Για τα λάθη που έκανα στο έτος που φεύγει

Εγώ αυτές τις μέρες θα ετοίμαζα ένα ποστ αφιέρωμα-καταγγελία στον κλασσικό Έλληνα φοιτητή του εξωτερικού παίρνοντας έμπνευση και συνεχίζοντας από κει που σταμάτησε αυτό το πόστ, που περιγράφει το κλασσικό Έλληνα τουρίστα, αλλά επειδή θα γκρίνιαζα αρκετά και ίσως χωρίς λόγο είπα να δώσω τόπο στην οργή μέρες που είναι.

Χρονιάρες μέρες σου λέει. Σε λίγο φεύγει το 2006 και έρχεται ο καινούργιος χρόνος με τα δώρα και εγώ όπως κάθε χρόνο κάνω την ετήσια προσωπική μου ανασκόπηση. Ξετυλίγω το κουβάρι των αναμνήσεων και ανακαλώ στιγμές χαράς, λύπης, έντασης, γέλιου, κλάματος, σωστών ή λανθασμένων επιλογών μου, που καλώς ή κακώς, στιγμάτισαν, επηρέασαν ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το, την προσωπική μου ζωή τον χρόνο αυτό που φεύγει.

Συνήθως ή σχεδόν πάντα ακολουθώ αυτοβούλως την πεπατημένη ανθρώπινη επιλογή να κρατώ και να θυμάμαι τις ευχάριστες στιγμές και να πετάω τις κακές στο καλάθι των αχρήστων. Μερικές όμως από αυτές χάνουν το δρόμο προς τα απορρίμματα της λήθης και περνάν στο καλάθι της ανακύκλωσης κάνοντας πάλι την εμφάνιση τους εκεί που νομίζω ότι έχουν ξεχαστεί. Και αυτές οι στιγμές είναι λάθη για τα οποία δεν έχω συγχωρέσει ακόμα τον εαυτό μου, για τα οποία έχω μετανιώσει πραγματικά. Σπάνια μετανιώνω για επιλογές μου σε σταυροδρόμια απαντήσεων για διλήμματα παντός είδους. Εκεί πάντα σκέφτομαι πριν ενεργήσω. Υπάρχει μια ακολουθία επιχειρημάτων μέσω ενός προσωπικού μονολόγου που καταλήγει σε μια απόφαση. Και αν το μέλλον δείξει ότι αυτή ήταν λάθος δεν θα χολοσκάσω γιατί ξέρω ότι τότε ο εαυτός μου, με τα καλά και τα κακά του, έτσι τα σκέφτηκε, έτσι τα ζύγισε, έτσι ένιωσε και έτσι ενέργησε. Για παράδειγμα στο χρόνο που φεύγει είχα μια καλή προοπτική να δουλέψω στο εξωτερικό αλλά αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα. Δεν ξέρω άμα έκανα λάθος και στο μέλλον μουντζώνω τον εαυτό μου που άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, αλλά τότε ήξερα ότι έκανα αυτό που ένιωθα γιατί πίσω στην πατρίδα είχα πιο σημαντικά πράγματα να με περιμένουν. Γενικά για εγωκεντρικές αποφάσεις έχω ένα εσωτερικό μηχανισμό απώθησης που δεν αφήνει να με στοιχειώνουν για πολύ. Για άλλες στιγμές μετανιώνω, στιγμές συνήθως φευγαλέες, καθημερινές, για λόγια και πράξεις, δικές μου, που πλήγωσαν, προκλήσεις που δέχτηκα και δεν αντέδρασα σωστά. Και ξέρετε γιατί με στοιχειώνουν αυτές? Γιατί συνήθως απαιτούν αντιδράσεις δευτερόλεπτων, αυθόρμητες απαντήσεις λεκτικές ή μη , θελουν πηγαίες λύσεις που περίεχουν το μεγαλύτερο ρίσκο λάθους, απαιτούν χαρακτήρα. Για μένα σε τέτοιες στιγμές δίνεις εξετάσεις, δείχνεις ποιος πραγματικά είσαι, ή καλύτερα ποιος δε θα ήθελες να είσαι. Στην αρχή δείχνουν ασήμαντες, είναι τόσο στιγμιαίες...μετά σε πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι, μετά αναγνωρίζεις ότι έσφαλες, ότι κυριεύτηκες από μια αλλοτριωμένη φιγούρα του εαυτού σου που δεν απώθησες εγκαίρως, μετά αρχίζουν οι ενοχές και στο τέλος αναρωτιέσαι άμα τελικά πραγματικά είσαι έτσι και πρέπει ν' αρχίζεις να τρομάζεις.

Για αυτά που μετανιώνω και για τα όποια αν υπήρχε η μηχανή του χρόνου θα ήθελα να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να τ'αλλάξω, είναι μικρά και καθημερινά γεγονότα στα οποία αντέδρασα λάθος. Θέλω να μπορούσα να γυρίσω σε εκείνη τη νύχτα που η γαμημένη BMW σκότωσε τη γάτα που προσπαθούσε να περάσει το δρόμο. Γιατί ο γραβατωμένος δολοφόνος αρχικά φρέναρε, την είδε, αλλά δεν την άφησε να περάσει απέναντι, βιαζόταν μην χάσει 5 δευτέρα από το πολύτιμο χρόνο του, γκάζωσε και την τελείωσε βίαια. Μάλιστα λίγο πιο κάτω σταμάτησε για να δει άμα το αίμα της του λέρωσε το φρεσκοβαμμένο αμάξι, και εγώ ήμουν μάρτυρας όλων αυτών και το μόνο που έκανα ήταν να κοιτώ αποσβολωμένος. Η εικόνα του γατιού να αργοπεθαίνει λίγα εκατοστά πιο μακριά από τα πόδια μου, έχει μείνει χαραγμένη μέσα μου. Δε του έφταιγε σε τίποτα το ζωντανό και κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν ατύχημα ή ότι δε το αντιλήφθηκε . Αν γύρναγα πάλι πίσω θα τον στόλιζα με πολλά γαμωσταυρίδια. Θέλω να γυρίσω εκείνο το απόγευμα στο Μετρό στη στάση Συγγρού-φιξ που κατέβαινα τα μεγάλα σκαλιά της εισόδου, προσπερνώντας βιαστικά μια γριούλα που προσπαθούσε με τα βίας να τα κατέβει ανήμπορη, την κοίταξα για λίγα δευτέρα και ήμουν σίγουρος ότι το βλέμμα της καρφωμένο πάνω στο δικό μου ζητούσε λίγη βοήθεια από κείνη που η περηφάνια και το πείσμα της δεν άφηνε τη φωνή της να ξεστομίσει. Εγώ αδιαφόρησα και δε ξέρω το γιατί, μήπως και έρθει η συντέλεια του κόσμου αν χάσω την επόμενη αμαξοστοιχία. Αν γύρναγα θα την βοηθούσα και μετά χαράς, όταν θα κατεβαίναμε το τελευταίο σκαλί και θα είχα χάσει πέντε τρένα, θα δεχόμουν τις κλασσικές γιαγίστικες ευχές της. Θέλω να γυρίσω στο μπαρ Concordia στο Ρότερνταμ που μιλούσα ένα βράδυ με ένα έγχρωμο βρετανό και με πλησίασε ο ξανθόψειρας ολλανδός να μου κάνει παρατήρηση επειδή συναναστρεφόμουν με ένα καταυτόν πιθηκομούρη και κατώτερο, και εγώ σχημάτισα το πιο ηλίθιο και αμήχανο χαμόγελο μη μπορώντας να πιστέψω, μέσα στην αφέλεια μου, ότι τον 21αιωνα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν ακόμα τον Μισισιπή να φλέγεται. Άμα γύρναγα πίσω στο χρόνο δε θα συγκρατούσα την οργή μου επειδή ο τύπος τύχαινε να είναι στη ευρύτερη παρέα ενός καλού μου φίλου και δεν ήθελα να δημιουργήσω εντάσεις. Θα τον έφτυνα και μετά θα ζητούσα και συγγνώμη από τον βρετανό επειδή ο κόσμος είναι ακόμα γεμάτος σκουπίδια ρατσιστές..

Θέλω να γυρίσω και να διορθώσω όλες εκείνες τις μικρές φευγαλέες στιγμές που φάνηκα αδιάφορος, δειλός, αναίσθητος, εγωιστής, ψεύτικος, σε αυτό το έτος που φεύγει. Επειδή όμως “Αν” και μηχανές του χρόνου δεν υπάρχουν εύχομαι να συμπεριφερθώ διαφορετικά αν μου ξαναεμφανιστούν στο μέλλον. Γιατί όπως λένε και οι σοφοί οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά και από αυτές κρίνεσαι.

Τέλος θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους αυτούς που πλήγωσα ή έκανα να νιώσουν άσχημα για πράγματα που είπα ή έπραξα και δε το ξέρω. Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι και εύχομαι να με συχωρέσουν άμα δε το έχουν κάνει ακόμα.

Αυτά παίδες και καλή χρονιά σε όλους!!!!!!!!!!

Τα λέμε μετά το New Year's Eve Countdown