Κίτρινη Φυλή ( και σιχαμερή)

Πλατεία Συντάγματος. Πιάτσα ταξί προς την φιλελλήνων μεριά. Ώρα 2 πρωινή ξημερώνει Κυριακή. Ύστερα από ένα Σαββατόβραδο σεβαστής οινοποσίας, βρίσκομαι στη φάση του απόλυτου ξενερώματος που συνήθως ακολουθεί την περαστική ευθυμία που σου χαρίζει το ποτό. Το μόνο που σκέπτομαι είναι να βυθιστώ στο πουπουλένιο κρεβατάκι μου. Ανοίγω την πόρτα του ταξί. Μπαίνω μέσα και προστάζω τον οδηγό βαριεστημένα να με οδηγήσει στο προορισμό μου. Εκείνος μουγκρίζει κάτι απροσδιόριστο και ξεκινά.

Δεν άργησα να καταλάβω όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου ότι ήμουν εγκλωβισμένος σε ένα αεροστεγές αμαξίδιο όπου ανακυκλώνονταν οι πιο βρωμερές οσμές του κόσμου. Ήμουν στο Βασίλειο της μπίχλας. Η πρώτη οσμή που βίασε την ρινική μου κοιλότητα ήταν το πατσουλί της προηγούμενης πελάτισσας. Αυτό βέβαια δεν ήταν παρά προπομπός αυτού που θα ακλουθούσε. Ένα κύμα από κοκτέιλ διαφορετικών έντονων μυρωδιών που εκκρίνονταν από τον βασιλιά της μπιχλας ήρθαν μέσα από τα ρουθούνια μου να βιάσουν ταυτόχρονα και ασύστολα τα οσφρητικά μου κύτταρα. Η δυσωδία θύμιζε την οξεία μυρωδιά από τα σαπισμένα και μουχλιασμένα φρούτα και λαχανικά που αναδύεται όταν τελειώνει η λαϊκή της γειτονιάς. Δεν ξέρω ακόμα ποια ήταν, συγκεκριμένα, η πηγή αυτής της βρωμιάς. Έμεινα να αναρωτιέμαι με ένα βουβό βλέμμα απόγνωσης και ένα ολότελα συνοφρυωμένο πρόσωπο αν η μυρωδιά προέρχεται από την ιδρωμένη μασχάλη του οδηγού, τα λιγδιασμένα του μαλλιά, τα διαζευγμένα από το πλυντήριο ρούχα του, την γενικότερη κλεισούρα ή ήταν ένας συνδυασμός όλων αυτών.

Ήταν μια ιδιαίτερα κρύα βραδιά, όμως με κάποιο τρόπο έπρεπε να ανοίξω το παράθυρο να ανασάνω λίγο καθαρό οξυγόνο. Θύμα των ευγενικών μου τρόπων ρώτησα τον βασιλιά της μπιχλας αν θα μπορούσα να το ανοίξω. Γύρισε και με κοίταξε με βλέμμα παγερό και αδιάφορο και μου απάντησε με ένα ξερό «όχι». Η ατμόσφαιρα στο θάλαμο αερίων ήταν τόσο αποπνικτική που ήμουν σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα θα έπεφτα λιπόθυμος. Έπρεπε με κάθε τρόπο να παλέψω για την επιβίωση μου. Η αγένεια του με έκανε να βράζω μέσα μου. Ο θυμός και η αγανάκτηση μου όπλισαν το χέρι με ένα μαχαίρι που ήταν όλη την προηγούμενη ώρα χωμένο στο ζωνάρι μου. Το ύψωσα ψηλά έτοιμος να το μπήξω με δύναμη βαθιά στο στήθος του και να λυτρώσω εμένα και το ίδιο από την βρωμερή του παρουσία. Όμως η απάντηση του ήταν ακαριαία και δε μου άφησε περιθώρια. Ένας βροντερός ήχος έσκισε το πίσω μέρος του παντελονιού του. Το ωστικό κύμα μιας αμπούλας βρόμας μεγάλης εντάσεως κατευθείαν από το πισινό του ήρθε να με αφοπλίσει και ταυτόχρονα να με πετάξει μακριά. Προσγειώθηκα μέσα στα βρωμερά νερά μιας τεράστιας λίμνης γεμάτη αστικά λύματα και απόβλητα κάθε λογής. Στη προσπάθεια μου να κρατηθώ στην επιφάνεια κατάπια μεγάλη ποσότητα νερού καθώς και μια στρώση από αφοδεύματα που επέπλεαν. Άρχιζα να βυθίζομαι. Κάθε προσπάθεια να αναδυθώ μάταιη. Ήμουν έτοιμος να παραδοθώ στη μοίρα μου μέχρι που ένα χέρι ξαφνικά άρχιζε να με τραβά στην επιφάνεια. Όταν έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το νερό όλα φαινόταν φωτεινά και όμορφα. Σήκωσα το βλέμμα μου και αντίκρισα το αποκαλυπτικό ντεκολτέ μιας αιθέριας ύπαρξης που στεκόταν απέναντι μου στην άκρη του δρόμου.

Ήταν μια κοπέλα αρκετά σέξι με άκρως αποκαλυπτικό ντύσιμο που είχε σταματήσει τον ταρίφα. Ήταν ο σωτήρας μου, ο προσωπικός μου άγγελος καθώς ανάγκασε τον ταξιτζή να ανοίξει το παράθυρο και έτσι βρήκα την ευκαιρία να κρεμαστώ έξω από αυτό και να τραβήξω μερικές γερές τζούρες καθαρού οξυγόνου που δρούσε εκείνη την ώρα σαν διαλυτικό των έντονων οσμών.

-Που πας κοπελιά?..ρωτησε ο γλοιώδης βασιλιάς της μπιχλας ενώ παράλληλα η γλώσσα του κρεμόταν μέχρι κάτω και τα μάτια του είχαν πεταχτεί έξω καθώς σκαναραν το σώμα της κοπέλας

-Αγία παρασκευη..απαντησε ο σωτήρας μου

Έμεινε για κάποια δευτερόλεπτα σιωπηλός. Προφανώς η μοίρα τον αδίκησε. Ο προορισμός της κοπελιάς δεν ήταν στο δρόμο μας και με βαριά καρδιά θα έπρεπε να αρνηθεί . Θα στερούσε από τον εαυτό του το δικαίωμα να απολαύσει από το κεντρικό καθρέπτη τα μακριά πόδια της για όσο διαρκούσε η διαδρομή και αυτό τον έκανε πιο επιθετικό απέναντι μου καθώς με θεωρούσε υπαίτιο. Αρνήθηκε της κοπελιάς όσο πιο ευγενικά του επέτρεπε η άγρια φύση του , έκλεισε βίαια το παράθυρο και συνέχισε την κούρσα . Γρήγορα η έντονη μυρωδιά επέστρεψε. Την βρομερή του ανάσα ήρθε να πλαισιώσει και ένας ακατέργαστος και ζοφερός θόρυβος. Ήταν η φωνή του Τερλέγκα που έβγαινε από το ραδιόφωνο. Το Ντέρτι φμ του έφτιαξε το κέφι και μιας που είχε ντέρτι το άνοιξε στη διαπασών. Τα κλαρίνα μου τρυπούσαν τα αυτιά και η φωνή του ασελγούσε πάνω σε όποια αισθητική μου είχε απομείνει.

Το κεφάλι μου άρχιζε να γυρίζει μαζί και το στομάχι μου κάτι που μου έφερνε αναγούλα. Ένιωσα απότομα ένα αίσθημα ακραίας δυσφορίας, Δεν είχα δύναμη να αντιδράσω . Για άλλη μια φορά έμεινα ηττημένος να υπομένω τα βασανιστήρια μου. Βρωμά και Ντέρτι φμ ο συνδυασμός που σκοτώνει. Τρελάθηκα. Έχασα το λογικά μου. Άρχιζα να ουρλιάζω στο ρυθμό της μουσικής και να σιγοντάρω τον γκραν τενόρο, τον ίδιο το βασιλιά της μπιχλας. Μια αλλοτριωμένη μαριονέτα παραδομένη στα χέρια του εχθρού κάθε έννοιας καλαισθησίας. Έμοιαζα υποχείριο της κίτρινης φυλής. Το μόνο που περίμενα ήταν να φτάσω στο σπίτι μου. Του είπα να σταματήσει αρκετά πιο πριν, λίγο πριν ξεπεράσω τα όρια μου.

Κοίταξα το ταξίμετρο. 11 ευρώ διπλοταριφο. Λες και πήγαινα Θεσσαλονίκη. Η ακρίβεια δεν ήταν κάτι που με απασχολούσε εκείνη τη στιγμή. Σύρθηκα σπίτι μου και χώθηκα στο ντουζ. Αναζητούσα την κάθαρση σαν τις βιασμένες γυναίκες στις ταινίες. Την άλλη μέρα ξύπνησα και ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι μια μέρα θα γράψω την περιπέτεια μου στο μπλογκ και θα αφιερώσω στο βασιλιά της μπιχλας , τον εκπρόσωπο της κίτρινης φυλής, το παρακάτω τραγούδι.


Get your own Box.net widget and share anywhere!