Μα τι γίνεται με αυτό το λοστ?

Μα τι γίνεται με αυτό το λοστ? Θυμάμαι πέρσι το συγκάτοικο μου να κατεβάζει μανιωδώς στον υπολογιστή του επεισόδια και να τα καταβροχθίζει κάθε βράδυ το ένα μετά το άλλο. Στην αρχή δεν παραδεχόταν τι κόλλημα είχε φάει με αυτό το πράγμα.

Ερχόταν το βραδύ, έλα ρε Γ. να πάμε για καμιά μπύρα, τον παρότρυνα. Όχι καμπαμαρου βαριέμαι, θα αράξω να δω κάνα επεισόδιο λοστ και μετά θα την πέσω μου απαντούσε. Δεν έδινα σημασία στην αρχή. Μετά όμως αυτό επαναλαμβάνονταν σχεδόν καθημερινά. Κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο ο Γ. ναυαγός και αυτός στο χαμένο νησί κατανάλωνε κάθε στιγμή, κάθε χαρακτήρα, κάθε ανατροπή της αμερικανικής υπερπαραγωγής με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Τον παρατηρούσα κάθε φορά να παρακολουθεί αποσβολωμένος την πλοκή του σίριαλ και διέκρινα μια ιδιαίτερη εκφραστικότητα στο σώμα του, στο βλέμμα του σαν να ένιωθε με όλο του το είναι ό,τι και αν συνέβαινε σε αυτό το, πώς να το χαρακτηρίσω τώρα, φανταστικό κοινωνικό δράμα. Μια φορά θυμάμαι να έχει κολλήσει μπροστά στο λαπτοπι του σχεδόν ένα 14 ώρα ολοκληρώνοντας σχεδόν μίση season. Άρχιζα να ανησυχώ. Όποτε κουράζονταν να βλέπει , όταν δηλαδή τα μάτια του είχαν κοκκινίσει μετά από τόση έκθεση στον υπολογιστή και δεν άντεχε άλλο, ερχόταν μέσα στο δωμάτιο μου εκστασιασμένος και συνάμα άδειος και κουρασμένος λες και είχε υποστεί πολλαπλούς οργασμούς πριν λίγα λεπτά, να μου διηγηθεί τι καινούργια πλοκή είχε πάρει το σήριαλ. Ποπό μλκ εμφανιστήκαν και άλλοι στο νησί και έγινε αυτό και μετά το άλλο και μετά ήρθε η άνοιξη και μαζί της οι εξωγήινοι, και … και.. μονολογούσε με ένταση.

Προσπαθούσα να τον συνετίσω αλλά μάταια. Η κατάσταση του χειροτέρευε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Όλη του η ζωή περιστρεφόταν γύρω από το λοστ. Μάλιστα είχε κολλήσει και το μικρόβιο σε πολλούς άλλους και περιττό να σας πω ότι σε όλες τις συνεστιάσεις μας η συζήτηση αναλώνονταν στη ζωή των αγνοουμένων.

Ποτέ δεν παρακολούθησα το σήριαλ αυτό. Θυμάμαι κάποτε το έπαιζε το φιλμνετ, είχα δει κάνα δυο τρία επεισόδια αλλά δε με άγγιξε. Βλέποντας και το φίλο μου σε αυτή την εθιστική κατάσταση, κράτησα τον εαυτό μου μακριά από αυτή τη λαίλαπα.

Κάποια μέρα όμως, έγινε το αναπάντεχο . Είδα τον Γ. να παίρνει θέση για να δει άλλη μια σεζόν. Άνοιξε το πισι και αδημονούσε να φορτώσει το σύστημα να ανοίξει το αρχείο και να απολαύσει το επεισόδιο. Πάντα ακολουθούσε ευλαβικά και τελετουργικά τις ίδιες συνήθειες καθώς έβλεπε το λοστ. Έφτιαχνε ένα καφέ, ενίοτε σε πιο προχωρημένες ώρες άνοιγε ένα μπουκάλι μπύρα, έστριβε ένα τσιγάρο , έβαζε το λαπτοπι στο κρεβάτι, άναβε το τσιγάρο, έπινε μια γουλιά από το ρούφηγμα και ξάπλωνε αναπαυτικά για να ταξιδεύσει στο κόσμο του λοστ. Εκείνη τη μέρα όμως, δεν είχαν περάσει ούτε πάνω από 30 λεπτά και με μια απότομη κίνηση έκλεισε το πισι. Σηκώθηκε νωχελικά, είχε μια περίεργη έκφραση θύμου και σιχαμάρας ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Πάμε για κάνα ποτάκι ρε καμπαμαρου σαν να ήθελε να πνίξει το πόνο του. Έτσι ξαφνικά το λοστ τον πρόδωσε. Δεν ξαναείδε ούτε ασχολήθηκε με το σήριαλ. Ύστερα από μέρες τον ρώτησα τι έγινε και σταμάτησε να το βλέπει. Δεν μου έδωσε σαφή απάντηση. Υπέθεσα ότι κάπου έγινε αρκετά αμερικανιά η σειρά και η πλοκή της άρχιζε να κουράζει. Ήταν μια συνήθεια που φυσιολογικά ξεφούσκωσε αναρωτήθηκα. Βεβαία ποτέ δε θα ξεχάσω την χαρά μικρού παιδιού που έπαιρνε στη θέαση κάθε επεισοδίου, όσο αυτή κράτησε.

Σίγουρα έχει κάτι ιδιαίτερο αυτή η σειρά. Τέτοιο εθισμό δεν έχω ξαναδεί σε άνθρωπο και σίγουρα ο φίλος δεν είναι και η μοναδική περίπτωση. Τις προάλλες ο καρπετοπουλος στο ραδιόφωνο προσκαλούσε, σχεδόν ικετεύοντας το κοινό να βγει στο τηλέφωνο της εκπομπής και να του πει τι έγινε στο προηγούμενο επεισόδιο γιατί το είχε χάσει. Οι απανταχού λοσταδες ανταποκρίθηκαν σχεδόν με ένα αίσθημα αλληλεγγύης στο απεγνωσμένο σύντροφο τους και τα τηλεφώνα της εκπομπής έσπασαν. Τώρα βλέπω ότι και ο fight είναι ένας λοστακιας φανατικός. Η λοστακιαση εξαπλώνετε επικίνδυνα, απλώνετε σε όλη τη βλογκοσφαιρα.

Λέτε να αναθεωρήσω και να κάτσω να δω κάνα επεισόδιο να δω τι στο καλό κρύβετε σε αυτή τη σειρά που την κάνει τόσο εθιστική ?