κάνει ακόμα.

Αυτά παίδες και καλή χρονιά σε όλους!!!!!!!!!!

Τα λέμε μετά το New Year's Eve Countdown

James Brown is not dead

“Εάν ο ισχυρισμός του Brown ότι είναι ο νονός της “soul” μπορεί μόνο να αμφισβητηθεί από τον Ray Charles και τον Sam Cooke, κανείς δε μπορεί να μη παραδεχτεί ότι ήταν εκείνος που γέννησε τα μουσικά ρεύματα της ραπ και της φανκ. Ο James Brown είναι η funk, είναι η disco, είναι η rap, είναι γενικά για τον ρυθμό και το χορό τόσο πρωτοποριακός όσο ήταν ο Dylan για τους στίχους του. Έτσι λοιπόν, μόνο όταν ο ρυθμός και ο χορός σταματήσουν να υπάρχουν πάνω σε αυτή τη γη τότε και μόνο τότε μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ήρθε το τέλος του Brown.”

By Greg Bluestein, ASSOCIATED PRESS

Κατά τα άλλα, κάποιοι λένε ότι: Tα φετινά Χριστούγεννα o θρυλικός τραγουδιστής Τζέιμς Μπράουν, ο «νονός της σόουλ», όπως του άρεσε να αποκαλεί τον εαυτό του, εξέπνευσε σε νοσοκομείο της Ατλάντα. Ήταν 73 ετών.

Τα "Βρύλ"

Η νύχτα είχε πέσει και τα μεγάλα λαμπιόνια φώτιζαν τους δρόμους της πόλης των Βριλησσίων.Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και έξω το τοπίο ήταν λευκό. Τα χιόνια είχαν κάνει νωρίς την εμφάνιση τους αυτό το χρόνο. Το ρολόι σήμανε μεσάνυχτα και η φωνή του παππού γλυκιά, όπως πάντα, ακούστηκε.
«Έλα αγόρι μου, είναι ώρα για ύπνο...Kάθε φορά που σε αφήνουν οι γονείς σου σε μένα κάθεσαι ξύπνιος πολύ αργά,μπαγάσικο»
«Άσε με να παίξω λίγο ακόμα παππού σε παρακαλώ»
«Είπαμε είσαι καταφερτζής αλλά ποιος ακούει την κόρη μου, έπρεπε να είσαι στο κρεβάτι σου εδώ και μια ώρα»
« Μα παππού…»
« Δε δέχομαι δεύτερη κουβέντα» είπε ο παππούς με αποφασιστικό τόνο στη φωνή του,
« Καλά αλλά σε παρακαλώ θέλω να μου πεις ένα παραμύθι για να κοιμηθώ»
« Σαν ποιό θα ήθελες δηλαδή?¨»
« Θέλω να μου πεις τότε που γνώρισες αυτά τα τερατακια, τα Βρύλ»
« Χα! Χα! μα τα Βρύλ δεν είναι τερατακια αγόρι μου» είπε ο Παππούς και το πρόσωπο του φωτίστηκε

Πάντα του άρεσε να διηγείτο στον εγγονό του αυτό το παραμύθι. Γινόταν και αυτός παιδί όταν το εξιστορούσε. Τον έβαλε στο κρεβάτι, το σκέπασε στοργικά, έβαλε την καρέκλα διπλά στο προσκεφάλι του, βολεύτηκε, πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε την ιστορία του.

«Μια φορά και ένα καιρό σε χρόνια μακρινά και ονειρεμένα τίποτα δεν έμοιαζε όπως τώρα. Οι άνθρωποι δεν υπήρχαν πάνω σε αυτή την γη. Τα βουνά, οι θάλασσες, τα δέντρα και τα ζώα γινόταν μάρτυρες μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που δε βρίσκετε αποτυπωμένη σε κανένα βιβλίο ιστορίας του κόσμου. Μια λευκή σελίδα, στη σφαίρα του ποτέ, ένας μύθος. Κανένας δεν παραδέχεται ότι υπήρχε στα αλήθεια. Κανέναν δε συμφέρει να αποκαλύψει τα μυστικά της. Κάποτε αποφασίστηκε να κλειστεί στο σεντούκι της λήθης. Και το σεντούκι είναι καλά κλειστό και τα κλειδιά σε χέρια ασφαλή .Οι κλειδοκράτορες πρόσωπα έμπιστα που κρατούν το μυστικό ως το τάφο τους.

Όλο και κάποιος έχει ακούσει για αυτήν την μυστηριώδη εποχή. Όλο και κάποιος άνεμος πρόδωσε τα μυστικά της αλλά κανείς δεν τον άκουσε, δεν του έδωσε καμία σημασία. Σίγουρα όμως έχουν ακούσει για τα όντα που κυριαρχούσαν σε εκείνο το κόσμο τον αλλόκοτο τον ξένο. Τα είπαν πλάσματα της φαντασίας. Έγιναν ήρωες παραμυθιών. Καλύφθηκαν με το πέπλο προκαταλήψεων και δεισιδαιμονιών. Έγιναν στοιχειά των χειρότερων ονείρων μας. Στη πραγματικότητα δεν έχουν όνομα. Άλλοι τα λένε ξωτικά ,άλλοι τα λένε αερικά, άλλοι πάλι καλικάτζαρους, άλλοι εξωγήινους και κάποιοι άλλοι ολυμπίους θεούς, εγώ τα φωνάζω με το όνομα που μου συστήθηκαν. Τα ονομάζω ΒΡΥΛ.

Τα βρύλ είναι όντα παράξενα για τον ανθρώπινο νου. Βασίλευαν στη γη, την αυγή του χρόνου. Είναι μικροσκοπικά, το δέρμα τους είναι μπλε, το κεφάλι τους μακρόστενο, τα μάτια τους τεράστια και πεταμένα προς τα έξω, τα αυτιά τους πεταχτά και μακριά. Τα άκρα του μοιάζουν με πλοκάμια χταποδιού. Είναι εύκαμπτα και ευλύγιστα και μπορούν να χωθούν όπου βάζει ο νους μας. Παρόλο μικρά στο δέμας η δύναμη τους είναι χιλίων λεόντων. Το βασικό τους προσόν όμως είναι ότι μπορούν να πάρουν όποια ζωντανή η άψυχη μορφή θέλουν. Μεταμορφώνονται σε οτιδήποτε άυλο η υλικό, σε δέντρα, σε ανέμους, σε ζώα και πουλιά. Μπορεί να πάρουν την μορφή του υπολογιστή στο γραφείο σου ή ακόμα και την δικια σου την μορφή, αγαπημένε μου εγγονέ.

Βίωναν ειρηνικά τότε.. Τρεφόντουσαν με ότι τους πρόσφερε η μάνα γη. Συνήθως ζούσαν πολλά χρόνια. Κάθε χειμώνα τα θηλυκά κυοφορούσαν και μέσα σε 5 ανθρώπινους μήνες έδιναν ζωή στα μικρά τους. Δεν είχαν κάποια μορφή ιεραρχικής οργάνωσης στις κοινωνίες τους. Περνούσαν την μέρα τους χωρίς να φωλιάζει καμία έννοια στο κεφάλι τους. Γλεντούσαν κάθε μέρα με χορούς και τραγούδια. Άφθονο φαγοπότι και γλέντι μέχρι τελικής πτώσεως. Οργάνωναν γιορτές που αργότερα στις ανθρωπινές παραδόσεις ονομάστηκαν ως παγανιστικές ή διονυσιακοί διθύραμβοι. Ήταν φιλικά προς οποιαδήποτε μορφής ζωής. Σεβόντουσαν τα πάντα γύρω τους. Τα βουνά που αγκάλιαζαν τις κοιλάδες τους. Τις θάλασσες που τους πήγαιναν σε μέρη μακρινά. Τα ποτάμια που διέσχιζαν και ένωναν τους τόπους τους. Τα δέντρα που τους πρόσφεραν τους καρπούς τους.

Όλα κυλούσαν όμορφα για τα Βρύλ μέχρι που εμφανίστηκαν οι άνθρωποι. Ποτέ δεν τους είδαν με καλό μάτι. Ένιωσαν κάτι πονηρό στη παρουσία τους. Δεν τους εμφανιστήκαν ποτέ με την πραγματική τους μορφή. Όποτε έμπλεκαν στο κόσμο των ανθρώπων μεταμορφωνόντουσαν σε κάτι άλλο. Ήταν δύσπιστοι απέναντι στο καινούργιο είδος και αποδείχτηκε ότι είχαν δίκιο. Τα Βρύλ έγιναν παρατηρητές ενός κόσμου που αλλάζει. Ποτέ δεν ήταν ο ίδιος. Είδαν γύρω τους φωτιά, μπαρούτι και θάνατο. Είδαν δάση να καταστρέφονται και ζώα να εξαφανίζονται. Έμαθαν ότι προόδευσε σημαίνει επιστράτευσε όλο και περισσότερο την Φύση στις ανάγκες σου και όχι το αντίστροφο. Ένιωσαν την αλαζονεία και την ματαιοδοξία των ανθρώπων. Είδαν οικισμούς να υψώνονται εκεί που υπήρχαν ποταμοί και λίμνες. Άκουσαν θορύβους άγνωστους και εκνευριστικούς να διαταράζουν την αρμονία τους.

Σιχάθηκαν το κόσμο γύρω τους. Το χαμόγελο εξαφανίστηκε από το πρόσωπο τους. Σταμάτησαν να οργανώνουν γιορτές. Άρχιζαν να φοβούνται την καινούργια κατάσταση που διαμορφώνονταν. Δεν τους ταίριαζε ένας τέτοιος κόσμος και το γνώριζαν καλά αυτό. Αποτραβήχτηκαν στα έγκατα της γης. Άνοιξαν λαγούμια και κρύφτηκαν εκεί μέσα. Εκεί θα είναι ήσυχα σκεφτήκαν. Μακριά από αδιάκριτα μάτια. Εκεί θα είναι βασιλιάδες. Αιώνες πέρασαν και τα Βρύλ ζούσαν κάτω από τα πόδια των ανθρώπων.

Που και που αλλάζουν μορφή και κάνουν βόλτες πάνω στη γη. Παρατηρούν και περιμένουν. Ο άνθρωπος τους πλήγωσε. Δεν μπορούσαν άλλο να βλέπουν τη γη που αγάπησαν και σεβάστηκαν να βιάζετε απρόκλητα χωρίς λόγο και αιτία. Έπρεπε να κάνουν κάτι. Να αντεπιτεθούν. Τίποτα δεν αλλάζει, όλα πήγαιναν προς το χειρότερο. Πρέπει να δράσουν και τα σχέδιο είναι μονό ένα. Να εξαφανίσουν τους ανθρώπους. Τη λαίλαπα αυτού του κόσμου.

Τώρα κυκλοφορούν πιο συχνά ανάμεσα μας. Παίρνουν μορφή ανθρώπινη. Είναι γύρω σου αλλά δε τους βλέπεις γιατί δε θέλεις να τους δεις. Μπορεί να είναι ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο που κάνει διάλλειμα για τσιγάρο. Ο φοιτητής που κάθετε στο πιο κάτω έδρανο. Ο άστεγος που κοιμάται στο παγκάκι. Η κοπέλα στο μπαρ που φλερτάρεις. Είναι εδώ και η παρουσία τους γίνετε πιο συχνή. Έχουν καταστρώσει το σχέδιο και με υπομονή θα το φέρουν εις πέρας. Ο χρόνος πλησιάζει. Το τέλος των ανθρώπων είναι νομοτελειακά προδιαγραμμένο. Σύμμαχοι τους οι κλειδοκράτορες. Αυτοί όπου κρατούν το μυστικό της ύπαρξης τους από γενιά σε γενιά. Ανθρώπινα όντα που πιστεύουν στα Βρύλ σαν τους λυτρωτές που θα τους απελευθερώσουν από την μιζέρια τους. Είναι πρόθυμοι να γίνουν μάρτυρες για τον σκοπό τους, για το μεγάλο τους σχέδιο.

Δε ξέρω πολλές λεπτομέρειες αγόρι μου για το σχέδιο εξόντωσης αλλά το περιμένω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η αρχή του τέλους θα ξεκινήσει από αυτήν εδώ την περιοχή. Στα Βριλήσσια υπάρχει η είσοδος που οδηγεί στο κάτω κόσμο, στη κοινωνία αυτών των όντων, που τους αρέσει να αποκαλούν το είδος τους, με το όνομα Βρύλ.

Θα αναρωτιέσαι, γλυκό μου αγόρι πως τα ξέρω όλα αυτά? Είναι γιατί 4 από αυτά μου εμφανιστήκαν μια μέρα μπροστά μου και μου τα είπαν όλα. Αυτά όμως ήταν διαφορετικά από τα άλλα. Ήθελαν λέει να δώσουν μια ακόμα ευκαιρία στους ανθρώπους. Είχαν περάσει πολλές μέρες στην άλλη πλευρά. Εξοικειώθηκαν με αυτούς. Είδαν ανθρώπους να αγαπούν, να ερωτεύονται, να γελούν, να ενώνουν τα χέρια τους, να αισιοδοξούν, να παρηγορούν το διπλανό τους, να συγχωρούν , να φιλιούνται, να αγκαλιάζονται, να χαμογελούν και η εικόνα αυτή τους άρεσε. Θεωρούν ότι υπάρχει ελπίδα για ενα καλύτερο αύριο.

Έτσι λοιπόν συναντιούνται κάθε Χριστούγεννα με ανθρώπινη μορφή στα Βριλήσσια και γράφουν μουσική. Ναι καλά ακούς παιδί μου. Γράφουν μουσικά κομμάτια με στίχους γεμάτα κρυφά μηνύματα για τους ανθρώπους. Κρούουν το κώδωνα του κινδύνου, αφήνοντας μηνύματα προειδοποίησης για όλα αυτά που έπονται, μηνύματα που μόνο καλές ανθρώπινες καρδιές μπορούν να αποκωδικοποιήσουν, καρδιές παιδικές και άφθαρτες σαν και την δικιά σου.

Το μόνο που κάνουν είναι να καθυστερούν το τέλος και να περιμένουν από μας να τους ακούσουμε και να τους πιστέψουμε. Ελπίζουν στον άνθρωπο και του αφιερώνουν τα τραγούδια τους. Έχουν ονομάσει την εκστρατεία τους “the Vrilissia project ". Και όσοι τους ακούν ζουν καλά και τα Βρύλ καλύτερα»

«Και εδώ τελειώνει το παραμύθι νεαρέ μου» είπε ο γέροντας καθώς χάιδευε το μέτωπο του εγγονού του.

Ο παππούς σηκώθηκε. Το παιδί έτριψε τα μάτια του, χασμουρήθηκε, σκεπάστηκε με το πάπλωμα και βούλιαξε στο κρεβάτι του καλώντας τον μορφέα να το επισκεφτεί. Ο παππούς πάτησε το διακόπτη δίπλα από την πόρτα και την έκλεισε πίσω του. «Καληνύχτα παππού» του αποκρίθηκε και έκλεισε τα μάτια του, μα καθώς τα βλέφαρα του σκέπαζαν τα καταγάλανα μάτια του είναι σίγουρος πως ακριβώς εκείνη τη στιγμή σαν να είδε το χέρι του παππού του πάνω στο πόμολο της πόρτας να έχει γινει μπλε!!!!

Άλλα παραμύθια στους "fight back",
"Bitch girl","Misirlou","civil" kαι η "kwlogria"

O Έλληνας Λάρρυ Μπέρντ ( Μιά αληθινή ιστορία για την Γέννηση ενός θρύλου)

Η μεγάλη αίθουσα του μπάσκετ ήταν επιβλητική. Κάλυπτε τις προδιαγραφές ενός επαγγελματικού γηπέδου. Ποτέ δεν έκρυβε το θαυμασμό του γι αυτήν ο καμπαμαρου. Είχε πάει πολλές φόρες αλλά το αίσθημα δέους τον διακατείχε σχεδόν πάντα. Από τις αλάνες των Αθηνών που ίδρωνε σε μπακετικα απογεύματα με τους φίλους του βρισκόταν σε ένα κλειστό γήπεδο 2000 θέσεων όπου παρέχονταν όλες οι ανέσεις για έναν οποιοδήποτε επαγγελματία αθλητή .

Ήταν Πέμπτη απόγευμα. Η ώρα για την dream team όπως έλεγαν μεταξύ τους οι φοιτητές. Ήταν η μέρα που τα αμερικανάκια κολεγιόπαιδα έπαιρναν την πορτοκαλί και άπλωναν τα μπασκετικα του προσόντα στο κλειστό sport Centrum van Erasmus Universiteit. Οι περισσότεροι ήταν από προγράμματα ανταλλαγής και είχαν έρθει στο Ρότερνταμ για διακοπές. Περνούσαν ώρες ατέλειωτες στο παρκέ. Όλοι τους είχαν δοκιμάσει την τύχη τους στα ειδικά camps για το NCAA . Μαύροι αθληταραδες με απίστευτη μυϊκή δύναμη σηκώνονταν και πήδαγαν στο θεό. Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό. Καρφώματα, γρήγορες πάσες, ρεβερς ντρίπλες, τάπες και εντυπωσιακά καλάθια συνέθεταν το σκηνικό στο δίωρο show που πρόσφεραν. Οι λοιποί θνητοί, μαζί τους και ο καμπαμαρου, έκαναν άκρη στην εμφάνιση τους στο παρκέ. Σταματούσαν οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα μιας και αυτό που εκτυλισσόταν στο γήπεδο δεν άφηνε κανένα αδιάφορο. Μαγνήτιζε του πάντες που αποσβολωμένοι έμεναν να χαζεύουν το εκπληκτικό παιχνίδι κατακλύζοντας τις κερκίδες.

Ο καμπαμαρου στεκόταν μόνος του σε μια γωνία του γηπέδου και έσκαγε την μπάλα με δύναμη στο έδαφος. Στεκόταν ακίνητος στην ιδία θέση και ντριπλαρε την μπάλα μηχανικά. Η σκέψη του έκανε ταξίδια αόριστα. Στο βάθος οι αμερικανοί έκαναν ζέσταμα πριν αρχίσουν το πρώτο διπλό. Εκείνη την πέμπτη είχαν κάνει την εμφάνιση τους πιο νωρίς. Στο γήπεδο δεν υπήρχε κανένας άλλος παρά μόνο αυτοί και ο καμπαμαρου. Κραυγές επιβράβευσης έβγαιναν από το στόμα τους όταν κάποιος ολοκλήρωνε ένα εκπληκτικό κάρφωμα. Είχαν ένα ύφος κυριαρχικό στο χώρο. Ήταν οι βασιλιάδες στο βασίλειο τους και ήξεραν καλά να επιδεικνύουν το ταλέντο τους. Ο καμπαμαρου ήξερε ότι πέρναγε απαρατήρητος. Ήταν σε ένα χώρο που δεν άνηκε. Δεν έβρισκε λόγο να κοντοστέκετε εκεί αμίλητος και να χαζεύει.Δεν είχε νόημα να κάτσει άλλο. Κανένας δεν του ζήτησε να φύγει αλλά ένα αίσθημα περίεργο τον κυρίευε. Ένιωσε σαν παράσιτο σε κάτι που δεν ανήκει, μια παραφωνία σε μια παράσταση που θα δίνονταν από άλλους για άλλους. Έπρεπε να φύγει από την σκηνή των πρωταγωνιστών και να κάτσει εκεί που ανήκει στην πλευρά των θεατών . Έκανε ένα βήμα να απομακρυνθεί γυρίζοντας την πλάτη του στους αμερικανούς. Μια φωνή τον σταμάτησε. Ήταν ένας από αυτούς.

Τον πλησίασε γρήγορα. Όταν ήρθε σε απόσταση αναπνοής από τον καμπαμαρου κρύφτηκε ο «ουρανός». Δυο μετρά ύψος και άλλο τόσο πλάτος μια μαύρη ντουλάπα που σου κόβει το οξυγόνο. Με την γνωστή αφροαμερικανικη διάλεκτο κατευθείαν από τις γειτονιές του Μπρονξ άρχισε να μιλεί γρήγορα. Μονό το λαχάνιασμα, από τις προσπάθειες του στο ζέσταμα πριν, προκαλούσαν κάποιες κόφτες διακοπές στο λόγο του. Ο τόνος της φωνής του πρόδιδε ένα αίσθημα απόγνωσης. Ο καμπαμαρου αν και ήταν δύσκολο να αποκρυπτογραφήσει τα αγγλικά του "τέρατος" κατάλαβε από τα συμφραζόμενα ότι οι αμερικανοί φίλοι του δεν μπορούσαν να συμπληρώσουν 10αδα για το παιχνίδι μιας και ένα από αυτούς έπαθε διάστρεμμα στο ζέσταμα. Ήθελαν να συμπληρώσει αυτός τον απαιτούμενο αριθμό.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δέχτηκε. Δεν έκανε πίσω. Δεν είχε συνηθίσει να λέει όχι. Θα ήταν αγένεια σκέφτηκε. Ποτέ δεν κατάλαβε τι τον ώθησε να πάρει μέρος μιας και ήξερε καλά ότι η παρουσία του ανάμεσα στα θηρία θα ήταν καταστροφική για το άθλημα. Μια εσωτερική φωνή όμως του είπε να δοκιμάσει. Να πάρει το ρίσκο και να προκαλέσει την τύχη του. Να φλερτάρει με τάσεις μεγαλομανίας , ματαιοδοξίας και επιδεικτισμού μέχρι τότε άγνωστες γι αυτόν.«Από πού είσαι μεν?» τον ρώτησε κοφτά ένας από αυτούς « ε..απο Ελλάδα» απάντησε το ίδιο κοφτά, « δώσε πάσα και όλα θα πάνε καλά» του είπε με ένα ύφος καθησυχαστικό και συμβουλευτικό

Ο κόσμος άρχιζε να κατακλύζει το γήπεδο. Ο καμπαμαρου που μέχρι τότε ήταν ήρεμος άρχιζε να αισθάνεται ένα βάρος. Τόσα μάτια στραμμένα επάνω του ήταν κάτι πρωτόγνωρο γι αυτόν. Για τους άλλους ήταν ένας ακόμα αγώνας, το δικό τους σόου, η δίκια τους παράσταση. Αυτός έπρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ήταν κοντά στον πιθανό εξευτελισμό που θα πλήγωνε τον εγωισμό του. Τι ήταν εξάλλου. Ένας λευκός, μετρίου αναστήματος με ανύπαρκτο μυϊκό σύστημα. Ένα πρόβατο στο στόμα των λύκων. Χαμένος από χέρι.

Η μοιρασιά των παικτών έγινε στα γρήγορα. Η απογοήτευση έκανε φευγαλέα την εμφάνιση της στα πρόσωπα εκείνων που έλαχε να είναι στην ιδία ομάδα με εκείνον και ο καμπαμαρου το ένιωσε κάτι που του δημιούργησε, μέσα σε όλα, και ένα αίσθημα εύθηνης να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις και να διαψεύσει τις ανησυχίες τους. Το παιχνίδι αρχίζει και πρώτη επίθεση για τον καμπαμαρου και τους συμπαίκτες του. Η μπάλα αλλάζει χέρια με δαιμονιώδη ρυθμό, προσπαθεί να βρει τα πατήματα του. Ξεμαρκάρετε και έχει την μπάλα στα χέρια του.Τα σκριν έχουν δουλέψει και ο διάδρομος προς το καλάθι ελεύθερος. Τι ευτυχία! Πρώτη επίθεση και ένα βήμα από το καλάθι, ένα μπάσιμο. Μοιάζει τόσο εύκολο. Ένα ιδανικό ξεκίνημα. Παίρνει φορά πατεί γερά έτοιμος να αφήσει την μπάλα στο καλάθι. Σε δέκατα του δευτερολέπτου η μπάλα βρίσκετε στη κερκίδα. Ο δίμετρος σέντερ τον κοιτάζει σαν να του λέει μη τολμήσεις να ξαναμπείς στη ρακέτα γιατί την κατάληξη την ειδές. Τάπα αυτοκρατορική, τάπα στα μούτρα του και για μια στιγμή τέλος και στον ενθουσιασμό του.

Τώρα σε θέση άμυνας. Έχει αναλάβει τον πιο εύκολο θεωρητικά παίχτη. Τον μοναδικό λευκό των αμερικανών. Δεν έπαιρνε συνήθως πολλές προσπάθειες αλλά με τον καμπαμαρου αντίπαλο αναθάρρεψε. Κάνει μια προσπάθεια να πάρει την εσωτερική, ο καμπαμαρου κάνει να τον ακολουθησει.... μάταια. Πρώτο καλάθι και 2-0.

Το παιχνίδι εξελίσσετε. Είναι προσυμφωνημένο να τελειώσει στους 30 πόντους. Ο καμπαμαρου υποκύπτει στο ένα λάθος μετά το άλλο. Είναι η ευτυχία προσωποποιημένη για κάθε αντίπαλο και η κατάρα για κάθε συμπαίκτη του. Είναι απογοητευμένος. Θέλει να τελειώσει το μαρτύριο. Μένει από δυνάμεις. Το σκορ στο 15-8 για τους αντιπάλους και διάλειμμα για κάποιες ανάσες. Λυγίζει τα γόνατα του από την κούραση. Προσπαθεί να βρει την ανάπνοη του. Ο ιδρώτας στάζει στο πρόσωπο του. Σκουπίζετε και κάθετε στο πάγκο.

Το παιχνίδι ξαναρχίζει. Το σκορ στο 20-10. Μια εύκολη επικράτηση για τους αντιπάλους διαγράφετε. Η μπάλα είναι στα χέρια του. Είναι ελεύθερος έξω από την γραμμή του τρίποντου. Είναι η ευκαιρία να κάνει αισθητή την παρουσία του. Συγκεντρώνετε και σουτάρει. Η μπάλα διαγράφει πορεία προς το καλάθι. Μέσα. Το χαμόγελο επιστρέφει δειλά. Οι παραινέσεις από τους συμπαίκτες του δίνουν τη δύναμη να συνεχίσει. Αναθάρρεψε. Στέκετε στα πόδια του. Ένα σουτ ακόμα και αλλαγή της ψυχολογίας προς το καλύτερο. Πάλι μέσα. Αυτό είναι. Έχει πια επιστρέψει. Νιώθει έτοιμος για όλα. Ξαφνικά νιώθει το χέρι του "καυτό". Σίγουρος ότι η ευστοχία του δεν θα τον εγκαταλείψει. Ακούει μονό την ανάσα του. Έχει τα αυτιά του κλειστά στο θόρυβο που δημιουργούν οι παραβρισκόμενοι. Είναι συγκεντρωμένος στο παιχνιδι 100% και με ανεβασμένη ψυχολογία βελτιώνει το παιχνίδι του συνολικά, σε άμυνα και σε επίθεση.

Τελευταία επίθεση. Μαζί του έχει ανέβει και η ομάδα ροκανίζοντας την διάφορα. Το σκορ στο 29-27. Ένα τρίποντο και θα έφταναν πρώτοι στους τριάντα πόντους. Η μπάλα στα χεριά του τζερρυ. Ένας άκρως αθλητικός τύπος με μπασκετικη ιδιοφυΐα και εκνευριστική αποτελεσματικότητα. Η τελευταία φάση είναι για τους καλύτερους και αυτός που θα πάρει την προσπάθεια ήταν ο τζερρυ. Μαρκάρετε καλά και δεν έχει χώρο να κινηθεί προς την αντίπαλη μπασκετα. Το μαρκάρισμα ασφυκτικό. Ψάχνει κάποιον ελεύθερο. Πάσα στον καμπαμαρου

Τα σκριν έχουν δουλέψει και είναι αμαρκάριστος. Τελευταία επίθεση και είναι φάτσα με την προοπτική να γίνει ο μαν οφ δε ματς. Σηκώνετε χωρίς δεύτερη σκέψη. Νιώθει σίγουρος όσο ποτέ. Νιώθει βασιλιάς. Τώρα αυτός είναι ο πρωταγωνιστής και θα κάνει θριαμβευτικό φινάλε. Δεν θα αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Η μπάλα φεύγει από τα χέρια του γλυκά…..

Τα φωτά σβήνουν στο επιβλητικό γήπεδο. Δεν είναι πια μόνος. Είναι περιτριγυρισμένος από του συμπαίκτες του. Ένα χαμόγελο έχει σχηματιστεί στα χείλη του από την τελευταία φάση και δε λέει να φύγει. Οι φιλοφρονήσεις προς το πρόσωπο του διαδέχονται η μια μετά την άλλη. Ήταν ο ήρωας της μιας στιγμής, του ενός σουτ. Από δικό του καλάθι ήρθε η νίκη. Ο σέντερ την αντίπαλης ομάδας που του έκρυψε το φως στη πρώτη προσπάθεια του παιχνιδιού τον πλησιάζει. « Great game man, I hope next time we ll be on the same team… you are the GREEK LARRY BIRD!!!”

Ο καμπαμαρου ποτέ δεν ξαναέπαιξε μαζί τους. Δεν ήταν χαζός. Είχε κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Μόνο μια φορά κοιμάται ο θεός και σε κάνει κατά λάθος ήρωα. Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο έλαμψε στα γήπεδα της Ολλανδίας ο έλληνας Λάρρυ Μπέρντ και ο μύθος του ζει και βασιλεύει.

Γυμνοί τροχονόμοι

Επειδή και λόγω σπουδών είμαι ευαίσθητος ως αναφορά την τήρηση των κανόνων του οδικού κώδικα καλώ τον αρμόδιο υπουργό να εφαρμόσει το πρωτότυπο αλλά άκρως αποτελεσματικό μετρό των Δανών και στην Ελλάδα( δείτε σχετικό βίντεο). Τώρα υπάρχει βέβαια και ο κίνδυνος μποτιλιαρίσματος και ατυχημάτων για λόγους που ευκόλως εννοούνται αλλά σκεφτείτε τι πολλαπλές θετικές συνέπειες θα έχει για την χωρά μας. Προάγουμε την «ομορφιά» της πατρίδας, κάνουμε την οδήγηση ευχάριστη σε ώρες συμφόρησης, καταπολεμούσε την ανεργία στο χώρο του μοντελινγκ, ηρεμούμε τα νεύρα των οδηγών και προσφέρουμε ένα χάπενινγκ για τους τουρίστες. Δε ξέρω αλλά νομίζω ότι όλοι συμφωνείτε.

Μα τι γίνεται με αυτό το λοστ?

Μα τι γίνεται με αυτό το λοστ? Θυμάμαι πέρσι το συγκάτοικο μου να κατεβάζει μανιωδώς στον υπολογιστή του επεισόδια και να τα καταβροχθίζει κάθε βράδυ το ένα μετά το άλλο. Στην αρχή δεν παραδεχόταν τι κόλλημα είχε φάει με αυτό το πράγμα.

Ερχόταν το βραδύ, έλα ρε Γ. να πάμε για καμιά μπύρα, τον παρότρυνα. Όχι καμπαμαρου βαριέμαι, θα αράξω να δω κάνα επεισόδιο λοστ και μετά θα την πέσω μου απαντούσε. Δεν έδινα σημασία στην αρχή. Μετά όμως αυτό επαναλαμβάνονταν σχεδόν καθημερινά. Κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο ο Γ. ναυαγός και αυτός στο χαμένο νησί κατανάλωνε κάθε στιγμή, κάθε χαρακτήρα, κάθε ανατροπή της αμερικανικής υπερπαραγωγής με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Τον παρατηρούσα κάθε φορά να παρακολουθεί αποσβολωμένος την πλοκή του σίριαλ και διέκρινα μια ιδιαίτερη εκφραστικότητα στο σώμα του, στο βλέμμα του σαν να ένιωθε με όλο του το είναι ό,τι και αν συνέβαινε σε αυτό το, πώς να το χαρακτηρίσω τώρα, φανταστικό κοινωνικό δράμα. Μια φορά θυμάμαι να έχει κολλήσει μπροστά στο λαπτοπι του σχεδόν ένα 14 ώρα ολοκληρώνοντας σχεδόν μίση season. Άρχιζα να ανησυχώ. Όποτε κουράζονταν να βλέπει , όταν δηλαδή τα μάτια του είχαν κοκκινίσει μετά από τόση έκθεση στον υπολογιστή και δεν άντεχε άλλο, ερχόταν μέσα στο δωμάτιο μου εκστασιασμένος και συνάμα άδειος και κουρασμένος λες και είχε υποστεί πολλαπλούς οργασμούς πριν λίγα λεπτά, να μου διηγηθεί τι καινούργια πλοκή είχε πάρει το σήριαλ. Ποπό μλκ εμφανιστήκαν και άλλοι στο νησί και έγινε αυτό και μετά το άλλο και μετά ήρθε η άνοιξη και μαζί της οι εξωγήινοι, και … και.. μονολογούσε με ένταση.

Προσπαθούσα να τον συνετίσω αλλά μάταια. Η κατάσταση του χειροτέρευε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Όλη του η ζωή περιστρεφόταν γύρω από το λοστ. Μάλιστα είχε κολλήσει και το μικρόβιο σε πολλούς άλλους και περιττό να σας πω ότι σε όλες τις συνεστιάσεις μας η συζήτηση αναλώνονταν στη ζωή των αγνοουμένων.

Ποτέ δεν παρακολούθησα το σήριαλ αυτό. Θυμάμαι κάποτε το έπαιζε το φιλμνετ, είχα δει κάνα δυο τρία επεισόδια αλλά δε με άγγιξε. Βλέποντας και το φίλο μου σε αυτή την εθιστική κατάσταση, κράτησα τον εαυτό μου μακριά από αυτή τη λαίλαπα.

Κάποια μέρα όμως, έγινε το αναπάντεχο . Είδα τον Γ. να παίρνει θέση για να δει άλλη μια σεζόν. Άνοιξε το πισι και αδημονούσε να φορτώσει το σύστημα να ανοίξει το αρχείο και να απολαύσει το επεισόδιο. Πάντα ακολουθούσε ευλαβικά και τελετουργικά τις ίδιες συνήθειες καθώς έβλεπε το λοστ. Έφτιαχνε ένα καφέ, ενίοτε σε πιο προχωρημένες ώρες άνοιγε ένα μπουκάλι μπύρα, έστριβε ένα τσιγάρο , έβαζε το λαπτοπι στο κρεβάτι, άναβε το τσιγάρο, έπινε μια γουλιά από το ρούφηγμα και ξάπλωνε αναπαυτικά για να ταξιδεύσει στο κόσμο του λοστ. Εκείνη τη μέρα όμως, δεν είχαν περάσει ούτε πάνω από 30 λεπτά και με μια απότομη κίνηση έκλεισε το πισι. Σηκώθηκε νωχελικά, είχε μια περίεργη έκφραση θύμου και σιχαμάρας ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Πάμε για κάνα ποτάκι ρε καμπαμαρου σαν να ήθελε να πνίξει το πόνο του. Έτσι ξαφνικά το λοστ τον πρόδωσε. Δεν ξαναείδε ούτε ασχολήθηκε με το σήριαλ. Ύστερα από μέρες τον ρώτησα τι έγινε και σταμάτησε να το βλέπει. Δεν μου έδωσε σαφή απάντηση. Υπέθεσα ότι κάπου έγινε αρκετά αμερικανιά η σειρά και η πλοκή της άρχιζε να κουράζει. Ήταν μια συνήθεια που φυσιολογικά ξεφούσκωσε αναρωτήθηκα. Βεβαία ποτέ δε θα ξεχάσω την χαρά μικρού παιδιού που έπαιρνε στη θέαση κάθε επεισοδίου, όσο αυτή κράτησε.

Σίγουρα έχει κάτι ιδιαίτερο αυτή η σειρά. Τέτοιο εθισμό δεν έχω ξαναδεί σε άνθρωπο και σίγουρα ο φίλος δεν είναι και η μοναδική περίπτωση. Τις προάλλες ο καρπετοπουλος στο ραδιόφωνο προσκαλούσε, σχεδόν ικετεύοντας το κοινό να βγει στο τηλέφωνο της εκπομπής και να του πει τι έγινε στο προηγούμενο επεισόδιο γιατί το είχε χάσει. Οι απανταχού λοσταδες ανταποκρίθηκαν σχεδόν με ένα αίσθημα αλληλεγγύης στο απεγνωσμένο σύντροφο τους και τα τηλεφώνα της εκπομπής έσπασαν. Τώρα βλέπω ότι και ο fight είναι ένας λοστακιας φανατικός. Η λοστακιαση εξαπλώνετε επικίνδυνα, απλώνετε σε όλη τη βλογκοσφαιρα.

Λέτε να αναθεωρήσω και να κάτσω να δω κάνα επεισόδιο να δω τι στο καλό κρύβετε σε αυτή τη σειρά που την κάνει τόσο εθιστική ?

I am fat

Σήμερα έκανα το μεγάλο βήμα. Ξύπνησα αποφασισμένος όσο ποτέ. Ένα μέρος του εαυτού μου έκανε την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να με αποτρέψει. Για μια στιγμή τα κατάφερε, να με αποπροσανατολίσει. Για άλλη μια φορά φάνηκε ότι θα αναλώσω το χρόνο μου σε καθημερινές ανούσιες ανησυχίες που δήθεν μέρες τώρα με βασανίζουν.
Θα στρατευτώ με την Ελένη Λουκά στον Αγώνα κατά του Πιθηκάνθρωπου , Αναρχοκομουνιστη και αντίχριστου Λαζόπουλου?
Ο Πρεκας είναι ακροδεξιός ,η ο σωτήρας αυτού του έθνους?
Η Λαμπέτη στο σήριαλ του άλφα πόσους θα χάσει ακόμα από καρκίνο? Αμάν τέτοια μοίρα το κορίτσι. Στο χθεσινό επεισόδιο, έχασε τα 3/5 από το σοι της.
Η παναθα θέλει ενίσχυση στο κέντρο, έξω δεξιά, μέσα αριστερά, παντού?
Η μισιρλου είναι η μεγαλύτερη ατακαδορισα μετά τον Τσόρτσιλ?

Είναι μερικά από τα ερωτήματα που με βασανίζουν αυτό το καιρό.

Σήμερα όμως κάτι φάνηκε να αλλάζει. Όλα έδειχναν ότι ήμουν ένα βήμα πριν την αποκάλυψη. Πολλές φορές πρέπει μηχανικά και αυθόρμητα με μια ανεξήγητη εσωτερική ώθηση να προχωρείς σε κάποιες κινήσεις που άμα καθόσουν να τις πολυσκεφτείς σίγουρα θα έκανες πίσω. Για παράδειγμα όταν πας να κόψεις την αναβολή του στρατού, όταν στο μπαντζιν τζαμπινγκ είσαι στο τελευταίο βήμα πριν πέσεις από την πλατφόρμα στο κενό. Επειδή δεν έχω κάνει τίποτα από τα προαναφερθεντα,τουλάχιστον ακόμα, παίρνω ένα ακόμα πόντο θάρρους για σήμερα. Και αυτό είναι το μόνο που κρατώ. Έτρεξα λοιπόν στη τουαλέτα, με μια απότομη κίνηση έβγαλα την ζυγαριά που αναπαύονταν σκονισμένη και σιωπηλή κάτω από τον νεροχύτη. Ανέβηκα πάνω της έτοιμος να την τιθασεύσω. Έκλεισα τα μάτια μου μη μπορώντας να αντικρύσω το νούμερο.

Έλα καμπαμαρου μη κωλώσεις τώρα ένα μόνο κλικ πριν την αποκάλυψη. Κάθισα εκεί ακίνητος για κάποια δευτερόλεπτα που φάνηκαν ώρες. Η σκέψη να υποχωρήσω περνούσε περαστική από το μυαλό μου προσπαθώντας να κάμψει τις αντιστάσεις μου που έδειχναν έτοιμες να της παραδοθούν λυτρωτικά. Πήρα βαθιά ανάσα. Έλα δεν θα είναι και πολύ άσχημα σκέφτηκα, δε μπορεί να είναι.

Οι ενδείξεις είχαν κάνει την εμφάνιση τους από μέρες τώρα, αλλά προσπαθούσα να τις ξεγελάσω. Καθόμουν πάντα με την πλάτη κάθετα ή με μια κάποια ελαφριά κλίση προς τα πίσω, τεντωμένος όσο δε πάει άλλο, για να μην ξεπροβάλει ο Όλυμπος κάτω από το στέρνο μου. Όταν αντίκριζα γυμνός την κοιλιά μου την ρουφούσα απότομα για να μην τρομοκρατηθώ. Αποφεύγω να φορώ λεπτές μπλούζες που σχηματίζουν το σουλούπι μου. Τις προάλλες είχε 20 βαθμούς έξω και βγήκα με πουλόβερ ξέχειλο και μπουφάν. Άλλες φόρες όταν δε πιάνει κανένα τέχνασμα, σκέπτομαι παρηγορητικά τα παρωχημένα και κλασσικά του γεματούλη ανήρ όπως «έχω κοιλίτσα είναι γοητεία», «την προτιμούν οι περισσότερες των γυναικών», «έλα μωρέ εγώ είμαι άνθρωπος του πνεύματος δε με ενδιαφέρει ο καλλωπισμός» και κάτι τέτοια.

Όμως προχθές, δέχτηκα το τελειωτικό χτύπημα. Προσπάθησα να φορέσω το αγαπημένο μου τζιν. Με δυσκολία το έφτανα πάνω από τους γοφούς μου. Πιέστηκα, οι φλέβες πετάχτηκαν έξω από την υπερπροσπάθεια, τελικά τα κατάφερα. Κούμπωσα και το τελευταίο κουμπί με δυσκολία. Βγήκα έξω. Δεν άργησαν τα πρώτα συναισθήματα δυσφορίας να κάνουν την εμφάνιση τους. Ένιωθα αφόρητη πίεση. Άρχιζα να ιδρώνω πρώτα στα πόδια και ύστερα σε όλο μου το σώμα. ένιωθα ένα πράγμα σαν τον χουλκ όταν νευριάζει και καθώς πρήζετε απελευθερώνετε από τα ρούχα του. Έτσι και εγώ ξεκούμπωσα κάνα δυο κουμπιά για να ανασάνω. Γύρισα σπίτι. Απελευθέρωσα τον εαυτό μου από τα δεσμά του παντελονιού, έβαλα το ράδιο να παίζει και πήγα να ετοιμάσω ένα λαχταριστό σάντουιτς. Μια φωνή αιχμάλωτη μέχρι τότε στα εσωτερικά κελία του εγκεφάλου, μου ψιθύρισε το ερώτημα που πεισματικά αρνιούμουνα να τεθώ αντιμέτωπος. Μήπως πρέπει να σταματήσεις να τρως καμπαμαρου, μήπως το έχεις παρακάνει με τα σάντουιτς , τις σοκολάτες, τα πατατάκια, τις εκαστοτε λιχουδιές που καταναλώνεις κάθε μέρα. Μήπως από τότε που γύρισες από την Ολλανδία 69 κιλά και η μάνα σου τρομοκρατήθηκε και άρχισε να σου προσφέρει όλες τις λιχουδιές που στερήθηκες για ένα χρόνο ξέχασες να φωνάξεις στο εαυτό σου cease-fire στις αλλεπάλληλες επιδρομές σου στο ψυγείο. Μήπως είσαι ΧΟΝ….?

ΣΤΑΜΑΤΑ φώναξα σε εκείνο το διάολο που πήγε να με συνετίσει και καταβρόχθισα το λαχταριστό πολυεπιπεδο σάντουιτς. Εκείνη την νύχτα την πέρασα εφιαλτικά, αναδιπλωνόμουν, στριφογύριζα στο κρεβάτι. Είχα φαντασιώσεις με την Μυρτώ την ηρωίδα του λεξ στο "τριπλο αξελ" .Εκείνη η σιχαμένη φωνή έκανε πάλι την εμφάνιση της . Μήπως είσαι ΧΟΝΔ..? Σηκώθηκα πήγα στο ψυγείο και κατανάλωσα λαίμαργα τρία σοκολατακια, έτσι σαν μια μορφή αντίδρασης σε εκείνο τον σατανά που δε με αφήνει να ησυχάσω. Διάολε , καταραμένε δε θα σου περάσει, σκέφτηκα.

Σήμερα το πρωί όμως όλα ήταν διαφορετικά. Έπρεπε να φανώ θαρραλέος, Θα ανέβαινα σε εκείνη την παλιοζυγαρια και θα διέψευδα πανηγυρικά την γαμημένη εκείνη εσωτερική βοή που δεν με αφήνει στην ησυχία μου. Όχι δεν είμαι ΧΟΝΔΡ.. Σιώπα δεν θέλω ούτε να το πω. Και να σου τώρα εκεί να στέκομαι πάνω στη ζυγαριά με τα μάτια κλειστά ένα βήμα πριν από την σκληρή θεά της αλήθειας. ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα ένα μεγάλο για μένα σκέφτηκα. Άνοιξα τα μάτια απότομα και κοίταξα χωρίς δεύτερη σκέψη στο ταμπλό όπου σχηματίζονταν το νούμερο με τα κιλά μου. Κοκάλωσα, όχι αυτό δε το περίμενα. Δεν είναι δυνατόν. Η καρδιά μου άρχιζε να πάλετε δυνατά. Ταχυπαλμία, ίδρωσα, έτρεμα πήγα να καταρρεύσω. Ενεργοποίησα τις όποιες αντιδράσεις μου για να αντιμετωπίσω το σοκ. Όχι!!! έλα τώρα βρες μια δικαιολογία, κάνε πάλι μια θετική σκέψη. Μήπως φοράς παπούτσια.? ΟΧΙ! Μήπως δεν είχες κατουρήσει πριν? ΟΧΙ!. Αυτό είναι , απλά η σκατοζυγαρια είναι από αυτές τις καινούργιες τις ψηφιακές που μια σε δείχνουν 80 και την άλλη 50. Και όμως αυτή τη φορά δεν είχα καμία ανταπόδειξη. Είχα ηττηθεί και το ήξερα καλά. Παραδόθηκα. Πες ότι έχεις να πεις φωνή της αλήθειας αλλά πες το γρήγορα.

Η φωνή θα με τιμωρούσε σαδιστικά. Ήταν ένα γκραν φινάλε και δε θα το άφηνε έτσι. Με είχε στα σχοινιά παραδομένο. Τα αποδεικτικά στοιχειά που είχα αντικρύσει πριν λίγο ήταν τρανταχτά και δεν άφηναν περιθώρια για αιτιολογίες του κώλου. ΕΒΑΛΑ Ο ΣΙΧΑΜΕΝΟΣ 12 ΚΙΛΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΞΩ ΚΑΙ ΣΤΥΛΑΚΙ. Τώρα ακούστηκε πιο δυνατή από ποτέ, ούρλιαξε μέσα στα αυτιά μου σπάζοντας την λογοκρισία που της είχα επιβάλει, ξεστομίζοντας το μέχρι τότε απαγορευμένο.

ΕΙΣΑΙ ΧΟΝΔΡΟΣ!!!

The musical box

While Henry Hamilton-Smythe minor was playing croquet with Cynthia Jane De Blaise-William sweet-smiling Cynthia raised her mallet high and gracefully removed Henry's head. Two weeks later, in Henry's nursery, she discovered his treasured musical box. Eagerly she opened it and as "old king cole" began to play , a small spirit-figure appeared. Henry had returned- but not for long, for as he stood in the room his body began ageing rapidly, leaving a child's mind inside. A lifetime's desires surged through him. Unfortunately, the attempt to persuade Cynthia Jane to fullfil his romantic desire led his nurse to the nursery to inestigate the noise.Instinctively Nanny hurled the musical box at the bearded child , destroying both. ( Sourse: Genesis,album "Nursery cryme",1971)

Midnight express

Όλοι παρακολουθούμε με αποτροπιασμό την υπόθεση ξυλοδαρμού του κυπριού φοιτητή που εκτυλίσσετε σε καθημερινή βάση από τους τηλεοπτικούς δέκτες μας. Σε μια ακόμα ένδειξη τηλεοπτικού κανιβαλισμού τα κανάλια τρέχουν να προλάβουν αποκλειστικότητες για να κόψουν πρώτα το νήμα στην τηλεθέαση. Ο ανταγωνισμός σκληρός. Oποιος θα έχει το καλύτερο ζουμ στη ματωμένη φάτσα του φοιτητή, όποιος θα εξασφαλίσει πρώτος συνέντευξη με το θύμα, όποιος θα βγάλει πρώτος βίντεο ντοκουμέντο με νέα πλάνα από τον ξυλοδαρμό, όποιος θα εξασφαλίσει το ηχητικό ντοκουμέντο της τηλεφωνικής συγγνώμης του πολύδωρα στο νεαρό, όποιος θα μιλήσει πρώτος με τον άγνωστο μπάρμπα ενός από τους αστυνομικούς που θα εξομολογεί ότι ο ανιψιός του είχε από μικρός ενδείξεις βίας γιατί ουκ ολίγες φορές είχε θεαθεί να βιαιοπραγεί σε κούκλες της αδελφής του, θα είναι και ο νικητής.

Εδώ όμως ο kabamaru, σήμερα, από αυτό το βήμα θα απονείμει το βραβείο ρεπορτάζ στον Αλτερ. Ο μέγας ρεπόρτερ του καναλιού έκανε μια άκρως παραστατική περιγραφή του συμβάντος. Με ένα ανελέητο πάγωμα την εικόνας και με συνεχή πλανά καρέ καρέ έδειξε όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του ξυλοδαρμού. Με την απαραίτητη μουσική υπόκρουση να υποστηρίζει το δραματικό τόνο της φωνής του άρχιζε να περιγράφει το συμβάν. Αυτό όμως που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η φρασεολογία του. Ενδεικτικά και κατά προσέγγιση : « τρεις στον αριθμό αστυνομικοί με πολιτικά πολιόρκησαν τον νεαρό που δεν είχε τρόπο διαφυγής. Ο νεαρός με μια ανεπανάληπτη προσποίηση έδειχνε ότι για μια στιγμή μπορεί και να τα καταφέρει να ξεφύγει. Εκεί ο αστυνόμος με το παλαιστινιακό φουλάρι κάνει ένα καθοριστικό τάκλιν και τον ανατρέπει. Πέφτουν πάνω του οι υπόλοιποι και τον αρχίζουν σε επανωτά ντιρέκτ, απερκατ και λακτίσματα κάτω από την ζώνη. Την ίδια στιγμή δυο άλλοι αστυνομικοί κάνουν σκριν σε διαδηλωτές που επιχειρουν μια χαλαρή απόπειρα να βοηθήσουν. Ο γενικός διευθυντής της αστυνομίας , θεατής μέχρι εκείνη την στιγμή διατάζει την λήξη του συμβάντος αφού ο άτυχος φοιτητής ήταν πια νοκ άουτ». Να μπει το φορείο παρακαλώ!!!. Μετά το τέλος του ρεπορτάζ ήμουν έτοιμος να δω το πρόσωπο του φοιτητή σε παράλληλο παράθυρο με το επίσης βαριά κακοποιημένο πρόσωπο του Ροκι μπαλμποα από τα σφυροκοπήματα του Ρώσου. Κάνω έκκληση στο τηλεοπτικό σταθμό μεγκα να αλλάξει τον βαρετό σωτηρακοπουλο με τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο μπας και αποκτήσει παλμό η περιγραφή ποδοσφαιρικού αγώνα. Επίσης καλώ τον καθηγητή διαιτησίας Βαρουχα να κάνει ανάλυση της φάσης, να μοιράσει εύθηνες και να παραπέμψει το διοικητή στο πειθαρχικό. Μυρίζει παράγκα εδώ!!!!

Ήταν τόσο παραστατική η περιγραφή που νόμιζα ότι με βάραγαν εμένα σας λέω αγαπητοί αναγνώστες.

Εγώ πάντως έχω εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη σε αυτό το κράτος και ξέρω ότι ευθύνες θα αποδοθούν εκεί που πρέπει τόσο από το ποινικό δικαστήριο όσο βεβαία και από τα αρμόδια όργανα του πειθαρχικού της αστυνομίας. Σύμφωνα με το Πειθαρχικό Δίκαιο Αστυνομικού Προσωπικού (Προεδρικό Διάταγμα 22/1996 ΦΕΚ 15-Α 18.01.1996) προβλέπετε ότι « Πρόκληση βασάνων, οποιασδήποτε σωματικής κάκωσης ή βλάβης της υγείας, η άσκηση ψυχολογικής βίας και κάθε άλλη ενέργεια ή συμπεριφορά, που συνιστά βαριά προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας ή εκτός αυτής.» αντιμετωπίζετε με ποινή απόταξης από το σώμα.

Και η εμπιστοσύνη μου αυτή απορρέει από το πλούσιο ιστορικό περιπτώσεων όπου ο πέλεκυς της δικαιοσύνης ήταν βαρύς για τα κακά όργανα της τάξης :

Περιπτώσεις ανάρμοστης συμπεριφοράς αστυνομικών σε βάρος πολιτών που αναφέρονται στην Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας μηνός Σεπτεμβρίου 2002.

1.Υπόθεση ΜΠΕΚΟΥ Λάζαρου και ΚΟΥΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Ελευθερίου:
8.5.1998, συνελήφθησαν από αστυνομικούς και προσήχθησαν στο Τμήμα Ασφάλειας Μεσολογγίου οι αθίγγανοι ΜΠΕΚΟΣ Λάζαρος και ΚΟΥΤΡΟΠΟΥΛΟΣ Ελευθέριος, γιατί προσπαθούσαν να διαρρήξουν περίπτερο. Κατά την μεταφορά τους στο τμήμα κατήγγειλαν κακοποίησή τους από αστυνομικούς. Σύμφωνα με Ιατροδικαστική Έκθεση, οι ανωτέρω έφεραν βαριές κακώσεις σε διάφορα σημεία του σώματός τους. Ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βάρος τριών αστυνομικών για σωματικές βλάβες. Οι δύο εξ’ αυτών απηλλάγησαν με βούλευμα και ο τρίτος που παραπέμφθηκε σε δική αθωώθηκε.

2.Υπόθεση ΧΑΤΖΗΔΙΑΚΟΥ Ηλία
Ο παραπάνω ιδιώτης την 6.7.2001 κατά τη διάρκεια τροχονομικού ελέγχου κακοποιήθηκε από αστυνομικούς του Α. Τ. Αρχαγγέλου Ρόδου. Προέκυψε ευθύνη σε βάρος δύο αστυνομικών. Υπόθεση εκκρεμεί.

3.Υπόθεση του ΚΑΛΑΜΙΩΤΗ Ανδρέα
Ο παραπάνω ιδιώτης κατήγγειλε ότι την 15.6.2001 συνελήφθη αυθαίρετα από αστυνομικούς, οι οποίοι τον κράτησαν στο Α.Τ. Άγιας Παρασκευής και τον κακομεταχειρίσθηκαν. Το συμβάν δημοσιεύθηκε στον τύπο. Τα καταγγελλόμενα δεν επιβεβαιωθήκαν και ως εκ τούτου δεν ελήφθησαν πειθαρχικά μέτρα, σε βάρος αστυνομικών.

4.Υπόθεση υπηκόου Αλβανίας HODI ARJAN:
Κατηγγέλθη ότι την 27.3.2001 αστυνομικοί του Τ.Α. Μυτιλήνης κακοποίησαν τον παραπάνω αλβανό. Από Ε.Δ.Ε., προέκυψαν ευθύνες αστυνομικών. Το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο δεν τους επέβαλε καμία ποινή.

5.Καταγγελία για βασανισμό υπηκόου Νιγηρίας JOSEPH OMEKA OKEKE:
ο Νιγηριανός JOSEPH EMEKA OKEKE, που κρατείτο προς απέλαση στα κρατητήρια της Ελληνικής Αστυνομίας, στο Ελληνικό Αττικής, υπέστη βασανισμό με ηλεκτροσόκ, από αστυνομικούς του Τμήματος Αλλοδαπών Παλλήνης. Ιατροδικαστής επιβεβαίωσε τους ισχυρισμούς. Τελικά, η υπόθεση ετέθη στο αρχείο από πειθαρχικής πλευράς.

6.Υπόθεση αλλοδαπού υπηκόου Αλβανίας ΗELNIKU GENTJAN:
Την 21-11-2001 στην Αθήνα, αστυνομικός, στην προσπάθειά του να ακινητοποιήσει τον προαναφερόμενο αλλοδαπό, που δεν είχε υπακούσει στις εντολές των αστυνομικών να παραμείνει ακίνητος με ψηλά τα χέρια, τον τραυμάτισε θανάσιμα. Ο υπαίτιος αστυνομικός συνελήφθη, οδηγήθηκε στον Εισαγγελέα, ο οποίος άσκησε σε βάρος του ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο. Αποτέλεσμα… αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Ακόμα διενεργείτε έλεγχος για πειθαρχικά παραπτώματα!!!!

7.Υπόθεση ΛΕΩΝΙΔΗ Νικολάου:
Θανάσιμος τραυματισμός του ιδιώτη ΛΕΩΝΙΔΗ Νικολάου από αστυνομικό, που έλαβε χωρά την 24/25.3.2000 στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης.Η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο.

ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ 27 ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ 1996 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2002 ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΛΗΞΗ.. ΑΘΩΩΣΗ Η' ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΕΥΘΗΝΩΝ. ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝΕ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΡΩΤΟΠΑΛΙΚΑΡΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΓΙΑ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΦΗ.

Θεοπούλα και ξερό ψωμί....!!!!

Το σημερινό μου post θα είναι σύντομο αν και δε το συνηθίζω. Όταν επέστρεψα αυτό το καλοκαίρι στην Ελλάδα υπέστη ένα τηλεοπτικό πολιτισμικό σοκ. Όλοι μιλούσαν για μια σειρά που χτυπά σε τηλεθέαση την Eurovision και το τελικό του εuro. Και μάλιστα πρόκειται για εβδομαδιαία σειρά. Παρά Πέντε στο Μεγάλο Κανάλι, ουαου όχι μάλλον ΣΟΥΠΕΡ ΟΥΑΟΥ!!!!Θα έχει πολύ πλάκα σκέφτηκα αλλά μια που έχω χάσει το στόρι δεν έδωσα περεταίρω σημασία.

Μέχρι που βγήκα με κάτι πρώην φοιτητές για καφέ μια δευτέρα σαν όλες τα άλλες. Όλοι άρχισαν να μιλουν γιαυτη τη σειρά και ανυπομονούσαν να περάσει η ώρα και να στηθούν μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες για να την απολαύουν. Μάλιστα προσπαθούσαν να πείσουν και μένα να την δω μιας και θεωρούσαν απαράδεκτο το γεγονός ότι την αγνοώ. Ένας από αυτούς άρχισε να εξιστορεί προσπαθώντας με τα βίας να κρατηθεί από τα γέλια μια σκηνή του προηγουμένου επεισοδίου όπου μια γριά ονόματι θεοπουλα καθόταν με ένα νεαρό ονόματι Σπύρο, έβλεπαν ματς στη τηλεόραση και έπαιζαν μαζί στοίχημα . Άλλοι άρχισαν να ξεσπούν σε δυνατούς γέλωτες , άλλοι να χτυπούν συνάμα με δύναμη το τραπέζι μπροστά μου , άλλοι να τους κάθετε ο καφές στο λαιμό, να πνίγονται σε μια γουλιά, χωρίς να μπορούν να συγκρατηθούν. Αν και δε μου φάνηκε και πολύ αστείο το σκηνικό, σκέφτηκα ότι μάλλον ευθύνεται γιαυτο ο Γ.Μ που δεν ξέρει να εξιστορεί καλά σκηνικά.

Βλέποντας αυτό το πηγαίο ξέσπασμα γέλιου πειστικά να κάτσω λοιπόν να δω εκείνο το βράδυ την σειρά . Από τότε δεν χάνω επεισόδιο. Τέτοιο γέλιο δεν έχω ξαναρίξει. 2 χαριτωμένοι, μια παραλίγο γκόμενα με γλώσσα νταλικέρισας, η κυρά του χωριού και η χαζοχαρούμενη πάμπλουτη φίλη τους εξιχνιάζουν εγκλήματα και τα βάζουν με τα μεγάλα κεφάλια, αναλώνοντας το τηλεοπτικό χρόνο με προβλεπόμενες ατάκες. Μάλιστα το αλατοπίπερο της σειράς είναι μια συμπαθής γριούλα που τα έχει λίγο χαμένα και το παίζει η καρικατούρα της υπόθεσης. Μάλιστα το τηλεοπτικό φανατικό κοινό εκστασιάζεται κάθε φορά που ο ¨χαριτωμένος¨ πρωταγωνιστής και σεναριογράφος της σειράς μεταμορφώνει την συμπαθή γριούλα σε ότι βάζει ο νους σας. ΧΟ Χο ΧΟ, η θεοπουλα παίζει ντραμς, χο χο χο η θεοπουλα παίζει στοίχημα, χο χο χο η θοεπουλα παίρνει σε ροζ γραμμή τηλέφωνα, χο χο χο η θεοπουλα χαριεντίζετε με 5 νεαρούς !!!!!! Σταμάτα kabamaru δεν αντέχω θα πνιγώ από τα γέλια

Δε λέω, η σειρά έχει μια επιτυχημένη συνταγή που στηρίζετε σε κάποιες καλές πιασάρικες ατάκες και σε ένα στόρι που έχει κάποιες ανατροπές και δημιουργεί στο θεατή απορίες και ερωτηματικά για την συνέχεια εξασφαλίζοντας τηλεοπτικό κοινό και για τα επόμενα επεισόδια.

ΑΛΛΑ ΗΜΑΡΤΟΝ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ , καλή η σειρούλα , αλλά όταν μεγαλώνεις με απαραδέκτους και αυθαίρετους τα κριτήρια σου και οι προσδοκίες σου πρέπει να είναι λίγο πιο υψηλές.

Το Μανιφέστο του Kabamaru

Χτες ήταν μια μέρα ίδια με προχθές. Όπως και τα προηγούμενα χρόνια είχα ένα προσωπικό debate στο άμα πρέπει να πάω στη πορεία για το πολυτεχνείο. Τελικά αποφάσισα και πάλι να την απολάυσω από τα δελτία τηλεόρασης. Εκεί έμαθα ότι τίποτα δεν άλλαξε από τις περασμένες πορείες. Παλμός, συγκίνηση, κατάθεση στεφανίων και λίγο έως πολύ ξύλο για αλατοπίπερο συνέθεταν το σκηνικό.

Η χθεσινή επέτειος είναι μέρα περισυλλογής κατά άλλα για μένα. Δε ξέρω πως γίνεται αυτό αλλά κάθε 17 Νοέμβρη με πιάνουν πολιτικές ανησυχίες. Θα φταίει το κλίμα της ημέρας και το overdose από τα χιλιοπαιγμένα αφιερώματα στην TV που με φορτίζουν ψυχολογικά. Επίσης με πιάνει περισυλλογή και στα γενέθλια μου γιατί συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνω και δεν ωριμάζω με τίποτα αλλά αυτό είναι άσχετο.

Αυτό όμως που πάντα με γοήτευε στη ζωή μου ήταν οι θεωρίες συνομωσίας. Και η χθεσινή μέρα έχει όπως κάθε χρόνο πολλές τέτοιες. Χτες άκουσα πολύ ραδιόφωνο. Όλο και κάποιος νοσταλγός του καθεστώτος ξεμύτιζε και έδινε το δικό του ρεσιτάλ. Το χιλιοειπωμένο σενάριο ότι το πολυτεχνείο είναι έργο 50 τραμπούκων προβοκατόρων που ήθελαν να ανατραπεί η δημοκρατική επανάστασης ακούστηκε και πάλι. Ότι ήταν έργο αμερικανών που ήθελαν να παραπλανήσουν τον ηγέτη Παπαδόπουλο ώστε να μην έχει τα μάτια του στραμμένα στους αδελφούς κυπρίους και έτσι οι φιλοαμερικανοί τούρκοι να κάνουν ανενόχλητοι τον Αττίλα τους, ήταν ένα καινούργιο σενάριο. Επίσης έμαθα ότι η καλή Χούντα ήταν αυτή που έφερε νερό και ηλεκτρικό στα περισσότερα χωριά, που έφτιαξε σχολειά, που έδωσε λεφτά στο κοσμάκη. Ακόμα έμαθα ότι όλοι στο πολυτεχνείο πήγαν για να βρουν γκομενάκια και να επιδοθούν σε όργια στις τουαλέτες( δεν υπήρχε τότε βίντεο-κινητό-γράφηση για αποδείξεις). Τέλος, έμαθα ότι όλα έγιναν για να παει απλα η παναθα στο τελικό το ’71. Βέβαια, κάποιος θα πει ότι όλα τα παραπάνω προκαλούν αποστροφή και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αναλήθειες μιας απειροελάχιστης ομάδας ανθρώπων. Αναλήθειες σίγουρα είναι, για το άμα είναι άποψη μιας ασήμαντης μειοψηφίας έχω μια αμφιβολία.

Δεν είναι τυχαίο ότι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 30% σήμερα θεωρούν ότι η δικτατορία δεν έκανε και τίποτα το κακό τότε. Συγγνώμη αλλά δεν ειναι ούτε 3 ούτε 5 ούτε άντε 10%, είναι 30 στους 100 έλληνες. Δε πιστεύω ότι εν έτη 2000 ύστερα από 30 χρόνια αυτό το ποσοστό είναι μια απλή συσπείρωση των νοσταλγών του καθεστώτος. Αυτών που μάσησαν στη προπαγάνδα, που επωφελήθηκαν από την κατάσταση τότε, που έχουν ως ευαγγέλιο το τρίπτυχο πατρίς θρησκεία ορθοδοξία.

Πιστεύω ότι η κοινή συνιστώσα όλων αυτών συνοψίζετε στη φράση ενός τυπα γύρω στα 25 που δεν είχε καν γεννηθεί τότε αλλά σίγουρα έχει μπολιαστεί από την άγνοια των μεγαλυτέρων του. Βγήκε λοιπόν ο καλός σου σε μια ραδιοφωνική εκπομπή χτες και είπε ότι σήμερα ζούμε χειρότερα από τότε και στον Έλληνα για να στρώσει του χρειάζεται μια χούντα κάθε 10 χρόνια. Ντροπή ο καραγκιόζης σκέφτηκα, κοιτά να δεις που παιδιά στην ηλικία μου έχουν αυτές τις απόψεις, αίσχος σιγοψιθύρισα στον εαυτο μου. Τώρα που το σκέπτομαι όμως κάπου έχει και το δίκιο του ο φίλτατος ακροατής.

Μια πρόχειρη ματιά στα πρώτα ονόματα της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου και διαβάζω ενδεικτικά τα ονόματα του Κ. Λαλιώτη, του Μ. Ανδρουλάκη, του Ν. Χριστοδουλάκη, του Σταύρου Λυγερού, του Χρύσανθου Λαζαρίδη. Πλάκα έχει ε!!!. Όλοι αυτοί με τον ένα η΄τον άλλο τρόπο καπηλευτήκαν το πολυτεχνείο για θέσεις της εξουσίας του σήμερα. Η Μαρία Δαμανάκη, η μάχιμη αριστερίζουσα εκφωνήτρια του σταθμού των φοιτητών, πέρασε από το ΚΚΕ και την προεδρία του ΣΥΝ στο ΠΑΣΟΚ. Ε ρε αλλαγές για μια θεσούλα στα κέντρα αποφάσεων. Ο Νίκος Μπιστης που εμψύχωνε τους φοιτητές απέναντι στην θέα των τανκ, είναι στην συντονιστική επιτροπή σου πασόκ και ωρύετε σε εκπομπή του Μάκη ότι το κόμμα του ποτέ δεν έκλεψε τον ελληνικό λαό ενώ είναι πασιφανές ότι τα χαρτιά που παρουσίασε ο δημοσιογραφίσκος τον διαψεύδουν πανηγυρικά. Τότε ήταν η λογοκρισία, τώρα η υποκλοπή στα τηλέφωνα. Τότε βαραγε στο ψαχνό η αστυνομία και κατασκεύαζε κατηγορίες. Μήπως σήμερα κάνει κάτι διαφορετικό? Τότε ο κόσμος έτρωγε προπαγάνδα κι ήταν μέσα στην άγνοια και την αφασία. Τώρα νομίζω ότι είναι χειρότερα. Αργοπεθαίνει μπροστά από την τηλεόραση του Μικρούτσικου και του αρναουτογλου. Ο σημερινός νέος μπαίνει στο φοιτητικό κίνημα για να πάρει παλιά θέματα και να διευκολύνει τις σπουδές του, να πάει σε πάρτι που τραγουδά η κοκκινου , να τα έχει καλά με καθηγητές και να προπονηθεί για να γλύφει κατουρημένες ποδιές στο μέλλον. Το 60% των μαθητών λυκείου θέλουν να γίνουν μπάτσοι και στρατιωτικοί, εκεί βλέπουν μέλλον και σιγουριά. Εξουσίασε για να μην σε εξουσιάσουν. Πάμε, όλοι μαζί να πιάσουμε την καλή. Εμπρός νέε μου!!! Τότε η βία ήταν παντού στους δρόμους, στις φυλακές, τώρα πάλι στους δρόμους και στα γήπεδα. Τότε τουλάχιστον το πανεπιστημιακό άσυλο ήταν μέχρι και την τελευταία στιγμή θέμα αδιαπραγμάτευτο, τώρα θέλουν να καταργήσουν και αυτό, οι ίδιοι που το υπερασπίστηκαν κάποτε. Τότε έμαθα ότι δικαιώματα έχουν μόνο όσοι υμνούν το καθεστώς, τώρα μαθαίνω ότι δεν έχει δικαίωμα να τιμήσει το πολυτεχνείο όποιος ανήκει στην ΔΑΠ. Γιατί είναι όργανο της δεξιάς και είναι η πράξη του τουλάχιστον προσβλητική γι άυτο πρέπει να αντιμετωπιστεί με ξύλο έτσι για εκδικητικότητα. Οι επαναστάσεις, οι μαζικές, οι απαντήσεις στα όπλα με γαρύφαλλα είναι παρωχημένες, είναι gay, βουρ στο ψαχνό τώρα, οδόντι αντί οδόντι. Βία στην Εξουσία. Εξουσιαστής στη θέση του εξουσιαστή.


Τον Απρίλιο του 1969 κυκλοφόρησαν οι "Αχτίδες από τον ήλιο της 21ης Απριλίου" του Θεοδοσίου Σπ. Στραγαλινού, δημοδιδασκάλου.. Η έκδοση έγινε μετά από εγκριτική διαταγή του Υπουργείου Προεδρίας (24664/Φ208/1969). Το πόνημα "αφιερούται εις τους πρωτεργάτας της μεγαλουργού Εθνικής Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967 εξοχωτάτους κ.κ. Πρόεδρον της Κυβερνήσεως και Υπουργόν Παιδείας Γ.Παπαδόπουλον και Α' Αντιπρόεδρον και Υπουργόν Εσωτερικών Στυλιανόν Παττακόν. Ήταν μέρος της προπαγάνδας του καθεστώτος. Μικρό δείγμα: "Στα μέσα της ανοίξεως / στη τόση ωραιότη / ανέτειλε περήφανη / τ' απρίλη εικοστή πρώτη. / Και γελαστός ο ήλιος / με ξέχωρη λαμπράδα / απ' άκρη σ' άκρη φώτισε / τη δόλια την Ελλάδα. / Τα στρατευμένα της παιδιά / τα τίμια βλαστάρια / με αρχηγούς παρήφανους / αληθινά καμάρια, / βάλαν το στήθος τους μπροστά / αγνοί συνταγματάρχες / και εφωνάξαν μ' αντρειά / στην πάντα οι κομματάρχες / και τα ρουσφέτια κι οι ψευτιές / η κατηφόρα φθάνει / καθίσετε στην άκρη σας / όλοι οι λαοπλάνοι".

ΡΕ ΠΑΙΔΕΙΑ κοίτα που από μικρό, τρελό και ΚΑΚΟ μαθαίνεις την αλήθεια. Αυτό το «και εφωνάξαν μ' αντρειά / στην πάντα οι κομματάρχες / και τα ρουσφέτια κι οι ψευτιές / η κατηφόρα φθάνει / καθίσετε στην άκρη σας / όλοι οι λαοπλάνοι» το βλεπω ακρως επίκαιρο!!!!

Για να μην παρεξηγηθώ η σημερινή κατάσταση δεν αναιρεί την τότε. Αλλά δεν θα διαφωνήσω με το τυπα που θέλει χούντα. ΑΠΛΑ ΤΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΓΙΑΤΙ Η ΧΟΥΝΤΑ ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ. Το πολυτεχνείο είναι το μεγαλύτερο γεγονός της νεώτερης ιστορίας και είναι σύμβολο αντίδρασης, ελευθερίας , αγώνα, λαϊκής ανάτασης και αντίστασης. ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

Πώς και σου 'ρθε να γράψεις Blog ρε kabamaru;

Η σχέση μου με τα blogs δεν είναι και τόσο μεγάλη. Έχω διαβάσει ελάχιστα στη ζωή μου. Τώρα τελευταία έχω κάποιους bloggers που διαβάζω καθημερινά (κυρίως γνωστούς και φίλους). Έχει μάλιστα πλάκα το όλο θέμα. Έχω φίλο blogger , παλιό συμφοιτητή, που παρόλο που έχουμε περάσει αμέτρητες ώρες στα έδρανα και στους καφέδες με εκπλήσσει το πόσο λίγο τον ήξερα πριν αρχίσω να διαβάζω τις καθημερινές του σκέψεις. Στις συναντήσεις μας στις καφετέριες της παντείου εκτός από κάποια εισαγωγικά λεπτά για τις απαραίτητες κρίσεις πάνω στη μπάλα, δεν πολυμιλούσαμε. Ο ήχος από τα ζάρια καθώς και κάτι ψιλοκουβεντούλες διατάραζαν την σιωπή. Έτσι ήταν ο χαρακτήρας του, σιωπηλός , κλειστός, κρατούσε αποστάσεις. Από τότε που άνοιξε και αυτός ένα blog, έχω εκπλαγεί για το πόσο διαφορετική γνώμη είχα σχηματίσει γι’ αυτόν.

Δε ξέρω ποιο είναι το κλασσικό μοντέλο blogger. Ίσως ο κλειστός χαρακτήρας ανθρώπου, σαν τον φίλο μου, που προτιμάει να μην καταναλώνει και πολύ σάλιο αλλά να εκφράζεται γραπτώς. Τον παίρνω τηλέφωνο για να μου πει τα νέα του και με παραπέμπει στα γραπτά του. Τι να ανοίγουμε κουβέντα τώρα μωρέ, άνοιξε το pcακι σου και διάβασε τι λέω και άμα γουστάρεις κάνε και comment να μου απαντήσεις. Ίσως, να εμπίπτει το όλο θέμα στην σημερινή εποχή που ο υπολογιστής έχει γίνει προέκταση του εαυτού σου και οι συζητήσεις είναι πια διαδικτυακές. Ίσως να φοβάται κάποιος να εκτίθεται και επιλέγει να κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του. Ίσως όλοι να είχαμε ψώνιο να το παίξουμε δημοσιογραφίσκοι και ψευτοσυγραφείς. Ίσως να είναι όλα τα παραπάνω μαζί η κανένα επίσης.

Τώρα πως εγώ αυτή τη στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να γράφει αυτές τις γραμμές έχοντας δημιουργήσει το δικό του blog παραμένει άλυτο μυστήριο. Ούτε θέλω να οργανώσω τις σκέψεις μου, ούτε είμαι κανένας άνεργος δημοσιογράφος που βρήκε αυτό το μέσο να εκφέρει απόψεις , ούτε προσωπικό ημερολόγιο θέλω να κρατήσω( το προσωπικό είναι λίγο οξύμωρο βέβαια) όπως μας παρακινεί το εισαγωγικό tour αυτού του blog system. Λοιπόν παρακάτω θα προσπαθήσω να απαριθμήσω μερικούς από τους λόγους που επέλεξα και εγώ ν’ αρχίσω την ενασχόληση μου με τα blogs, κάνοντας μια προσπάθεια να δώσω απαντήσεις για τα κίνητρα μου (όχι με σειρά βαρύτητας).

1.Βαρέθηκα να ασχολούμαι με την μεταπτυχιακή μου εργασία και ψάχνω τρόπους διαφυγής, δίνοντας παράλληλα την ψευδαίσθηση στον εαυτό μου ότι ο χρόνος που πετώ δε πάει δα και τόσο χαμένος μπροστά στη τηλεόραση.
2.Ακολουθώ την μόδα πάντα και η μόδα επιτάσσει blog σήμερα
3.Δεν έχω τίποτα να ζηλέψω από γνωστούς bloggers σαν το πιτσιρίκο, και μπορώ να έχω και εγώ απήχηση σε ευρύ αναγνωστικό κοινό.
4.Όταν βγαίνω για καφέ με τους φίλους μου δε πολυμιλάμε. Το 50% της ώρας μας παίρνει σιωπηλά και το άλλο 50% με ανταλλαγή χιλιοειπωμένων inside jokes. Υπάρχει έλλειψη έκφρασης. Βασικά νομίζω ότι έχουμε αρχίσει να βαριέται ο ένας τον άλλο.
5.Θέλω να αποδείξω σε μερικούς ότι οι σκέψεις μου δεν είναι ανοργάνωτες και συγκεχυμένες. Στην Ολλανδία που ήμουν πέρσι, με προσφωνούσαν ο “ if you know what I mean” γιατί ύστερα από τα γνωστά μου ατέλειωτα λογύδρια κατέληγα με την συγκεκριμένη φράση μια και έπιανα τον συνομιλητή μου να με κοιτάζει συνήθως με τα μάτια ορθάνοικτα γεμάτα απορία. Μου το λέει και η κοπέλα μου, ότι η σκέψη μου στερείτε δομής. Εγώ επιμένω ότι αυτό οφείλετε σε δυο λόγους. Πρώτον αγχώνομαι στο προφορικό λόγο όταν βιάζομαι να αποδείξω τα λεγόμενα μου και δεύτερον τα ίδια τα λεγόμενα μου είναι πολύ ανώτερα για ένα κοινό νου. Έτσι αποφάσισα να γράφω και να δίνω στο καθένα το χρόνο του να αξιολογεί το τι λέω.
6.Ξέχασα να γράφω στα ελληνικά και θέλω να κάνω πρακτική. Κάτι σαν σκέφτομαι και γράφω. Είναι αλήθεια ότι έχω να γράψω στη γλώσσα μου από την τελευταία εξεταστική στο πανεπιστήμιο πριν 3 χρόνια. Να εμπλουτίσω και το λεξιλόγιο μου ίσως. Νομίζω ότι χρησιμοποιώ όχι παραπάνω από 100 διαφορετικές λέξεις. Οι φράσεις μου δεν έχουν ούτε την στοιχειώδη σύνταξη. Έχω υιοθετήσει μια γλώσσα άκρως προγονική όπου αναμιγνύονται βρισιές και μουγκρίσματα. Είμαι και εγώ ένας από τους βιαστές της γλώσσας και θέλω να το αλλάξω. Μικρός δεν άκουγα την μαμά μου και δεν διάβαζα πολλά λογοτεχνικά βιβλία.

Λοιπόν αυτά για αρχή. Θέλω να ενημερώσω τους αναγνώστες μου ότι δεν θα γράφω καθημερινά και θα λέω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι if you know what I mean. Επίσης τα σχόλια σας να είναι κόσμια και να συμφωνείτε πάντα σε αυτά που λέω. Έτσι κι αλλιώς αργά η γρήγορα θα καταλάβετε ότι έχω δίκιο.

Τα λέμε!!!!