I am fat

Σήμερα έκανα το μεγάλο βήμα. Ξύπνησα αποφασισμένος όσο ποτέ. Ένα μέρος του εαυτού μου έκανε την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να με αποτρέψει. Για μια στιγμή τα κατάφερε, να με αποπροσανατολίσει. Για άλλη μια φορά φάνηκε ότι θα αναλώσω το χρόνο μου σε καθημερινές ανούσιες ανησυχίες που δήθεν μέρες τώρα με βασανίζουν.
Θα στρατευτώ με την Ελένη Λουκά στον Αγώνα κατά του Πιθηκάνθρωπου , Αναρχοκομουνιστη και αντίχριστου Λαζόπουλου?
Ο Πρεκας είναι ακροδεξιός ,η ο σωτήρας αυτού του έθνους?
Η Λαμπέτη στο σήριαλ του άλφα πόσους θα χάσει ακόμα από καρκίνο? Αμάν τέτοια μοίρα το κορίτσι. Στο χθεσινό επεισόδιο, έχασε τα 3/5 από το σοι της.
Η παναθα θέλει ενίσχυση στο κέντρο, έξω δεξιά, μέσα αριστερά, παντού?
Η μισιρλου είναι η μεγαλύτερη ατακαδορισα μετά τον Τσόρτσιλ?

Είναι μερικά από τα ερωτήματα που με βασανίζουν αυτό το καιρό.

Σήμερα όμως κάτι φάνηκε να αλλάζει. Όλα έδειχναν ότι ήμουν ένα βήμα πριν την αποκάλυψη. Πολλές φορές πρέπει μηχανικά και αυθόρμητα με μια ανεξήγητη εσωτερική ώθηση να προχωρείς σε κάποιες κινήσεις που άμα καθόσουν να τις πολυσκεφτείς σίγουρα θα έκανες πίσω. Για παράδειγμα όταν πας να κόψεις την αναβολή του στρατού, όταν στο μπαντζιν τζαμπινγκ είσαι στο τελευταίο βήμα πριν πέσεις από την πλατφόρμα στο κενό. Επειδή δεν έχω κάνει τίποτα από τα προαναφερθεντα,τουλάχιστον ακόμα, παίρνω ένα ακόμα πόντο θάρρους για σήμερα. Και αυτό είναι το μόνο που κρατώ. Έτρεξα λοιπόν στη τουαλέτα, με μια απότομη κίνηση έβγαλα την ζυγαριά που αναπαύονταν σκονισμένη και σιωπηλή κάτω από τον νεροχύτη. Ανέβηκα πάνω της έτοιμος να την τιθασεύσω. Έκλεισα τα μάτια μου μη μπορώντας να αντικρύσω το νούμερο.

Έλα καμπαμαρου μη κωλώσεις τώρα ένα μόνο κλικ πριν την αποκάλυψη. Κάθισα εκεί ακίνητος για κάποια δευτερόλεπτα που φάνηκαν ώρες. Η σκέψη να υποχωρήσω περνούσε περαστική από το μυαλό μου προσπαθώντας να κάμψει τις αντιστάσεις μου που έδειχναν έτοιμες να της παραδοθούν λυτρωτικά. Πήρα βαθιά ανάσα. Έλα δεν θα είναι και πολύ άσχημα σκέφτηκα, δε μπορεί να είναι.

Οι ενδείξεις είχαν κάνει την εμφάνιση τους από μέρες τώρα, αλλά προσπαθούσα να τις ξεγελάσω. Καθόμουν πάντα με την πλάτη κάθετα ή με μια κάποια ελαφριά κλίση προς τα πίσω, τεντωμένος όσο δε πάει άλλο, για να μην ξεπροβάλει ο Όλυμπος κάτω από το στέρνο μου. Όταν αντίκριζα γυμνός την κοιλιά μου την ρουφούσα απότομα για να μην τρομοκρατηθώ. Αποφεύγω να φορώ λεπτές μπλούζες που σχηματίζουν το σουλούπι μου. Τις προάλλες είχε 20 βαθμούς έξω και βγήκα με πουλόβερ ξέχειλο και μπουφάν. Άλλες φόρες όταν δε πιάνει κανένα τέχνασμα, σκέπτομαι παρηγορητικά τα παρωχημένα και κλασσικά του γεματούλη ανήρ όπως «έχω κοιλίτσα είναι γοητεία», «την προτιμούν οι περισσότερες των γυναικών», «έλα μωρέ εγώ είμαι άνθρωπος του πνεύματος δε με ενδιαφέρει ο καλλωπισμός» και κάτι τέτοια.

Όμως προχθές, δέχτηκα το τελειωτικό χτύπημα. Προσπάθησα να φορέσω το αγαπημένο μου τζιν. Με δυσκολία το έφτανα πάνω από τους γοφούς μου. Πιέστηκα, οι φλέβες πετάχτηκαν έξω από την υπερπροσπάθεια, τελικά τα κατάφερα. Κούμπωσα και το τελευταίο κουμπί με δυσκολία. Βγήκα έξω. Δεν άργησαν τα πρώτα συναισθήματα δυσφορίας να κάνουν την εμφάνιση τους. Ένιωθα αφόρητη πίεση. Άρχιζα να ιδρώνω πρώτα στα πόδια και ύστερα σε όλο μου το σώμα. ένιωθα ένα πράγμα σαν τον χουλκ όταν νευριάζει και καθώς πρήζετε απελευθερώνετε από τα ρούχα του. Έτσι και εγώ ξεκούμπωσα κάνα δυο κουμπιά για να ανασάνω. Γύρισα σπίτι. Απελευθέρωσα τον εαυτό μου από τα δεσμά του παντελονιού, έβαλα το ράδιο να παίζει και πήγα να ετοιμάσω ένα λαχταριστό σάντουιτς. Μια φωνή αιχμάλωτη μέχρι τότε στα εσωτερικά κελία του εγκεφάλου, μου ψιθύρισε το ερώτημα που πεισματικά αρνιούμουνα να τεθώ αντιμέτωπος. Μήπως πρέπει να σταματήσεις να τρως καμπαμαρου, μήπως το έχεις παρακάνει με τα σάντουιτς , τις σοκολάτες, τα πατατάκια, τις εκαστοτε λιχουδιές που καταναλώνεις κάθε μέρα. Μήπως από τότε που γύρισες από την Ολλανδία 69 κιλά και η μάνα σου τρομοκρατήθηκε και άρχισε να σου προσφέρει όλες τις λιχουδιές που στερήθηκες για ένα χρόνο ξέχασες να φωνάξεις στο εαυτό σου cease-fire στις αλλεπάλληλες επιδρομές σου στο ψυγείο. Μήπως είσαι ΧΟΝ….?

ΣΤΑΜΑΤΑ φώναξα σε εκείνο το διάολο που πήγε να με συνετίσει και καταβρόχθισα το λαχταριστό πολυεπιπεδο σάντουιτς. Εκείνη την νύχτα την πέρασα εφιαλτικά, αναδιπλωνόμουν, στριφογύριζα στο κρεβάτι. Είχα φαντασιώσεις με την Μυρτώ την ηρωίδα του λεξ στο "τριπλο αξελ" .Εκείνη η σιχαμένη φωνή έκανε πάλι την εμφάνιση της . Μήπως είσαι ΧΟΝΔ..? Σηκώθηκα πήγα στο ψυγείο και κατανάλωσα λαίμαργα τρία σοκολατακια, έτσι σαν μια μορφή αντίδρασης σε εκείνο τον σατανά που δε με αφήνει να ησυχάσω. Διάολε , καταραμένε δε θα σου περάσει, σκέφτηκα.

Σήμερα το πρωί όμως όλα ήταν διαφορετικά. Έπρεπε να φανώ θαρραλέος, Θα ανέβαινα σε εκείνη την παλιοζυγαρια και θα διέψευδα πανηγυρικά την γαμημένη εκείνη εσωτερική βοή που δεν με αφήνει στην ησυχία μου. Όχι δεν είμαι ΧΟΝΔΡ.. Σιώπα δεν θέλω ούτε να το πω. Και να σου τώρα εκεί να στέκομαι πάνω στη ζυγαριά με τα μάτια κλειστά ένα βήμα πριν από την σκληρή θεά της αλήθειας. ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα ένα μεγάλο για μένα σκέφτηκα. Άνοιξα τα μάτια απότομα και κοίταξα χωρίς δεύτερη σκέψη στο ταμπλό όπου σχηματίζονταν το νούμερο με τα κιλά μου. Κοκάλωσα, όχι αυτό δε το περίμενα. Δεν είναι δυνατόν. Η καρδιά μου άρχιζε να πάλετε δυνατά. Ταχυπαλμία, ίδρωσα, έτρεμα πήγα να καταρρεύσω. Ενεργοποίησα τις όποιες αντιδράσεις μου για να αντιμετωπίσω το σοκ. Όχι!!! έλα τώρα βρες μια δικαιολογία, κάνε πάλι μια θετική σκέψη. Μήπως φοράς παπούτσια.? ΟΧΙ! Μήπως δεν είχες κατουρήσει πριν? ΟΧΙ!. Αυτό είναι , απλά η σκατοζυγαρια είναι από αυτές τις καινούργιες τις ψηφιακές που μια σε δείχνουν 80 και την άλλη 50. Και όμως αυτή τη φορά δεν είχα καμία ανταπόδειξη. Είχα ηττηθεί και το ήξερα καλά. Παραδόθηκα. Πες ότι έχεις να πεις φωνή της αλήθειας αλλά πες το γρήγορα.

Η φωνή θα με τιμωρούσε σαδιστικά. Ήταν ένα γκραν φινάλε και δε θα το άφηνε έτσι. Με είχε στα σχοινιά παραδομένο. Τα αποδεικτικά στοιχειά που είχα αντικρύσει πριν λίγο ήταν τρανταχτά και δεν άφηναν περιθώρια για αιτιολογίες του κώλου. ΕΒΑΛΑ Ο ΣΙΧΑΜΕΝΟΣ 12 ΚΙΛΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΞΩ ΚΑΙ ΣΤΥΛΑΚΙ. Τώρα ακούστηκε πιο δυνατή από ποτέ, ούρλιαξε μέσα στα αυτιά μου σπάζοντας την λογοκρισία που της είχα επιβάλει, ξεστομίζοντας το μέχρι τότε απαγορευμένο.

ΕΙΣΑΙ ΧΟΝΔΡΟΣ!!!