Στην υγεία μας!

(Πω ρε πούστη μου πάλι σεντόνι είναι το πόστ του καμπαμαρού)

Μπαίνω καθυστερημένος στο στούντιο-κουτούκι. Ο Ήχος από το μπουζουκάκι ακούγεται γλυκός. Γύρω από το μακρύ τραπέζι με τα γεμάτα κρασοπότηρα κάθονται οι μερακλήδες. Μερικούς θα τους αναγνωρίσω με μια φευγαλέα ματιά που ανιχνεύει το χώρο. Εκεί ανάμεσα σε γνωστούς και άγνωστους διακρίνω τον Τάσο, τον Χρήστο , τον Κυρ Γιάννη , την Κυρία Άννα την πρόεδρο, και άλλους που κάπου έχω δει αλλά δε θυμάμαι το όνομα τους. Άλλοι από αυτούς θαμώνες του κουτουκιού και βετεράνοι τέτοιων εκδηλώσεων και άλλοι νεούδια σαν εμένα. Μαζί μας και ο Σπύρος ο οργανωτής του γλεντιού. Η μικρή Δημητρούλα Δουμένη (γνωστή και ως Λένη) με καλεί να καθίσω κοντά της. Υιοθετώ εκείνο το παιδιάστικο φτιαχτό ύφος που πάντα βγάζω από το συμπεριφορικό μου ρεπερτόριο όταν πρέπει να χαιρετίσω ανήλικα παιδόπουλα. Κουνώ σαν ηλίθιος το κεφάλι μου και γλυκαίνω το ύφος και το τόνο της φωνής μου ενώ παράλληλα χαϊδεύω στοργικά και πατρικά χωρίς καμιά υπόνοια παιδοφιλίας το μικρό κεφαλάκι της Δημητρούλας .Εκείνη μου τραβά το χέρι απότομα και με καλωσορίζει με το μεγαλύστικο εκείνο ύφος που της είχαν διδάξει καλά. Την χαιρετώ αιφνιδιασμένος αλήθεια με το ίδιο καθωσπρεπίστικο τρόπο που χαιρετώ έναν ενήλικα που δε γνωρίζω, παραδεχόμενος την ίδια στιγμή ότι τα παιδιά τη σήμερον ημέρα ωριμάζουν γρήγορα. Λάθος τα ωριμάζουν γρήγορα.

Εκ δεξιών μου ο Κύριος Γιάννης και η κυρία Άννα με αγνοούν επιδεκτικά. Μάλλον ο Ξαρχάκος με το «Στέκι του Θωμά» που ακούγεται από το πάλκο τους έχει συνεπάρει. Και γώ για μια στιγμή φαντασιώνομαι τη Μαρίκα με το ντέφι, από το ρεμπέτικο , να γελάει και να μου γνέφει. Το κέφι φαίνεται να εχει ανάψει γρήγορα. Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι ηθοποιοί με τα μάτια γλαρωμένα και βαριά διασκεδάζουν πραγματικά ή η μέθη τους είναι προσποιητή, αποτέλεσμα της αναμφισβήτητης(και καλά) υποκριτική τους ικανότητα. Βλέπω στη πίστα τον Τάσο, σε “τσακίρ κέφι” να γυρίζει σαν σβούρα τινάζοντας τα χέρια εδώ και κει κάνοντας κάτι φιγούρες που θυμίζουν ζεμπέκικο. Κλαίω από τα γέλια αρχικά νοερά και αργότερα γοερά και ο «Κάπελας» πιο δίπλα θα μου κάνει επίπληξη υπενθυμίζοντας μου ότι στο ζεμπέκικο δεν έχει σημασία η χορευτική δεινότητα αλλά η ψυχή που καταθέτει ο χορευτής. Δε διαφωνώ …Έτσι κι αλλιώς δε γελάω με τον άγαρμπο χορό του Τάσου αλλά με τη μοίρα μου που με έλαχε να περάσω το σαββατόβραδο μου σε αυτό το θέατρο του παραλόγου το οποίο θα ζήλευε και ο ίδιος ο Μπέκετ. Μόνη μου ελπίδα να αφεθώ στη δύναμη του αλκοόλ προσμένοντας σε λίγο δόση κεφιού. Κατεβάζω με επαναλαμβανόμενες κινήσεις πέντε ποτήρια κρασί περιμένοντας τα πρώτα αποτελέσματα. Μάταια εκείνο το κρασί δε βοηθά καθόλου, χαμηλής ποιότητας και νερωμένο.

Κανείς δε μου δίνει σημασία. Ούτε καν και η μικρή Δημητρούλα που παίζει κρυφά με τις κούκλες της κάτω από το τραπέζι θυμίζοντας για λίγο παιδί. Ξεφυσώ και βυθίζομαι στη καρέκλα χτίζοντας ένα ηλίθιο χαμόγελο απόγνωσης. Γρήγορα θα αιχμαλωτίσει το βλέμμα μου εκείνο το αποκαλυπτικό ντεκολτέ του μελανουριού που κάθεται στην άκρη του τραπεζιού και δείχνει εξίσου βαρεμένο. Με φαντάζομαι να συρρικνώνομαι σε ένα μικρό ανθρωπάκι και να βουτάω στα στήθη της. Να κάνω τσουλήθρα στις τιράντες του στηθόδεσμου της και να παίρνω γερές τζούρες από το άρωμα της. Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ θα διακόψει απότομα ο τραγουδιστής στη σκηνή που τραγούδα εκείνο το γνωστό άσμα που εξιστορεί τη ζωή ενός άμοιρου που κατάντησε να κοιμάται στα σανίδια δεχόμενος τα τερτίπια μιας μπαμπέσας πιτσιρίκας. Η μοιραία γυναίκα φωνάζει μέσα της και την καλεί να χορέψει . Σηκώνεται και με λάγνες κινήσεις συγκεντρώνει τα βλέμματα πάνω της, δυστυχώς όμως απομακρύνοντας παράλληλα και από το οπτικό μου πεδίο το πλούσιο μπούστο της.

Νιώθω μόνος. Εκείνη η βοή που στροβιλίζεται στα αυτιά μου αποτέλεσμα ενός συνόλου δυσανάλογα εναρμονισμένων ήχων από χειροκροτήματα σφυρίγματα και φαλτσοσιγονταρίσματα με ζαλίζει και ταυτόχρονα μου προκαλεί αφόρητη δυσφορία. Συνεχίζω να πίνω. Τελικά στο δέκατο ποτήρι καταφέρνω να πνίξω τη μιζέρια μου . Θα με βοηθήσει και η απίστευτη εισαγωγή του Βαμβακάρη στα «Ματόκλαδα σου λάμπουν» που ήδη οι νότες του ξεπηδούν από το μπουζούκι. Το ματζόρε σε συνδυασμό με εκείνη τη ζεστή στο στέρνο μου από το κρασί θα με κάνει να ανασκουμπωθώ και να χαλαρώσω την γραβάτα μου.

ο Καμπαμαρου

Αφήνομαι στο τραγούδι. Κοιτάζω την πίστα με εκείνο το βλέμμα του μονομάχου πριν ξεχυθεί στην αρένα. Ο δείκτης της ευδαιμονίας μου φτάνει στο κόκκινο όταν μπαίνουν οι στίχοι «τα ματόκλαδα σου γέρνεις και τα λογικά μου παίρνεις». Θεέ μου βρίσκομαι σε έκρηξη κεφιού και πρέπει να την εξωτερικεύσω. Σηκώνομαι από την καρέκλα μου και αν θυμάμαι καλά της δίνω και μια ξανάστροφη να πέσει και να κάνει θόρυβο. Ένα μακρόσυρτο όπαααα φεύγει απο το στόμα μου. Πετάγομαι με ένα σάλτο μακρύ στη πίστα και αρχίζω να χορεύω κλωτσώντας τα γαρύφαλλα που βρίσκονται σκορπισμένα στο έδαφος. Νιώθω να αιωρούμαι, απολαμβάνω το χορό με όλες τις αισθήσεις μου. Στροβιλίζομαι και ηδονικά ξεδιπλώνω τις πιο άρτιες μου φιγούρες. Το πλήθος ηλεκτρίζεται από το πάθος που καταθέτω στη σκηνή, αρχίζει να εκστασιάζεται και να παραλύει. Η Άννα, ο Τάσος , ο Γιάννης όλοι γύρω μου, ακόμα και η Δημητρούλα χειροκροτούν στο ρυθμό του τραγουδιού. Ο Σπύρος γελάει δυνατά και σπάει μια σειρά από πιάτα για χάρη μου. Το μελανούρι μου κάνει πονηρά νοήματα. Γυρνάω γύρω από τον εαυτό μου γρήγορα όλο και πιο γρήγορα. Δίνω την καλύτερη μου παράσταση. Στο fade out του τραγουδιού και ενώ ζαλισμένος και μεθυσμένος έχω αγγίξει τα όρια της πλήρης έκστασης αφήνομαι στα χέρια τους. Με πιάνουν από όλα τα σημεία του σώματος μου και με μια εκδήλωση ύψιστης λατρείας με σηκώνουν ψηλά και με πετούν στον αέρα. Ύστερα προσγειώνομαι στα απλωμένα χέρια τους και πάλι από την αρχή… όλο και πιο ψηλά και εγώ γελώ δυνατά, όλο και πιο ψηλά τόσο ψηλά που τελικά βγαίνω έξω από την οθόνη της τηλεόρασης, τα ραδιοκύματα της οποίας με ξεβράζουν στο σαλόνι μου.

Ευτυχώς η προσγείωση στο καναπέ είναι ομαλή και δε τραυματίζομαι αλλά αρκετά δυνατή για να με επαναφέρει στη πραγματικότητα. Είμαι μόνος παρέα με τη τηλεόραση στο σπίτι, Σάββατο βράδυ, αφημένος σε μια εικονική διασκέδαση. Αυτοχαστουκίζομαι για να με συνεφέρω και χασκογελώ πίσω από την πλάτη μου εμπαίζοντας την κατάντια και τη μιζέρια μου.Ουφ!

Λέω να πάρω κάνα φίλο να πάω έξω για ποτό.


P.S Για να κλικαρουμε ολοι εδω γιατι κατι καινουργιο παιζεται.