Της φυλακής τα σίδερα…....(Μέρος Α).

ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεώργιος Σανιδάς παρήγγειλε «να παρακολουθούν σε καθημερινή βάση την κυκλοφορία των εφημερίδων και περιοδικών και εφόσον μαζί με αυτά πωλούνται ταινίες με άσεμνο περιεχόμενο να παραγγέλλουν την ενέργεια προκαταρκτικής εξετάσεως και εν συνεχεία να ασκούν δίωξη κατά παντός υπευθύνου για παράβαση του άρθρου 29 παράγραφος 1 του Ν. 5060/1931»

Όλα έγιναν γρήγορα. Τα άτομα της ηλεκτρονικής δίωξης εισέβαλλαν στο προσωπικό μου χώρο και με την χρήση λεκτικής βίας μου κατάσχεσαν το σκληρό μου δίσκο. Δεν βρήκαν κάτι το μεμπτό αλλά η δημοσίευση προσφοράς πορνογραφικού υλικού από το ιστολόγιο μου στάθηκε από μόνη της δυνατή να δέσουν την κατηγορία και να προχωρήσουν σε σύλληψη. Μέσα σε μια μέρα πέρασα αυτόφωρο και με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα ένοχος για παραβίαση του άνωθεν νόμου. Με πέταξαν στο μπουντρούμι της φυλακής. Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα μέσα στο κελί ένιωσα άδειος. Είναι γνωστό ότι τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες και εγω τέτοιους τίτλους τους αποποιούμαι. Παρότι θύμα ενός αστείου νόμου προσπάθησα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να οργανώσω την υπεράσπιση μου. Πίστεψα ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο που θα τελείωνε γρήγορα

Κατέβηκα στο εστιατόριο της φυλακής για μεσημεριανό. Αφού σερβιρίστηκα επεξεργάστηκα γρήγορα το χώρο γύρω μου και αποφάσισα να πάω να κάτσω κάπου απομακρυσμένα προσπερνώντας τα περίεργα βλέμματα που με κάρφωναν. Για κακή μου τύχη πήγα και έκατσα διπλά στο αλβανικό λόμπι κάτι που οι ελληναράδες τρόφιμοι δεν το είδαν με καλό μάτι. Το απόγευμα είπα να φρεσκαριστώ και να ανανεωθώ με ένα ντουζ στα υπερλούξ ομαδικά μπάνια της φυλακής πριν δεχτώ την επίσκεψη του δικηγόρου μου. Ευτυχώς ήμουν ολομόναχος και είχα την ησυχία μου. Όχι για πολύ όμως όπως απεδείχθη

Καθώς άφηνα το νερό να κυλίσει στο κορμί μου και να ξεπλύνει σώμα και νου ένιωσα την επικίνδυνη παρουσία δυο νταγλαράδων δίμετρων, με ποικιλόμορφα τατουάζ να στολίζουν το σώμα τους, έντονη και επικίνδυνη. Εντάξει δεν είμαι τόσο χαζός ώστε να μην καταλάβω τον σκοπό τους ο οποίος ήταν διττός. Πρώτον να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες σεξουαλικές τους ορέξεις πάνω στο άσπιλο κορμί μου και δεύτερον να ξεκαθαρίσουν το μήνυμα τους ότι παρτίδες με αλλόθρησκους αλλοδαπούς δεν συγχωρούνται εκεί μέσα. Σαν ενστικτώδης αντίδραση είπα να φωνάξω δυνατά αλλά το πρόσωπο τους πρόδιδε ότι θα ήταν μια μάταιη απέλπιδα προσπάθεια σωτηρίας. Επηρεασμένος και από πολλές ταινίες που διαδραματίζονται σε φυλακές αποδέχτηκα την μοίρα μου και έσκυψα να πιάσω το σαπούνι. Θα ταξιδέψω την σκέψη μου αλλού είπα στον εαυτό μου σβήνοντας τις αισθήσεις μου τουλάχιστον για όσο κρατήσει η πράξη. Από την άλλη σκέφτηκα ότι ήταν ευκαιρία να λύσω την απορία μου για το αν έχω θαμμένες στο υποσυνείδητο ομοφυλοφιλικές τάσεις που αρνούνται να βγουν στην επιφάνεια. Τελικά καμία απορία μου δε λύθηκε καθώς ο δασύτριχος κώλος μου τους αποθάρρυνε. Έφυγαν αδειασμένοι μουρμουρώντας κάτι ακατάληπτες βρισιές που άμα κατάλαβα καλά είχαν να κάνουν με την μηδαμινή προσοχή που δίνουν στην αξία της καλαισθησίας και της ολικής αποτρίχωσης οι σημερινοί νέοι.

H επίσκεψη του δικηγόρου, το απόγευμα, κάθε άλλο παρά ευχάριστη ήταν. Μου ανακοίνωσε με ένα βαρύ ύφος ότι μέχρι να οριστεί δικάσιμος είχα κριθεί προφυλακιστέος. Σαν να μην έφτανε αυτό απειλούμουν και με βαριά ποινή. Απορημένος και αηδιασμένος με την κυρά δικαιοσύνη γρονθοκόπησα το αλεξίσφαιρο τζάμι που μας χώριζε στην μικρή αίθουσα του επισκεπτηρίου. Τις επόμενες 2 μέρες έμεινα αυτόβουλα έγκλειστος στο κελί μου βυθισμένος σε σκέψεις που αναλώνονταν γύρω από έννοιες δικαίου και κρατικής αναλγησίας. Την τρίτη μέρα αποφάσισα να αντιδράσω.

Σαν μια πρώτη μορφή αντίδρασης σκέφτηκα την απεργία πείνας. Βέβαια δεν προχώρησα σε αυτή τη λύση λόγο του κοιλιοδουλισμού μου. Μετά σκέφτηκα να περάσω την ιστορία μου στα μίντια με το απαραίτητο δραματουργικό ύφος που ταιριάζει σε μια τέτοια αδικία που υπέστη. Ύστερα αναρωτήθηκα αν πρέπει να γίνω τηλεοπτικό προϊόν και να διασυρθεί η αξιοπρέπεια μου. Τελικά στήριξα όλες μου τις ελπίδες στους ευαίσθητους πολυαγαπημένους μου συνβλογκερς που σαν μάθαιναν την περιπέτεια μου θα συντόνιζαν κίνημα υποστήριξης και θα δημιουργούσαν μια μορφή πίεσης στα όργανα εξουσίας. Όλα αυτά απαιτούσαν χρόνο όμως και εγώ δεν είχα υπομονή. Έσβηνα κάτω από την στέρηση της ελευθερίας μου. Έπρεπε να δράσω γρήγορα.

Το κελί μου

Έκανα την εμφάνιση μου στο εστιατόριο για να πάρω το συσσίτιο. Έμεινα για λίγες ώρες να βουτώ το κουτάλι μου στο απροσδιόριστο περιεχόμενο του πιάτου μου και να κοιτώ το κενό. Όταν εκείνος ο απαίσιος αχταρμάς λαχανικών και χυλού πλήγωσε τον ουρανίσκο μου έσπασα μέσα μου. Τέσσερεις μέρες στην φυλακή, σχεδόν βιασμένος σωματικά, σίγουρα βιασμένος ψυχολογικά , με το αίσθημα της αδικίας αβάσταχτο και ζώντας σε συνθήκες άθλιες ξέσπασα με τέτοιο τρόπο που τρόμαξα ακόμα και ο ίδιος. Έσπρωξα το πιάτο μου, σηκώθηκα πάνω στο τραπέζι και απευθύνθηκα στους άλλους κρατούμενους με στόμφο και πυγμή. Τα λόγια μου πύρινα. Ένα βροντερό λογύδριο περί κοινωνικής αδικίας, ένας λόγος υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που θα ζήλευε και ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ένα κατηγορώ πομπώδες για την ανισότητα που κυριεύει το σύστημα δικαιοσύνης ήταν μερικά από όσα ξέρναγε ακατάπαυστα η γλώσσα μου εκείνη την ώρα. Και ύστερα ο προσωπικός μου πόνος. Εξήγησα στο έκπληκτο κοινό μου ότι έπεσα θύμα λογοκρισίας από ένα κράτος κεκαλυμμένης χούντας, βρισκόμενος αντιμέτωπος με κατηγορίες γελοίες και αντιδημοκρατικές.

Το κοινό εκστασιασμένο με επευφημούσε. Οργή και θυμός γέμισαν τα στήθη τους. Φωνές υστερικές και δίκαιες κυρίευαν το χώρο και πολλαπλασιάζονταν με τρομερή ταχύτητα. Αρχίσαμε να αναποδογυρίζουμε τα τραπέζια και να βαράμε με δύναμη του τείχους. Θέλαμε να δημιουργήσουμε θόρυβο. Να ακούσουν εκεί έξω την κραυγή των υπανθρώπων πιο δυνατή και απειλητική από ποτέ. Και τότε ακούστηκε ένα κάλεσμα που ήταν στα χείλη όλων μας.

«ΕΞΕΓΕΡΣΗ»

Ανέλαβα ρόλο συντονιστικό σχεδόν αυθόρμητα. « Όλοι στην ταράτσα» φώναξα με δύναμη για να επισκιάσω το φόβο τους. Πιάσαμε εξ απήνης του φρουρούς και εύκολα βρήκαμε διέξοδο προς τα πάνω. Φράξαμε την μοναδική είσοδο πρόχειρα και αρχίσαμε να οργανώνουμε την αντίσταση μας.

Ένιωσα υπόχρεος απέναντι τους και ανέλαβα να τους τονώσω ψυχολογικά. Ήμασταν ενωμένοι. Όλοι οι τρόφιμοι ανεξαρτήτου φυλής μια γροθιά για το κοινό σκοπό. Το αίτημα μας ήταν σαφές και τέθηκε κατευθείαν προς κρίση του διοικητή των φυλακών. Απαιτούσαμε απλά σεβασμό. Μια λέξη, ένα αίτημα, αλλά ο αιμοβόρος και χαιρέκακος διοικητής μας αγνόησε επιδεκτικά. Οργάνωσε τον στρατό του και μας έδωσε διορία να γυρίσουμε στα κελιά μας μέχρι τα μεσάνυχτα αλλιώς θα έκανε χρήση βίας.

Οι ώρες πέρναγαν. Νύχτωσε και το κρύο ήταν έντονο. Ήμασταν όλοι τρομοκρατημένοι. Το σχέδιο ήταν πρόχειρο και η τιμωρία που θα επακολουθούσε σαν τέλειωναν όλα φάνταζε μεγάλη. Οι φωνές υπέρ του να πρυτανεύσει η λογική και να συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις τους άρχισαν να πληθαίνουν. Οι δεσμοφύλακες ήταν πολυάριθμοι και εξοπλισμένοι ,ενώ εμείς λίγοι, ταλαιπωρημένοι και με μόνα μας όπλα κάτι καυσόξυλα πεταμένα εδώ και εκεί…….

(συνεχίζεται)