Για τα λάθη που έκανα στο έτος που φεύγει

Εγώ αυτές τις μέρες θα ετοίμαζα ένα ποστ αφιέρωμα-καταγγελία στον κλασσικό Έλληνα φοιτητή του εξωτερικού παίρνοντας έμπνευση και συνεχίζοντας από κει που σταμάτησε αυτό το πόστ, που περιγράφει το κλασσικό Έλληνα τουρίστα, αλλά επειδή θα γκρίνιαζα αρκετά και ίσως χωρίς λόγο είπα να δώσω τόπο στην οργή μέρες που είναι.

Χρονιάρες μέρες σου λέει. Σε λίγο φεύγει το 2006 και έρχεται ο καινούργιος χρόνος με τα δώρα και εγώ όπως κάθε χρόνο κάνω την ετήσια προσωπική μου ανασκόπηση. Ξετυλίγω το κουβάρι των αναμνήσεων και ανακαλώ στιγμές χαράς, λύπης, έντασης, γέλιου, κλάματος, σωστών ή λανθασμένων επιλογών μου, που καλώς ή κακώς, στιγμάτισαν, επηρέασαν ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το, την προσωπική μου ζωή τον χρόνο αυτό που φεύγει.

Συνήθως ή σχεδόν πάντα ακολουθώ αυτοβούλως την πεπατημένη ανθρώπινη επιλογή να κρατώ και να θυμάμαι τις ευχάριστες στιγμές και να πετάω τις κακές στο καλάθι των αχρήστων. Μερικές όμως από αυτές χάνουν το δρόμο προς τα απορρίμματα της λήθης και περνάν στο καλάθι της ανακύκλωσης κάνοντας πάλι την εμφάνιση τους εκεί που νομίζω ότι έχουν ξεχαστεί. Και αυτές οι στιγμές είναι λάθη για τα οποία δεν έχω συγχωρέσει ακόμα τον εαυτό μου, για τα οποία έχω μετανιώσει πραγματικά. Σπάνια μετανιώνω για επιλογές μου σε σταυροδρόμια απαντήσεων για διλήμματα παντός είδους. Εκεί πάντα σκέφτομαι πριν ενεργήσω. Υπάρχει μια ακολουθία επιχειρημάτων μέσω ενός προσωπικού μονολόγου που καταλήγει σε μια απόφαση. Και αν το μέλλον δείξει ότι αυτή ήταν λάθος δεν θα χολοσκάσω γιατί ξέρω ότι τότε ο εαυτός μου, με τα καλά και τα κακά του, έτσι τα σκέφτηκε, έτσι τα ζύγισε, έτσι ένιωσε και έτσι ενέργησε. Για παράδειγμα στο χρόνο που φεύγει είχα μια καλή προοπτική να δουλέψω στο εξωτερικό αλλά αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα. Δεν ξέρω άμα έκανα λάθος και στο μέλλον μουντζώνω τον εαυτό μου που άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, αλλά τότε ήξερα ότι έκανα αυτό που ένιωθα γιατί πίσω στην πατρίδα είχα πιο σημαντικά πράγματα να με περιμένουν. Γενικά για εγωκεντρικές αποφάσεις έχω ένα εσωτερικό μηχανισμό απώθησης που δεν αφήνει να με στοιχειώνουν για πολύ. Για άλλες στιγμές μετανιώνω, στιγμές συνήθως φευγαλέες, καθημερινές, για λόγια και πράξεις, δικές μου, που πλήγωσαν, προκλήσεις που δέχτηκα και δεν αντέδρασα σωστά. Και ξέρετε γιατί με στοιχειώνουν αυτές? Γιατί συνήθως απαιτούν αντιδράσεις δευτερόλεπτων, αυθόρμητες απαντήσεις λεκτικές ή μη , θελουν πηγαίες λύσεις που περίεχουν το μεγαλύτερο ρίσκο λάθους, απαιτούν χαρακτήρα. Για μένα σε τέτοιες στιγμές δίνεις εξετάσεις, δείχνεις ποιος πραγματικά είσαι, ή καλύτερα ποιος δε θα ήθελες να είσαι. Στην αρχή δείχνουν ασήμαντες, είναι τόσο στιγμιαίες...μετά σε πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι, μετά αναγνωρίζεις ότι έσφαλες, ότι κυριεύτηκες από μια αλλοτριωμένη φιγούρα του εαυτού σου που δεν απώθησες εγκαίρως, μετά αρχίζουν οι ενοχές και στο τέλος αναρωτιέσαι άμα τελικά πραγματικά είσαι έτσι και πρέπει ν' αρχίζεις να τρομάζεις.

Για αυτά που μετανιώνω και για τα όποια αν υπήρχε η μηχανή του χρόνου θα ήθελα να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να τ'αλλάξω, είναι μικρά και καθημερινά γεγονότα στα οποία αντέδρασα λάθος. Θέλω να μπορούσα να γυρίσω σε εκείνη τη νύχτα που η γαμημένη BMW σκότωσε τη γάτα που προσπαθούσε να περάσει το δρόμο. Γιατί ο γραβατωμένος δολοφόνος αρχικά φρέναρε, την είδε, αλλά δεν την άφησε να περάσει απέναντι, βιαζόταν μην χάσει 5 δευτέρα από το πολύτιμο χρόνο του, γκάζωσε και την τελείωσε βίαια. Μάλιστα λίγο πιο κάτω σταμάτησε για να δει άμα το αίμα της του λέρωσε το φρεσκοβαμμένο αμάξι, και εγώ ήμουν μάρτυρας όλων αυτών και το μόνο που έκανα ήταν να κοιτώ αποσβολωμένος. Η εικόνα του γατιού να αργοπεθαίνει λίγα εκατοστά πιο μακριά από τα πόδια μου, έχει μείνει χαραγμένη μέσα μου. Δε του έφταιγε σε τίποτα το ζωντανό και κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν ατύχημα ή ότι δε το αντιλήφθηκε . Αν γύρναγα πάλι πίσω θα τον στόλιζα με πολλά γαμωσταυρίδια. Θέλω να γυρίσω εκείνο το απόγευμα στο Μετρό στη στάση Συγγρού-φιξ που κατέβαινα τα μεγάλα σκαλιά της εισόδου, προσπερνώντας βιαστικά μια γριούλα που προσπαθούσε με τα βίας να τα κατέβει ανήμπορη, την κοίταξα για λίγα δευτέρα και ήμουν σίγουρος ότι το βλέμμα της καρφωμένο πάνω στο δικό μου ζητούσε λίγη βοήθεια από κείνη που η περηφάνια και το πείσμα της δεν άφηνε τη φωνή της να ξεστομίσει. Εγώ αδιαφόρησα και δε ξέρω το γιατί, μήπως και έρθει η συντέλεια του κόσμου αν χάσω την επόμενη αμαξοστοιχία. Αν γύρναγα θα την βοηθούσα και μετά χαράς, όταν θα κατεβαίναμε το τελευταίο σκαλί και θα είχα χάσει πέντε τρένα, θα δεχόμουν τις κλασσικές γιαγίστικες ευχές της. Θέλω να γυρίσω στο μπαρ Concordia στο Ρότερνταμ που μιλούσα ένα βράδυ με ένα έγχρωμο βρετανό και με πλησίασε ο ξανθόψειρας ολλανδός να μου κάνει παρατήρηση επειδή συναναστρεφόμουν με ένα καταυτόν πιθηκομούρη και κατώτερο, και εγώ σχημάτισα το πιο ηλίθιο και αμήχανο χαμόγελο μη μπορώντας να πιστέψω, μέσα στην αφέλεια μου, ότι τον 21αιωνα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν ακόμα τον Μισισιπή να φλέγεται. Άμα γύρναγα πίσω στο χρόνο δε θα συγκρατούσα την οργή μου επειδή ο τύπος τύχαινε να είναι στη ευρύτερη παρέα ενός καλού μου φίλου και δεν ήθελα να δημιουργήσω εντάσεις. Θα τον έφτυνα και μετά θα ζητούσα και συγγνώμη από τον βρετανό επειδή ο κόσμος είναι ακόμα γεμάτος σκουπίδια ρατσιστές..

Θέλω να γυρίσω και να διορθώσω όλες εκείνες τις μικρές φευγαλέες στιγμές που φάνηκα αδιάφορος, δειλός, αναίσθητος, εγωιστής, ψεύτικος, σε αυτό το έτος που φεύγει. Επειδή όμως “Αν” και μηχανές του χρόνου δεν υπάρχουν εύχομαι να συμπεριφερθώ διαφορετικά αν μου ξαναεμφανιστούν στο μέλλον. Γιατί όπως λένε και οι σοφοί οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά και από αυτές κρίνεσαι.

Τέλος θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους αυτούς που πλήγωσα ή έκανα να νιώσουν άσχημα για πράγματα που είπα ή έπραξα και δε το ξέρω. Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι και εύχομαι να με συχωρέσουν άμα δε το έχουν κάνει ακόμα.

Αυτά παίδες και καλή χρονιά σε όλους!!!!!!!!!!

Τα λέμε μετά το New Year's Eve Countdown

James Brown is not dead

“Εάν ο ισχυρισμός του Brown ότι είναι ο νονός της “soul” μπορεί μόνο να αμφισβητηθεί από τον Ray Charles και τον Sam Cooke, κανείς δε μπορεί να μη παραδεχτεί ότι ήταν εκείνος που γέννησε τα μουσικά ρεύματα της ραπ και της φανκ. Ο James Brown είναι η funk, είναι η disco, είναι η rap, είναι γενικά για τον ρυθμό και το χορό τόσο πρωτοποριακός όσο ήταν ο Dylan για τους στίχους του. Έτσι λοιπόν, μόνο όταν ο ρυθμός και ο χορός σταματήσουν να υπάρχουν πάνω σε αυτή τη γη τότε και μόνο τότε μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ήρθε το τέλος του Brown.”

By Greg Bluestein, ASSOCIATED PRESS

Κατά τα άλλα, κάποιοι λένε ότι: Tα φετινά Χριστούγεννα o θρυλικός τραγουδιστής Τζέιμς Μπράουν, ο «νονός της σόουλ», όπως του άρεσε να αποκαλεί τον εαυτό του, εξέπνευσε σε νοσοκομείο της Ατλάντα. Ήταν 73 ετών.

Τα "Βρύλ"

Η νύχτα είχε πέσει και τα μεγάλα λαμπιόνια φώτιζαν τους δρόμους της πόλης των Βριλησσίων.Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και έξω το τοπίο ήταν λευκό. Τα χιόνια είχαν κάνει νωρίς την εμφάνιση τους αυτό το χρόνο. Το ρολόι σήμανε μεσάνυχτα και η φωνή του παππού γλυκιά, όπως πάντα, ακούστηκε.
«Έλα αγόρι μου, είναι ώρα για ύπνο...Kάθε φορά που σε αφήνουν οι γονείς σου σε μένα κάθεσαι ξύπνιος πολύ αργά,μπαγάσικο»
«Άσε με να παίξω λίγο ακόμα παππού σε παρακαλώ»
«Είπαμε είσαι καταφερτζής αλλά ποιος ακούει την κόρη μου, έπρεπε να είσαι στο κρεβάτι σου εδώ και μια ώρα»
« Μα παππού…»
« Δε δέχομαι δεύτερη κουβέντα» είπε ο παππούς με αποφασιστικό τόνο στη φωνή του,
« Καλά αλλά σε παρακαλώ θέλω να μου πεις ένα παραμύθι για να κοιμηθώ»
« Σαν ποιό θα ήθελες δηλαδή?¨»
« Θέλω να μου πεις τότε που γνώρισες αυτά τα τερατακια, τα Βρύλ»
« Χα! Χα! μα τα Βρύλ δεν είναι τερατακια αγόρι μου» είπε ο Παππούς και το πρόσωπο του φωτίστηκε

Πάντα του άρεσε να διηγείτο στον εγγονό του αυτό το παραμύθι. Γινόταν και αυτός παιδί όταν το εξιστορούσε. Τον έβαλε στο κρεβάτι, το σκέπασε στοργικά, έβαλε την καρέκλα διπλά στο προσκεφάλι του, βολεύτηκε, πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε την ιστορία του.

«Μια φορά και ένα καιρό σε χρόνια μακρινά και ονειρεμένα τίποτα δεν έμοιαζε όπως τώρα. Οι άνθρωποι δεν υπήρχαν πάνω σε αυτή την γη. Τα βουνά, οι θάλασσες, τα δέντρα και τα ζώα γινόταν μάρτυρες μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που δε βρίσκετε αποτυπωμένη σε κανένα βιβλίο ιστορίας του κόσμου. Μια λευκή σελίδα, στη σφαίρα του ποτέ, ένας μύθος. Κανένας δεν παραδέχεται ότι υπήρχε στα αλήθεια. Κανέναν δε συμφέρει να αποκαλύψει τα μυστικά της. Κάποτε αποφασίστηκε να κλειστεί στο σεντούκι της λήθης. Και το σεντούκι είναι καλά κλειστό και τα κλειδιά σε χέρια ασφαλή .Οι κλειδοκράτορες πρόσωπα έμπιστα που κρατούν το μυστικό ως το τάφο τους.

Όλο και κάποιος έχει ακούσει για αυτήν την μυστηριώδη εποχή. Όλο και κάποιος άνεμος πρόδωσε τα μυστικά της αλλά κανείς δεν τον άκουσε, δεν του έδωσε καμία σημασία. Σίγουρα όμως έχουν ακούσει για τα όντα που κυριαρχούσαν σε εκείνο το κόσμο τον αλλόκοτο τον ξένο. Τα είπαν πλάσματα της φαντασίας. Έγιναν ήρωες παραμυθιών. Καλύφθηκαν με το πέπλο προκαταλήψεων και δεισιδαιμονιών. Έγιναν στοιχειά των χειρότερων ονείρων μας. Στη πραγματικότητα δεν έχουν όνομα. Άλλοι τα λένε ξωτικά ,άλλοι τα λένε αερικά, άλλοι πάλι καλικάτζαρους, άλλοι εξωγήινους και κάποιοι άλλοι ολυμπίους θεούς, εγώ τα φωνάζω με το όνομα που μου συστήθηκαν. Τα ονομάζω ΒΡΥΛ.

Τα βρύλ είναι όντα παράξενα για τον ανθρώπινο νου. Βασίλευαν στη γη, την αυγή του χρόνου. Είναι μικροσκοπικά, το δέρμα τους είναι μπλε, το κεφάλι τους μακρόστενο, τα μάτια τους τεράστια και πεταμένα προς τα έξω, τα αυτιά τους πεταχτά και μακριά. Τα άκρα του μοιάζουν με πλοκάμια χταποδιού. Είναι εύκαμπτα και ευλύγιστα και μπορούν να χωθούν όπου βάζει ο νους μας. Παρόλο μικρά στο δέμας η δύναμη τους είναι χιλίων λεόντων. Το βασικό τους προσόν όμως είναι ότι μπορούν να πάρουν όποια ζωντανή η άψυχη μορφή θέλουν. Μεταμορφώνονται σε οτιδήποτε άυλο η υλικό, σε δέντρα, σε ανέμους, σε ζώα και πουλιά. Μπορεί να πάρουν την μορφή του υπολογιστή στο γραφείο σου ή ακόμα και την δικια σου την μορφή, αγαπημένε μου εγγονέ.

Βίωναν ειρηνικά τότε.. Τρεφόντουσαν με ότι τους πρόσφερε η μάνα γη. Συνήθως ζούσαν πολλά χρόνια. Κάθε χειμώνα τα θηλυκά κυοφορούσαν και μέσα σε 5 ανθρώπινους μήνες έδιναν ζωή στα μικρά τους. Δεν είχαν κάποια μορφή ιεραρχικής οργάνωσης στις κοινωνίες τους. Περνούσαν την μέρα τους χωρίς να φωλιάζει καμία έννοια στο κεφάλι τους. Γλεντούσαν κάθε μέρα με χορούς και τραγούδια. Άφθονο φαγοπότι και γλέντι μέχρι τελικής πτώσεως. Οργάνωναν γιορτές που αργότερα στις ανθρωπινές παραδόσεις ονομάστηκαν ως παγανιστικές ή διονυσιακοί διθύραμβοι. Ήταν φιλικά προς οποιαδήποτε μορφής ζωής. Σεβόντουσαν τα πάντα γύρω τους. Τα βουνά που αγκάλιαζαν τις κοιλάδες τους. Τις θάλασσες που τους πήγαιναν σε μέρη μακρινά. Τα ποτάμια που διέσχιζαν και ένωναν τους τόπους τους. Τα δέντρα που τους πρόσφεραν τους καρπούς τους.

Όλα κυλούσαν όμορφα για τα Βρύλ μέχρι που εμφανίστηκαν οι άνθρωποι. Ποτέ δεν τους είδαν με καλό μάτι. Ένιωσαν κάτι πονηρό στη παρουσία τους. Δεν τους εμφανιστήκαν ποτέ με την πραγματική τους μορφή. Όποτε έμπλεκαν στο κόσμο των ανθρώπων μεταμορφωνόντουσαν σε κάτι άλλο. Ήταν δύσπιστοι απέναντι στο καινούργιο είδος και αποδείχτηκε ότι είχαν δίκιο. Τα Βρύλ έγιναν παρατηρητές ενός κόσμου που αλλάζει. Ποτέ δεν ήταν ο ίδιος. Είδαν γύρω τους φωτιά, μπαρούτι και θάνατο. Είδαν δάση να καταστρέφονται και ζώα να εξαφανίζονται. Έμαθαν ότι προόδευσε σημαίνει επιστράτευσε όλο και περισσότερο την Φύση στις ανάγκες σου και όχι το αντίστροφο. Ένιωσαν την αλαζονεία και την ματαιοδοξία των ανθρώπων. Είδαν οικισμούς να υψώνονται εκεί που υπήρχαν ποταμοί και λίμνες. Άκουσαν θορύβους άγνωστους και εκνευριστικούς να διαταράζουν την αρμονία τους.

Σιχάθηκαν το κόσμο γύρω τους. Το χαμόγελο εξαφανίστηκε από το πρόσωπο τους. Σταμάτησαν να οργανώνουν γιορτές. Άρχιζαν να φοβούνται την καινούργια κατάσταση που διαμορφώνονταν. Δεν τους ταίριαζε ένας τέτοιος κόσμος και το γνώριζαν καλά αυτό. Αποτραβήχτηκαν στα έγκατα της γης. Άνοιξαν λαγούμια και κρύφτηκαν εκεί μέσα. Εκεί θα είναι ήσυχα σκεφτήκαν. Μακριά από αδιάκριτα μάτια. Εκεί θα είναι βασιλιάδες. Αιώνες πέρασαν και τα Βρύλ ζούσαν κάτω από τα πόδια των ανθρώπων.

Που και που αλλάζουν μορφή και κάνουν βόλτες πάνω στη γη. Παρατηρούν και περιμένουν. Ο άνθρωπος τους πλήγωσε. Δεν μπορούσαν άλλο να βλέπουν τη γη που αγάπησαν και σεβάστηκαν να βιάζετε απρόκλητα χωρίς λόγο και αιτία. Έπρεπε να κάνουν κάτι. Να αντεπιτεθούν. Τίποτα δεν αλλάζει, όλα πήγαιναν προς το χειρότερο. Πρέπει να δράσουν και τα σχέδιο είναι μονό ένα. Να εξαφανίσουν τους ανθρώπους. Τη λαίλαπα αυτού του κόσμου.

Τώρα κυκλοφορούν πιο συχνά ανάμεσα μας. Παίρνουν μορφή ανθρώπινη. Είναι γύρω σου αλλά δε τους βλέπεις γιατί δε θέλεις να τους δεις. Μπορεί να είναι ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο που κάνει διάλλειμα για τσιγάρο. Ο φοιτητής που κάθετε στο πιο κάτω έδρανο. Ο άστεγος που κοιμάται στο παγκάκι. Η κοπέλα στο μπαρ που φλερτάρεις. Είναι εδώ και η παρουσία τους γίνετε πιο συχνή. Έχουν καταστρώσει το σχέδιο και με υπομονή θα το φέρουν εις πέρας. Ο χρόνος πλησιάζει. Το τέλος των ανθρώπων είναι νομοτελειακά προδιαγραμμένο. Σύμμαχοι τους οι κλειδοκράτορες. Αυτοί όπου κρατούν το μυστικό της ύπαρξης τους από γενιά σε γενιά. Ανθρώπινα όντα που πιστεύουν στα Βρύλ σαν τους λυτρωτές που θα τους απελευθερώσουν από την μιζέρια τους. Είναι πρόθυμοι να γίνουν μάρτυρες για τον σκοπό τους, για το μεγάλο τους σχέδιο.

Δε ξέρω πολλές λεπτομέρειες αγόρι μου για το σχέδιο εξόντωσης αλλά το περιμένω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η αρχή του τέλους θα ξεκινήσει από αυτήν εδώ την περιοχή. Στα Βριλήσσια υπάρχει η είσοδος που οδηγεί στο κάτω κόσμο, στη κοινωνία αυτών των όντων, που τους αρέσει να αποκαλούν το είδος τους, με το όνομα Βρύλ.

Θα αναρωτιέσαι, γλυκό μου αγόρι πως τα ξέρω όλα αυτά? Είναι γιατί 4 από αυτά μου εμφανιστήκαν μια μέρα μπροστά μου και μου τα είπαν όλα. Αυτά όμως ήταν διαφορετικά από τα άλλα. Ήθελαν λέει να δώσουν μια ακόμα ευκαιρία στους ανθρώπους. Είχαν περάσει πολλές μέρες στην άλλη πλευρά. Εξοικειώθηκαν με αυτούς. Είδαν ανθρώπους να αγαπούν, να ερωτεύονται, να γελούν, να ενώνουν τα χέρια τους, να αισιοδοξούν, να παρηγορούν το διπλανό τους, να συγχωρούν , να φιλιούνται, να αγκαλιάζονται, να χαμογελούν και η εικόνα αυτή τους άρεσε. Θεωρούν ότι υπάρχει ελπίδα για ενα καλύτερο αύριο.

Έτσι λοιπόν συναντιούνται κάθε Χριστούγεννα με ανθρώπινη μορφή στα Βριλήσσια και γράφουν μουσική. Ναι καλά ακούς παιδί μου. Γράφουν μουσικά κομμάτια με στίχους γεμάτα κρυφά μηνύματα για τους ανθρώπους. Κρούουν το κώδωνα του κινδύνου, αφήνοντας μηνύματα προειδοποίησης για όλα αυτά που έπονται, μηνύματα που μόνο καλές ανθρώπινες καρδιές μπορούν να αποκωδικοποιήσουν, καρδιές παιδικές και άφθαρτες σαν και την δικιά σου.

Το μόνο που κάνουν είναι να καθυστερούν το τέλος και να περιμένουν από μας να τους ακούσουμε και να τους πιστέψουμε. Ελπίζουν στον άνθρωπο και του αφιερώνουν τα τραγούδια τους. Έχουν ονομάσει την εκστρατεία τους “the Vrilissia project ". Και όσοι τους ακούν ζουν καλά και τα Βρύλ καλύτερα»

«Και εδώ τελειώνει το παραμύθι νεαρέ μου» είπε ο γέροντας καθώς χάιδευε το μέτωπο του εγγονού του.

Ο παππούς σηκώθηκε. Το παιδί έτριψε τα μάτια του, χασμουρήθηκε, σκεπάστηκε με το πάπλωμα και βούλιαξε στο κρεβάτι του καλώντας τον μορφέα να το επισκεφτεί. Ο παππούς πάτησε το διακόπτη δίπλα από την πόρτα και την έκλεισε πίσω του. «Καληνύχτα παππού» του αποκρίθηκε και έκλεισε τα μάτια του, μα καθώς τα βλέφαρα του σκέπαζαν τα καταγάλανα μάτια του είναι σίγουρος πως ακριβώς εκείνη τη στιγμή σαν να είδε το χέρι του παππού του πάνω στο πόμολο της πόρτας να έχει γινει μπλε!!!!

Άλλα παραμύθια στους "fight back",
"Bitch girl","Misirlou","civil" kαι η "kwlogria"

O Έλληνας Λάρρυ Μπέρντ ( Μιά αληθινή ιστορία για την Γέννηση ενός θρύλου)

Η μεγάλη αίθουσα του μπάσκετ ήταν επιβλητική. Κάλυπτε τις προδιαγραφές ενός επαγγελματικού γηπέδου. Ποτέ δεν έκρυβε το θαυμασμό του γι αυτήν ο καμπαμαρου. Είχε πάει πολλές φόρες αλλά το αίσθημα δέους τον διακατείχε σχεδόν πάντα. Από τις αλάνες των Αθηνών που ίδρωνε σε μπακετικα απογεύματα με τους φίλους του βρισκόταν σε ένα κλειστό γήπεδο 2000 θέσεων όπου παρέχονταν όλες οι ανέσεις για έναν οποιοδήποτε επαγγελματία αθλητή .

Ήταν Πέμπτη απόγευμα. Η ώρα για την dream team όπως έλεγαν μεταξύ τους οι φοιτητές. Ήταν η μέρα που τα αμερικανάκια κολεγιόπαιδα έπαιρναν την πορτοκαλί και άπλωναν τα μπασκετικα του προσόντα στο κλειστό sport Centrum van Erasmus Universiteit. Οι περισσότεροι ήταν από προγράμματα ανταλλαγής και είχαν έρθει στο Ρότερνταμ για διακοπές. Περνούσαν ώρες ατέλειωτες στο παρκέ. Όλοι τους είχαν δοκιμάσει την τύχη τους στα ειδικά camps για το NCAA . Μαύροι αθληταραδες με απίστευτη μυϊκή δύναμη σηκώνονταν και πήδαγαν στο θεό. Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό. Καρφώματα, γρήγορες πάσες, ρεβερς ντρίπλες, τάπες και εντυπωσιακά καλάθια συνέθεταν το σκηνικό στο δίωρο show που πρόσφεραν. Οι λοιποί θνητοί, μαζί τους και ο καμπαμαρου, έκαναν άκρη στην εμφάνιση τους στο παρκέ. Σταματούσαν οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα μιας και αυτό που εκτυλισσόταν στο γήπεδο δεν άφηνε κανένα αδιάφορο. Μαγνήτιζε του πάντες που αποσβολωμένοι έμεναν να χαζεύουν το εκπληκτικό παιχνίδι κατακλύζοντας τις κερκίδες.

Ο καμπαμαρου στεκόταν μόνος του σε μια γωνία του γηπέδου και έσκαγε την μπάλα με δύναμη στο έδαφος. Στεκόταν ακίνητος στην ιδία θέση και ντριπλαρε την μπάλα μηχανικά. Η σκέψη του έκανε ταξίδια αόριστα. Στο βάθος οι αμερικανοί έκαναν ζέσταμα πριν αρχίσουν το πρώτο διπλό. Εκείνη την πέμπτη είχαν κάνει την εμφάνιση τους πιο νωρίς. Στο γήπεδο δεν υπήρχε κανένας άλλος παρά μόνο αυτοί και ο καμπαμαρου. Κραυγές επιβράβευσης έβγαιναν από το στόμα τους όταν κάποιος ολοκλήρωνε ένα εκπληκτικό κάρφωμα. Είχαν ένα ύφος κυριαρχικό στο χώρο. Ήταν οι βασιλιάδες στο βασίλειο τους και ήξεραν καλά να επιδεικνύουν το ταλέντο τους. Ο καμπαμαρου ήξερε ότι πέρναγε απαρατήρητος. Ήταν σε ένα χώρο που δεν άνηκε. Δεν έβρισκε λόγο να κοντοστέκετε εκεί αμίλητος και να χαζεύει.Δεν είχε νόημα να κάτσει άλλο. Κανένας δεν του ζήτησε να φύγει αλλά ένα αίσθημα περίεργο τον κυρίευε. Ένιωσε σαν παράσιτο σε κάτι που δεν ανήκει, μια παραφωνία σε μια παράσταση που θα δίνονταν από άλλους για άλλους. Έπρεπε να φύγει από την σκηνή των πρωταγωνιστών και να κάτσει εκεί που ανήκει στην πλευρά των θεατών . Έκανε ένα βήμα να απομακρυνθεί γυρίζοντας την πλάτη του στους αμερικανούς. Μια φωνή τον σταμάτησε. Ήταν ένας από αυτούς.

Τον πλησίασε γρήγορα. Όταν ήρθε σε απόσταση αναπνοής από τον καμπαμαρου κρύφτηκε ο «ουρανός». Δυο μετρά ύψος και άλλο τόσο πλάτος μια μαύρη ντουλάπα που σου κόβει το οξυγόνο. Με την γνωστή αφροαμερικανικη διάλεκτο κατευθείαν από τις γειτονιές του Μπρονξ άρχισε να μιλεί γρήγορα. Μονό το λαχάνιασμα, από τις προσπάθειες του στο ζέσταμα πριν, προκαλούσαν κάποιες κόφτες διακοπές στο λόγο του. Ο τόνος της φωνής του πρόδιδε ένα αίσθημα απόγνωσης. Ο καμπαμαρου αν και ήταν δύσκολο να αποκρυπτογραφήσει τα αγγλικά του "τέρατος" κατάλαβε από τα συμφραζόμενα ότι οι αμερικανοί φίλοι του δεν μπορούσαν να συμπληρώσουν 10αδα για το παιχνίδι μιας και ένα από αυτούς έπαθε διάστρεμμα στο ζέσταμα. Ήθελαν να συμπληρώσει αυτός τον απαιτούμενο αριθμό.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δέχτηκε. Δεν έκανε πίσω. Δεν είχε συνηθίσει να λέει όχι. Θα ήταν αγένεια σκέφτηκε. Ποτέ δεν κατάλαβε τι τον ώθησε να πάρει μέρος μιας και ήξερε καλά ότι η παρουσία του ανάμεσα στα θηρία θα ήταν καταστροφική για το άθλημα. Μια εσωτερική φωνή όμως του είπε να δοκιμάσει. Να πάρει το ρίσκο και να προκαλέσει την τύχη του. Να φλερτάρει με τάσεις μεγαλομανίας , ματαιοδοξίας και επιδεικτισμού μέχρι τότε άγνωστες γι αυτόν.«Από πού είσαι μεν?» τον ρώτησε κοφτά ένας από αυτούς « ε..απο Ελλάδα» απάντησε το ίδιο κοφτά, « δώσε πάσα και όλα θα πάνε καλά» του είπε με ένα ύφος καθησυχαστικό και συμβουλευτικό

Ο κόσμος άρχιζε να κατακλύζει το γήπεδο. Ο καμπαμαρου που μέχρι τότε ήταν ήρεμος άρχιζε να αισθάνεται ένα βάρος. Τόσα μάτια στραμμένα επάνω του ήταν κάτι πρωτόγνωρο γι αυτόν. Για τους άλλους ήταν ένας ακόμα αγώνας, το δικό τους σόου, η δίκια τους παράσταση. Αυτός έπρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ήταν κοντά στον πιθανό εξευτελισμό που θα πλήγωνε τον εγωισμό του. Τι ήταν εξάλλου. Ένας λευκός, μετρίου αναστήματος με ανύπαρκτο μυϊκό σύστημα. Ένα πρόβατο στο στόμα των λύκων. Χαμένος από χέρι.

Η μοιρασιά των παικτών έγινε στα γρήγορα. Η απογοήτευση έκανε φευγαλέα την εμφάνιση της στα πρόσωπα εκείνων που έλαχε να είναι στην ιδία ομάδα με εκείνον και ο καμπαμαρου το ένιωσε κάτι που του δημιούργησε, μέσα σε όλα, και ένα αίσθημα εύθηνης να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις και να διαψεύσει τις ανησυχίες τους. Το παιχνίδι αρχίζει και πρώτη επίθεση για τον καμπαμαρου και τους συμπαίκτες του. Η μπάλα αλλάζει χέρια με δαιμονιώδη ρυθμό, προσπαθεί να βρει τα πατήματα του. Ξεμαρκάρετε και έχει την μπάλα στα χέρια του.Τα σκριν έχουν δουλέψει και ο διάδρομος προς το καλάθι ελεύθερος. Τι ευτυχία! Πρώτη επίθεση και ένα βήμα από το καλάθι, ένα μπάσιμο. Μοιάζει τόσο εύκολο. Ένα ιδανικό ξεκίνημα. Παίρνει φορά πατεί γερά έτοιμος να αφήσει την μπάλα στο καλάθι. Σε δέκατα του δευτερολέπτου η μπάλα βρίσκετε στη κερκίδα. Ο δίμετρος σέντερ τον κοιτάζει σαν να του λέει μη τολμήσεις να ξαναμπείς στη ρακέτα γιατί την κατάληξη την ειδές. Τάπα αυτοκρατορική, τάπα στα μούτρα του και για μια στιγμή τέλος και στον ενθουσιασμό του.

Τώρα σε θέση άμυνας. Έχει αναλάβει τον πιο εύκολο θεωρητικά παίχτη. Τον μοναδικό λευκό των αμερικανών. Δεν έπαιρνε συνήθως πολλές προσπάθειες αλλά με τον καμπαμαρου αντίπαλο αναθάρρεψε. Κάνει μια προσπάθεια να πάρει την εσωτερική, ο καμπαμαρου κάνει να τον ακολουθησει.... μάταια. Πρώτο καλάθι και 2-0.

Το παιχνίδι εξελίσσετε. Είναι προσυμφωνημένο να τελειώσει στους 30 πόντους. Ο καμπαμαρου υποκύπτει στο ένα λάθος μετά το άλλο. Είναι η ευτυχία προσωποποιημένη για κάθε αντίπαλο και η κατάρα για κάθε συμπαίκτη του. Είναι απογοητευμένος. Θέλει να τελειώσει το μαρτύριο. Μένει από δυνάμεις. Το σκορ στο 15-8 για τους αντιπάλους και διάλειμμα για κάποιες ανάσες. Λυγίζει τα γόνατα του από την κούραση. Προσπαθεί να βρει την ανάπνοη του. Ο ιδρώτας στάζει στο πρόσωπο του. Σκουπίζετε και κάθετε στο πάγκο.

Το παιχνίδι ξαναρχίζει. Το σκορ στο 20-10. Μια εύκολη επικράτηση για τους αντιπάλους διαγράφετε. Η μπάλα είναι στα χέρια του. Είναι ελεύθερος έξω από την γραμμή του τρίποντου. Είναι η ευκαιρία να κάνει αισθητή την παρουσία του. Συγκεντρώνετε και σουτάρει. Η μπάλα διαγράφει πορεία προς το καλάθι. Μέσα. Το χαμόγελο επιστρέφει δειλά. Οι παραινέσεις από τους συμπαίκτες του δίνουν τη δύναμη να συνεχίσει. Αναθάρρεψε. Στέκετε στα πόδια του. Ένα σουτ ακόμα και αλλαγή της ψυχολογίας προς το καλύτερο. Πάλι μέσα. Αυτό είναι. Έχει πια επιστρέψει. Νιώθει έτοιμος για όλα. Ξαφνικά νιώθει το χέρι του "καυτό". Σίγουρος ότι η ευστοχία του δεν θα τον εγκαταλείψει. Ακούει μονό την ανάσα του. Έχει τα αυτιά του κλειστά στο θόρυβο που δημιουργούν οι παραβρισκόμενοι. Είναι συγκεντρωμένος στο παιχνιδι 100% και με ανεβασμένη ψυχολογία βελτιώνει το παιχνίδι του συνολικά, σε άμυνα και σε επίθεση.

Τελευταία επίθεση. Μαζί του έχει ανέβει και η ομάδα ροκανίζοντας την διάφορα. Το σκορ στο 29-27. Ένα τρίποντο και θα έφταναν πρώτοι στους τριάντα πόντους. Η μπάλα στα χεριά του τζερρυ. Ένας άκρως αθλητικός τύπος με μπασκετικη ιδιοφυΐα και εκνευριστική αποτελεσματικότητα. Η τελευταία φάση είναι για τους καλύτερους και αυτός που θα πάρει την προσπάθεια ήταν ο τζερρυ. Μαρκάρετε καλά και δεν έχει χώρο να κινηθεί προς την αντίπαλη μπασκετα. Το μαρκάρισμα ασφυκτικό. Ψάχνει κάποιον ελεύθερο. Πάσα στον καμπαμαρου

Τα σκριν έχουν δουλέψει και είναι αμαρκάριστος. Τελευταία επίθεση και είναι φάτσα με την προοπτική να γίνει ο μαν οφ δε ματς. Σηκώνετε χωρίς δεύτερη σκέψη. Νιώθει σίγουρος όσο ποτέ. Νιώθει βασιλιάς. Τώρα αυτός είναι ο πρωταγωνιστής και θα κάνει θριαμβευτικό φινάλε. Δεν θα αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Η μπάλα φεύγει από τα χέρια του γλυκά…..

Τα φωτά σβήνουν στο επιβλητικό γήπεδο. Δεν είναι πια μόνος. Είναι περιτριγυρισμένος από του συμπαίκτες του. Ένα χαμόγελο έχει σχηματιστεί στα χείλη του από την τελευταία φάση και δε λέει να φύγει. Οι φιλοφρονήσεις προς το πρόσωπο του διαδέχονται η μια μετά την άλλη. Ήταν ο ήρωας της μιας στιγμής, του ενός σουτ. Από δικό του καλάθι ήρθε η νίκη. Ο σέντερ την αντίπαλης ομάδας που του έκρυψε το φως στη πρώτη προσπάθεια του παιχνιδιού τον πλησιάζει. « Great game man, I hope next time we ll be on the same team… you are the GREEK LARRY BIRD!!!”

Ο καμπαμαρου ποτέ δεν ξαναέπαιξε μαζί τους. Δεν ήταν χαζός. Είχε κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Μόνο μια φορά κοιμάται ο θεός και σε κάνει κατά λάθος ήρωα. Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο έλαμψε στα γήπεδα της Ολλανδίας ο έλληνας Λάρρυ Μπέρντ και ο μύθος του ζει και βασιλεύει.

Γυμνοί τροχονόμοι

Επειδή και λόγω σπουδών είμαι ευαίσθητος ως αναφορά την τήρηση των κανόνων του οδικού κώδικα καλώ τον αρμόδιο υπουργό να εφαρμόσει το πρωτότυπο αλλά άκρως αποτελεσματικό μετρό των Δανών και στην Ελλάδα( δείτε σχετικό βίντεο). Τώρα υπάρχει βέβαια και ο κίνδυνος μποτιλιαρίσματος και ατυχημάτων για λόγους που ευκόλως εννοούνται αλλά σκεφτείτε τι πολλαπλές θετικές συνέπειες θα έχει για την χωρά μας. Προάγουμε την «ομορφιά» της πατρίδας, κάνουμε την οδήγηση ευχάριστη σε ώρες συμφόρησης, καταπολεμούσε την ανεργία στο χώρο του μοντελινγκ, ηρεμούμε τα νεύρα των οδηγών και προσφέρουμε ένα χάπενινγκ για τους τουρίστες. Δε ξέρω αλλά νομίζω ότι όλοι συμφωνείτε.

Μα τι γίνεται με αυτό το λοστ?

Μα τι γίνεται με αυτό το λοστ? Θυμάμαι πέρσι το συγκάτοικο μου να κατεβάζει μανιωδώς στον υπολογιστή του επεισόδια και να τα καταβροχθίζει κάθε βράδυ το ένα μετά το άλλο. Στην αρχή δεν παραδεχόταν τι κόλλημα είχε φάει με αυτό το πράγμα.

Ερχόταν το βραδύ, έλα ρε Γ. να πάμε για καμιά μπύρα, τον παρότρυνα. Όχι καμπαμαρου βαριέμαι, θα αράξω να δω κάνα επεισόδιο λοστ και μετά θα την πέσω μου απαντούσε. Δεν έδινα σημασία στην αρχή. Μετά όμως αυτό επαναλαμβάνονταν σχεδόν καθημερινά. Κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο ο Γ. ναυαγός και αυτός στο χαμένο νησί κατανάλωνε κάθε στιγμή, κάθε χαρακτήρα, κάθε ανατροπή της αμερικανικής υπερπαραγωγής με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Τον παρατηρούσα κάθε φορά να παρακολουθεί αποσβολωμένος την πλοκή του σίριαλ και διέκρινα μια ιδιαίτερη εκφραστικότητα στο σώμα του, στο βλέμμα του σαν να ένιωθε με όλο του το είναι ό,τι και αν συνέβαινε σε αυτό το, πώς να το χαρακτηρίσω τώρα, φανταστικό κοινωνικό δράμα. Μια φορά θυμάμαι να έχει κολλήσει μπροστά στο λαπτοπι του σχεδόν ένα 14 ώρα ολοκληρώνοντας σχεδόν μίση season. Άρχιζα να ανησυχώ. Όποτε κουράζονταν να βλέπει , όταν δηλαδή τα μάτια του είχαν κοκκινίσει μετά από τόση έκθεση στον υπολογιστή και δεν άντεχε άλλο, ερχόταν μέσα στο δωμάτιο μου εκστασιασμένος και συνάμα άδειος και κουρασμένος λες και είχε υποστεί πολλαπλούς οργασμούς πριν λίγα λεπτά, να μου διηγηθεί τι καινούργια πλοκή είχε πάρει το σήριαλ. Ποπό μλκ εμφανιστήκαν και άλλοι στο νησί και έγινε αυτό και μετά το άλλο και μετά ήρθε η άνοιξη και μαζί της οι εξωγήινοι, και … και.. μονολογούσε με ένταση.

Προσπαθούσα να τον συνετίσω αλλά μάταια. Η κατάσταση του χειροτέρευε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Όλη του η ζωή περιστρεφόταν γύρω από το λοστ. Μάλιστα είχε κολλήσει και το μικρόβιο σε πολλούς άλλους και περιττό να σας πω ότι σε όλες τις συνεστιάσεις μας η συζήτηση αναλώνονταν στη ζωή των αγνοουμένων.

Ποτέ δεν παρακολούθησα το σήριαλ αυτό. Θυμάμαι κάποτε το έπαιζε το φιλμνετ, είχα δει κάνα δυο τρία επεισόδια αλλά δε με άγγιξε. Βλέποντας και το φίλο μου σε αυτή την εθιστική κατάσταση, κράτησα τον εαυτό μου μακριά από αυτή τη λαίλαπα.

Κάποια μέρα όμως, έγινε το αναπάντεχο . Είδα τον Γ. να παίρνει θέση για να δει άλλη μια σεζόν. Άνοιξε το πισι και αδημονούσε να φορτώσει το σύστημα να ανοίξει το αρχείο και να απολαύσει το επεισόδιο. Πάντα ακολουθούσε ευλαβικά και τελετουργικά τις ίδιες συνήθειες καθώς έβλεπε το λοστ. Έφτιαχνε ένα καφέ, ενίοτε σε πιο προχωρημένες ώρες άνοιγε ένα μπουκάλι μπύρα, έστριβε ένα τσιγάρο , έβαζε το λαπτοπι στο κρεβάτι, άναβε το τσιγάρο, έπινε μια γουλιά από το ρούφηγμα και ξάπλωνε αναπαυτικά για να ταξιδεύσει στο κόσμο του λοστ. Εκείνη τη μέρα όμως, δεν είχαν περάσει ούτε πάνω από 30 λεπτά και με μια απότομη κίνηση έκλεισε το πισι. Σηκώθηκε νωχελικά, είχε μια περίεργη έκφραση θύμου και σιχαμάρας ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Πάμε για κάνα ποτάκι ρε καμπαμαρου σαν να ήθελε να πνίξει το πόνο του. Έτσι ξαφνικά το λοστ τον πρόδωσε. Δεν ξαναείδε ούτε ασχολήθηκε με το σήριαλ. Ύστερα από μέρες τον ρώτησα τι έγινε και σταμάτησε να το βλέπει. Δεν μου έδωσε σαφή απάντηση. Υπέθεσα ότι κάπου έγινε αρκετά αμερικανιά η σειρά και η πλοκή της άρχιζε να κουράζει. Ήταν μια συνήθεια που φυσιολογικά ξεφούσκωσε αναρωτήθηκα. Βεβαία ποτέ δε θα ξεχάσω την χαρά μικρού παιδιού που έπαιρνε στη θέαση κάθε επεισοδίου, όσο αυτή κράτησε.

Σίγουρα έχει κάτι ιδιαίτερο αυτή η σειρά. Τέτοιο εθισμό δεν έχω ξαναδεί σε άνθρωπο και σίγουρα ο φίλος δεν είναι και η μοναδική περίπτωση. Τις προάλλες ο καρπετοπουλος στο ραδιόφωνο προσκαλούσε, σχεδόν ικετεύοντας το κοινό να βγει στο τηλέφωνο της εκπομπής και να του πει τι έγινε στο προηγούμενο επεισόδιο γιατί το είχε χάσει. Οι απανταχού λοσταδες ανταποκρίθηκαν σχεδόν με ένα αίσθημα αλληλεγγύης στο απεγνωσμένο σύντροφο τους και τα τηλεφώνα της εκπομπής έσπασαν. Τώρα βλέπω ότι και ο fight είναι ένας λοστακιας φανατικός. Η λοστακιαση εξαπλώνετε επικίνδυνα, απλώνετε σε όλη τη βλογκοσφαιρα.

Λέτε να αναθεωρήσω και να κάτσω να δω κάνα επεισόδιο να δω τι στο καλό κρύβετε σε αυτή τη σειρά που την κάνει τόσο εθιστική ?