«Καμπαμαρου ο Ναζωραίος»

(Εισαγωγικό σημείωμα: ένα ψευδό-αυτοβιογραφικό παραλήρημα με βλάσφημες προεκτάσεις χωρίς ουσία- Ένα διήγημα που αναδεικνύει το κενό του εγκεφάλου μου αλλά αξίζει να διαβαστεί πριν πεταχτεί στα σκουπίδια . Συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου, ελπίζω να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Κρίνετε επιεικώς την παρακάτω έμπνευση, λογω βλακείας του συγγραφέα. Καλό Πάσχα!)

Πάσχα 1987

Βραδύ Μεγάλης δευτέρας και ο μικρός καμπαμαρου κάθεται ανήσυχος στο σαλόνι της γιαγιάς παίζοντας με τα πλειμομπιλ που βρίσκονται διάσπαρτα πάνω στη παραδοσιακή κουρελού. Έχει χωρίσει τα μικρά πλαστικά ανθρωπάκια σε ομάδες και είναι έτοιμος να κηρύξει το πόλεμο. Οι 20 ινδιάνοι που έχουν κρυφτεί πίσω από τον λόφο(καναπές) είναι έτοιμοι να αιφνιδιάσουν τα πεζικό που μόλις τελείωσε την περίπολο και καλπάζει ανέμελο προς το φρούριο (τραπεζαρία).

-Ουγκ!! καταραμένοι στρατιώτες, σας έχουμε στο χέρι… φωνάζει ο αρχηγός της φυλής και είναι έτοιμος να δώσει το σύνθημα για ένα ανελέητο τοξοβολισμό με στόχο κατευθείαν το κεφάλι των υπηρετών του Κράτους (είναι γνωστό ότι από μικρός είχε κλίση προς την εξωκοινοβουλευτική αριστερά)

Η εμπροσθοφυλακή όμως που αποτελούταν από τους πιο έμπειρους πεζικάριους παίρνει είδηση ένα φτερό Ινδιάνου να προεξέχει από το βράχο(μαξιλάρι), που αποτελούσε και το κάλυμμα των ερυθρόδερμων , και σημάνει εγκαίρως συναγερμό.

-Πυρ!!!!!!!!!!!!!!!..... Ουρλιάζει ο αρχηγός του ιππικού.

Μπαμ , Μπαμ, Μπαμ ……ουρλιάζει και ο μικρός καμπαμαρου μετρώντας απώλειες στο πεδίο της μάχης.

Η γιαγιά του, καθισμένη στη κουνιστή καρέκλα δίπλα στο τζάκι, πλέκει, υπομένοντας τις στριγγλιές του μικρού εγγονού της.

-Σκάσε επιτέλους… ψελλίζουν τα χείλη της περισσότερο με αγάπη παρά με οργή.

Ο μικρός Καμπαμαρου παραβλέποντας τελείως την προσταγή της γιαγιάς διατάζει τους ινδιάνους να εξαπολύσουν μια τελευταία επίθεση εναντίον των προστατών του "νόμου"…..Μπαμ, Μπαμ…φωνάζει γεμάτος ένταση και πάθος ο μικρός διαβολάκος καθώς η μάχη έχει φτάσει στο πιο κρίσιμο σημείο.

-Σταμάτα γλυκέ μου… ακούγεται γαλήνια η φωνή της γιαγιάς…Να κοίτα στην τηλεόραση τον Χριστούλη, να κοίτα!

Ο μικρός Καμπαμαρου στρέφει μηχανικά το κεφάλι του προς τη μεριά της τηλεόρασης και ξαφνικά Τον αντικρίζει. Στέκεται εκεί μεγαλοπρεπής και συνάμα ταπεινός, ο πρωταγωνιστής και εκφραστής της Ιεροσύνης, ο παναγιότατος και πανάγαθος Robert Powell όπου με ένα βαθύ καταγάλανο βλέμμα και με τα χέρια στην ανάταση να διαγράφουν ένα ανάποδο Γ, σαν τον τροχονόμο που ρυθμίζει την κυκλοφορία, εξημερώνει τον δαιμονισμένο που αφρίζει, φωνάζοντας παράλληλα με μια στεντόρεια φωνή που επαναλαμβάνεται και σιγοσβήνει σταθερά στο fade out … “repent you sinners”

Ο μικρός καμπαμαρου και οι μικροί του μονομάχοι,σχεδόν υπνωτισμένοι, μένουν με γουρλωτά μάτια και ορθάνοικτο στόμα να κοιτούν εκείνη την λυγερή φιγούρα που χάνεται σαν αερικό μέσα στο χιτώνα της. Η οθόνη παγώνει και ο Πανάγαθος Robert Powell καρφώνει με εκείνη την φλογερή αλλά ταυτόχρονα και γαλήνια ματιά του τον ήδη παραδομένο σε Αυτόν, μικρό καμπαμαρου. Και τότε οι ουρανοί ανοίγουν ( δηλαδή πέφτουν σοβάδες από το ταβάνι λόγο παλαιώτητας- ο τσιγκούνης ο πάππους δεν το έχει φτιάξει ακόμα και σήμερα), η γη τρέμει ( με λίγα λόγια το σπίτι της Γιαγιάς είναι δίπλα στις γραμμές του τραίνου και όταν περνά η αμαξοστοιχία , τρέμει πάντα) το άγιο πνεύμα σε μορφή περιστεράς εμφανίζεται (το καναρίνι έφυγε πάλι από το κλουβί) και αυτή η απόκοσμη και εξωπραγματική σύμπτωση που μόλις περιέγραψα δένεται με την φωνή του «Ναζωραίου» που ακούγεται να λέει “ behold my son....kabamaru” δείχνοντας τον, με τον δεξί του δείκτη. Ο μικρός Καμπαμαρου βρίσκεται να κείτεται στο πάτωμα, πλήρως οριζόντιοποιημένος με τα χέρια πάνω στο κεφάλι, για μερικές ώρες, αναφωνώντας συνεχώς και με σταθερά διαστήματα : « Πιστεύω , Θαύμα, Πιστεύω, Θαύμα…»

Ο μικρός διαβολάκος, το επόμενο πρωινό θα ξυπνήσει άλλος άνθρωπος. Θα βουρτσίσει τα δόντια του και θα πλύνει τα μούτρα του χωρίς την παρακίνηση της γιαγιάς του. Θα σηκωθεί και θα πιει όλο τα γάλα του χωρίς καμία γκρίνια και φωνή. Θα ζητήσει από την γιαγιά του να τον πάει στην εκκλησία της γειτονιάς. Η γιαγιά θα κοιτάξει τον μικρό καμπαμαρου απορημένη αλλά δε θα δώσει περεταίρω σημασία. «θαύμα» θα πει βουβά από μέσα της « το παιδί θέλει να πάει στην Εκκλησία και μάλιστα χωρίς γκρίνια». Δείχνει να την χαροποίει το γεγονός και θα συνοδεύσει το μικρό της εγγονό στην εκκλησία της ενορίας όπου θα κοινωνήσει . Στο γυρισμό ο μικρός καμπαμαρου θα βρει και ένα ξύλινο σταυρό. « Κοίτα τι βρήκες!!.. ο κάλος θεούλης σε αγαπά, μικρέ μου, και σου στέλνει αυτό το σημάδι» θα του πει η Γιαγιά του με ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη, ανακατεύοντας τα μαλλιά του.

Αυτό ήταν ο Μικρός Καμπαμαρου είναι πια σίγουρος. Δεν υπάρχει άλλη αμφιβολία. Διορθώνει την χωρίστρα του , κοιτάζει τον καταγάλανο ουρανό και αυτοεπιβεβαιώνεται ψελλίζοντας το αυτονόητο
«Δε μπορεί παρά να είμαι ένας άγγελος επί γης»

Πάσχα 1991

Τα επόμενα 3 χρόνια θα περάσουν για τον καμπαμαρου με καθημερινές προσευχές. Στα πειράγματα των συμμαθητών του θα παραμείνει ψύχραιμος και υπομονετικός. Δε θα αντιδρά και θα ζητά πάντα καλοπροαίρετα από τον καλό του Πατέρα να συγχωρεί τους αμαρτωλούς γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν. Μέχρι που εκείνη τη τελευταία μέρα πριν κλείσει το σχολείο για τις γιορτές θα συνειδητοποιήσει ότι το χνούδι στο πρόσωπο του πληθαίνει και η φωνή του αγριεύει. Στη θέα την νέας συμμαθήτριας που θυμίζει πια γυναίκα, θα νιώσει φλόγα ανάμεσα στα πόδια του. Η ανάσα του θα βαρύνει και το σάλιο του θα στεγνώσει ενώ το κορμί του θα ανατριχιάσει όταν τυχαία και φευγαλέα θα συναντήσει το δικό της.

Η εικόνα της- μια στιγμή παγωμένη στο μυαλό του σε εκείνη την ναζιάρικη έκφραση που πήρε όταν την κατάβρεξε στο καθιερωμένο μπουγέλωμα αλλά κυρίως σε εκείνο το βρεγμένο φανελάκι που κόλλησε επάνω της και διέγραψε το νεανικό της στήθος- αρχίζει να του στοιχειώνει τις φαντασιώσεις του τα βράδια. Κάποιο πρωί θα νιώσει βρεγμένο το εσώρουχο του, θα πάρει μια απορημένη και ξινισμένη έκφραση και θα επεξεργαστεί εκείνο το πηχτό υγρό που μυρίζει περίεργα σαν χλωρίνη .

« Ω Robert Powell, σε παρακαλώ σώσε με από το πειρασμό» θα φωνάξει έντρομος με αγωνία, ενώ ιδρώτας θα στάζει στα σεντόνια.

Το βράδυ της μεγάλης Δευτέρας θα ανοίξει την τηλεόραση και θα περιμένει τον Κύριο να του παρουσιαστεί. Τίτλοι αρχής και ο Robert Powell εμφανίζεται με την αγγελική του μορφή να ρητορεύει στα πλήθη. « Μακάριοι αυτοί που αγαπούν το Ένα και μοναδικό θεό τους». Ο Μικρός καμπαμαρου πεσμένος στα γόνατα κλαίει και οδύρεται ζητώντας συχώρεση για το πειρασμό στον οποίο είχε ενδώσει. Και ενώ το χέρι του Υψίστου χαϊδεύει με συμπόνια το κεφάλι του αμαρτωλού τα πάθη ξυπνούν πάλι. Στη θέα της Olivia Hussey η φλόγα αναζωπυρώνεται ανάμεσα στα πόδια του απρόσκλητη για άλλη μια φορά. Το φίδι που ξεπροβάλει κάτω από το χαλί σκαρφαλώνει στο κορμί του και καθοδήγει το χέρι του κάτω από το εσώρουχο του. Φλόγες ξεπηδούν μπροστά στα μάτια του και μαινάδες χορεύουν γύρω τους και ο μικρός μας ήρωας είναι πια διωγμένος στο πυρ το εξώτερο

Πάσχα 2007

Βράδυ μεγάλης Δευτέρα και ο Καμπαμαρου ύστερα από 3 ουισκακια που πάντα τον χτυπάνε ακαριαία γράφει τις παραπάνω γραμμές. Στο βάθος από την τηλεόραση θα ακουστεί για χιλιοστή φορά η μουσική του Maurice Jarre στους τίτλους αρχής του "Jesus of Nazareth" και οι μνήμες από το αμαρτωλό παρελθόν θα ξυπνήσουν άθελα τους.
« Ω! Robert Powell εσύ υπέρλαμπρο αστέρι, δυστυχώς η γεύση της αμαρτίας απεδείχθη πολύ γλυκιά για να την αγνοήσω» θα πει σε στυλάκι James Dean στο «επαναστάτης χωρίς αιτία» και θα κλείσει την τηλεόραση.