Από του χάρου τα δόντια.......

Το φετινό μου Πάσχα δεν διέφερε και πολύ από όλα τα προηγούμενα. Σίγουρα το βουκολικό σκηνικό με το σούβλισμα του οβελία, τα δημοτικά τραγούδια και τους παραδοσιακούς αυτοσχέδιους οικογενειακούς χορούς είναι κάτι το οποίο πολλοί από σας το έζησαν, και φέτος, και δεν επιτάσσει κάποιας ιδιαίτερης αναφοράς. Το Πάσχα σαν γιορτή μου αρέσει. Έχει ως επίκεντρο το φαγοπότι και εγώ ένας κοιλιόδουλος που σέβεται τον εαυτό του το τιμώ ιδιαιτέρως. Φέτος θα απολάμβανα το πανηγύρι όπως επιθυμούσα αν βέβαια δεν ήμουν τραυματίας. Μάλιστα κύριοι αναγνώστες, αναρρώνω. Αναρρώνω αργά αλλά σταθερά από ένα ατύχημα που νομίζω ότι θα μου μείνει βαθιά χαραγμένο στην μνήμη . Δε ξέρω άμα ο όρος ατύχημα είναι δόκιμος γι αυτό που έζησα αλλά έτσι θα το ονομάσω ακόμα και αν διατηρώ την αμφιβολία ότι τα κίνητρα, αν και καλά κρυμμένα, υπάρχουν για να μετατρέψουν το ατυχές συμβάν σε μια εκ προμελέτης, ή για να μη το βαρύνουμε πολύ, σε μια εξ αμελείας απόπειρα φόνου. Ανεξάρτητα τον χαρακτηρισμό του γεγονότος, το σίγουρο είναι ότι στις 29/3 κάπου στην σταδίου άγγιξα το θάνατο με ένα τρόπο περίεργο, ασύνηθες, άδοξο μα πέρα για πέρα αιμοβόρο και σαδιστικό.

Ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα που σίγουρα θα έπρεπε να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στη σχόλη αλλά για κακή μου τύχη κάποιες δουλείες έπρεπε να διεκπεραιωθούν και δεν χωρούσαν αναβολή. Κίνησα πρωί πρωί βιαστικά για την τράπεζα. Η ανοιξιάτικη αύρα μου προκάλεσε μια περαστική ευθυμία και σφύριζα ρυθμικά ένα χαρούμενο δικό μου σκοπό όταν προσπέρασα το συγκεντρωμένο πλήθος. Λένε ότι η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, και σίγουρα αυτή η παροιμία ταιριάζει απόλυτα στη περίπτωση μου μιας και η περιέργεια μου να σταματήσω και να επεξεργαστώ την περίεργη εκείνη μάζωξη γυναικών, έξω από το κατάστημα ρούχων με τα κατεβασμένα στόρια, παραλίγο να αποβεί μοιραία για μένα.

Αυτό που μου προξένησε την περιέργεια εκτός από αυτό καθεαυτό το γεγονός της συνάθροισης τόσων πολλών γυναικών πρωινιάτικα έξω από ένα κατάστημα πριν καν αυτό ανοίξει τις πόρτες του, ήταν και η ευλαβική ησυχία που επικρατούσε ανάμεσα σε τόσα θηλυκά όταν σίγουρα κάποια από αυτά, υπό κανονικές συνθήκες, θα είχαν πολλά να συζητήσουν γύρω από ρούχα, γκόμενους, κους κους και άλλα σημαντικά θέματα. Τις πλησίασα αρκετά. Καθώς αντίκρισα τα πρόσωπα τους ένιωσα λίγο αμήχανα. Δες σας κρύβω πως ένας περαστικός φόβος με διαπέρασε. Τον προσπέρασα γιατί τον θεώρησα γελοίο και ακατανόητο. Το πρόσωπο τους ήταν ανέκφραστο. Σοβαρές και αμίλητες εστίαζαν το βλέμμα τους πάνω στα κλειστά στόρια. Μια από αυτές την πλησίασα ακόμα περισσότερο. Η παγερή της ματιά με έκανε να νιώσω ακόμα πιο αμήχανα και σε μια στιγμιαία μορφή αντίδρασης, αφύσικης θα έλεγα, πήρα ενστικτωδώς την γνωστή έκφραση ερωτύλου που εγκαλώ σε τέτοιες περιπτώσεις. Σήκωσα τα φρύδια μου και όπλισα την φλογερή μου ματιά που εξημερώνει ακόμα και άγριες ύαινες. Μάταια. Δεν εισέπραξα τίποτα παρά μόνο αδιαφορία. Τότε άρχισα να ανησυχώ σημαντικά.

Ένιωσα ξαφνικά την ανάσα τους να βαραίνει και να εισπνέουν γρήγορα και σταθερά. Ανήσυχες περίμεναν το σύνθημα να ξεχυθούν προς τον στόχο τους. Η προσμονή τους γινόταν ολοένα και πιο νευρική. Αφουγκραζόμουν γύρω μου μια ατμόσφαιρα πολεμική. Λες και δεκάδες πειρατές ήταν έτοιμοι να εξορμήσουν με μανία προς τη λεία τους , αποφασισμένοι να κατακτήσουν ο καθένας για την πάρτη του το μεγαλύτερο μερίδιο από το θησαυρό που βρισκόταν πιο κοντά από κάθε άλλη φορά. Το σήμα προειδοποίησης για το άγνωστο κίνδυνο που έρχεται, ηχούσε στα αυτιά μου πιο δυνατά από ποτέ. Έκανα να φύγω από εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσα, όταν ξαφνικά κάποιες σειρήνες από κάποια μεγάφωνα μέσα από το μαγαζί έσπασαν την σιωπή και κάποια αντίστροφη μέτρηση άρχισε να κυλά. Τα στόρια άρχισαν να σηκώνονται αργά και οι αμαζόνες έσπρωχναν το χώμα κάτω από τα πόδια τους σαν τον ταύρο λίγο πριν επιτεθεί στον ταυρομάχο και εγώ εκεί αποσβολωμένος έμεινα με το στόμα ορθάνοικτο να κοιτώ με σοκ και δέος την απειλή μπροστά μου ολότελα παραδομένος χωρίς να μπορώ να αποδράσω. Ένα βροντερό ποδοβολητό τράνταξε την γη.

Παρασύρθηκα από το μαινόμενο πλήθος κάποιες εκατοντάδες μέτρα μακριά. Η ορμή και η δύναμη του με έκαναν να χάσω την ισορροπία μου. Βρέθηκα να κείτομαι στο πάτωμα και κάποια ζευγάρια γόβες και μυτερές μπότες να με ποδοπατούν και να ανοίγουν πληγές σε όλο μου το κορμί. Άρχισα να νιώθω αφόρητους πόνους και να βυθίζομαι σε μια κατάσταση αδράνειας. Το μόνο που θυμάμαι ύστερα είναι ένα μακρόσυρτο υστερικό γυναικείο επιφώνημα χαράς και ευτυχίας να σπάει πάνω στα τοιχώματα του καταστήματος να πολλαπλασιάζεται και να κυριεύει το αχανές του χώρου. Θυμάμαι επίσης εκατοντάδες φούστες, κιλότες, καλσόν , μπλούζες και παλτά να αιωρούνται πάνω από το κεφάλι μου και γαμψά νύχια από λυσσασμένα αρπακτικά επιδέξια να τα γραπώνουν και να τα χώνουν μέσα σε μικρές και μεγάλες τσάντες. Μόλις που διέκρινα την επιγραφή πάνω σε μια από αυτές. -H&M αν δεν κάνω λάθος .

Δεν ξέρω πόσες ώρες βρισκόμουν κάτω αιμόφυρτος. Όποιες εκλύσεις μου για βοήθεια περνούσαν στον βρόντο. Κάποια στιγμή έσκασε δίπλα μου μια δαντελένια μαύρη κιλότα. Μια γυναικεία φιγούρα την άρπαξε και την σήκωσε στον αέρα σαν να κρατά το πιο πολύτιμο τρόπαιο του κόσμου. Ξάφνου μια δεύτερη γυναικεία σιλουέτα άρχιζε να την διεκδικεί. Ξέσπασε μάχη αβυσσάλεα και τρομερή. Εγώ απλώς παρατηρητής προσπαθούσα να συγκεντρώσω τις οποιες δυνάμεις μου απέμειναν για να σύρω το κορμί μου μακριά από το πεδίο της μάχης. Σύρθηκα μέχρι την έξοδο του μαγαζιού. Αν και είχα καταβάλει μεγάλη και επίπονη προσπάθεια ήμουν χαρούμενος γιατί βρισκόμουν λίγα μέτρα μακριά από την λύτρωση, λίγο πριν την διαφυγή μου από τις επικίνδυνες σκηνές αλλοφροσύνης που είχα γίνει μάρτυρας. Μέχρι που ένιωσα πάλι εκείνο το βροντερό ποδοβολητό πίσω μου και την γη να δονείται από κάτω μου. Γύρισα και αντίκρισα πάλι εκείνο τον όχλο αυτή τη φορά κορεσμένο απο την ηδονή να τραγουδάει με στόμφο και έπαρση χαρούμενα εμβατήρια καθώς ξεχύνονταν προς την έξοδο με δεκάδες τσάντες ανά χείρας. Γρήγορα πέρασε από πάνω μου και το δεύτερο χτύπημα έμοιαζε πιο βίαιο.

Έκλεισα τα μάτια μου περιμένοντας το μοιραίο. Και ήταν όλα έτσι όπως τα έχουν περιγράψει. Ένα λαμπερό και διαυγές φως έλουζε το βάθος του τούνελ που με καλούσε να το διασχίσω. Ανίκανος να αντισταθώ στο κάλεσμα του κινήθηκα προς το μέρος του. Και λίγο πριν ηχήσει ο επιθανάτιος ρόγχος και φτάσω στο προορισμό μου ένιωσα τα χείλη της Madonna πάνω στα δικά μου. Φύσηξε μέσα στο στόμα μου πνοή μαγική που επανέφερε την ανάσα μου. Ζωντάνεψα, ανασηκώθηκα και το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν το γλυκό της καθησυχαστικό χαμόγελο. Δεν διέκρινα ενοχή στο βλέμμα της ουτε καν να δείχνει οτι επωμίζεται ενα μερίδιο ευθύνης για το γεγονός πως η ακόρεστη επιθυμία του γυναικείου πληθυσμού να ντυθεί με κομμάτια απ την κολεξιόν της κόντεψε να στοιχίσει την ανθρώπινη ζωή ενός αθώου αγοριού νίντζα. Παρολ' αυτά με χάιδεψε στοργικά και μου ψιθύρισε με νόημα:

“Sorry kabamaru but did you know that we are living in a material world and I am a material girl?”