Μελομακάρονο

Στον διάβα μου στους στολισμένους δρόμους της πόλης με φώτιζαν χιλιάδες πολύχρωμα λαμπιόνια. Κόσμος πολύς μπροστά μου, έκανε το βήμα να μοιάζει ράθυμο. Μπήκα σε ένα από αυτά τα πολυκαταστήματα τα γιορτινά. Στάθηκα μπροστά στην είσοδο δίπλα στο μεγάλο δέντρο με τις γιρλάντες. Το περιεργάστηκα για λίγο… δε ξέρω γιατί. Έπιασα μια μεγάλη γυαλιστερή μπάλα ασημένια από αυτές που σαν τις φέρνεις κοντά στο πρόσωπο σε δείχνουν μεγάλο και αστείο ενώ αν τις απομακρύνεις μικρό και ασήμαντο. Με έπιασε ένας ακαταλαβίστικος πανικός. Άρπαξα το δέντρο και άρχισα να το ταρακουνώ βίαια. Τι μου έφταιγε το καημένο δε γνωρίζω αλήθεια. Άρχισαν να πέφτουν από πάνω του κάθε λογής στολίδια, από ευχητήριες κάρτες και δώρα , μέχρι δανεικά χαμόγελα και επιβεβλημένη ευτυχία , από στημένες ευχές μέχρι φιλανθρωπικούς μποναμάδες που ξεπληρώνουν τα ανθρωπιστικά μας χρέη , από πολύχρωμες τσάντες με πολυποίκιλα καλούδια μέχρι δυσάρεστες συνευρέσεις των ημερών και το δέντρο θα έμενε τελείως γυμνό και άδειο από στολίδια, αν συνέχιζα με αυτό το ρυθμό, και ίσως έτσι να ήταν άσχημο μέσα στην αλήθεια του αν δεν ερχόταν το πνεύμα των Χριστουγέννων να με συνεφέρει με ένα γερό χαστούκι από ηδονικές λιχουδιές. Ηρέμησα με ένα λαχταριστό μελομακάρονο να λιώνει στο στόμα.

Δεν γνωρίζω πως αντιστέκεται κανείς στη θέα ενός μελομακάρονου!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και Καλή Χρονιά!

Ο άνθρωπος δονητής

(Μια φανταστική ιστορία δράσης και κοινωνικής ευαισθησίας)

Έφτασε στο σπίτι του από την δουλειά και αυτή τη φορά δεν έκατσε στο καναπέ για να επιδοθεί στο αγαπημένο του σπορ, στο ζαπινγκ. Έριξε το λάγνο βλέμμα του στο μεγάλο κουτί πάνω στο τραπέζι με την ίδια λαχτάρα που κοιτούν τα πιτσιρίκια τα δώρα τους. Το άνοιξε βιαστικά και άτσαλα. Άρπαξε από μέσα το σετ βεντούζας Gymform Duo και στο πρόσωπο του σχηματίστηκε χαμόγελο ηδονής. Με αυτό το μαραφέτι θα μπορούσε να κάνει το ονειρο του πραγματικότητα. Θα αποκτούσε σφριγηλούς κοιλιακούς και τέλειες γραμμώσεις και έτσι θα έριχνε το καινούργιο γκομενακι στο γραφείο που το λιγουρευόταν εδώ και μήνες. Η τελεμαρκετινγκ ήταν σαφής. 10 λεπτά παθητικής γυμναστικής με αυτά τα πράγματα του διαόλου ενώ αράζετε στο σπίτι και τα αποτελέσματα θα είναι εκπληκτικά. Πείσθηκε …τι είχε να χάσει άλλωστε.
Χωρίς καν να διαβάσει τις οδηγίες χρήσης μέσα σε ένα οργασμό ανυπομονησίας τοποθέτησε ένα σετ από δαύτα στο στήθος του. Πάτησε το κουμπάκι και αύξησε την ένταση σταδιακά. Τα καλοσχηματισμένα βυζιά του άρχισαν να πάλλονται ενώ ένα γαργαλιστικό τρεμούλιασμα τον έφερνε σε κατάσταση στιγμιαίας έκστασης. Ο ήχος από το μοτερακι ακούγονταν γλυκός καθώς 100 εναλλασσόμενες δονήσεις χτυπούσαν ανά λεπτό το στήθος του. Μια διάθεση ευδαιμονίας τον κυρίευε καθώς αύξανε την ένταση. Τώρα οι παλμοί ήταν συνεχείς και δυνατοί ενώ ένιωθε το σώμα του στα πρόθυρα του απόλυτου οργασμού. Σκέφτηκε ότι ήταν χάσιμο χρόνου να γυμνάζει ένα μέρος του σώματος κάθε φορά δικαιολογώντας έτσι την εσωτερική του παρόρμηση που τον καλούσε επίμονα να προσφέρει στον εαυτό του μια πολλαπλή ευχαρίστηση. Τοποθέτησε σετ βεντουζών σε κοιλιακούς, πλάτη, χέρια και μηρούς. Ήταν τέλεια. Δεχόταν ταυτόχρονες δονήσεις σε όλο του το κορμί. Ένιωθε μια παράξενη ευτυχία.. Μίλαγε μεγαλόφωνα για να διασκεδάσει με το γελοίο τρεμούλιασμα της φωνής του έτσι όπως το προκαλούσαν τα κύματα δόνησης. Ύστερα άρχισε να γελάει με την εικόνα του στο καθρέφτη όταν την αντίκρισε να πάλλεται σαν όρθιο ψάρι στη στεριά με όλες αυτές τις βεντούζες σαν τσούχτρες στο γυμνό κορμί του . Τέρμα τα παιχνίδια τώρα, σκέφτηκε. Τα 10 λεπτά πέρασαν και έπρεπε να δώσει ένα τέλος σε αυτή την παλλόμενη παράσταση στο κέντρο του σαλονιού του.
Προσπάθησε να χαμηλώσει την ένταση σταδιακά και ύστερα να βγάλει με προσοχή τις βεντούζες. Προς μεγάλη του έκπληξη και εντελώς ξαφνικά η ένταση αντί να χαμηλώνει άρχισε να αυξάνεται πάλι, τώρα σε πιο επικίνδυνους ρυθμούς. Θυμήθηκε τα λόγια του συγκάτοικου όταν αντίκρισε το πρωί το κουτί της τελεμαρκετινγκ. «Δε δίνω σε αυτή τη μαλακία ούτε μια μέρα ζωής » του είπε γελώντας περιπαικτικά.. Τι χοντροκέφαλος που ήταν. Αγόρασε αυτό το μαραφέτι 50 ευρο και στη πρώτη μέρα λειτουργίας βγήκε ελαττωματικό. Ενώ προσπαθούσε μάταια να ελέγξει την ένταση μίσησε τον εαυτό του που παραμυθιαστηκαι τόσο στεγνά από του επιτήδειους που υπόσχονται απολλώνιο κορμί σε ονειροπαρμένους εραστές. « Μα πως βγαίνει το πούστικο» αναφώνησε θυμωμένα. «Κρίμα τα λεφτά» είπε με ένα τόνο απελπισίας. Οι παλμοί φάνταζαν τώρα πιο ενοχλητικοί από ποτέ. Προσπάθησε να τραβήξει τις βεντούζες απότομα μπας και ηρεμήσει. Δε μπορούσε. Για ένα περίεργο λόγο οι βεντούζες είχαν αγκαλιάσει το κορμί του και σε κάθε του προσπάθεια να απαλλαγεί από αυτές ένιωθε αφόρητο πόνο. Τον έπιασε κρύος ιδρώτας .
Άρχισε να βαρά, στο στήθος του , στα πόδια του , στην κοιλιά του οπουδήποτε τα είχε τοποθετήσει, κατευθείαν πάνω σε αυτές τις βεντούζες δυνατά μπας και τις σπάσει . Μάταια. Καμία από αυτές τις κινήσεις απελπισίας δεν μπορούσε να τον λυτρώσει. Δεν άργησε να χάσει πλήρως τον έλεγχο του εαυτού του. Αυτά τα μαραφέτια έμοιαζε λες και τον είχαν κυριεύσει. Πάλλονταν ολόκληρος σαν ανθρωπόμορφος δονητής. Προσπάθησε να μπει στην μπανιέρα που είχε γεμίσει με νερό πριν για το καθημερινό του λουτρό μπας και τα βραχυκυκλώσει. Με κίνδυνο ηλεκτροπληξίας βούτηξε μέσα. Το μόνο που κατάφερε ήταν να προκαλέσει τέτοιες αναταράξεις στο νερό και στο κορμί του από το ηλεκτρικό σοκ που σχεδόν έπεσε κάτω αναίσθητος.
Είχε χάσει απολύτως τον έλεγχο. Με μεγάλη δυσκολία έβαλε το μεγάλο του παλτό πρόχειρα και κίνησε βιαστικά προς το κοντινότερο κατάστημα τελεμαρκετινγκ μπας και βρει την λύτρωση.. Ένιωθε τα περίεργα βλέμματα των περαστικών απάνω του , βλέμματα λύπησης για την κατάσταση του που θύμιζε άρρωστο σε προχωρημένη κατάσταση πάρκινσον. Κάλυψε το πρόσωπο του με ένα κασκόλ και έβαλε στο κεφάλι του την κουκούλα. Ήθελε να αποφύγει κάθε ατυχής συνάντηση με κάποιο γνωστό. Ύστερα ένιωσε μια στιγμιαία παράλυση και μετά συνέβη κάτι το απίστευτο, το μοναδικό, το αναπάντεχο. Το κορμί του άρχισε να σκληραίνει , τα νεύρα στους μυς του να πετάγονται έξω από το δέρμα και ολόκληρος να πρήζεται ωσάν τον Χουλκ. Τόση ώρα υπό την επήρεια έντονης παθητικής γυμναστικής άρχιζε να δέχεται με ορμή τα αποτελέσματα της. Οι παλμοί συνέχιζαν να έχουν την ίδια δαιμονική ταχύτητα και το κορμί του άρχιζε σιγά σιγά να κερδίζει όγκο και να παίρνει μυθικές διαστάσεις . Τώρα έμοιαζε με σπαρτιάτη μαχητή ή τον ίδιο τον εξολοθρευτή (στο πρώτο που ήταν πιο νεαρός ο Αρνι). Το κορμί του δεν σταμάταγε να αναπτύσσεται. Μεγάλωνε σε ύψος και πλάτος. Η όψη του γίνονταν τρομακτική. Ο γιγάντιος ανθρωπόμορφος δονητής έμοιαζε σαν να ξέφυγε από κάποια σελίδα κόμικς.
Άρχισε να μεταλλάσσεται και εσωτερικά , να σκληραίνει, να διψάει για βία. Ήθελε κάπως να ξεσπάσει. Η οργή του, ο θυμός του έμοιαζε ανεξέλεγκτος . Απόλυτα κοντρολαρισμένος και υποταγμένος στις παλλόμενες βεντούζες αναποδογύριζε αυτοκίνητα, έσπαγε βιτρίνες, γρονθοκοπούσε περαστικούς, έμπαινε σε τράπεζες άνοιγε τα χρηματοκιβώτια με μια γροθιά και άδειαζε τα ταμία, επιδίδονταν σε άσεμνες χειρονομίες σε 10χρονα παιδάκια και σήκωνε τις φούστες των κοριτσιών με ένα του φύσημα. Ω θεέ μου ήταν ένας κακός Αντί-υπερηρωας. Όπως πάντα όμως κάθε κακός Αντι-υπερηρωας έχει και την ευαίσθητη πλευρά του θαμμένη κάπου στο βάθος της καρδιάς του. Δεν άργησε να την βρει . θυμήθηκε ότι ήταν ο Τάκης ο καλός δημόσιος υπάλληλος που πακετάρει δέματα στα ελτα και δεν έχει πειράξει ούτε μύγα. Που πληρώνει το νοίκι στην ώρα του και κάθε Κυριακή πηγαίνει να φάει με τους γονείς του. Που έδωσε το χαμένο πορτοφόλι με τα 500 ευρο στους μπάτσους και δεν τα κράτησε για πάρτη του. Που όταν ο συγκάτοικος του φέρνει γκόμενες στο σπίτι εκείνος φεύγει και πληρώνει ξενοδοχείο για να μην τον ενοχλεί. Ο Τάκης είναι καλός ρε. Ο Τάκης έπρεπε να πάει στο υποκατάστημα Τελεμαρκετινγκ και να δώσει τέλος σε αυτό το μαρτύριο του άμεσα.
Στο κατάστημα πλησίασε την ώρα που εκείνο έκλεινε. Δεν δυσκολεύτηκε να το παραβιάσει. Μπαίνοντας προς μεγάλη του έκπληξη έγινε μάρτυρας ενός σατανικού σχεδίου. Ο Αρχιτελεμαρκετιστας με το επιτελείο του ετοίμαζαν τα τελευταία κομμάτια Gymform Duo με σκοπό να τα διοχετεύσουν στην αγορά σε ανυποψίαστους πελάτες που η ύπαρξη τους παίρνει νόημα στην φαντασίωση του τέλειου άνδρα. Τι φρικτό!!!!!. Το σχέδιο τους ιδιοφυές. Θα έδιναν τα δαιμονικά όργανα γυμναστικής σε πελάτες . Εκείνοι θα μεταμορφώνονταν σε κακούς Αντι-υπερηρωες και θα προκαλούσαν χάος στην πόλη. Θα άδειαζαν τράπεζες και δημόσια ταμία. Το χρηματιστήριο θα ακολουθούσε τρελή πτώση και η χώρα θα έμπαινε σε βαθιά οικονομική κρίση. Η τελεμαρκετινγκ θα είχε την λύση έτοιμη. Θα πούλαγε το σχέδιο ανασύνταξης της χώρας σε ελκυστικό τηλεοπτικό πακέτο στην εκπληκτική προσφορά των 2 δις ευρο περιλαμβανόμενων των εξόδων αποστολής. Λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο.
Μπήκε μέσα φουριόζος ο άνθρωπος δονητής και τα έκανε όλα ρημαδιό. Ύστερα από μια επική μάχη με τον Τονι λιτλ κατάφερε να επιβιώσει και να πιάσει τον αρχιτελεμαρκετιστα στα χέρια του. Εκείνος τον παρακάλεσε να τον αφήσει και τον δελέασε με χρήματα και δόξα. Ο Τάκης όμως είχε μπέσα και καλή ψυχή και δεν μάσησε. Με μια γροθιά στο στήθος έχωσε το χέρι του στην καρδιά του δημιουργού του και την ξερίζωσε. Την έφερε στο στόμα του και την έφαγε χαρίζοντας ένα ωραίο αιμοβόρικο και ανατριχιαστικό φινάλε στη ιστορία μας. Ύστερα έκαψε στη πυρά τον πατέρα-κατασκευαστή του. Ο άνθρωπος δονητής ήξερε ότι τώρα δε θα έβρισκε ποτέ το αντίδοτο για να απαλλαγεί από τις βεντούζες. Θυσίασε την δικιά του ύπαρξη για το καλό της ανθρωπότητας, Δεν αξίωσε τις τιμές που του αρμόζουν παρά έφυγε μακριά στο βόρειο πόλο για να μη προκαλέσει και άλλο κακό. Πήγε να βρει τον τέρας του φραγκεσταιν και άλλα φρικιαστικά δημιουργήματα ασυνείδητων κακόβουλων και ματαιόδοξων ανθρώπων, δημιουργήματα που αυτοεξορίσθηκαν μακριά από μια κοινωνία σκληρή και ξένη απέναντι τους.
Αίσχος και ντροπή…. μα που είναι το κράτος δικαίου? που είναι η ανταμοιβή για αυτά που πρόσφεραν οι σύγχρονοι υπερηρωες? Πότε θα δικαιωθούν οι απόκληροι της κοινωνίας στην συνείδηση του Λαού?

ΤΕΛΟΣ

Η μεγαλύτερη απειλή

Ήμουν στο μετρό. Η ώρα ζύγωνε 9 το πρωί. Καθόμουν απέναντι από κάτι παλικάρια με άσπρο ριγέ πουκαμισάκι, μαλλί χωρίστρα στα δεξιά, γυαλιά μυωπίας της τάξεως των 9 βαθμών και φάτσα ευχαρου κακομοίρη. Ήταν τρεις και μου φάνηκαν αρκετά απειλητικοί. Μαζεύτηκα λίγο και δε σας κρύβω ότι με έπιασε και ένας περίεργος φόβος. Γύρισα το κεφάλι μου για να μη διασταυρώνω το βλέμμα μου με δαύτους την ώρα που αυτοί με την σειρά τους γέλασαν με κάτι απροσδιόριστο αλλά εξίσου σατανικό με το όλο παρουσιαστικό τους. Γυρίζοντας το κεφάλι είδα το είδωλο μου στο τζάμι του συρμού. Ω θεέ μου…ήμουν σαν και αυτούς, το μαλλί μου σε φάση μπιτλις και τα θαμπωμένα και βρόμικα γυαλιά να κρύβουν τα μπιρμπιλωτά μου μάτια .

Έμοιαζα με κάτι εξίσου χαριτωμένο και αηδιαστικό, εξίσου άκακο και διαολεμένο. Έμοιαζα με τελειωμένο νερντ που καταναλώνει εργατοώρες μπροστά στο τερματικό του . Έμοιαζα με ένα ελαφρολαικο άσμα νηπιακών μουσικών διαστάσεων που άμα το έπαιζες ανάποδο θα μιλαγε για το πνεύμα του κακού. Έμοιαζα με την αρσενική προσωποποίηση της ιέρειας του κακού Άλικης Βουγιουκλάκης. Τρόμαξα. Κάποιον μου θύμιζα. Δεν άργησα να το βρω. Ω! ναι θύμιζα τον Γιώργο Καπουτζιδη όπως άλλωστε και εκείνοι απέναντι μου. Ένας από αυτούς έσκυψε και με χαιρέτισε ψευδά και με τα σάλια του να πιτσιλούν την μούρη μου. «Φιλαράκο μήπως σε ξέρω από κάπου»

Δεν απάντησα. Κατέβηκα από το τρένο.

Όταν ηρέμησα και βρήκα τα λογικά μου τότε ήταν που το σκέφτηκα για πρώτη φορά αυτό που με βασανίζει ένα μήνα και στέκεται ως μια από τις αιτίες που απείχα και από το μπλογγινγκ. Αυτό που με στοιχειώνει συνοψίζεται στην παρακάτω φράση.

«η μεγαλύτερη απειλή στη σημερινή ελληνική κοινωνία είναι ο Γιώργος Καπουτζιδης. Είναι μια στεγνή απειλή τόσο για την καλλιτεχνική αισθητική όσο και για την ανθρώπινη ζωή»

Φοβάμαι …..το τέλος πλησιάζει…..ο υιός του διαβόλου είναι ο Καπουτζιδης…..Θεέ μου δείξε έλεος!

Κίνημα των μπλογγερς και νέο μουσείο Ακρόπολης

Σήμερα στην τηλεόραση του Σκαι στο κανάλι εκφραστή της εναλλακτικής τηλεόρασης, που δεσπόζουν προγράμματα όπως η νταντά άμεσης δράσης, μιθ μπαστερς και μια τρομερή εκπομπή με κάτι έγχρωμους μπρεικ ντανσερς που φτιάχνουν το αμάξι σου, στις 7 το απόγευμα έχει λέει αφιέρωμα στο κίνημα των μπλογγερς. Μόλις άκουσα και είδα την προαναγγελία της εκπομπής σοκαρίστηκα είναι η αλήθεια. Ποτέ δεν είχα πάρει πρέφα ότι τελικά η τιμημένη περσονα καμπαμαρου ανήκει σε ένα κίνημα. Σήμερα λοιπόν έχω κλείσει ραντεβού με τον τηλεοπτικό μου δέκτη για να καταλάβω που επιτέλους ανήκω και εγώ. Είναι η μεγάλη μου ευκαιρία να περπατάω με το κεφάλι ψηλά και να απαντώ σε όσους με ρωτάν στο δρόμο με περηφάνια και σύνεση ότι «φίλοι μου ανήκω στο κίνημα των μπλογγερς».
Η ίδια λοιπόν τηλεόραση που βλέπει κινήματα εκεί που δεν υπάρχουν κάλυψε με ένα συγκινητικό θα έλεγα ρεπορτάζ την κατά πολλούς μεταφορά, του αιώνα , τμήματος των γλυπτών του Παρθενώνα από την φυσική τους θέση στο νέο μουσείο ακρόπολης. Στα 15 περίπου λεπτά που διήρκεσε το ρεπορτάζ της εναλλακτικής μας τηλεόρασης υπερτονίστηκε η ιστορικότητα της συγκεκριμένης μεταφοράς, η παγκόσμια εμβέλεια που έχει το νέο μουσείο της ακρόπολης ενώ δόθηκε και η ευκαιρία να θυμηθούμε το χρόνιο Μερκούριο ζήτημα της επιστροφής των μαρμάρων από το βρετανικό μουσείο. Στο ρεπορτάζ φιλοξενήθηκαν και δηλώσεις από τον αρχιτέκτονα του μουσείου που βεβαίωνε ότι η μεταφορά των γλυπτών θα είναι άκρως επιτυχημένη. Κάπου προς το τέλος του ρεπορτάζ ενώ άρχιζα να αισθάνομαι την συγκίνηση των απόγονων του Σωκράτη, του Πραξιτέλη, του Πλάτωνα και άλλων του αρχαϊκού κόσμου για την πολιτιστική ανάταση της χώρας μου, μου πέταξαν στα μούτρα, ευτυχώς για περίπου 5 δευτερόλεπτα, κάτι μίζερες δηλώσεις κάποιων τυχάρπαστων που βρέθηκαν εκεί στο μουσείο και διαδήλωναν κατά της κατεδαφίσεως των περίφημων πια ανακηρυχθέντων ως διατηρητέα νεοκλασικών κτιρίων. Μα είναι δυνατόν να προβάλλουμε για 5 ολόκληρα δευτερόλεπτα τους γραφικούς που μαζεύτηκαν να πούνε την παπαρια τους? Και να το πάω ακόμα παραπέρα. Είναι δυνατόν να ΜΗΝ απαιτούμε την κατεδάφιση κάθε πινελιάς ομορφιάς σε αυτή την πόλη που χαλάει την προβολή κάθε αρχιτεκτονικού εκτρώματος που θέλει να λέγεται και νέο κλασικίζον (τρομάρα μου) μουσείο της ακρόπολης. Επιτέλους ας σταματήσει αυτή η ντροπή . Ας φιμώσουμε κάθε φωνή καλαισθησίας σε αυτό το τόπο. Εμπρός κίνημα των μπλογγερς , εμπρός Κύριε Τσιπρα μας , ΜΑΖΙ για μια Αθηνά ακόμα πιο άσχημη!!!!

Βοήθεια ο Άδωνης!

Δεν είμαι υστερικός ούτε φαντασιόπληκτος αλλά πίστεψε με τώρα τελευταία βλέπω παντού τον Γεωργιάδη. Όχι αυτόν του Σάββα ούτε του Χαραλάμπους αλλά τον Άδωνη τον ομορφάντρα του ΛΑΟΣ. Ναι είναι αλήθεια βλέπω την φάτσα του μπροστά μου όλη την ώρα να ουμε. Είτε βρίσκεται παντού το άτομο είτε έχω διαταραγμένη προσωπικότητα νεοχριστιανου επαναστάτη που σκόπιμα ζητά διέξοδο από εκεί που την έχω καταχωνιάσει και έχει βρει τον εκφραστή της μέσα από την φανταστική εικόνα του Άδωνη. Ανοίγω την τηλεόραση και τον βλέπω ταυτόχρονα σε 5 κανάλια. Ανοίγω το ψυγείο και εμφανίζεται η φάτσα του ωσαν μικρογραφία πάνω στο ληγμένο σαλαμακι αέρος. Ανοίγω το ράδιο και ακούω την εκνευριστική φωνή του κολλημένη στα ερτζιανά ενώ μάταια προσπαθώ ν' αλλάξω συχνότητα. Ανοίγω τον υπολογιστή και στιγμιαία πετάγεται στην επιφάνεια εργασίας αγέρωχος με το σταυρό στο χέρι. Στο δωμάτιο μου τις προάλλες τον είδα να θυμιατίζει το μαξιλάρι μου και παράλληλα να απαγγέλλει στίχους από το συμπόσιο του Πλάτωνα. Αυτή η ακραιοελληνοαρχαιοχριστινοδημοκρατικη προπαγάνδα του Άδωνη πρέπει να σταματήσει γιατρέ μου . Θέλω να απελευθερωθώ από την εικόνα του, δεν μπορώ άλλο. Λυτρώστε με, λυτρώστε με, από τα δεσμά του σώστε με. Πριν είναι αργά και αρχίζει να με κυνηγά και ο πλευρης.

Οι φετινές εκλογές είναι γκέι

Όλο μαλακίες αυτές οι εκλογές. Θέλω να συμμετάσχω στην εκλογολογία και δε μπορώ. Χτες παρακολούθησα το ντιμπειτ και σηκώθηκα στο μισάωρο να πάω σινεμά. Έχω την εντύπωση ότι οι φετινές εκλογές δεν θα γίνουν ποτέ, τουλάχιστον στη συνείδηση του Έλληνα. Δεν υπάρχουν ρε αδελφέ ,είναι φανταστικές, κατοικούν στη σφαίρα του ανύπαρκτου. Που πήγαν οι όμορφες εποχές που κατεβαίναμε οικογενειακώς με τον Πασοκο Μπαμπά να ψηφίσουμε στο χωριό και έβαζε στο καπό του αυτοκινήτου γιγάντια αφίσα του Ανδρέα και μας έβαζε εμένα και την αδελφή μου να κυματίζουμε σημαιάκι της αλλαγής έξω από τα παράθυρα όταν εκείνος κόρναρε στο διπλανό νέοδημοκρατικο αμάξι γιουχάροντας το παράλληλα. Μιλάμε για αστείρευτες γραφικότητες. Που είναι οι εποχές τις μαύρης τριετίας 89-92 που η πιο ήπια διαφήμιση σε προεκλογική περίοδο ήταν τα «θα θα θα» που πετάγονταν στην οθόνη από σύσσωμο το κυβερνητικό επιτελείο του Πασοκ όταν εκείνο περιπάταγε στο δρόμο του πουθενά. Τότε μεσουρανούσε η αρνητική διαφήμιση , το σκληρό ροκ. Τώρα ζούμε μια προεκλογική περίοδο γκέι, μια περίοδο δήθεν μετριοπάθειας και πολιτικού πολιτισμού. Αυτός ο μανδύας του πολιτισμένου με αναγουλιάζει. Ο μόνος που προσπαθεί να ανεβάσει, κάπως, τους τόνους είναι ο Γιωργάκης. Ανεπιτυχώς όμως. Στη ζωή το έχεις ή δε το έχεις. Ο Γιώργος δυστυχώς δε το έχει. Το μονό άξιο προσοχής που ακούω δεξιά και αριστερά είναι αυτές οι προοδευτικές και συνεχώς αυξανόμενες φωνές που κατακεραυνώνουν το δικομματισμό. Wait and see, που λένε και οι άγγλοι. Όταν θα δω το 80% των δυο μεγάλων κόμματων αναγραμμένο στην οθόνη με τα αποτελέσματα τότε θα αναρωτηθώ, ξανά, που πήγαν εκείνες οι φωνές και θα σιγουρευτώ ότι και αυτές ανήκουν στην φαντασία μου και τότε δεν το γλιτώνω το γιατρό. Ο Έλληνας, παιδιά, γεννήθηκε και πεθαίνει οπαδός. Ακόμα και τη μανά του να του σκοτώσει το κόμμα το χέρι του είναι προγραμματισμένο να ψηφίσει το δολοφόνο.

Περί ασύμμετρων απειλών

Περί ασύμμετρων απειλών του Πολύδωρα δεν έχω παρά να συμφωνήσω με την άποψη του Κυρίου Πανούτσου :

Από τους συλληφθέντες πάντως φαίνεται το σατανικό σχέδιο η επίθεση να είναι «ασύμμετρη». Γιατί πρέπει να είναι σατανικό το μυαλό που δημιούργησε μονάδα κρούσης από μια 75άρα από την Ηλεία, δύο πιτσιρικάδες από τη Θράκη, έναν Αλβανό οξυγονοκολλητή κι έναν παππού από τη Λακωνία για να επιτεθούν ασύμμετρα στην Ελλάδα. Και εάν υπάρχει Αμερικανός σκηνοθέτης, θα πρέπει να πάρει το σενάριο του Πολύδωρα και να το κάνει ταινία, βάζοντας τον μυστηριώδη εγκέφαλο των εμπρησμών να δίνει οδηγίες στην ασύμμετρη ομάδα κρούσης «εσύ γιαγιά, ξεκινάς από τα χόρτα, εσύ Αλία, το οξυγόνο και η κασέτα που ακούτε θα καταστραφεί σε 10 δευτερόλεπτα».

Spoiler: Ο Σούπερμαν είναι ο Θεόδωρος Κασσίμης

Στην τηλεοπτική αντιπαράθεση των παραθύρων μεταξύ αντίπαλων πολιτικών στρατοπέδων και μεταξύ πολιτικού εκπροσώπου και τρομολάγνου παρουσιαστή με τάσεις επίδειξης υπερβολικού δημοσιογραφικού ζήλου βάζω σημείο Χ. Γιατί σε μια πυρκαγιά σαν την χτεσινή στην Πεντέλη ούτε 100 ήταν τα σπίτια που κάηκαν Κύριε Στραβελακη του Μεγκα ούτε επιτυχημένη ήταν η παρέμβαση της πολιτείας Κύριε Πολύδωρα. Το μέτρο όμως ούτε το αγάπησα ούτε θα το αγαπήσω ποτέ. Γι αυτό θα πω ένα πράγμα: ότι ευτυχώς που υπήρχε και ο Σούπερμαν ο οποίος ενώ εγώ κύριοι ήμουν στο σπίτι μου στα Βριλήσσια και έβλεπα τις φλόγες να το περικυκλώνουν και πάλευα με την πύρινη λαίλαπα με μοναδικό όπλο ένα νεροπίστολο εκείνος εμφανίστηκε και τα έσβησε όλα με μιας με την σουπερ παγωμένη πνοή του .

Είστε ήρωας κύριε Σούπερμαν γιατί έπρεπε ταυτόχρονα να κουμαντάρετε τον άνεμο, να βρείτε μπιτόνια με νερό, να συντονίσετε το έργο της πυρόσβεσης και ταυτόχρονα να μην τσαλακώσετε το ωραίο σας Ιματζ με τα κοκάλινα γυαλιά και την καλοστρωμένη και καλοχτενισμένη φράντζα σας που λειτουργούν ως καμουφλάζ της πραγματικής σας ταυτότητα. Ναι Κύριε Κασσιμη (υφυπουργός εξωτερικών) για σας το λέω. Συγγνώμη που θα αποκαλύψω την ταυτότητα σας αλλά σας ανακάλυψα στο Κεφαλάρι δίπλα στο σπίτι σας να συντονίζεται το έργο της ανύπαρκτης πυροσβεστικής να προτάσσεται τα στήθια σας στη φωτιά και να βγαίνετε σώος από το πύρινο μέτωπο με αυταπάρνηση και θάρρος ενώ το Κράτος που εσείς υπηρετείτε δεν ήταν εκεί να σας βοηθήσει. Πραγματικά σας θαύμασα. Ατσαλάκωτος βγήκατε κύριε σουπερ ήρωα στο γυαλί….Και το σπίτι σώσατε και τη δημόσια εικόνα την δική σας και του Κόμματος δεν εκθέσατε. Θαυμάζω την αυτολογοκρισία σας και την εγκράτεια σας που στάθηκαν αιτία να μη σας πάρει πρέφα κάνεις. Αλλά ρε γαμωτο ενώ απειλείται το ΙΔΙΟ σου το σπίτι ρε Σούπερμαν και καίγεται η ΔΙΚΗ ΣΟΥ γειτονιά γιατι να μην βγάλεις το Κλαρκ Κεντ που κρύβεις μέσα σου? Γιατι να μην γινεις λίγο άνθρωπος ρε ρομπότ της εξουσίας? Γιατι να μην παρεις επιτέλους το ρολο του αγανακτισμένου πολίτη και ν' αφήσεις την μπέρτα του υπηρέτη του κόμματος κρεμασμένη στον καλόγερο?

Στο μέτωπο της πυρκαγιάς βρέθηκε και η Αλέκα μας. Η Παπαρήγα η καλή λοιπόν έτρεξε κατευθείαν από το περισσό στα Βόρεια Προάστια να συμπαρασταθεί στο Λαό. Αγκάλιασε λοιπόν τον φτωχό πλην τίμιο βιομήχανο που έχανε το βιός του και έβλεπε τα στρέμματα του κήπου του να γίνονται παρανάλωμα του πυρός μπροστά στα μάτια του και τον κάλεσε να συμπαρασταθεί στον αγώνα της κατά των οικοπεδοφάγων ιμπεριαλιστών καταπατητών της λαϊκής δασικής γης. Μπροστά στο θάνατο της ύλης του εφοπλιστή ο αγώνας για τον επαναστάτη προλετάριο μπορεί να περιμένει. Δε βαριέσαι συμφωνώ. Όπως και να το πάρει κανείς το να καίγεται το σπίτι σου μπροστά στα μάτια σου δεν είναι και ότι καλύτερο. Ένα χτύπημα συμπαράστασης στη πλάτη δε βλάπτει ακόμα και αν προέρχεται από το αντίπαλο ιδεολογικά στρατόπεδο. Θα λυγίσεις , δεν είσαι δα και ο Σούπερμαν ( ακα Κασσιμης για να μην ξεχνιόμαστε)

Υ.Σ μετρώ ώρες μέχρι να επισημοποιηθεί η ημερομηνία των εκλογών. Μπαι φαρ η αγαπημένη μου περίοδος η προεκλογική να ουμε. Θα έχουμε πολλά να πούμε. Κοινώς ίσως σας πρήξω το Π… με ανούσια ποστ γεμάτα πολιτικολογίες του κωλου.

Η χήρα και ο ελέφαντας

Πρόσωπα σκυθρωπά και παγωμένα , πνιχτά κλάματα γνήσια ή κροκοδείλια συνέθεταν το δραματουργικό σκηνικό στην αυλή του συγχωρεμένου Κυρίου Γ. Η σιωπή έσπαγε μονό από τον ηχηρό ρούφηγμα του καφέ της παρηγοριάς και τα μοιρολόγια των γυναικών. Η χήρα του καθονταν σε μια πλαστική καρέκλα κάτω από την ξύλινη πέργκολα και απαντούσε με μια ελαφρά υπόκλιση του κεφαλιού της στα συλλυπητήρια των συγγενών.

Σ' εκείνη την πλαστική καρέκλα θυμάται τον Μακαρίτη ντυμένο με το λιγδιασμένο άσπρο φανελάκι του να θρονιάζεται τα πρωινά και να την προστάζει να του σερβίρει τηγανιτά αυγά με καβουρδισμένο μπέικον. Ανακατεύονταν σαν τον κοιτούσε να καταβροχθίζει λαίμαργα και βιαστικά το πρωινό. Σαν τέλειωνε την ευχαριστούσε με το πεταχτό εκείνο χαμόγελο που φαίνονταν αστείο κάτω από τα λερωμένα μουστάκια του. Η στιγμή που τον αποχαιρετούσε όταν εκείνος έφευγε για την δουλεία με ένα στεγνό «εις το επανιδείν» κερασμένο από τα μαγκωμένα χείλη του ήταν η αγαπημένη της, μιας και καταστάλαζε το συναίσθημα αποστροφής που ένιωθε για το άξεστο προσωπείο του. Καθώς όμως οι ώρες της απουσίας του περνούσαν, που και που, εκείνη ένιωθε άδεια και μόνη και σαν τελικά τον άκουγε να γυρίζει κακόκεφος και κατάκοπος από το μεροκάματο έτρεχε στην αυλή να τον καλωσορίσει. Όταν αυτός καθόταν για να ξαποστάσει λίγο στην αγαπημένη του καρέκλα, κάτω από εκείνη την ξύλινη πέργκολα, του χάριζε ένα διστακτικό φιλί έστω και αν τις περισσότερες φόρες εκείνος την απωθούσε σχεδόν βίαια μακριά του για να χυθεί γρήγορα στο κρεβάτι και να αρχίσει το ροχαλητό του.

Τις Κυριακές όταν είχε καλό καιρό ο Κύριος Γ πήγαινε για ψάρεμα στον όρμο λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω από το σπίτι τους. Γυρίζωντας σπίτι περνούσε ατέλειωτες ώρες στη γνώριμη θέση του με ένα σταυρόλεξο στο χέρι ψάχνοντας λέξεις και γρίφους και όταν κάτι τον δυσκόλευε ρωτούσε την Κυρά του βάζοντας μια στιγμιαία παύση στη βουβαμάρα μεταξύ τους. Από εκείνη την λευκή πλαστική καρέκλα σηκώνονταν μόνο όταν βράδιαζε και δίχως κουβέντα έφευγε για το καφενείο. Σαν γύριζε, αργά την νύχτα, και πλάγιαζε δίπλα της συνήθιζε να τρίβει την τεράστια κοιλιά του πάνω στην πλάτη της σαν σε ερωτικό κάλεσμα κάποιου θηρίου στη ζούγκλα. Ύστερα έσκουζε πάνω της ωσαν πληγωμένος σκύλος και εκείνη η τσιρίδα που έβγαζε όταν τελείωνε ακούγονταν τόσο αστεία στα αυτιά της που σχεδόν ξέχναγε πόσο την ενοχλούσε η μυρωδιά του ποτού στην ασθμαίνουσα ανάσα του.

Εκείνη τη καλοκαιρινή πένθιμη μέρα που μύριζε γιασεμί και λιβάνι στην αυλή του μακαρίτη η χήρα μπορούσε ακόμα να αναγνωρίσει ανάμεσα σε τόσες μυρωδιές εκείνη του ανδρός της ποτισμένη πάνω στην πλάτη της πλαστικής καρέκλας που για πρώτη φορά αγκάλιαζε το δικό της κορμί . Εκεί καθόταν ο μακαρίτης και όταν συνέβη το κακό το προηγούμενο απομεσήμερο. Είχε μόλις τελειώσει το φαγητό του γλύφοντας τη ράχη του σαργού που είχε πιάσει στην πρωινή ψαριά αφήνοντας παραπονεμένη την γάτα που νιαούριζε εκλιπαρώντας για κάποιο κομμάτι. Ένα κόκαλο του έκλεισε τον οισοφάγο. Άρχιζε να πάλλεται ολάκερος και με δύναμη να ταλαντεύει δεξιά και αριστερά τον ίδιο και την καρέκλα του. Η κυρά του που άπλωνε τα ρούχα με γυρισμένη την πλάτη της άρχιζε να μουρμουρά δυνατά ένα νευρικό σκοπό για να καλύψει τον ήχο απο το απεγνωσμένο του κάλεσμα για βοήθεια. Γύρισε μόνο για να απολαύσει την στιγμή της καθαίρεσης από τον προσωπικό του πλαστικό θρόνο όταν πια σωριάστηκε χαμου σαν σακί και το σύριγμα την αναπνοής του έσβησε για πάντα.

Δεν είχε σουρουπώσει ακόμα όταν ένας δυνατός κρότος, που έμοιαζε με πιστολιά, ακούστηκε από μακριά . Οι λιγοστοί μαυροφορεμένοι συγγενείς στην αυλή της χήρας κίνησαν στην εξώπορτα να δουν τι συμβαίνει εκτός από την ιδία την χήρα που θεώρησε το γεγονός ασήμαντο για να την σηκώσει από την καρέκλα του άνδρα της. Είδαν λοιπόν στο βάθος ένα σύννεφο σκόνης που σκέπαζε τα πάντα ενώ στα αυτιά τους τώρα έρχονταν σχεδόν καθαρός ένας θόρυβος που έμοιαζε στην πραγματικότητα σαν ένα σύμπλεγμα δυσαρμονικών μεταξύ τους θορύβων. Δεν άργησε πολύ όμως να φανεί μπρος στα σαστισμένα μάτια τους μια παράφρων ομάδα ανθρώπων που έτρεχε προς άγνωστες κατευθύνσεις. Πριν κοπάσουν οι ψίθυροι μεταξύ τους για το τι μπορεί να συμβαίνει η γη κάτω από τα πόδια τους άρχισε να τρέμει. Τα φλιτζανάκια του καφέ αναπηδούσαν στα μικρά πιατάκια ενώ το πιάτο με τα κόλλυβα και η φωτογραφία του μακαρίτη έπεσαν από το μικρό τραπεζάκι με το άσπρο δαντελένιο τραπεζομάντιλο και τις μαύρες κορδέλες. Οι συγγενείς ενστικτωδώς πετάχτηκαν στο δρόμο και μπλέχτηκαν με το τρομαγμένο πλήθος. Τώρα μπορούσαν να διακρίνουν το τεράστιο ζώο μανιασμένο να τρέχει προς το μέρος τους ενώ κάποια περιπολικά προσπαθούσαν να το ακινητοποιήσουν. Στο διάβα του το θηρίο είχε παρασύρει σχεδόν τα πάντα. Κατέβαζε με την προβοσκίδα του βαριά κλαδιά από τα δέντρα και τα πέταγε στους αστυνομικούς ενώ με τους τεράστιους χαυλιόδοντες του αναποδογύριζε τα παρκαρισμένα αμάξια. Οι επίγειες δυνάμεις αλλά ακόμα και ο ίδιος ο θηριοδαμαστής του που το είχε από μικρό στο τσίρκο και το ήξερε όσο κανενας άλλος έμοιαζαν ανήμποροι για την ώρα να το τιθασεύσουν

Ο επιβλητικός ελέφαντας κοντοστάθηκε έξω από την πόρτα της αυλής του συγχωρεμένου. Το άγριο ζώο άρχιζε να βρυχάται δυνατά και όλοι το κοιτούσαν με δέος. Σαν έσπασε με χαρακτηριστική ευκολία το φράχτη που περιστοίχιζε την αυλή, όλους τους έπιασε σύγκρυο και μεμιάς επιφωνήματα αγωνιάς απλώθηκαν στο χώρο όταν το είδαν να κατευθύνεται νωχελικά, με σταθερά και βαριά βήματα, προς εκείνη. Η χήρα δεν έκανε κάποια απεγνωσμένη κίνηση να ξεφύγει και στα μάτια όλων έδειχνε παγωμένη από τον φόβο. Μόνο εκείνη ήξερε εκείνη τη στιγμή το πόσο έτοιμη ένιωθε για να αντιμετωπίσει την επίθεση του ζώου. Και πράγματι αν κάποιος την κοιτούσε από κοντά εύκολα θα διαπίστωνε πόσο γυάλιζε τα βλέμμα της και πόσο κοφτερά έδειχναν τα νύχια της που είχαν πεταχτεί έξω από το πετσί στις άκρες των χεριών της. Ακόμα και το θεριό σάστισε για λίγο σαν αντίκρισαν τα σκοτεινά του μάτια την χήρα που έμοιαζε με αιλουροειδές σε θέση άμυνας έτοιμο να παλέψει με νύχια και με δόντια μπροστά στην απειλή αυτού του χοντρόπετσου όγκου. Σηκώθηκε στα χοντρά και μακριά του πίσω πόδια κρύβοντας τον ήλιο από την Χήρα που κρατούσε σφιχτά το μπράτσο της πλαστικής καρέκλας, ακούνητη από την θέση της. Μια σφαίρα έσκισε τον αερα και διαπέρασε με ορμή την σάρκα του και εκείνο σωριάστηκε σαν ένα οικοδόμημα που κατεδαφίζεται από ελεγχόμενη έκρηξη μπροστά στα γυμνά της πόδια γεμίζοντας με ανακούφιση όλους.

Κάποιοι σαν θα φέρνουν στην μνήμη τους εκείνη τη μέρα θα υμνούν την θεά τύχη και κάποιοι άλλοι το χέρι κάποιου αγίου που έσωσε την χήρα από βέβαιο θάνατο. Εκείνη μόνο θα την θυμάται ως την απόλυτη νίκη απέναντι σ’ ένα δυνατό αντίπαλο που διψούσε για εκδίκηση, που ζητούσε πίσω τα κεκτημένα του. Δεν ξέρει άμα η επόμενη μέρα είναι η απαρχή μια καινούργιας ζωής μα τίποτα πια στο κόσμο δεν θα μπορέσει εύκολα να την σηκώσει από αυτή την πλαστική καρέκλα του μακαρίτη.

Ο Κινηματογραφικός Βασιλιάς

Σαπισμένο βράδυ Κυριακής παρέα με την τηλεόραση η οποία στη μέση του καλοκαιριού δεν έχει να δείξει κάτι σημαντικό πέρα από αφόρητες επαναλήψεις ελληνικών σειρών τύπου «εμείς και εμείς» και χιλιοπαιγμένες ταινίες τύπου ο βράχος. Έκατσα και είδα την τελευταία ξανά. Καλοφτιαγμένη πατριωτική αμερικανική ταινία που η καταιγιστική δράση της είναι καλή συντροφιά για κυριακάτικο βράδυ. Μέσα σε ένα βομβαρδισμό χορταστικών οπτικών και ηχητικών εφέ υπάρχουν όμως και κάποιες σκηνές που σε βάζουν σε ένα μηχανισμό σκέψης και περισυλλογής που καταλήγει σε μια όχι δα και τόσο πρωτότυπη αλλά σίγουρα ξεκάθαρη διαπίστωση. Είναι καταπληκτικό λοιπόν πως ο αμερικανικός κινηματογράφος συντηρεί το μύθο του Προέδρου της χώρας ως του απόλυτου άρχοντα του λαού. Δεν είναι μόνο η ενσάρκωση της απόλυτης εξουσίας αλλά και το παράδειγμα ηθικής ακεραιότητας και σοφίας. Υπάρχει σκηνή στη ταινία όπου ο σχεδόν σύγχρονος φιλόσοφος του αμερικανικού έθνους υμνεί με ένα δυνατό λογύδριο την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης εν ήδη πλατωνικού διαλόγου έτοιμος να πάρει στις πλάτες του ως μέγιστος Ανήρ την μεγάλη απόφαση που θα κρίνει και την έκβαση της επικίνδυνης αποστολής. Δεν έχει σημασία το στόρι της ταινίας αλλά είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο και προσωπικά μου προκαλεί δέος το πόσο δεξιοτεχνικά κτίζεται η ανυπέρβλητη φιγούρα του Προέδρου μέσα από το κινηματογραφικό φακό. Αγέρωχη, σίγουρη, αποφασιστική, στέρεα φαίνεται στην σχεδόν μυσταγωγική σκηνή που τον δείχνει να παίρνει την κρίσιμη απόφαση και να ενεργεί ωσαν από μηχανής θεός για το καλό της ανθρωπότητας. Υπηρέτης του δικαίου και του απόλυτου καλού παρουσιάζεται ο Αμερικανός άρχοντας μέσα από το πρίσμα του συντριπτικού ποσοστού των ταινιών του Χόλυγουντ σε σημείο που να του αποδίδεται το αλάθητο του πάπα. Δηλαδή σε ένα χρονικό συσχετισμό θα το εξίσωνα με τα έργα του Μολιέρου όπου πάντα την δίκαιη λύση και το ηθικό δίδαγμα στο τέλος της ιστορίας ήταν έργο της αυτού μεγαλειότητας του Βασιλιά της Γαλλίας . Έτσι και στον 21αι ο κατ’ουσιαν αυτοκράτορας του σύγχρονου κόσμου πρέπει να φανεί μέσα από την τέχνη-υπηρέτη πάνσοφος κριτής για να δικαιώσει πρώτον το αξίωμα του και δεύτερον το μεγαλείο του λαού από το οποίο προέρχεται. Καλά θα μου πείτε κύριε Καβαμαρών, αυτά είναι γνωστά, αλλά ρε παιδιά κάθε φορά που σκέπτομαι πόσο απέχει η ιδεατή ας πούμε κινηματογραφική «εικόνα» από την πραγματικότητα, όπου ο πρόεδρος ή ο βασιλιάς ανά του αιώνες δεν ήταν παρά ένας καλός γκολφερ και κατά άλλα πιόνι των συμφερόντων των εκάστοτε αυλικών του, σχηματίζεται ένα φευγαλέο και, στο κάτω κάτω της γραφής, αδιάφορο μειδίαμα στο πρόσωπο μου το όποιο είπα να σας το επιδείξω.

Όλοι μαζί για ένα καλύτερο Περιβάλλον (Σαν προεκλογικό σύνθημα ακούγεται ρε πουστη μου αυτός ο τίτλος)

Το παραδέχομαι , παίρνω το αμάξι μου για να πάω ακόμα και στο περίπτερο 100 μέτρα πιο κάτω από το σπίτι μου. Μπορεί η Θάλεια η φίλη μου που είναι αυτής της Greenpeace , της μεγάλης κερδοφόρας, ουψ συγγνώμη, της αφιλοκερδούς εκείνης οικολογικής οικουμενικής οργανώσεως, να μου λέει ότι η αλόγιστη χρήση του αυτοκινήτου δημιουργεί το μεγαλύτερο ποσοστό ρύπων στην ατμόσφαιρα αλλά δυστυχώς εγώ δεν της δίνω σημασία. Να μυρίζω την μασχάλη του διπλανού μου στο λεωφορείο ενώ μπορώ να είμαι άνετος στο αμαξάκι μου με την μουσικουλα μου και το ερκοντίσιον μου, ρε Θάλεια?

Τώρα που το θυμήθηκα, τις προάλλες πήρα το τουτουνι και πήγα προς παραλία μεριά. Οδηγώντας έκανα ένα τσιγαράκι για το δρόμο. "Εντάξει αφού έχω το μεγάλο «τασο» απ' έξω γιατί να σβήσω τη γόπα μέσα και να μυρίζει τσιγαριλα τ'αμάξι?" ,δικαιολογήθηκα στον εαυτό μου όταν την άφησα από το χέρι μου να πέσει στο δρόμο. Όταν έφτασα στην παραλία εκεί που δροσιζόμουν αυτή η ριμάδα η θάλασσα ξέβρασε ένα κουτάκι κόκα κόλα. «Τους πούστηδες, ρυπαίνουν την θάλασσα, τα τσογλάνια, και δεν θα έχουμε που να κολυμπάμε στο μέλλον» ψιθύρισα αρκετά εκνευρισμένος και ύστερα πέταξα με δύναμη το κουτάκι πίσω στη θάλασσα. Αφού έφαγα κάτι πρόχειρο είπα να σηκωθώ να το ρίξω στο κάδο 10 μέτρα πιο πέρα αλλά εκείνος ήταν τίγκα στο σκουπίδι. Εκνευρίστηκα πολύ σας λέω και καταράστηκα του υπευθύνους που δεν τους αδειάζουν τακτικά. Τελικά άνοιξα μια τρύπα στην άμμο και έθαψα τα απορρίμματα μου μέσα. Ούτε γάτα ούτε ζημιά που λέει και ο σοφός μας λαός.

Με την απαλευτη ζέστη των ημερών μια βουτιά στην παραλία δεν είναι αρκετή. Γι αυτό όταν και γύρισα σπίτι άνοιξα το ερκοντίσιον στο φουλ για να δροσίσει το σπίτι. Μετά από κανένα 12ωρο ρε αδελφέ εκεί που το κορμί μου είχε γίνει μια κινούμενη μάζα από πάγο διακόπηκε το ρεύμα. Τα καθικια της ΔΕΗ, αναρωτήθηκα, πάλι άφησαν το δίκτυο χωρίς συντήρηση και κάνουν, και καλά, ελεγχόμενες διακοπές αφήνοντας το λαό να τσουρουφλιστεί μέσα στο λιοπύρι. Έστειλα μια εναέρια μούντζα στον άγνωστο υπεύθυνο και περίμενα να επανέλθει το ρεύμα. Όταν αυτό επανήλθε με το καλό, τρόμαξα γιατί ακούστηκε δυνατός και απότομος ο ήχος από την τηλεόραση που βεβαία ήταν ανοιχτή-μονίμως είναι εδώ που τα λέμε- στην διαπασών πριν την διακοπή. Έπεσα πάνω στις ειδήσεις όπου έντρομος παρακολούθησα λαιβ τις φλόγες να καίνε τα δάση στην Πάρνηθα και θυμήθηκα συνειρμικά το σπίτι του φίλου μου του Παύλου στην κοινότητα Βουτσά Πεντέλης που το είχε κτίσει ο μάγκας πάνω σε ένα χαρτογραφημένο αναδασωτέο οικόπεδο. «Χρυσή ευκαιρία να καβατζώσω και εγώ κανένα στη Πάρνηθα» σχεδόν αναφώνησα καθώς έβλεπα το ελαφάκι να γίνεται ψητό στα κάρβουνα. Αμέσως αυτοχαστουκίστηκα που έκανα τέτοια αμαρτωλή σκέψη και έπεισα τον εαυτό μου να αποκτήσει επιτέλους οικολογική συνείδηση. Έτσι λοιπόν από δω και πέρα δε θα αφήσω τη Κυρία Σουλα την γειτόνισσα να μας φλομώνει με τα αεροζόλ της και θα σκυλοβρίσω το Μπάμπη τον ξάδελφο μου όταν τον ξαναδώ να πετάει χαρτιά στο δρόμο.

Λοιπόν αδέλφια εγώ θα πάω την Κυριακή στις 7 έξω από την βουλή για να βρίσω τον δαίμονα πολύδωρα και τον κρατικό μηχανισμό για την ολιγωρία που έδειξαν στο θέμα των πυρκαγιών. Θα απαιτήσω άμεσα να φυτρώσουν δέντρα και ας λένε οι ειδικοί ότι δε χρειάζεται επιπολαιότητα στην αναδάσωση για να μη τα κάνουμε χειρότερα απ’ότι είναι παρά να αφήσουμε την φύση μόνη της να αναγεννηθεί από την σταχτή της . Θα είμαι εκεί να ενώσω τη φωνή μου με χιλιάδες άλλων γιατί εγώ σέβομαι το περιβάλλον. Και μάλιστα θα πετάξω και χιλιάδες Φέϊγ- βολάν που έχω ετοιμάσει με κεντρικό σύνθημα «όχι άλλο κάρβουνο». Σκέφτηκα να πετάξω χαρτί γιατί θα είναι μια έμμεση διαμαρτυρία των δέντρων -άμα το πιάσατε το νόημα. Παιδιά για όλα φταίνε οι εμπρηστές και ο Πολύδωρας. Εγώ ωσαν αναμάρτητος οικολόγος πρώτος το λίθο βαλλέτω.

Και εσύ άμοιρε αναγνώστη που με καταριέσαι γιατί σου φαίνεται ότι ειρωνεύομαι την οικολογική σου ευαισθησία και την ενστικτώδη αντίδραση σου κατά πάντων σκέψου ότι αν δεν στρέψεις το ανάθεμα στο καθρέπτη σου η καταγγελία σου θα παραμείνει φωνή βοώντων εν τη ερήμω

Note:Τα πρόσωπα που αναφέρονται στο παρών ποστ ανάγονται στην σφαίρα της φαντασίας (όπως πάντα άλλωστε) ….εκτός από τον Πολύδωρα που μακάρι να ανάγονταν

Μια μέρα στο Rockwave

(επιτέλους ένα φουσκωμένο σεντόνι αριστούργημα από τον Καμπαμαρου)

Είναι ωραία σε αυτά τα μεταλλικά φεστιβάλ στυλ rockwave. Σου λένε πάρε το τραίνο κατέβα στο σταθμό Σφενδαλη στη Μαλακάσα και σε 50 μέτρα θα βρεις τον συναυλιακό χώρο. Τελικά διαπιστώνεις ότι κατεβαίνεις στα τουρκοβουνια σε κάτι δάση που ουρλιάζουν τη νύχτα οι λύκοι και απέχεις 50 μέτρα από την παράκαμψη της εθνικής οδού για το terra vibes στο οποίο φτάνεις όταν περπατήσεις 3 χιλιόμετρα. Καθώς περπατάς μες ‘το λιοπύρι βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου αν η μπλούζα kreator που κάνει θραύση γύρω σου είναι το ίδιο ή παραπάνω αντιαισθητική από την μπλούζα ιδίου χρώματος και ποιότητας με στάμπα proud to be a metalhead. Φτάνοντας σε καλωσορίζουν ευγενικά χαμόγελα κορασίδων με ελαφρά ένδυση που σου προσφέρουν από τσιγάρα και τσίχλες μέχρι και προφυλακτικά. Εντάξει τα δυο πρώτα αλλά τα προφυλακτικά που να τα χρησιμοποιήσεις εκεί, ρωτώ. Μήπως στην "μεταλουδίτσα"-πιτσιρίκα που έχει θυσιάσει την θηλυκότητα της στο δαίμονα φύλακα της ; (εξαιρείται τίμιο μαυροφορεμένο γκομενακι με σιθρου νεκροσάββανο που μου έκλεισε το μάτι πονηρά δαγκώνοντας παράλληλα το άνω χείλος της ώστε να στάξει μια σταγόνα αίμα. Θα επρόκειτο μάλλον για κάποιο είδος ιεροτελεστίας στο μαύρο “καμάκι”). Τώρα που τα λέω αυτά για τις μεταλουδιτσες, που συνάντησα χτες, θυμάμαι προ δεκαετίας κάτι τέτοιες στο σχολείο που έσκαγαν μύτη με μπλουζάκι iron maiden και ξουρισμένο μαλλί και ούρλιαζαν μέσα στο αυτί μου κάτι αρχέγονες κραυγές από κάποιο τραγούδι των rotting Christ. Μετά από χρόνια τις συναντούσα στο δρόμο ντυμένες με ταγέρ και ύφος μπλαζέ να μου εξιστορούν μοναδικές βραδιές στον Μαζωνακη με τα παιδιά στην επιχείρηση.

Η αλήθεια είναι ότι, μη όντας κενυάτης δρομέας, τα 3 χιλιόμετρα στιπλ μέχρι να φτάσω στο φεστιβάλ τα έκανα σε 1 ώρα περίπου. Αποτέλεσμα να χάσω τους anathema που ήθελα να ακούσω και να εισέρθω την ώρα που έπαιζαν οι iced earth. Αυτό που μου αρέσει στο μέταλλο είναι το οπαδιλίκι του με τη μουσική που γουστάρει αλλά και την αυθεντική γνώση του γι’ αυτή. Το παρατηρείς σε συζητήσεις του με ομοϊδεάτες όταν θα υμνήσει το σόλο του τάδε κιθαρίστα, θα επαινέσει τον τραγουδιστή για την ψιλή νότα που θα φτάσει η φωνή του και διαπιστώνεις ότι δεν θα αργήσει η ώρα, αν δεν έχει έρθει ήδη, που θα μιμηθεί τον αγαπημένο του ντράμερ με πρόχειρα στικακια πάνω σε ένα καναπέ και θα τρέξει να αγοράσει την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα μήπως και μοιάσει στο ίνδαλμα του. Δεν αναλώνεται μόνο γύρω από κάποιο λαιφσταιλ ο μεταλάς για να ανήκει κάπου αλλά αγαπά την μουσική αυτή κάθε αυτή . Είναι ακροατής με υψηλό στάνταρ κρίσης για αυτό που του πλασάρεται να ακούσει. Επειδή το πιστεύω βαθιά αυτό που αναφέρω στην προηγούμενη μου πρόταση θα ήθελα να ρωτήσω τι στο διάολο βρίσκουν οι φίλοι μου έλληνες μεταλλάδες σε αυτό τον επαναλαμβανόμενο θόρυβο που παράγεται από τους δήθεν καραγκιόζηδες με τα πέτσινα που ονομάζονται iced earth.

Επίσης αρκετά πια με αυτούς τους βιρτουόζους τους dream theater. Εντυπωσιαστήκαμε με την πολυπλοκότητα των ρυθμών που εναλλάσσονται σε μακρόσυρτα σόλα των 11 λεπτών καθώς και με την άρτια εκτέλεση των κομματιών τους αλλά κάπου τείνουν να ξεχάσουν ότι η απλότητα και το μέτρο στη μουσική είναι μεγάλη αρετή (και αναφέρομαι στους 2 τελευταίους δίσκους δόκτορα). Σαν να μου μοιάζουν με τον ροναλντινιο σιγά σιγά που περνά πάσα στα 2 μέτρα μόνο με το δεξί πόδι διπλωμένο πίσω από το αριστερό. Σε λίγο προβλέπω ο Πετρούτσι να παίζει κιθάρα με το στόμα και ο Πορτνόι τύμπανα με το κώλο. Καλωσορίσατε στο τσίρκο "theater" ένα πράγμα. Κατά άλλα τι να πούμε για τα παιδιά ? ότι κάνουν παπάδες και παίζουν τις κάλτσες τους-ή το αντίστροφο?. Ταπεινή η παραπάνω γνώμη μου αλλά παρόλο που διακρίνω μια εμμονή τους στο εντυπωσιασμό και μόνο, παραμένουν μεγάλες μουσικάρες στη συνείδηση μου (εντάξει δόκτορα?).

Η ώρα πέρναγε και ανυπομονούσα να δω ιδίοις όμμασι τους ζωντανούς θρύλους της σκληρής ροκ μουσικής black sabbath που θα ζωντάνευαν στη σκηνή την αξέχαστη εποχή, εκεί στα βαθιά 80’s, όταν και είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους με τον Dio χαρίζοντας μας κομματάρες όπως Neon nights, heaven and hell, The Mob Rules και die young. Ήμουν στο κέντρο περίπου της αρένας και αφουγκραζόμουν το παλμό του κόσμου λίγο πριν ξεκινήσει το λαιβ. Εκεί ειναι που συγκεντρώνεται όλη η μαγεία, την στιγμή λίγο πριν κλείσουν τα φώτα και ακουστεί η πρώτη νότα όταν και θα νιώσεις ένα απερίγραπτο σχεδόν ηδονικό εσωτερικό άδειασμα από κάθε αναστολή σου που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ωθητική ενέργεια για την πλήρως εκστατική απογείωση στο προσωπικό σου μουσικό ταξίδι. Ενώ όλα φαίνονταν ιδανικά και όμορφα, ένα γκρουπ από νταγλαράδες τρελαμένους ροκερ με μπλουζίτσα dio for president, κάπου 10-12 τον αριθμό, μου επιτέθηκαν λυσσασμένα και με μαεστρικές κινήσεις με έδεσαν πισθάγκωνα. Γρήγορα και αθόρυβα ξεγλίστρησα μαζί τους μέσα από το μεθυσμένο και αδιάφορο για την κατάσταση μου κοινό και βρέθηκα backstage. Φίλοι μου αναγνώστες είναι πραγματικά δύσκολο να σας μεταφέρω την εικόνα που αντίκρισα εκεί. Ένα σκηνικό που θύμιζε κρανίου τόπο και μύριζε σαν νεκρό ζώο στα τελευταία στάδια της σήψης του. Φλόγες χόρευαν λυσσασμένες σε μικρές εστίες φωτιάς γύρω μου και δίπλα τους εκστασιασμένες μαινάδες επιδίδονταν σε κολασμένα όργια με αγριεμένους βάκχους. Στο βάθος σε επίχρυσο θρόνο κάθονταν ο ίδιος ο Dio που φορούσε ένα βασιλικό ένδυμα από λινό ύφασμα κεντημένο με πορφυρά νήματα. Δίπλα του ο Tony Iommi βασάνιζε τον Πετρούτσι αναγκάζοντας να του εκτελέσει στη κιθάρα το πιο αργόσυρτο και συνηθισμένο ριφακι. Όταν εκείνος αργά και βασανιστικά «έσβησε» χτυπημένος από ανίατη πλήξη ο Τόνι μου χάρισε το πιο σαρκαστικό μειδίαμα που έχω δει στη ζωή μου. Ύστερα κάλεσε του μπράβους του να με πετάξουν στα πόδια του βασιλιά Dio. Όταν κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για κάποιο δώρο των διοργανωτών σε ανυποψίαστο μουσικόφιλο με έπιασε σύγκρυο από τον φόβο μου και άδειασα άμεσα την ουροδόχο κύστη μου έντρομος μπροστά στη τρομακτική όψη του σιτεμένου 60αρι ροκερ. Εκείνος σηκώθηκε από την θέση του νωχελικά και ξέσπασε σε ένα εκκωφαντικό χαχανητό που έκανε όλους τους αυλικούς του να χώσουν το κεφάλι τους στο χώμα ωσαν την στρουθοκάμηλο. Ύστερα με κοίταξε με ένα βλέμμα που ξέρναγε φλόγες και ένα διαυγές λευκό φως γέμισε την απόσταση ανάμεσα μας τυφλώνοντας με. Μέσα στο σκοτάδι και στο τρόμο ένιωσα τα γαμψά παγωμένα νύχια του να σκίζουν το δέρμα στο στήθος μου και ένας οξύς πόνος να με διαπερνά ολάκερο και να μου κόβει την ανάσα. Ξερίζωσε την καρδιά μου και την έφερε στο στόμα του καθώς εκείνη επιβράδυνε τους ρυθμούς της αργοσβήνοντας. Ύστερα έμπηξε τα κοφτερά του δόντια βαθιά μέσα της και αίμα τινάχτηκε με πίεση πάνω στο πρόσωπο μου βάφοντας το κόκκινο. Στη κενή θέση της καρδιάς μου έχωσε μια μεταλλική σφαίρα με ακανθώδη επιφάνεια και πάνω της δεμένες σιδερένιες αλυσίδες που λειτούργησαν σαν αρτηρίες δίνοντας ξανά πνοή στο νεκρό μου σώμα. Και σαν ξαναγεννήθηκα και βρήκα το φως μου σαν μανιασμένος Βάκχος και εγώ άρχισα να χτυπιέμαι στους διαβολικούς ρυθμούς του χεβεν εντ χελ μαζί με τους πιστούς ακόλουθους του βασιλιά και της παρέας του……

Sing me a song, you're a singer
Do me a wrong, you're a bringer of evil
The Devil is never a maker
The less that you give, you're a taker
So it's on and on and on, it's Heaven and Hell, oh well…….

Επιστολή Καμπαμαρού

Ο τίμιος και άξιος νεαρός μπλογγερ καμπαμαρου ιγκανο σωστά έπραξε και ανέβασε το βίντεο με τις μπατσοσφαλιάρες δίνοντας μας ένα δείγμα από τα όσα επιμελώς κρύβονται πίσω από τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες των ανακριτικών γραφείων. Εγώ λόγο ηλεκτρονικής συνωνυμίας με τον ξακουστό πια καμπαμαρου βρέθηκα στο μάτι του κυκλώνα δεχόμενος κάποια ξώφαλτσα μηνύματα συμπαράστασης ή μη που απευθύνονταν σε αυτόν. Το αξιότιμο ιστολόγιο ΤαΣπαμ με παρακάλεσε να έχει την αποκλειστικότητα της επιστολής καταπέλτη που ετοίμασα ξεκαθαρίζοντας όλη την αλήθεια γύρω από το καυτό ζήτημα των ημερών δηλώνοντας ουσιαστικά ότι δεν είμαι εγώ ο ήρωας που επιζητούν μερικοί.

Αν δεν είσαι ο Πολύδωρας και δεν ζητάς να αρθεί το ηλεκτρονικό μου απόρρητο συνέχισε εδώ.

Είναι ωραία με το σταρ τσανελ για παρέα!

Εντάξει τι να λέμε τώρα χιλιοειπωμένα πράγματα; Δε βαριέσαι ας το αναφέρουμε να την παλέψουμε με τις χαμένες εργατοώρες του εγκεφάλου μας μέσα σε αυτή την κόλαση των 40 βαθμών.
Λοιπόν είναι γνωστό ότι το σταρ και η καυτή ενημέρωση πάνε πακέτο. Αλλά απευθυνόμενος στους ρεπόρτερ του καναλιού θα ήθελα να επισημάνω ότι η χθεσινή είδηση του θανάτου 6 ατόμων από θερμοπληξία με φόντο το καλλίγραμμο κωλαράκι νεαράς στην παραλία παραλίγο να με στείλει και μένα στο hospital. Αυτός ο συνδυασμός κάλλους και τραγικής είδησης σκοτώνει.

Ιστορική στιγμή σταρ όμως αυτή εδώ.

Ω! είμαι τόσο Indie!!!

Ω! είμαι τόσο ιντι που φορώ εφαρμοστό τζιν καμπάνα και καλοκαιρινό λουλουδάτο πουκάμισο με φωσφοριζέ γιακά και δένω επάνω του μια καλοσιδερομένη μαύρη μικροσκοπική γραβάτα. Ω! είμαι τόσο ιντι που χτενίζω τα μαλλιά μου φράντζα στα αριστερά και ενίοτε τα βάφω μπλε και κόκκινα Ω! είμαι τόσο ιντι που περπατώ βαριά με τα χέρια στις τσέπες μοιράζοντας βλέμματα απαξίωσης δεξιά και αριστερά. Ω! είμαι τόσο ιντι που έχω στη συλλογή μου σπάνιο μπλουζάκι με στάμπα εντιτορς σε μονόχρωμο φόντο γραμμένη με μπλου ελεκτρικ γραμματοσειρά. Ω! είμαι τόσο ιντι που αγοράζω αποκλειστικά δίσκους από την χιτσχαικ και απαγορεύω στο εαυτό μου να ακούσει κομμάτι που εναλλάσσονται πάνω από 2 ακόρντα Ω! είμαι τόσο ιντι που καπνίζω μπαφο σε φεστιβάλ ξαπλωμένος πάνω σε μια μάζα από σαπισμένη άγευστη πίτσα αναμιγμένη με μπυροκάτουρο. Ω! είμαι τόσο ιντι που έχω τρυπήσει δυο σκουλαρίκια στις ρώγες μου Ω! είμαι ο σύγχρονος νέο-χίπις και γαμω την Αμερική κάθε φορά όταν παραβρίσκομαι σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ. Ω! είμαι τόσο ιντι που έχω αποκλειστικό καλοκαιρινό προορισμό την Φολέγανδρο και τα κουφονησια …άντε και στην χειρότερη Ικαρία.. Ω! είμαι τόσο ιντι που έχω κλάψει πάνω στο τάφο του κομπειν Ω! είμαι τόσο ιτνι που θέλω να γυρίσω το κόσμο με ένα δίκυκλο. Ω! είμαι τόσο ιντι που κάθε μου φράση την εμπλουτίζω με αγγλοσαξονικά επιφωνήματα γιατί λατρεύω την βρετανική πορ αρτ. Ω ! είμαι ένας σύγχρονος νέο-χίπις, ένας τρελός και όψιμος επαναστάτης , μια γκλαμουρατη αντίδραση στο πρέπον και το συντηρητικά κατεστημένο.

Τώρα μόλις τελειώσω αυτές τις γραμμές θα πάω να δω τι έκανε αυτός ο πατέρας μου με το μίνι κουπερ που του ζήτησα, το οποίο θέλω να γεμίσω με κάθε είδους αξεσουάρ των σονικ γιουθ. Α! και δε πιστεύω το χοντάκι που κυκλοφορώ τώρα να το πήγε πλυντήριο!!! μα τον Άγιο Νοελ Γκαλαχερ θα αυτοκτονήσω

Εσύ εκεί έξω dude που με διαβάζεις πόσο σουπερ ντούπερ καρακούλ «ανεξάρτητος» νιώθεις?

Σκύλα Μαρία Χουακίνα!

Καιρό έχω να ανεβάσω ποστ και αυτή η φάτσα του Γιαννου είναι ανυποφορη. Είναι και οι ζέστες, είναι και η βαρεμάρα μου, βαλε και την φάση αντικοινωνικότητας που περνώ τώρα τελευταία και που όρεξη για κάποιο αριστούργημα συγγραφής. Να φανταστείτε αδιαφορούσα και για τα χιλιάδες ερωτηματικά των θαυμαστών μου ως προς την αποχή μου που λάμβανα καθημερινός.

Στο μετρό τις προάλλες ένα κοριτσάκι βουρκωμένο ρώτησε την μανούλα του που βρίσκεται ο καβαμαρων και εκείνη προσπαθώντας να πνίξει τους λυγμούς της το αγκάλιασε για να το παρηγορήσει. Αυτή η σκηνή με άγγιξε και με συγκίνησε τόσο βαθιά όσο η σκηνή που η δασκάλα Χιμένα (τα καθίσματα και τα σκαλιά) αγκάλιασε για τελευταία φορά τους αγαπημένους της μαθητές μιας και είχε αναγκαστεί σε παραίτηση από την κακιά διευθύντρια του σχολείου με αιτία την έλλειψη πειθαρχίας στην τάξη. Δε θα ξεχάσω ποτέ τα πρησμένα από το κλάμα μάτια του Χαιμε παλιγιο στον αποχαιρετισμό. Περνώντας μια βόλτα από το vamvax διάβασα το όνομα Μαρία Χουακίνα. Την Σκύλα αναφώνησα και ξύπνησαν μνήμες. Θυμήθηκα που κορόιδευε τον μαυρουκο τον σιριλο ο οποίος ήταν ερωτευμένος μαζί της αλλά εκείνη προτιμούσε τον χορχε δελ σάλτο που ήταν πλούσιος και είχε ένα παιδικό αμαξίδιο με πετάλια σε σχήμα Πόρσε Καρέρα.

Πάντως εδώ που τα λέμε καλό το καρουζελ αλλά αυτό που τα έσπαγε πραγματικά ήταν το μικρό σπίτι στο λιβάδι και οι περιπέτειες της λορα ινγκλις, η χριστιανική σειρά του κατηχητικού που μεγάλωσε γενεές παιδιών του θεού. Γι αυτή θα μιλήσουμε σε άλλο ποστ οταν ξεβαρεθώ

Τα λέμε

Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς!

Ακολουθεί η δήλωση του αιώνα…….! ΠΡΟΣΟΧΗ! Απαγορεύεται αυστηρώς η ανάγνωση σε όσους έχασαν λεφτά επί χρηματιστηριακού κραχ λόγο κινδύνου ξαφνικής ανόδου αδρεναλίνης που καταλήγει σε πιθανές εκρήξεις βίας πάνω σε ανυποψίαστα άψυχα και έμψυχα εξιλαστήρια θύματα.

«Με ενοχλεί το γεγονός ότι κυκλοφορούν ελεύθερα στην Ελλάδα οι υπεύθυνοι για χρηματιστηριακά εγκλήματα ενώ σε άλλες χώρες εκτίουν ποινές κάθειρξης 20 και 30 χρόνια»
“Γιάννος Παπαντωνίου” Πηγή: LIFO -31/5/2007

Μαμά ο δράκουλας!

Αχ! ξελάφρωσα

Η αφόδευση είναι τεράστια απόλαυση και απαιτεί το χρόνο της. Είναι αλήθεια ότι οι ώρες σφιξίματος στην τουαλέτα είναι γόνιμες και μπορεί να αποδεδειχθούν χρήσιμες για φιλοσοφικές αναζητήσεις και σκέψεις παντός είδους. Όταν όμως οι υποχρεώσεις τρέχουν, η ουρά έξω από το αποχωρητήριο είναι επίμονη και η λεκάνη άβολη δεν έχεις την πολυτέλεια της υπερβολικής χρήσης της.

Σκεφτόμενος ορθά προσπάθησα να ελαττώσω το χρόνο παραμονής μου στο μέρος. Δυστυχώς οι προσπάθειες μου έπεσαν στο κενό. Πίεση και άγχος να τελειώσω σύντομα με την καθημερινή ανάγκη με οδήγησαν σε αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα. Συγκεκριμένα, απόρροια όλων αυτών ήταν η εμφάνιση δυσκοιλιότητας και συνέπεια αυτής η παράταση χρόνου στην λεκάνη που οδηγούσε σε εμφάνιση εγκαυμάτων 5 βαθμού στα μπούτια μου.

Έψαξα την λύση. Προσπάθησα με καθαρτικά συνδυασμένα με έντονη ποσότητα καφεΐνης χαμηλής ποιότητας αλλά μάταια. Ακολούθησα πρακτικές αυθυποβολής στηριζόμενες σε σύγχρονα μοντέλα ψυχοσωματικής υποστήριξης αλλά και αυτά δεν είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Απελπισμένος παραιτήθηκα από κάθε προσπάθεια και γύρισα στις παλιές καλές συνήθειες των ατέλειωτων ωρών παραμονής στην τουαλέτα μετά της συνοδείας ενημερωτικών φυλλαδίων. Προχθές το πρωί όμως συνέβη το αναπάντεχο. Ενώ δεν είχα συμπληρώσει ούτε 5 λεπτά στην τουαλέτα, εκεί που ξεφύλλιζα κουτσομπολίστικες σελίδες κάποιου λαιφ-σταιλ περιοδικού βομβαρδισμός από κόπρανα μικρού μεγέθους προσγειώθηκαν στα νερά της λεκάνης με τέτοια ορμή που δημιούργησαν αναταραχή υδάτων με αποτέλεσμα ένα μικρό τσουνάμι να πιτσιλίσει τον πισινό μου. Κάπου ανάμεσα στην είδηση για τις προετοιμασίες του γάμου την Πεγκυ ζηνα και τον νέο έρωτα του Τσιμιτσέλη τα βομβαρδιστικά του παχιούς εντέρου σίγησαν. Μέσα σε 10 λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Επανέλαβα το πείραμα χτες και σήμερα με την ιδία ακριβώς επιτυχία. Κοινός παρανομαστής η ανάγνωση λαιφ-σταιλ περιοδικού. Τώρα είναι σίγουρο και αποδεδειγμένο. Η κουτσομπολίστικη ενημέρωση εντείνει την διαδικασία αφόδευσης.

Πρόκειται για νέα λύση στο «ενεργειακό» ζήτημα ή απλή επιβεβαίωση του «Χέσε μας με τις μαλακίες που διαβάζεις»; Σε κάθε περίπτωση είναι μια τέλεια λύση για γρήγορο και απολαυστικό χέσιμο.

(Αφιερωμένο στην σύγχρονη ντίβα της τηλεόρασης Κυρίας Ρούλας Βροχοπούλου και του αλβανού συζύγου της)

P.S Με λύπη πληροφορήθηκα σήμερα το πρωί τον θάνατο του πρωταγωνιστή του ροζ γάτου, του Μπέμπη του δυναστεία, του καμικάζι τσαντάκια και του τσιτσιολίνου, του γνωστού ηθοποιού Σωτήρη Μουστάκα. Όντας και συμπολίτης του Βριλησσιώτη ηθοποιού η λύπη μου γίνεται μεγαλύτερη. Τον ευχαριστούμε για την διαφήμιση του δήμου μας μέσα από την προβολή της καταπληκτικής πλατειάς αναλήψεως σε πάμπολλες καλτ 80’ς επιτυχίες του. Κρίμα. RIP!

RIP

Περί φακέλων

Είναι λεπτό το ζήτημα με το φακελάκι. Εύκολα το αφορίζεις δύσκολα δε το δίνεις. Σε θέματα υγείας και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την προσωπική σου ή κάποιου συγγενή είναι δύσκολο να μην δώσεις το κάτι παραπάνω όταν σου ζητηθεί ακόμα και αν αυτό αφορά συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Είναι νομοτελειακά σίγουρο ότι όσο υπάρχουν "αλμπάνηδες" και ανύπαρκτες αρχές για να τους μαζεύουν θα υπάρχουν και θύματα γιατί απλά δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν διαπραγματεύεσαι πατάτες αλλά την υγεία σου.

Από την άλλη μη ξεχνάμε ότι το ζήτημα φακελάκι δεν ενισχύεται ΜΟΝΟ από την απατεωνιά των γιατρών αλλά και από την νοοτροπία των ασθενών. Πολλά τα παραδείγματα νοσηλευμένων με παθήματα ακόμα και μηδαμινής σημασίας που πασάρουν, αυτοβουλα ,φακελάκια σε γιατρούς μόνο και μόνο γιατί έχει περάσει ως κατεστημένο. Αρρωστημένες νοοτροπίες που νομιμοποιούν φύση παράνομες ενέργειες. Γιατί η ζωή δεν παζαρεύεται με κανένα αντάλλαγμα. Γιατί το δικαίωμα στην περίθαλψη είναι αναμφισβήτητο και αδιαπραγμάτευτο για όλους. Γιατί ο γιατρός δεν θέλει πουρμπουάρ για να σου παρέχει την περίθαλψη που σου αξίζει.

Έτυχε ν' ανακαλύψω το μπλογκ της Αμαλίας αρκετά πριν ξεσπάσει ο ντόρος γύρω απο αυτήν. Αυτό που μου άρεσε σε εκείνη δεν είναι μόνο το σθένος που επέδειξε και ο τσαμπουκάς της απέναντι στο σύστημα υγείας που την κατάστρεψε αλλά ο έντιμος τρόπος που αγωνίστηκε. Δεν πούλησε το πόνο της σε κανένα μέσο για να το καπηλευτεί και να το κάνει δακρύβρεχτο σόου αλλά έφτιαξε το δικό της ιστότοπο με τους δικούς του κανόνες για να δώσει το προσωπικό της αγώνα με αξιοπρέπεια.

Ως αναφορά την μαζική καταγγελία της μπλογκοσφαιρας κατά του σαθρού συστήματος υγείας και των αλμπάνηδων ειλικρινά την θεωρώ συγκινητική. Ευχή μου είναι να αποτελέσει και αφετηρία για περισσότερο κοινωνική ευαισθησία από όλους μας. Μακάρι αλλά δε το πιστεύω γιατί δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται σχεδόν πάντα, όταν τα φώτα σβήσουν και η οσμή του αίματος του θύματος παύει να είναι διάχυτη στον αέρα, όλοι επιστρέφουμε στο γενικότερο ωχαδερφισμό μας.

Το κείμενο της καταγγελίας εδώ για όποιον ενδιαφέρεται.
Ενδιαφέρουσα άποψη εκφράζεται και εδώ.

Μην βροντοχτυπάς τις χάνδρες η δουλειά κάνει του άνδρες…..ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΙΑ!

Ήμουν της άποψης ότι καμιά δουλεία δεν είναι ντροπή. Πέρασα από πολλές δουλειές του ποδαριού για τις οποίες δεν χρειάστηκε να επιδείξω κανένα προσόν από το πλούσιο βιογραφικό μου παρά μονό τις ελάχιστες των ελαχίστων από τις πνευματικές μου ικανότητες και ολίγων σωματική αντοχή. Συγκεκριμένα, έχω κάνει μεροκάματο σε χωράφι (Δε μου έφταναν τα δικά μου, ήθελα ως πιτσιρικάς να ασχολούμαι και με του γείτονα), έχω πουλήσει καρπούζια σε λαϊκή( δεν είμαι αθίγγανος), έχω κάνει σερβιτόρος (πλήρης αποτυχία , στην 2 εβδομάδα με βαλαν να παίζω το ρόλο του μπάρμαν στο ανύπαρκτο μπαρ του ρεστοράν),

Φούσκο warning!!! Φούσκο starts here as well as ridiculous sense of humour

ζιγκολό σιτεμένων γεροντοκόρων (είχε καλή ταρίφα αλλά ήταν επικίνδυνο επάγγελμα) , κλόουν σε τσίρκο (το σταμάτησα γιατί μου επιτέθηκε ο Νίκος ο θηριοδαμαστής για γκομενικούς λόγους. Μεταξύ μας την έπεφτα σε μια από τις λέαινες του. Εντάξει ήμουν ελεεινός τύπος, το έχω μετανιώσει, δεν ξανακάνω πουστιές) και τέλος παπαράτσι (Ευθύνομαι για την συλλεκτική Φώτο που αποθανατίζει Χατζηνικολάου και Πρετεντέρη να μαλλιοτραβιούνται για τα μάτια της Έλλης σε μπαρ της παραλιακής. Δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Καθαρή λογοκρισία. Αίσχος. Όνειδος. Κρίμα θα καράφλιαζε το σύμπαν).

Φούσκο stops here.I can't say so for the ridiculous sense of humour

Δεν έχω μετανιώσει για καμία. Όλες κάτι είχαν να μου δώσουν. Μέχρι που έκανα εκείνη τη δουλειά η οποία έμελε να με στιγματίσει επαγγελματικά, κοινωνικά, ηθικά. Εκείνη η δουλεία για την οποία απευθύνθηκα σε ειδικό ψυχολόγο για να λυτρωθώ από τους εφιάλτες τις που με στοίχειωναν τα βράδια. Την χείριστη όλων. Την ντροπή της τιμημένης εργατιάς. Την δουλειά του Σεκιούριτι στα τραίνα του ΗΣΑΠ. Απαριθμώ τους λόγους που την κατατάσσουν ως την πιο αθλία όλων και αποτρέπω όποιον έχει κατά νου να την δοκιμάσει.

1. Απάλευτη η λύπηση στα μάτια των περαστικών όταν σπάνια διασταυρώνουν το βλέμμα τους με το κομμένο σου πρόσωπο. Είσαι ένα θλιβερό ον που στέκεται στο πουθενά.

2. Χτυπάς σκοπιά 10ωρη όρθιος μέχρι τα γόνατα σου να ζητήσουν έλεος. Έχεις δυο 10λεπτα διαλλείματα για κατούρημα, τσιγάρο και μισό τοστ. Έχεις δικαίωμα στην λούφα η οποία μεταφράζεται σε ελαφρύ κάθισμα σε κάποιο παρακείμενο πλατύσκαλο.

3. Δίνεις αναφορές σε διοικητές. Συνήθως στρατόκαυλους ψευτόμπατσους που σου πρήζουν τα αρχίδια για μια δουλειά στην οποία κατ ουσία δεν έχεις τίποτα ουσιαστικό να κάνεις.

4. Είσαι το τσιράκι του Μπάτσου. Καθαρή αρμοδιότητα να χαφιεδίζεις ύποπτες συμπεριφορές στον αστυνομικό που τρώει πασατέμπο στην άκρη της πλατφόρμας. Άμα κάτσει και η στραβή ξέρεις ότι θα σου ζητηθεί να παίξεις- άοπλος και αδαής- και το ρόλο του. Το χειρότερο είναι ότι ανταλλάζεις κάθε πρωί χαι φαιβ με το νόμο και δεν έχεις άμεση πρόσβαση σε νιπτήρα να πλύνεις τα χέρια σου.(Οκ υπήρχαν και ελάχιστα καλά ένστολα ατομάκια.)

5. Φοράς κάτι σαν μπατσοστολή που σου δίνει μια ψευδαίσθηση εξουσίας που ποτέ δεν θα την ασκήσεις.

6. Σε καμιά περίπτωση δεν είσαι φύλακας. Πληρώνεσαι για να κάνεις το ξεναγό του καθενός που αρνείται να διαβάσει την ταμπέλα μπροστά στα μάτια του και θέλει εσένα να επιβεβαιώσεις την πορεία του. Ενίοτε έχεις και τα τυχερά σου και πιάνεις κουβέντα με κανένα γκομενακι που βιάζεται να την τελειώσει μη και την δει η κολλητή της να μιλεί με τον σεκιουριτά.

7. Είσαι άθελα σου ο ακούραστος παρατηρητής μιας κοινωνίας που τρέχει προς άγνωστες κατευθύνσεις. Η ματιά σου τρέχει στην κυρία με τις αμέτρητες σακούλες στο χέρι που μαγκώνουν στην πόρτα της αμαξοστοιχίας, του γιάπη που βαδίζει αγέρωχος και στημένος κατά μήκος της πλατφόρμας χαζεύοντας τις οικονομικές εφημερίδες, του φοιτητή που ακούει μουσική στη διαπασών, του ανάπηρου που προτάσσει το χέρι στην ελεημοσύνη. Αμέτρητα κινητά βουίζουν στον αέρα, τραίνα έρχονται, τραίνα φεύγουν και εσύ εκεί όρθιος και θλιβερός γατζωμένος στο ρολόι του σταθμού που αρνείται να μετρήσει τον χρόνο.

8. Περνάς ατέλειωτες ώρες σιωπηλός πλάθοντας εικόνες και ταξιδεύοντας σε σκέψεις οι οποίες μπορεί να είναι είτε ένα πρόχειρο πλάνο για τα αυριανά ψώνια, είτε σχέδια για ένα φανταστικό μέλλον, είτε ερωτικές φαντασιώσεις, είτε ακόμα και σκοτεινά όνειρα που μπορεί να σε πετάξουν στις ράγες του τραίνου. Οι ατέλιωτες ώρες ενδοσκόπυσης δεν κάνουν πάντοτε καλό. Η δουλειά δεν συνίσταται σε άτομα με αυτοκτονικές τάσεις.

9. Από την βαρεμάρα και την θλίψη θεωρείς μεγάλο κατόρθωμα κάθε ενέργεια εκτός ρουτίνας και γενικών αρμοδιοτήτων που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχε καμία σημασία. Ας πούμε να βοηθήσεις μια γιαγιά να μπει στο τραίνο, να σηκώσεις ένα άδειο πακέτο τσιγάρων και να το πετάξεις στο κάδο, να πετύχεις με μια μικρή κοτρονίτσα το μπράτσο του καθίσματος στην απέναντι πλατφόρμα που έχεις βάλει στόχο εδώ και τρεις μέρες.

10. Παρηγοριά η ευχάριστη μουσική που ακούγεται στο Σταθμό. Τουλάχιστον μέχρι να ακουστεί το ίδιο cd για τριακοστή φορά. Ύστερα δεν αντέχεις και σε πιάνει πανικοβλημένο τρέμουλο και τάσεις φυγής.

11. Άλλοι λόγοι εξίσου αποτρεπτικοί με τους προηγούμενους

……..Τουλάχιστον πήρα τα λεφτά μου!

Yeah!

Κάπου στο Ρότερνταμ σε κάποιο παμπ παρακολουθώ αγώνα τσαμπιονς λιγκ μεταξύ Τσελσι και Μπαρτσελονα. Με τα βίας προσπαθεί η ματιά μου να διαπεράσει το παχύ στρώμα καπνού από τα χιλιάδες αναμμένα τσιγάρα και να προσγειωθεί στη μικρή τηλεόραση. Οι ιαχές κακόφωνων νταγλαράδων βουίζουν στα αυτιά μου ενοχλητικές και η ζέση μαζί με τον ιδρώτα μου προκαλούν δυσφορία. Ευτυχώς παίζεται τρομερή μπάλα και το ματς είναι συναρπαστικό και είμαι καθηλωμένος στην οθόνη. Λίγο πριν το τέλος η Μπαρτσα σκοράρει και εγώ λάτρης της φιλοσοφίας της και πολέμιος του δόγματος Μουρινιο σφίγγω την γροθιά μου προφέροντας ελαφρώς ένα πνιχτό yeah!. Χωρίς να το καταλάβω δίμετρη ντουλάπα με πιάνει κεφαλοκλείδωμα. Η γλώσσα μου μαγκώνει στον ουρανίσκο μου και νιώθω τα γόνατα μου να λυγίζουν μπροστά στο νευρώδες σφίξιμο των χεριών του. Με τα χέρια του διπλωμένα στο κεφάλι μου, κολλημένος στο ιδρωμένο του μπλουζάκι νιώθω την βαριά του ανάσα να ασθμαίνει δυνατά από πάνω μου. Φλερτάροντας με την λιποθυμία ακούω τον ψίθυρο του σαφή και καθαρό μέσα στο αυτί μου « άμα ξαναφωνάξεις για τα μουνιά θα σε γαμήσω». Ύστερα χαλαρώνει το σφίξιμο ,με ανασηκώνει, μου διορθώνει τον γιακά στο φλώρικο πουκάμισο μου, ρίχνει ένα αφοπλιστικό χαμόγελο και μου συστήνεται . Μετά με κερνά και ένα παιντ και μετά άλλο ένα. Και εγώ τον ευχαριστώ με το πιο ηλίθιο και υποτακτικό χαμόγελο που έχω πάρει ποτέ.

Εκνευριστικά σποτάκια

Ξύνω το κεφάλι μου, με αποτέλεσμα να γεμίζω το μαύρο μου μπλουζάκι με μια λευκή στρώση πιτυρίδας, προσπαθώντας να αποφανθώ για το πια είναι η πιο εκνευριστική διαφήμιση των ημερών.

Πρώτη υποψήφια εκείνη με τον Ροναλντίνιο, ό,τι πιο κοντά σε μυθολογικό κένταυρο κυκλοφορεί σήμερα στη ανθρωπότητα, που ακολουθεί μέτριο γκομενακι στις αίθουσες του αεροδρόμιου και προσπαθεί να της αποσπάσει πατατάκια. Γραφικό στην όλη προσπάθεια η αδυναμία του να ψελλίσει την λέξη «πατατάκια» λες και του ζητιέται να προφέρει την λέξη σκουληκομυρμηγκότρυπα. Εξίσου γραφικό για παγκόσμιο σύμβολο του ποδοσφαίρου η λαιμαργία του να καταβροχθίζει τα lays που είναι γεμάτα από λιπίδια και χρωστικές ουσίες με αποτέλεσμα να γίνει φέτος ο δεύτερος χονδρός βραζιλιάνος στράικερ μετά τον ρονάλντο και να σέρνεται στο γήπεδο. Που πήγαν εκείνες οι διαφημίσεις με μπαλαδόρους λάικ Αναστόπουλος και σια που διαφήμιζαν ρεξόνα για τις μασχάλες και σαμπουάν , ξεχειλίζοντας ανδρίλα μέσα στα ντούζ, και αναστάτωναν το γυναικείο φύλο ενώ σφυρηλατούσαν αντρικά πρότυπα για τους νέους.

Ροναλντίνιο πρίν και μέτα τα "lays"

Δεύτερη υποψήφια εκείνη της Vodafone, νομίζω, που τυπάκι του 21 αιώνα ντυμένο έτσι όπως επιτάσσει το μοντέλο «αρέσω σε κοσμοπόλιταν γκερλ» γυροφέρνει από περίπτερο σε περίπτερο το σώμα του με κρεμασμένο το κινητό στο αυτί σαν σκουλαρίκι σέρνοντας από πίσω του φίλους-ξωτικά που αιωρούνται, με χάρη, γύρω από το κεφάλι του. Η συγκεκριμένη διαφήμιση θα μπορούσε να περάσει και απαρατήρητη μέσα στο γενικότερο λάιφσταιλ της εποχής όπου το κινητό έχει γίνει προέκταση του εαυτού σου αν δεν υπήρχε το μουσικό κομματάκι που ντύνει το σποτάκι και βιάζει τους ακουστικούς μου αισθητήρες. Παραθέτω του εκπληκτικούς στίχους;

“Ι went to trip to Paris
I ate a caramela. It tasted like chocolate, but it was a caramela!
Caramelaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa”.

Δηλαδή τι να πούμε, δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό μουσικό θέμα καραεβερ εγκεν. Θυμίζει κομματάκι αποτέλεσμα φιλότιμης προσπάθειας αυτιστικού συνθέτη που τραγουδιέται σε μουσική εκδήλωση του νταού Πεντέλης- με όλο το αντιρατσιστικό μου σεβασμό όμως (και μη μου παρομοιάσει κανείς αντίστοιχα διαμάντια του ζετεμ- απλά καμία σχέση). Ο δε στίχος εκπληκτικός, πραγματικός ύμνος ή καταγγελία-δεν έχω καταλάβει-για τις καραμέλες Παρισιού που έχουν γεύση σοκολάτα και ξεγελούν και το πιο πεπειραμένο ουρανίσκο. Πιασάρικο δε λέω, αρκετά χαζοχαρούμενο για να περάσει απαρατήρητο, ήταν εξάλλου πολύ όμορφη η εικόνα χτες στο σύνταγμα όπου νεαρά-όχι και τόσο- κοριτσάκια με πολύχρωμα τσιμπιδάκια στα μαλλάκια τους το τραγουδούσαν με νάζι, χορεύοντας πιασμένες αγκαζέ στους απροσδιόριστους ρυθμούς του, διασκεδάζοντας το φιλοθεάμων κοινό που τις παρατηρούσε με απορία. Ποπο συνειδητοποίησα ότι έχω χαραμίσει μια παράγραφο για μια μαλακία και τρομάζω στη ιδέα για το πόσες άλλες μαλακίες θα γράψω τώρα που σφύζουν οι ζέστες

Λοιπόν τρίτη διαφήμιση εκείνη με τον ελληνοκύπριο νεογιεγιέ Χατζηγιάννη που δοκιμάζει την καινούργια του κιθάρα στην διαφήμιση κόνεξ. Όλη η μαλακία συμπυκνώνεται στο τελευταίο μπλαζέ ύφος που παίρνει ο ταλαντούχος τροβαδούρος όταν και παίζει το ρόλο του «καινούργιου στην πιάτσα» και κλίνει το μάτι σε μας όλο σκέρτσο και δηθενιά. Αυτό το ύφος σε στυλ εγώ κατουρώ σε εντειχισμένο με επίχρυσους λίθους πηγάδι της δισκογραφίας με κάνει να θέλω να σπάσω την υπερλούξ τηλεόραση μου.

Αυτά!

p.s Περάστε να δείτε την απόλυτη ωδή στο μικρόφωνο ντουζιέρα απο τον μεγάλο Δόκτορα

Το εύπεπτο δεν βαραίνει το στομάχι...

Ύστερα από ένα Σαββατοκύριακο ακόρεστης έκθεσης στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο της Γιουροβίζιον φλερτάροντας με τάσεις χαζοχαρούμενης λατρείας για την αισθητική της, έκλεισα τα μάτια μου και ονειρεύτηκα. Ονειρεύτηκα ότι ο διαγωνισμός ήταν ένα σύστημα προαγωγής της μουσικής παράδοσης και κληρονομιάς κάθε χώρας όπου καλαίσθητα και ποιοτικά κομμάτια ηχούσαν αρμονικά στα αυτιά μου, επίσης σε μια οριζόντια προέκταση της σκέψης μου ,φαντάστηκα μια τηλεόραση χωρίς μεσημεριανή κουτσομπολίστικη ζώνη και Ανίτα Πάνια γεμάτη με προγράμματα απαράμιλλης σοβαροφάνειας στην θέση τους, ονειρεύτηκα ένα κόσμο που η Άντζελα Δημητρίου καίγεται στην πυρά για να εξαγνιστεί από την υποκουλτούρα και ο Πρετεντέρης μαστιγώνεται στο όνομα της δίκαιης ενημέρωσης κατηγορούμενος για κατ'εξακολούθησιν βιασμο των συνειδήσεων μας και σκεφτόμενος όλα αυτά με έπιασε μια απέραντη μελαγχολία και θλίψη μέχρι που ευτυχισμένος και ανακουφισμένος άνοιξα τα μάτια μου και πήρα μια γερή τζούρα από τα σκουπίδια γύρω μου για να ζαλιστώ από την δυσωδία τους, μπας και συνέλθω.

Εξάλλου λένε ότι ο χρυσός λάμπει πιο έντονα ανάμεσα σε μια μάζα από σκουριασμένα σίδερα.

Υ.Σ: Τελικά η Σέρβα νικήτρια της Eurovision με ποιον μοιάζει? Εγώ λέω με το τίμιο γκομενάκι του Πλιάτσικα την Ευσταθία

Ευσταθία ή Marija Serifovic?

Της φυλακής τα σίδερα…....(Μέρος Γ).

Η απόδραση του ζωντανού-νεκρού

Το τίμημα της αποτυχημένης εξέγερσης το πλήρωσα με το παραπάνω. Οι μέρες της απομόνωσης πέρασαν αργά και βασανιστικά. Όταν τελείωσε η ποινή δέχτηκα την αιφνίδια επίσκεψη του δικηγόρου μου. Δυσάρεστη φιγούρα εκείνο το ανθρωπάκι. Είχε μια μαγική ικανότητα να σου παρουσιάζει το καλό κακό και το κακό κάκιστο. Ήρθε με φορεμένο εκείνο το γελοίο παρουσιαστικό του, αγχωμένος, με το μέτωπο του να στάζει ιδρώτα πάνω στα τεράστια μυωπικά γυαλιά που κάλυπταν το στρογγυλό πρόσωπο του. Έλυνε και έδενε νευρικά την κακόγουστη γραβάτα του και μοιρολογούσε πάνω στην βέβαιη καταδίκη μου.

«Η κίνηση σας να ξεκινήσετε την εξέγερση ακυρώνει κάθε προσπάθεια μας για ευνοϊκή μεταχείρισης από το δικαστήριο, αγαπητέ καβαμαρών» μου δήλωσε με χαμηλωμένο βλέμμα βουτώντας μέσα στο χαρτομάνι της δικογραφίας.

Έμεινα σιωπηλός κοιτάζοντας τον εχθρικά. «Δύσκολα τα πράγματα Κύριε, πολύ δύσκολα» συνέχιζε να μονολογεί. Σηκώθηκε, μάζεψε τα χαρτιά του και έφυγε με βαριά βήματα σέρνοντας πίσω του τα αποτυχημένα χρόνια της δικηγορίας του.

Την επόμενη μέρα στο κελί μου έφεραν ένα συγκάτοικο. Ο Σωτήρης βρέθηκε στη φυλακή για κάτι μίζες. «Το εξιλαστήριο θύμα ενός οικονομικού εγκλήματος που βρώμαγε από ψηλά» όπως μου δικαιολογήθηκε. Ευχάριστος τύπος. Αν και απίστευτη γλωσσοκοπάνα λάτρευα, λίγο πριν κλείσουν τα φώτα τη νύχτα, να τον ακούω με τον δικό του γλαφυρό τρόπο να εξιστορεί τις περιπέτειες του από τα αμέτρητα ταξίδια του. Με έπαιρνε και μένα συνταξιδιώτη και άλλοτε βρισκόμασταν να αντιμετωπίζουμε επικίνδυνους βεδουίνους στη Σαχάρα και άλλοτε να κυνηγάμε χαμένους θησαυρούς των ναζί στους άγιους τόπους ωσάν τον Ιντιάνα Τζόουνς. Ήταν αφάνταστα αιματηρός ο τρόπος που ξεπάστρευε τους εχθρούς του. Λύτρα αίματος ξεχύνονταν από τις λέξεις του και σαν τελείωναν όλα έπαιρνε για λάφυρο το όμορφο κορίτσι. Αν και γεμάτες κλισέ και σχετικά αναμενόμενης πλοκής οι φαντασιώσεις του ήταν καλό φάρμακο. Ξεχνιόμουν με δαύτες και άφηνα, έστω και για λίγο, τις δυσοίωνες σκέψεις μου στην άκρη. Ήταν σίγουρο ότι θα μου έλειπαν οι ιστορίες του όταν θα αποφυλακίζονταν σε λίγες εβδομάδες.

Έπιασα εργασία στη φυλακή για να σκοτώνω δημιουργικά το χρόνο μου. Βοηθός του Φώντα του τεχνίτη. Ένας καλλιτέχνης-ξυλουργός που βρισκόταν ισόβια έγκλειστος για κάποιο φονικό που γέμισε κάποτε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με παχυλούς τίτλους γεμάτους κατάρες και αφορισμούς για τον θύτη. Τον βοηθούσα στα απολύτως απαραίτητα. Κυρίως στο κουβάλημα και στο καθαρισμό των εργαλείων του. Τον υπόλοιπο χρόνο μαζί του τον περνούσα σιωπηλός χαζεύοντας τον με τις ώρες να χειρίζεται με χάρη και χέρι σταθερό τον τροχό για να κόβει το ακατέργαστο ξύλο και ύστερα με μαεστρία να το σμιλεύει και να του δίνει ποικιλόμορφα σχήματα. Σαν το ξύλο έπαιρνε την τελική του μορφή σκάλιζε πάνω του όμορφες παραστάσεις δίνοντας του μια τελευταία πινελιά. Ύστερα έβαζε τα χέρια του στη μέση και θαύμαζε το δημιούργημα του φουσκώνοντας από περηφάνια. Λάτρευα να ρουφώ κάθε στιγμή αυτής τη ιεροτελεστίας.

Ο Φώντας ήταν γνωστός και ως το κοράκι της φυλακής. Κατασκεύαζε φέρετρα και πρόσφερε μια στοιχειώδη κηδεία σε όσους τροφίμους άφηναν την τελευταία τους πνοή εκεί μέσα και δεν είχαν συγγενή που να ζει ή να τους θυμάται για να τους κλάψει. Βρεθήκαμε να ετοιμάζουμε το φέρετρο για κάποιον από τους κρατούμενους που πέρναγε στην αιωνιότητα. Καθαρίσαμε το ξύλο πεύκου από τις ακίδες και το κόψαμε σε επίπεδες επιφάνειες. Με το ξυλόσφυρο δώσαμε κοιλότητα σε δυο ομοιόμορφες σανίδες και με ένα γυαλόχαρτο καθαρίσαμε την επιφάνεια της βάσης. Ύστερα με ένα μικρό σκερπάνι "προκίσαμε" τις σανίδες πάνω στις άκρες της βάσης και με το μεταλλικό αλφάδι μετρήσαμε τις παράλληλες πλευρές για να ταιριάξουμε με ακρίβεια πάνω τους το κουρμπαριστό σκέπαστρο. Ολοκληρώσαμε την κατασκευή και τοποθετήσαμε τον νεκρό σαβανωμένο μέσα στην κάσα. Καθώς μουρμουρίζαμε κάποια ακατάληπτα ευχολόγια για το ταξίδι του στο κάτω κόσμο πέρασε από το μυαλό μου μια μακάβρια σκέψη που μου προκάλεσε μια παράξενη έκσταση.

Η ιδέα της απόδρασης καιρό τώρα στροβιλίζονταν στο νου μου και χάνονταν γρήγορα κάτω από το βάρος του αδυνάτου. Η φυλακή ήταν άρτια οχυρωμένη και θεωρούσα τον εαυτό μου αρκετά αδαή για να σκαρφιστεί κάποιο μεγαλειώδη τρόπο διαφυγής. Από την άλλη πίστευα , ίσως και επιπόλαια, ότι δε θα μπορούσα ν’ αντέξω για πολύ ακόμα εκεί μέσα ενώ έτρεμα στην ιδέα ότι θα συμβιβαστώ κάποτε με τα δεσμά μου. Κοιτάζοντας εκείνη την κιβωτό που θα μετέφερε τον νεκρό στον Άδη σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να γίνει το μέσο για να με οδηγήσει στην δικιά μου γη της επαγγελίας, την ελευθερία. Η ιδέα εγκαταστάθηκε βίαια στη συνείδηση μου και έπεισε τον εγκέφαλο μου να οργανώσει το σχέδιο.

Η γλώσσα μου έτρεχε σε γοργούς ρυθμούς καθώς ανέλυα την μεγάλη μου σύλληψη στον Φώντα. Το σχέδιο ήταν απλό. Χρειαζόμουν την δική του βοήθεια και έναν συνεργό για την εκταφή. Την επόμενη φορά, θα έμπαινα και εγώ παρέα με τον αποθανόντα στα έγκατα της γης και σαν τέλειωνε η τελετή και όλοι θα είχαν απομακρυνθεί και η περιοχή θα θύμιζε την γνώριμη εικόνα ενός έρημου τοπίου θα αναλάμβανε κάποιος να με ανασύρει στην επιφάνεια. Εύκολα θα παραβιάζαμε το μικρό ιατρείο της φυλακής για μια φιάλη οξυγόνου ώστε να με κρατήσει ζωντανό κάτω από το χώμα για όσο χρειάζονταν. Όλη εκείνη την ώρα που ξεδίπλωνα το σχέδιο, ο Φώντας με άκουγε με προσοχή. Αντιμετώπισε εκείνο το περίεργο τρόπο διαφυγής με ένα σαρκαστικό μειδίαμα και ύστερα μίλησε

-Θα σε βοηθήσω, δεν έχω τίποτα να χάσω…. αποφάνθηκε και εγώ πήρα ένα γεμάτο χαμόγελο ανακούφισης.
…αλλά πες μου γιατί θέλεις να φύγεις από εδώ?, με ρώτησε αιφνίδια
Θεώρησα το ερώτημα βλακώδες αλλά δε το προσπέρασα.
- Δεν ανήκω εγώ εδώ μέσα, απάντησα κοφτά και με στόμφο
- Και τι νομίζεις , μικρέ μου καβαμαρών, ότι θα βρεις εκεί έξω. Παράνομοι και υπάνθρωποι ζουν και εκεί, απλά έχουν την τύχη να προσλαμβάνουν καλύτερο δικηγόρο, είπε με ύφος σοβαρό και διδακτικό.

«Καημένε Φώντα» σκέφτηκα από μέσα μου, «παγιδευμένος στους ανούσιους προβληματισμούς σου, σαπίζεις μέρα με την μέρα». Τον λυπήθηκα πραγματικά αλλά δεν είχα χώρο για άλλο συναίσθημα πέρα από την ηδονή που με κυρίευε στην ιδέα μιας επιτυχημένης απόδρασης. Το μόνο που έμενε ήταν να βρω κάποιον για την εκταφή και να περιμένω τον επόμενο νεκρό.

Ο Σωτήρης θα έπαιρνε εξιτήριο την επόμενη μέρα. Φάνταζε για μένα ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή. Δεν άργησε να δεχτεί, με το αζημίωτο βέβαια. Με ανάγκασε να του τάξω ένα μικρό θησαυρό. Συμφωνήσαμε να του τηλεφωνήσω την ημέρα της απόδρασης. Θα παραφυλούσε προσεκτικά κοντά στο νεκροταφείο και την κατάλληλη στιγμή θα ερχόταν να με ξεθάψει. Το νεκροταφείο βρισκόταν λίγο έξω από την φυλακή. Είχε ένα μικρό ξωκλήσι και ανύπαρκτη φύλαξη. Ήταν εύκολο για εκείνον να δράσει. Δε του μιλησα για τον Φώντα όπως και το αντίστροφο. Στην περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά δεν ήθελα ο ένας να «δώσει» τον άλλο.

Το βράδυ στήθηκε ένα πρόχειρο αποχαιρετιστήριο παρτάκι για την αποφυλάκιση του Σωτήρη. Το κρασί πους μας έφερε στα μουλωχτά ο Μπάμπης ο φύλακας έρρεε άφθονο. Η βραδιά κύλησε με τραγελαφικές σεξιστικές ιστορίες που πυρπόλησαν θύμισες ενός ένδοξου παρελθόντος και προκαλούσαν ασταμάτητα γέλια. Κάποια στιγμή ο Σωτήρης ένιωσε μια ελαφρά δυσφορία. Ήταν καρδιακός βλέπετε και δεν ήταν ώρα να παίζει με το ποτό. Διώξαμε ευγενικά τους μουσαφιρέους από το κελί και πέσαμε να κοιμηθούμε. Με καληνύχτισε με ένα φωτεινό χαμόγελο πραγματικής ευτυχίας. Έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα βαριά. Όταν ξύπνησα ο Σωτήρης δεν ήταν εκεί. Έφυγε χωρίς ένα αντίο.

Προς το μεσημέρι πήρα σήμα από τον Φώντα ότι είχαμε να περιποιηθούμε τον επόμενο νεκρό. Ήταν η χρυσή μου ευκαιρία. Δεν άφησα τον εαυτό μου να επεξεργαστεί την απόφαση μου. «Ή τώρα ή ποτέ» ψέλλισα μέσα μου και έσφιξα την γροθιά μου. Ο Φώντας δέχτηκε να αναλάβει τον πεθαμένο και εγώ έτρεξα στο τηλεφωνητήριο. Πήρα στο σπίτι του Σωτήρη τρεις φορές αλλά δεν το σήκωνε. Πήρα και στο κινητό του αλλά μάταια. «Θα γιορτάζει ο μπαγάσας την ελευθερία του σε κάποιο μπουρδέλο» , σκέφτηκα και χαμογέλασα. Άφησα μήνυμα στον τηλεφωνητή. Ήμουν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα το άκουγε και όλα θα έβαιναν καλώς. Αντιστάθηκα σε κάθε απαισιόδοξη σκέψη μου και νίκησα την ανησυχία μου. Δεν θα άφηνα αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Δεν είχα και πολύ χρόνο. Όσο προσπαθούσα να βρω τον Σωτήρη, ο Φώντας είχε ήδη σαβανώσει τον νεκρό και τον είχε τοποθετήσει μέσα στο ξύλινο φέρετρο από κυπαρίσσι. Πήρα μια βαθιά αναπνοή και στριμώχτηκα δίπλα στον πεθαμένο. Ο Φώντας μου ευχήθηκε καλή τύχη προσποιούμενος ότι την πιστεύει, μου έδωσε την φιάλη οξυγόνου και σφράγισε την κάσα κρύβοντας το φως από τα μάτια μου.

Ήταν κλειστοφοβικά, σκοτεινά και άβολα εκεί μέσα. Θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν φοβόμουν την έκβαση αυτής της επικίνδυνης διαφυγής που διάλεξα. Όλα κρέμονταν από μια κλωστή και δεν είχα εμπιστοσύνη σε κανέναν. Παρόλο’ αυτά πρέπει να ήμουν ο μοναδικός ζωντανός που είχε την δυνατότητα να παρακολουθήσει την κηδεία του και έκατσα να το απολαύσω . Άκουσα τα βογγητά πόνου και τις βλασφημίες από τα παλικάρια που αναγκάστηκαν να σηκώσουν το υπέρμετρο βάρος αυτού του φέρετρου, αφουγκράστηκα κάποια σκόρπια αναφιλητά στον αέρα και επαγγελματικά μοιρολόγια. Πικρογέλασα με τον Παπά που πήδαγε τα εδάφια για να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα και στο τέλος τον ευχαρίστησα για τις ευχές περί αιωνιότητας και μακαριότητας που μου έδινε. Ύστερα ποσότητες χώματος σκέπασαν την κάσα και μένα με διαπέρασε ένα πρωτόγονο ρίγος και ξεροκατάπια τόσο δυνατά που το σάλιο έγδαρε τον οισοφάγο μου.

Ο χρόνος έδειχνε να είχε κολλήσει στο μηδέν εκεί στα υπόγεια. Η αίσθηση μου όμως δε με πρόδιδε. Πρέπει να είχαν περάσει αρκετές ώρες από τότε που με έθαψαν και ο σωτήρας μου άφαντος. Ξάφνου ένας ανεπαίσθητος ήχος ταξίδεψε στη γη και έφτασε στα αυτιά μου σχεδόν σβηστός. Προσπαθούσα να ελέγξω τις αναπνοές που έπαιρνα από την φιάλη και να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Τότε με επισκέφτηκε για πρώτη φορά ο πιο απόκρυφος φόβος μου. Το ένστικτο μου ψιθύρισε ένα τρελό παιχνίδι της μοίρας. Έπρεπε να βεβαιωθώ. Ψαχούλεψα τις τσέπες μου και βρήκα ένα αναπτήρα ενώ παράλληλα κατέβασα το σεντόνι που κάλυπτε το πρόσωπο του νεκρού. Η έλλειψη οξυγόνου δεν θα διατηρούσε την φλόγα αλλά ακόμα και μια ισχνή λάμψη φάνταζε αρκετή. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Ξετυλίχτηκαν μπροστά μου οι σελίδες του πιο εφιαλτικού σεναρίου. Ο Σωτήρης κείτονταν δίπλα μου και η σωρός του είχε εκείνο το φωτεινό χαμόγελο ευτυχίας με το οποίο με είχε καληνυχτίσει την προηγουμένη νύχτα στο κελί. Τον μίσησα με όλη μου την καρδιά. Τον καταράστηκα γιατί η καρδιά του λιγοψύχησε την πιο κρίσιμη ώρα. Η ιδέα ενός απροσδιόριστου και λυτρωτικού ήχου έφτασε και πάλι στα αυτιά μου αλλά έσβησε και πάλι μονομιάς σαν τις ελπίδες μου.

Δεν με έπιασε πανικός μπροστά στο άσχημο παιχνίδι της μοίρας μου. Μέσα μου, βρισκόμουν σε ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο, άδειος και παγωμένος. Η απόλυτη αποσυμπίεση. Αυτόβουλα θαμμένος βαθιά μέσα στο απόλυτο κενό προσευχόμουν, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου, για ένα γρήγορο τέλος . Η φιάλη οξυγόνου άδειαζε, το ίδιο και εγώ. Η ιδέα του θανάτου από ασφυξία πάντα με ανατρίχιαζε. Είδα τον χάρο να ακονίζει το δρεπάνι του καθώς ολάκερος μελάνιαζα. Οι φλέβες μου τεντώθηκαν προσπαθώντας ενστικτωδώς να βρω τις αναπνοές μου. Η ανάσα μου έσβησε και ύστερα επανήλθε ξαφνικά και βίαια και εγώ ένοιωσα σαν να γεννιέμαι ξανά. Όπως το μωρό που βγαίνει από την μήτρα της μάνας του και εγκαινιάζει με γοερό κλάμα την πρώτη του αναπνοή στον έξω κόσμο έτσι και εγώ καλωσόρισα την δική μου με ένα βουβό λυτρωτικό λυγμό. Τα αυτιά μου δε με γελούσαν αυτή τη φορά. Εκείνος ο ισχνός ήχος ήταν πια έντονος και αναγνωρίσιμος. Κασμάδες και φτυάρια έσκιζαν τον αέρα και προσγειώνονταν με ορμή στο έδαφος λίγα εκατοστά πιο πάνω μου. Ύστερα από λίγο τα σκαπτικά σίγησαν και ακούστηκαν ψίθυροι.

-Ρε Μαλάκα σίγουρα τον έχουν θάψει τον επιχειρηματία εδώ? ρώτησε ο ένας λαχανιασμένα
-Σκάσε και σκάβε. Σου λέω ότι κάναμε την τύχη μας. Χρυσαφικά μεγάλης αξίας τον στολίζουν ενώ οι τσέπες του και τα ρούχα του είναι γεμάτα από δεσμίδες χρημάτων, απάντησε ο δεύτερος με ενθουσιασμό

Η αξίνα έσπασε το ξύλινο σκέπαστρο και έγδαρε την κοιλιά μου. Έσπρωξα με δύναμη όπως το λυσσασμένο λιοντάρι την πόρτα του κλουβιού του. Πετάχτηκα έξω από το φέρετρο, φίλησα τα παγωμένα από τον τρόμο πρόσωπα των σωτήρων μου που με κοίταζαν αποσβολωμένα και έτρεξα στο σκοτάδι.

Ο μύθος του πλούσιου ζωντανού νεκρού με τα χρυσά στολίδια ακόμα στοιχειώνει το μέρος εκείνο.

ΤΕΛΟΣ

Η συνέντευξη του Καμπαμαρού

Ύστερα από πρόσκληση του numb απαντώ

1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να μπορώ να έχω εξασφαλίσει τα προς το ζην μέχρι τα 35….αδύνατον?

2)Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Τίποτα

3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Πριν 1 ώρα

4)Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Η υπέρμετρη βλακεία….οκ ψέματα…ας πούμε η ανωριμότητα

5)Το βασικό ελάττωμά σας;
αναβλητικότητα

6)Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα ανθρώπινα

7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Έχουν παρελάσει από το μυαλό μου όλες οι ιστορικές προσωπικότητες των αιώνων εδώ και 30 λεπτά αλλά τζίφος δε βρίσκω καμία. Δεν θα το σκεφτώ παραπάνω. Πάμε στην επόμενη

8)Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Αυτοί που πάνε κόντρα στο ρεύμα

9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Στο άγνωστο

10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Κάφκα

11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Δύσκολη ερώτηση. Ας πούμε ευαισθησία

12)... και σε μια γυναίκα;
Την γοητεία

13)Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Βάγκνερ και ο Πουτσίνι. Ρε μπας και είμαι κρυφόφαν του Καρβέλα?

14)Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Σίγουρα τραγουδώ στο μπάνιο αλλά τις περισσότερες φορές όχι κάτι συγκεκριμένο. Αυτοσχεδιάζω

15)Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
«Η δίκη»

16)Η ταινία που σας σημάδεψε;
Η οδύσσεια του διαστήματος

17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Εγγονόπουλος( τώρα που είναι και στην μόδα)

18)Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το λουλακί

19)Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Όταν κέρδισα τα 50 μέτρα ελεύθερο στο νηπιακό πρωτάθλημα βορειοανατολικής αττικής με βοηθητική σανίδα.

20)Το αγαπημένο σας ποτό;
Ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα

21)Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Μερικές φορές πρέπει να είμαι λίγο πιο επιθετικός απέναντι σε κάποιες καταστάσεις

22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Την Γκρίνια…των άλλων όχι την δικιά μου

23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Δε μπορώ να πω ντρέπομαι

24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο θάνατος

25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Κοιτάξτε εγώ δε λέω ΠΟΤΕ ψέματα.......NOT

26)Ποιο είναι το μότο σας;
"Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή " .... μα τι κλασσικό μότο. Σχεδόν ντρέπομαι που το έβαλα αλλά δε πειράζει... το πιστεύω

27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Δεν με ενδιαφέρει αρκεί να μην παιδευτώ

28)Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Τι γίνεται με αυτό το 4αρι στο κολονάκι που μου έχει υποσχεθεί

29)Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Αλλόκοτης όπως πάντα.

Πείτε μου πέρασα το τεστ or not?

Πετώ το μπαλάκι στους
misirlou
Downhill
satya
ammos
switters
ampot
lazinio και
kwlogria

Της φυλακής τα σίδερα…....(Μέρος B).

Εναλλακτικός τίτλος:
ΟΙ 300 της ταράτσας

Είναι μερικές φορές που η λέξη προσγειώνεται στο στόμα πριν την συνθλίψει η λογική. “Εξέγερση” φώναξαν οι γενναίοι τρόφιμοι και βρέθηκαν σε εκείνη την ταράτσα για να δώσουν τον μάταιο αγώνα τους. Ανάμεσα τους και εγώ, υποταγμένος σε αλλόκοτες σκέψεις, ψάχνω να βρω τι με ώθησε σε αυτή την αυτοκτονία. Γιατί περί αυτοκτονίας πρόκειται όταν παρακινώ αντίσταση ενώ δεν έχω δικαστεί ακόμα για τα όποια εγκλήματα μου.

Οι ώρες κυλούν βασανιστικά στην ταράτσα. Ύστερα από μια αρχική προσπάθεια από μια μερίδα να πνίξει τον ξεσηκωμό και να συμμορφωθεί με τις επιταγές των αρχών πρυτάνευε η σύμπνοια και η ομόνοια καθώς αποφασίστηκε να εξαντλήσουμε την διορία και να αποφασίσουμε την έσχατη ώρα για το τι θα πράξουμε. Καθώς ζύγωνε το τέλος μια ακατανόητη σιωπή κυρίευε την ατμόσφαιρα

Κάθομαι κοντά σε μια από τις εστίες φωτιάς που σιγόκαιγε για να μας ζεστάνει λίγο από το κρύο εκείνες τις προχωρημένες βραδινές ώρες. Το βλέμμα κενό αλλά εκείνη η αντανάκλαση φλόγας που τρεμόπαιζε στις κόρες των παγωμένων ματιών μου σε συνδυασμό με την τεράστια σκιά μου που υψώνονταν στον πίσω τοίχο έδινε την ψευδαίσθηση ηγέτη στην φιγούρα μου. Οι ματιές των συγκρατουμένων ταξίδευαν αδιάκοπα στο χώρο και συναντούσαν επίμονα τις δικές μου. Ήμουν εκείνος που άρχισε αυτή την ιστορία και έπρεπε να λογοδοτήσει για την συνεχεία της. Γιατί έλαχε σε μένα ο ρόλος του οδηγητή? Τι θέλουν όλοι αυτοί γύρω μου και τι ζητούν τα ανήσυχα βλέμματα τους που με καρφώνουν. Με θεωρούν σύντροφο και συνοδοιπόρο σε κάτι κοινό ή με καταριούνται που τους έφερα σε δεινή θέση? Με επαινούν ή δείχνουν τον ένοχο ? Ήταν κάποια από τα ερωτήματα που με βασάνιζαν εκείνη την ώρα.

Όλα έδειχναν φαινομενικά ήρεμα. Μια ψεύτικη νηνεμία πριν ξεσπάσει η μπόρα . Εγώ αισθανόμουν το βάρος της ευθύνης αβάσταχτο, το κορμί μου έκαιγε ολάκερο και η καρδιά μου κτύπαγε σε γρήγορους και επικίνδυνους ρυθμούς. Δεν άντεξα και ξέσπασα σε δυνατά γέλια που έσπασαν απότομα την σιωπή. Γέλασα απέναντι στο αδιέξοδο. Και το γέλιο αντί να πνιχτεί απλώθηκε πιο βροντερό σαν μεταδοτική ασθένεια. Σε λίγη ώρα δεν υπήρχε κάνεις σε εκείνη την ταράτσα που να μην συντρόφευε τον διπλανό του στο γέλιο του. Μερικοί είχαν καιρό να γελάσουν , άλλοι δεν είχαν γελάσει ξανά όσο ήταν μέσα στην φυλακή. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα παράξενης ευτυχίας αποφασίσαμε να μη πέσουμε αμαχητί. Θα μέναμε εδώ ενωμένοι να στηρίξουμε τις ανύπαρκτες ελπίδες μας και να διασκεδάσουμε με την ψυχή μας τον μάταιο αγώνα μας. Θα χάναμε, αυτό ήταν σίγουρο, και η τιμωρία που μας περίμενε φάνταζε βαριά αλλά θα γλεντούσαμε την ήττα μας όσο μπορούσαμε.

Το γέλιο μας έφτασε στα αυτιά του διοικητή και άναψε τον θυμό του. Το μήνυμα ήταν σαφές στους δεσμοφύλακες μας. Εκείνοι που μας ανάγκαζαν καθημερινά να τους βλέπουμε αφ υψηλού και να ακολουθούμε με βλέμμα υποταγής τις προσταγές τους, έπρεπε για πρώτη φορά να στρέψουν το βλέμμα τους επάνω σε εκείνη την ταράτσα και να ανέβουν το δικό τους Γολγοθά για να μας σταυρώσουν. Αυτή ήταν μια ξεκάθαρη νίκη μας και ο διοικητής το ήξερε καλά.

Αρχίσαμε να οργανώνουμε την αντίσταση μας. Στην αρχή ψάξαμε για κάποιο πρόχειρο οπλισμό. Παραβιάσαμε μια μικρή αποθήκη όπου βρήκαμε σκόρπιους σιδερολοστούς και ξύλα. Κάποια κομμάτια αλουμινίου και τσίγκου από παλιά σκέπαστρα θα χρησίμευαν σαν ασπίδες. Υπήρχαν δυο είσοδοι για την ταράτσα. Από το τρίτο πάτωμα της φυλακής υψώνονταν τα πλατύσκαλα μιας ελικοειδούς σκάλας που οδηγούσαν σε ένα μακρύ και σχετικά πλατύ διάδρομο στο τέλος του οποίου βρισκόταν μια γκαραζόπορτα που έβγαζε στην βόρια πλευρά της ταράτσας. Στην νότια πλευρά υπήρχε μια αμπαρώπορτα ασφαλώς κλειδωμένη που οδηγούσε στο εσωτερικό εκείνης της αποθήκης που είχαμε παραβιάσει. Από εκείνη την είσοδο χωρούσαν μετά βίας 2 άτομα. Εκεί αφήσαμε μια μικρή ομάδα πακιστανών να την φυλούν.

Οι υπόλοιποι στοιχηθήκαμε με τάξη και αρμονία που θα ζήλευε και ρωμαϊκή φάλαγγα μπροστά από την βόρεια είσοδο. Οι δεσμοφύλακες ήταν πολυάριθμοι αλλά αυτό το πλεονέκτημα το εξουδετέρωνε ο όγκος του χώρου που μπορούσαν να στοιβαχτούν για να μας αντιμετωπίσουν. Ο μακρύς διάδρομος δεν μπορούσε να αντέξει παραπάνω από 100 άτομα ενώ η εμπροσθοφυλακή τους οριζόντια στοιχισμένη αντίκρυ της πόρτας δε μπορούσε να αποτελούταν από παραπάνω από 10 άτομα. Βέβαια είχαν το πλεονέκτημα να ανανεώνουν τις δυνάμεις του και να ξεκουράζουν τους πολεμιστές τους. Μπροστά στον πλήρη εξοπλισμό τους που περιελάμβανε γκλόπς ηλεκτροφόρα και μη , ανθεκτικές ασπίδες και κράνη είχαμε να αντιπαρατάξουμε την αυταπάρνηση και το πάθος μας.

Το ποδοβολητό τους βροντούσε απειλητικό σαν πλησίαζαν με σταθερό βηματισμό την πρώτη γραμμή της άμυνας μας. Ύστερα στάθηκαν απεναντί μας και το μόνο που ακούγονταν ήταν οι βαριές ανάσες των αντιμαχόμενων πλευρών. Το σύνθημα δόθηκε και το πρώτο κύμα επίθεσης απεδείχθη σφοδρό αλλά όχι αρκετό για να κάμψει την αντίσταση μας. Δεν μπόρεσαν να διασπάσουν την ανθρώπινη αλυσίδα μας ενώ δέχτηκαν και κάποια καίρια χτυπήματα που έκαμψαν την αυτοπεποίθηση τους. Οι περισσότεροι από τους δεσμοφύλακες βρέθηκαν να κάνουν εκείνη την δουλειά από μια συγκυρία της κακοτυχίας τους και ειδικά τέτοιες στιγμές τις μισούσαν. Εμείς από την άλλη πολεμούσαμε γενναία για να κρατήσουμε το όνειρο της ελευθερίας ζωντανό. Εκείνη η ταράτσα ήταν το σπίτι μας, το λημέρι μας και δε θα το πατούσαν εύκολα οι εχθροί. Το δεύτερο κύμα το αντιμετωπίσαμε πιο σθεναρά παρόλο την κούραση μας. Το τρίτο συνοδεύτηκε με ρίψη ληγμένων χημικών αλλά και σε αυτά βρήκαμε λύση καθώς βρέξαμε τις μπλούζες μας και τις δέσαμε γύρω από το πρόσωπο μας. Το τέταρτο χτύπημα ήταν και το τελευταίο γιατί οι δεσμοφύλακες άρχισαν ξαφνικά να οπισθοχωρούν άτακτα. Ξεσπάσαμε σε ζητωκραυγές και επευφημίες. Ύστερα αρχίσαμε να κουράρουμε τους τραυματίες και να ανασυντάσσουμε τις δυνάμεις μας για ο,τι θα ακολουθούσε

Ο διοικητής έδειχνε τουλάχιστον απελπισμένος στο επιτελείο των εχθρών. Δεν το τρόμαζε τόσο η αντίσταση μας αλλά το γεγονός ότι οι ώρες περνούσαν και το θέμα αργά ή γρήγορα θα έφτανε στα γραφεία των δημοσιογράφων και η απειλή να διασυρθεί η φήμη του άρτια, μέχρι εκείνη την στιγμή, οργανωμένου σωφρονιστικού ιδρύματος του σε τηλεοπτικά παράθυρα φάνταζε πιο κοντά από ποτέ. Πηρέ τηλέφωνο τον υπουργό. Εκείνος το μόνο που δεν ήθελε σε τέτοιους δύσκολους καιρούς ήταν έναν ακόμα διασυρμό των οργάνων της δημόσιας τάξης. Ήταν η κατάλληλη ώρα να χτυπήσει η ομάδα ΕΔΒΠ(Ειδικές δυνάμεις Βύρων Πολύδωρα). Η νεοσύστατη εκείνη ομάδα υπό το όνομα του ιδίου του υπουργού αποτελούταν από σκληροτράχηλα στελέχη ειδικά εκπαιδευμένα να αντιμετωπίζουν επικίνδυνες καταστάσεις όπως κάψιμο απορριμματοφόρων από κουκουλοφόρους και δαγκώματα από μασέλες συνταξιούχων στις πορείες.

Η αποστολή των ΕΔΒΠ βαπτίστηκε με το κωδικό όνομα «ζαρντινιέρα». Ξαφνικά τις πρώτες πρωινές ώρες μια ομάδα χτύπησε από την κεντρική είσοδο ενώ ταυτόχρονα μια άλλη σκαρφάλωσε με γάντζους στην ταράτσα και επιτέθηκε πλευρικά στις δυνάμεις μας. Οι γραμμές μας έσπασαν και οι μάχες άρχισαν σώμα με σώμα. Οι μονομαχίες ήταν τόσο σφοδρές που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτυπωθούν στις σελίδες ενός ομηρικού έπους. Αν και εξουθενωμένοι καταφέραμε να τους αποκρούσουμε και δείχναμε να πλησιάζουμε την οριστική νίκη. Όμως μια τρίτη δύναμη από δεσμοφύλακες είχε παραβιάσει την μικρή αμπαρώπορτα που φυλούσαν οι πακιστανοί και βρεθήκαμε περικυκλωμένοι. Αναγκαστήκαμε να παραδοθούμε.

Τελικά ήταν οι πακιστανοί που λύγησαν και μας έδωσαν στεγνά. Αργότερα μάθαμε ότι τους έταξαν άφθονο παστουρμά και ιμάμη για τις προσευχές τους.Εκείνο όμως που σφράγισε την υπόγεια συμφωνία και την προδοσία τους ήταν η υπόσχεση από τις αρχές να χαρίσουν στον καθένα τους το τελευταίο cd-single της Άντζελας Δημητρίου υπογεγραμμένο από την ιδία.

Από τι αποδείχθηκε και αυτή η ιστορία επιβεβαιώνει την παγκόσμια συνομωσία ότι το κακό έρχεται από την ανατολή.

(Συνεχιζεται)