Τρίτη 13 Μαρτίου 2007

Κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό

Αυτή η διαδρομή Δουκίσσης Πλακεντίας-Σύνταγμα με το μετρό έχει γίνει συχνότερη από την διαδρομή σαλόνι-υπνοδωμάτιο στο σπίτι μου. Στέκομαι στο σταθμό της Πλακεντίας και γνωρίζω πια ενστικτωδώς ύστερα από τόσα χρόνια καθημερινός επιβάτης ποτέ θα έρθει ο επόμενος συρμός, πόσο θα κάνει να ξεκινήσει κάθε φορά μέχρι ακόμα και ποσά λαμπάκια φωτίζουν το τούνελ στο μεσοδιάστημα μέχρι τον επόμενο σταθμό. Πάντα καταφέρνω και μπαίνω στο βαγόνι που θα σταματήσει φάτσα με την κυλιόμενη σκάλα στην πλατφόρμα προορισμού, έτσι ώστε η διαφυγή μου από τον υπόγειο σιδηρόδρομο να είναι γρήγορη. Εξάλλου πάντα βιάζομαι. Να σας πω την αλήθεια δεν είμαι και πολύ οργανωτικός στη διαχείριση του χρόνου μου και έτσι δεν έχω την πολυτέλεια να χάνω πολύτιμα δευτερόλεπτα στα μέσα μεταφοράς. Ο ορθολογικός άνθρωπος δεν επιτρέπεται να ξοδεύει πάνω από μια ώρα στις καθημερινές μεταφορές του, λένε σύγχρονες μελέτες. Το θέμα είναι ότι δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί πρέπει να βιάζομαι.

Η αγαπημένη μου θέση είναι εκείνη η μοναχική που η πλάτη της ακουμπάει τοίχο, δίπλα στο ντουλαπάκι με τον πυροσβεστήρα ( αναφέρομαι στους συρμούς του αεροδρόμιου γιου νόου). Μου αρέσει γιατί μπορείς να απλώνεσαι και δεν χρειάζεται να διασταυρώνεις το βλέμμα σου με τους απέναντι. Σε εκείνη τη θέση καθόμουν και σήμερα.

Είδα την καλή γιαγιούλα να μπαίνει βιαστικά, τρόπος του λέγειν, μέσα στο συρμό. Σκάναρε το χώρο γύρω της, με εντόπισε στιγμιαία και έσυρε το κορμί της προς το μέρος μου. Στάθηκε ακριβώς από πάνω μου σαν το χάρο και με κοίταζε επίμονα με εκείνο το λυπημένο ύφος πάνω στο οποίο έχει εξασκηθεί χρόνια. Το κορμί της έμοιαζε κρεμασμένο στη χειρολαβή και τα πόδια της έτρεμαν με χάρη. Οι θέσεις πιασμένες και ο μοναδικός νεαρός στο βαγόνι εγώ . Το σκηνικό χιλιοπαιγμένο: “ανήμπορη γιαγιά εκλιπαρεί σιωπηλά το νεαρό για την θέση του”.

Τα κουρασμένα της βλέφαρα σκέπαζαν τα σβησμένα μάτια της και οι ρυτίδες της πρόδιδαν ένα ταλαιπωρημένο πρόσωπο από το βάρος του χρόνου . Με κοίταζε με ένα υγρό βλέμμα και τα χείλη της χτυπούσαν μεταξύ τους βγάζοντας έναν εκνευριστικό θόρυβο. Γαμώτο έπαιζε καλά τον ρόλο της. Προσπάθησα να στρέψω την ματιά μου αλλού. Διασταύρωνα το βλέμμα μου με τους δικαστές γύρω μου που με κοιτούσαν απαξιωτικά. Η σοβαρή κυρία με το ταγέρ καθισμένη λίγο πιο μακριά με κοιτούσε λοξά και μου απάγγελνε κατηγορίες για παραβίαση του άγραφου νόμου κατά της ασέβειας στα τιμημένα γηρατειά. Ο κύριος με το καλοσιδερωμένο πουκάμισο και την διπλωμένη εφημερίδα παραμάσχαλα που καθόταν απέναντι μου με χλεύαζε σιωπηλά. Ένα αθόρυβο μήνυμα ενοχής πλανιόταν στον αέρα: “ Όταν γεράσεις καμπαμαρου να εύχεσαι να μην έχεις την ίδια αντιμετώπιση”. Διάβολε! Έχανα την μάχη με την ηθική και το ήξερα καλά. Υπέκυψα:

- Παρακαλώ κυρία μου καθίστε! , ξεστόμισα βιαστικά ενώ σηκωνόμουν

Το πρόσωπο της έλαμψε. Βύθισε το κορμί της στη καρέκλα και φώναξε με στεντόρεια φωνή που με αιφνιδίασε

- ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΝΕΑΡΕ ΜΟΥ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΣΑΝ ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ

« Παρακαλώ» Είπα βιαστικά μέσα από το στόμα μου και γύρισα την πλάτη μου αποφεύγοντας να γευτώ το βλέμμα επαίνου από τους μέχρι και πριν από λίγα λεπτά κατήγορους μου. Η Γιαγιά όμως δεν θα σταματούσε εκεί. Με σκουντά με το μπαστούνι της και αρχίζει το κήρυγμα

- ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΠΡΑΒΟ ΝΕΑΡΕ. ΣΠΑΝΙΖΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ.

- Δεν κάνει τίποτα γιαγιά. Χρέος μου…. απάντησα χωρίς να το πιστεύω.

Άρχιζα να νιώθω αμήχανα. Πάντα νιώθω αμήχανα με τις στημένες ευχαριστίες. Δεν ήξερα όμως τι με περίμενε. Η γιαγιά άρχιζε να εξυμνεί δεξιά και αριστερά το ήθος μου.

- ΕΙΔΑΤΕ ΚΥΡΙΟΙ. ΕΙΔΑΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΛΑΜΠΡΟΣ ΝΕΟΣ ΜΕ ΗΘΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ

Οι παραβρισκόμενοι κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι τους και μερικοί σιγόνταραν την γιαγιά στους επαίνους.

Χαμήλωσα το βλέμμα μου προσποιούμενος ταπεινότητα. Δεν ένιωσα σε καμία στιγμή κολακευμένος. Δεν άξιζα τα παράσημα τους. Ασφυκτιούσα μέσα σε αυτό το κλίμα αναγνώρισης και ηθικολογίας. Καταραμένοι δεν είμαι εγώ το παράδειγμα που ψάχνεται. Οι προβολείς στραμμένοι πάνω μου. Ετερόφωτος. Το φως με στραβώνει. Δεν αντέχω τα καλά σας λόγια. Δε νιώθω άνετα με το ρούχο του καλού παιδιού που με ντύνεται . Δεν ξέρετε τίποτα για μένα ώστε να με κρίνετε.

Η γιαγιά συνέχισε να με ευχαριστεί. Ευχόμουν να ξεφύγω από τους κόλακες όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Χτυπούσε το μπαστούνι της με δύναμη στο έδαφος, ζητούσε την προσοχή του κοινού και υμνούσε σε χριστούς και παναγιές το ήθος μου και τον χαρακτήρα μου. Άρχιζα να κοκκινίζω και να ξεροκαταπίνω σάλιο. Λιγωμένος από το μέλι τους, καταδιωκόμενος από τα ευχολόγια τους ένιωθα το βάρος της ηθικής αβάσταχτο στη καρδία μου. Καταραμένοι, ψεύτες αφήστε με ήσυχο. Γύρισα και κοίταξα την γριά με βλέμμα αγριεμένο και σοβαρό.

-ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΑ ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ, ΕΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΣΑΤΕ….φώναξα με φωνή σίγουρη και σταθερή

Σύνταγμα. Κατέβηκα και συνέχισα με βήμα αργό, ελεύθερος πια, για τον προορισμό μου.

19 σχόλια:

Unknown είπε...

ΠΩ πω απίστευτο πόστ..γέλασα και απόλαυσα ατμόσφαιρα.. ένιωσα πως άμα άπλωνα το χέρι μου θά έπιανα τον αέρα που υπήρχε μέσα στο βαγόνι..σίγουρα τον μυρίζω. Είσαι φοβερός. με έκανες και ξεχάστηκα μωρέ και εχω τις μαύρες μου...

Downhill.... είπε...

"Λιγωμένος από το μέλι τους, καταδιωκόμενος από τα ευχολόγια τους..."

Είχαν και μέλι???? Ε, καλά έκανες και σηκώθηκες! χιχιχιχιχ (Inside joke...)
----------------------
Ηθικός Downhill...

Δηλαδή Καμπαμαρού αν δεν υπήρχε η κατάκριση του κοινωνικού περίγυρου δεν θα σηκωνόσουνα? Ντροπή σου καμπα...


Cartman Downhill...

Screw you grandma...Goddamn elder people...Go awway granny...gO AWAY!!


Kabamaru Downhill...

Ελα γιαγιά, θές να κάτσεις? Οι άλλοι τί λένε...να σε αφήσω? Μπορεί να σηκωθώ αλλά δεν είμαι σίγουρος...χμμμμ...τελικά τους 300 τους είδες γιαγιά? Τι? Δεν ξέρεις τί είναι οι 300? ΑΑΑΑ!! Αδιάβαστη σε βρίσκω...κάτσε να σου πώ...ΟΙ 300 λοιπόν...(η γιαγιά φεύγει πανικόβλητη και παρακαλάει άλλον να της παραχωρήσει θέση)


Εντάξει μωρέ, καλός ο άγραφος νόμος της ευσέβειας αλλά ποτέ δεν επιδεικνύω υπερβάλλων ζήλο!Αν δεν μου το ζητήσουν δεν παραχωρώ θέση! Και ας μουρμουράνε οι "παραδικαστές"...

Μου άρεσαν πολύ οι περιγραφές σου! Μπράβο!

Ανώνυμος είπε...

Νεαρέ είσαι καταπληκτικός. Εχω μια ανηψιά στο Ανω Περδίκη. Είναι καλή κοπέλα και θέλουμε να τη παντρέψουμε. Μόνο ένας άξιος νέος σα και εσένα της αξίζει. Και πάλι συγχαρητιρια.

Kwlogria είπε...

Καταλαβαίνω απόλυτα όλο το σκηνικό αλλά τώρα βαριέμαι να στο αναλύσω. Πάντως, ήθελα τόσο πολύ να είμαι εκεί! Θα σε πετύχω όμως, το ξέρω! Τι ώρα μπαινοβγαίνεις στο μετρό είπαμε;

Fight Back είπε...

χαχα γαματος kabamaru

γενικως ειτε σηκωθεις η κατσεις στην ιδια αμηχανη θεση σε φερνουνε

lazinio είπε...

έτσι κάνει ένας σωστό ninja.

DrStein είπε...

“Δε νιώθω άνετα με το ρούχο του καλού παιδιού που με ντύνεται” <----- E E E E E E E E

Profile kabamaru
ενα "καλό" παιδί είμαι και γω μωρέ!!!!

mithrandir είπε...

Mestos Kabamaru, wraies perigrafes, apo ta kalutera post sou.

Ksexases omws na anafertheis kai stin texni sou na entopizeis amesws tin opoiadipote adeiani thesi pou uparxei sto surmo kai meta me ailouroeideis eligmous na tin kaparwneis, katw apo ta orgismena blemata twn sunagwnistvn sou. E, meta epomeno einai na ksenerwsoun oi geroi kai anapiroi me ti parth sou.

Kabamaru --> The "seat master"

kabamaru είπε...

narita--> euxaristw gia ta kala sou logia

downhill-->ntaks kai gw eimai ligo duskolos sti paraxvrisi thesis pou me kopo exw kerdisei, alla pou kai pou me pianoun oi kalosines mou.

κολοκυθενια κλωνοποιηση της γιαγιας--> e re glentia. De mou le h anipsoula sou exei prika h' ou?

kwlogria--> esena se fovamai. ama de sou dina thn thesi sto metro tha me elouzes me katares kai gamwstauridia pou tha me isopedwnan olosxerws...xex :)

fight back-->nai apo thn amixania den thn glitvneis

lazinio-->Pragmati etsi einai oi ninja...

doctora--> nai egw kai o arnaoutoglou

mithra--> ntaks eimai assos stin eyresi thesis alla den kanw san tous kagoures pou prokeimenou na vroun na katsoun stekontai mprosta apo tin porta kai parepodizoun to plithos pou mataia prospathei na apovivastei.

CrazyCow είπε...

Σου έχει τύχει ποτέ να προσπαθείς να βγεις και να μη σε αφήνουν αυτοί που τρέχουν να μπουν για να βρουν θέση; Αυτό είναι πόλεμος! :P

liodara είπε...

Ρε συ ....εσύ ήσουνα?ήμουνα η κυρία μες το ταγιέρ ...αυτή που κατά λαθος της φάμηκε η ζαρτιέρα και σου βγήκαν τα μάτια...να σου πω...τι ώρες σε πετυχαίνω στο μετρό....γίατί θέλω να ξανασυναντηθούμε.....τσσσσσσσσσσσ!

Pan είπε...

Εγώ συνήθως κάνω και καλά ότι διαβάζω αλλά τώρα μου έδωσες ιδέα!

kabamaru είπε...

crazycow--> to xeirotero mou

liodara-->wste esu eisouna...xm...not bad! Sto metro me vrikseis kuriws prwines wres eimai sunithws kakokefos alla pou kai pou ntunomai me ena pseftiko xamogelo sugatavatikotitas...elpizw na me thoimitheis kai na me anagnvriseis ama kai opote antamwsoume!

pan--> gia pes loipon ti idea dou edwsa?

Misirlou Oubliez είπε...

Ενα ηθικολογικο εικαστικο ποιημα, μια παρακαταθηκη αξιων για τα παιδια του μελλοντος, μια φωτογραφια στη ζωη ενος εναρετου.

Ολα αυτα ΝΟΤ βεβαια.

Κατα τ'αλλα εξαιρετικο κειμενο.

kabamaru είπε...

misirlou--> thx eisai polu kali

30nothing είπε...

Να σαι καλά! Με έκανες και γέλασα πολύ. Η διπλανή μου στο γραφείο με βλέπει να χαζογελάω και με κοιτάζει σαν alien. Παρεπιπτόντως, έχεις μπαλάκι

kabamaru είπε...

allimiamera--> to piasa to mpalaki!

Tanila είπε...

Eγώ είμαι στριμμένη και δε σηκώνομαι.

Ανώνυμος είπε...

Οχι μόνο δεν έπρεπε να σηκωθείς αλλά και να την κοπανήσεισ για το σιοπήλο εκβιασμο που σου έκανε. Αλοστε αυτή η γενιά, η γενιά τον παππούδων μας πληγωσε και πρόδοσε την πατρίδα μας οσο καμια άλλη μεχρι τώρα. Μην ξεχνάς ποτέ πως ο διχασμός προήλθε από αύτους τους ίδιυς ανθρώπους όταν ηταν στα πράγματα και τώρα απαιτούν σεβασμό. Να πάνε να πνιγούν αυτό τους αξίζει!