Τα "Βρύλ"

Η νύχτα είχε πέσει και τα μεγάλα λαμπιόνια φώτιζαν τους δρόμους της πόλης των Βριλησσίων.Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και έξω το τοπίο ήταν λευκό. Τα χιόνια είχαν κάνει νωρίς την εμφάνιση τους αυτό το χρόνο. Το ρολόι σήμανε μεσάνυχτα και η φωνή του παππού γλυκιά, όπως πάντα, ακούστηκε.
«Έλα αγόρι μου, είναι ώρα για ύπνο...Kάθε φορά που σε αφήνουν οι γονείς σου σε μένα κάθεσαι ξύπνιος πολύ αργά,μπαγάσικο»
«Άσε με να παίξω λίγο ακόμα παππού σε παρακαλώ»
«Είπαμε είσαι καταφερτζής αλλά ποιος ακούει την κόρη μου, έπρεπε να είσαι στο κρεβάτι σου εδώ και μια ώρα»
« Μα παππού…»
« Δε δέχομαι δεύτερη κουβέντα» είπε ο παππούς με αποφασιστικό τόνο στη φωνή του,
« Καλά αλλά σε παρακαλώ θέλω να μου πεις ένα παραμύθι για να κοιμηθώ»
« Σαν ποιό θα ήθελες δηλαδή?¨»
« Θέλω να μου πεις τότε που γνώρισες αυτά τα τερατακια, τα Βρύλ»
« Χα! Χα! μα τα Βρύλ δεν είναι τερατακια αγόρι μου» είπε ο Παππούς και το πρόσωπο του φωτίστηκε

Πάντα του άρεσε να διηγείτο στον εγγονό του αυτό το παραμύθι. Γινόταν και αυτός παιδί όταν το εξιστορούσε. Τον έβαλε στο κρεβάτι, το σκέπασε στοργικά, έβαλε την καρέκλα διπλά στο προσκεφάλι του, βολεύτηκε, πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε την ιστορία του.

«Μια φορά και ένα καιρό σε χρόνια μακρινά και ονειρεμένα τίποτα δεν έμοιαζε όπως τώρα. Οι άνθρωποι δεν υπήρχαν πάνω σε αυτή την γη. Τα βουνά, οι θάλασσες, τα δέντρα και τα ζώα γινόταν μάρτυρες μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που δε βρίσκετε αποτυπωμένη σε κανένα βιβλίο ιστορίας του κόσμου. Μια λευκή σελίδα, στη σφαίρα του ποτέ, ένας μύθος. Κανένας δεν παραδέχεται ότι υπήρχε στα αλήθεια. Κανέναν δε συμφέρει να αποκαλύψει τα μυστικά της. Κάποτε αποφασίστηκε να κλειστεί στο σεντούκι της λήθης. Και το σεντούκι είναι καλά κλειστό και τα κλειδιά σε χέρια ασφαλή .Οι κλειδοκράτορες πρόσωπα έμπιστα που κρατούν το μυστικό ως το τάφο τους.

Όλο και κάποιος έχει ακούσει για αυτήν την μυστηριώδη εποχή. Όλο και κάποιος άνεμος πρόδωσε τα μυστικά της αλλά κανείς δεν τον άκουσε, δεν του έδωσε καμία σημασία. Σίγουρα όμως έχουν ακούσει για τα όντα που κυριαρχούσαν σε εκείνο το κόσμο τον αλλόκοτο τον ξένο. Τα είπαν πλάσματα της φαντασίας. Έγιναν ήρωες παραμυθιών. Καλύφθηκαν με το πέπλο προκαταλήψεων και δεισιδαιμονιών. Έγιναν στοιχειά των χειρότερων ονείρων μας. Στη πραγματικότητα δεν έχουν όνομα. Άλλοι τα λένε ξωτικά ,άλλοι τα λένε αερικά, άλλοι πάλι καλικάτζαρους, άλλοι εξωγήινους και κάποιοι άλλοι ολυμπίους θεούς, εγώ τα φωνάζω με το όνομα που μου συστήθηκαν. Τα ονομάζω ΒΡΥΛ.

Τα βρύλ είναι όντα παράξενα για τον ανθρώπινο νου. Βασίλευαν στη γη, την αυγή του χρόνου. Είναι μικροσκοπικά, το δέρμα τους είναι μπλε, το κεφάλι τους μακρόστενο, τα μάτια τους τεράστια και πεταμένα προς τα έξω, τα αυτιά τους πεταχτά και μακριά. Τα άκρα του μοιάζουν με πλοκάμια χταποδιού. Είναι εύκαμπτα και ευλύγιστα και μπορούν να χωθούν όπου βάζει ο νους μας. Παρόλο μικρά στο δέμας η δύναμη τους είναι χιλίων λεόντων. Το βασικό τους προσόν όμως είναι ότι μπορούν να πάρουν όποια ζωντανή η άψυχη μορφή θέλουν. Μεταμορφώνονται σε οτιδήποτε άυλο η υλικό, σε δέντρα, σε ανέμους, σε ζώα και πουλιά. Μπορεί να πάρουν την μορφή του υπολογιστή στο γραφείο σου ή ακόμα και την δικια σου την μορφή, αγαπημένε μου εγγονέ.

Βίωναν ειρηνικά τότε.. Τρεφόντουσαν με ότι τους πρόσφερε η μάνα γη. Συνήθως ζούσαν πολλά χρόνια. Κάθε χειμώνα τα θηλυκά κυοφορούσαν και μέσα σε 5 ανθρώπινους μήνες έδιναν ζωή στα μικρά τους. Δεν είχαν κάποια μορφή ιεραρχικής οργάνωσης στις κοινωνίες τους. Περνούσαν την μέρα τους χωρίς να φωλιάζει καμία έννοια στο κεφάλι τους. Γλεντούσαν κάθε μέρα με χορούς και τραγούδια. Άφθονο φαγοπότι και γλέντι μέχρι τελικής πτώσεως. Οργάνωναν γιορτές που αργότερα στις ανθρωπινές παραδόσεις ονομάστηκαν ως παγανιστικές ή διονυσιακοί διθύραμβοι. Ήταν φιλικά προς οποιαδήποτε μορφής ζωής. Σεβόντουσαν τα πάντα γύρω τους. Τα βουνά που αγκάλιαζαν τις κοιλάδες τους. Τις θάλασσες που τους πήγαιναν σε μέρη μακρινά. Τα ποτάμια που διέσχιζαν και ένωναν τους τόπους τους. Τα δέντρα που τους πρόσφεραν τους καρπούς τους.

Όλα κυλούσαν όμορφα για τα Βρύλ μέχρι που εμφανίστηκαν οι άνθρωποι. Ποτέ δεν τους είδαν με καλό μάτι. Ένιωσαν κάτι πονηρό στη παρουσία τους. Δεν τους εμφανιστήκαν ποτέ με την πραγματική τους μορφή. Όποτε έμπλεκαν στο κόσμο των ανθρώπων μεταμορφωνόντουσαν σε κάτι άλλο. Ήταν δύσπιστοι απέναντι στο καινούργιο είδος και αποδείχτηκε ότι είχαν δίκιο. Τα Βρύλ έγιναν παρατηρητές ενός κόσμου που αλλάζει. Ποτέ δεν ήταν ο ίδιος. Είδαν γύρω τους φωτιά, μπαρούτι και θάνατο. Είδαν δάση να καταστρέφονται και ζώα να εξαφανίζονται. Έμαθαν ότι προόδευσε σημαίνει επιστράτευσε όλο και περισσότερο την Φύση στις ανάγκες σου και όχι το αντίστροφο. Ένιωσαν την αλαζονεία και την ματαιοδοξία των ανθρώπων. Είδαν οικισμούς να υψώνονται εκεί που υπήρχαν ποταμοί και λίμνες. Άκουσαν θορύβους άγνωστους και εκνευριστικούς να διαταράζουν την αρμονία τους.

Σιχάθηκαν το κόσμο γύρω τους. Το χαμόγελο εξαφανίστηκε από το πρόσωπο τους. Σταμάτησαν να οργανώνουν γιορτές. Άρχιζαν να φοβούνται την καινούργια κατάσταση που διαμορφώνονταν. Δεν τους ταίριαζε ένας τέτοιος κόσμος και το γνώριζαν καλά αυτό. Αποτραβήχτηκαν στα έγκατα της γης. Άνοιξαν λαγούμια και κρύφτηκαν εκεί μέσα. Εκεί θα είναι ήσυχα σκεφτήκαν. Μακριά από αδιάκριτα μάτια. Εκεί θα είναι βασιλιάδες. Αιώνες πέρασαν και τα Βρύλ ζούσαν κάτω από τα πόδια των ανθρώπων.

Που και που αλλάζουν μορφή και κάνουν βόλτες πάνω στη γη. Παρατηρούν και περιμένουν. Ο άνθρωπος τους πλήγωσε. Δεν μπορούσαν άλλο να βλέπουν τη γη που αγάπησαν και σεβάστηκαν να βιάζετε απρόκλητα χωρίς λόγο και αιτία. Έπρεπε να κάνουν κάτι. Να αντεπιτεθούν. Τίποτα δεν αλλάζει, όλα πήγαιναν προς το χειρότερο. Πρέπει να δράσουν και τα σχέδιο είναι μονό ένα. Να εξαφανίσουν τους ανθρώπους. Τη λαίλαπα αυτού του κόσμου.

Τώρα κυκλοφορούν πιο συχνά ανάμεσα μας. Παίρνουν μορφή ανθρώπινη. Είναι γύρω σου αλλά δε τους βλέπεις γιατί δε θέλεις να τους δεις. Μπορεί να είναι ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο που κάνει διάλλειμα για τσιγάρο. Ο φοιτητής που κάθετε στο πιο κάτω έδρανο. Ο άστεγος που κοιμάται στο παγκάκι. Η κοπέλα στο μπαρ που φλερτάρεις. Είναι εδώ και η παρουσία τους γίνετε πιο συχνή. Έχουν καταστρώσει το σχέδιο και με υπομονή θα το φέρουν εις πέρας. Ο χρόνος πλησιάζει. Το τέλος των ανθρώπων είναι νομοτελειακά προδιαγραμμένο. Σύμμαχοι τους οι κλειδοκράτορες. Αυτοί όπου κρατούν το μυστικό της ύπαρξης τους από γενιά σε γενιά. Ανθρώπινα όντα που πιστεύουν στα Βρύλ σαν τους λυτρωτές που θα τους απελευθερώσουν από την μιζέρια τους. Είναι πρόθυμοι να γίνουν μάρτυρες για τον σκοπό τους, για το μεγάλο τους σχέδιο.

Δε ξέρω πολλές λεπτομέρειες αγόρι μου για το σχέδιο εξόντωσης αλλά το περιμένω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η αρχή του τέλους θα ξεκινήσει από αυτήν εδώ την περιοχή. Στα Βριλήσσια υπάρχει η είσοδος που οδηγεί στο κάτω κόσμο, στη κοινωνία αυτών των όντων, που τους αρέσει να αποκαλούν το είδος τους, με το όνομα Βρύλ.

Θα αναρωτιέσαι, γλυκό μου αγόρι πως τα ξέρω όλα αυτά? Είναι γιατί 4 από αυτά μου εμφανιστήκαν μια μέρα μπροστά μου και μου τα είπαν όλα. Αυτά όμως ήταν διαφορετικά από τα άλλα. Ήθελαν λέει να δώσουν μια ακόμα ευκαιρία στους ανθρώπους. Είχαν περάσει πολλές μέρες στην άλλη πλευρά. Εξοικειώθηκαν με αυτούς. Είδαν ανθρώπους να αγαπούν, να ερωτεύονται, να γελούν, να ενώνουν τα χέρια τους, να αισιοδοξούν, να παρηγορούν το διπλανό τους, να συγχωρούν , να φιλιούνται, να αγκαλιάζονται, να χαμογελούν και η εικόνα αυτή τους άρεσε. Θεωρούν ότι υπάρχει ελπίδα για ενα καλύτερο αύριο.

Έτσι λοιπόν συναντιούνται κάθε Χριστούγεννα με ανθρώπινη μορφή στα Βριλήσσια και γράφουν μουσική. Ναι καλά ακούς παιδί μου. Γράφουν μουσικά κομμάτια με στίχους γεμάτα κρυφά μηνύματα για τους ανθρώπους. Κρούουν το κώδωνα του κινδύνου, αφήνοντας μηνύματα προειδοποίησης για όλα αυτά που έπονται, μηνύματα που μόνο καλές ανθρώπινες καρδιές μπορούν να αποκωδικοποιήσουν, καρδιές παιδικές και άφθαρτες σαν και την δικιά σου.

Το μόνο που κάνουν είναι να καθυστερούν το τέλος και να περιμένουν από μας να τους ακούσουμε και να τους πιστέψουμε. Ελπίζουν στον άνθρωπο και του αφιερώνουν τα τραγούδια τους. Έχουν ονομάσει την εκστρατεία τους “the Vrilissia project ". Και όσοι τους ακούν ζουν καλά και τα Βρύλ καλύτερα»

«Και εδώ τελειώνει το παραμύθι νεαρέ μου» είπε ο γέροντας καθώς χάιδευε το μέτωπο του εγγονού του.

Ο παππούς σηκώθηκε. Το παιδί έτριψε τα μάτια του, χασμουρήθηκε, σκεπάστηκε με το πάπλωμα και βούλιαξε στο κρεβάτι του καλώντας τον μορφέα να το επισκεφτεί. Ο παππούς πάτησε το διακόπτη δίπλα από την πόρτα και την έκλεισε πίσω του. «Καληνύχτα παππού» του αποκρίθηκε και έκλεισε τα μάτια του, μα καθώς τα βλέφαρα του σκέπαζαν τα καταγάλανα μάτια του είναι σίγουρος πως ακριβώς εκείνη τη στιγμή σαν να είδε το χέρι του παππού του πάνω στο πόμολο της πόρτας να έχει γινει μπλε!!!!

Άλλα παραμύθια στους "fight back",
"Bitch girl","Misirlou","civil" kαι η "kwlogria"