Της φυλακής τα σίδερα…....(Μέρος B).

Εναλλακτικός τίτλος:
ΟΙ 300 της ταράτσας

Είναι μερικές φορές που η λέξη προσγειώνεται στο στόμα πριν την συνθλίψει η λογική. “Εξέγερση” φώναξαν οι γενναίοι τρόφιμοι και βρέθηκαν σε εκείνη την ταράτσα για να δώσουν τον μάταιο αγώνα τους. Ανάμεσα τους και εγώ, υποταγμένος σε αλλόκοτες σκέψεις, ψάχνω να βρω τι με ώθησε σε αυτή την αυτοκτονία. Γιατί περί αυτοκτονίας πρόκειται όταν παρακινώ αντίσταση ενώ δεν έχω δικαστεί ακόμα για τα όποια εγκλήματα μου.

Οι ώρες κυλούν βασανιστικά στην ταράτσα. Ύστερα από μια αρχική προσπάθεια από μια μερίδα να πνίξει τον ξεσηκωμό και να συμμορφωθεί με τις επιταγές των αρχών πρυτάνευε η σύμπνοια και η ομόνοια καθώς αποφασίστηκε να εξαντλήσουμε την διορία και να αποφασίσουμε την έσχατη ώρα για το τι θα πράξουμε. Καθώς ζύγωνε το τέλος μια ακατανόητη σιωπή κυρίευε την ατμόσφαιρα

Κάθομαι κοντά σε μια από τις εστίες φωτιάς που σιγόκαιγε για να μας ζεστάνει λίγο από το κρύο εκείνες τις προχωρημένες βραδινές ώρες. Το βλέμμα κενό αλλά εκείνη η αντανάκλαση φλόγας που τρεμόπαιζε στις κόρες των παγωμένων ματιών μου σε συνδυασμό με την τεράστια σκιά μου που υψώνονταν στον πίσω τοίχο έδινε την ψευδαίσθηση ηγέτη στην φιγούρα μου. Οι ματιές των συγκρατουμένων ταξίδευαν αδιάκοπα στο χώρο και συναντούσαν επίμονα τις δικές μου. Ήμουν εκείνος που άρχισε αυτή την ιστορία και έπρεπε να λογοδοτήσει για την συνεχεία της. Γιατί έλαχε σε μένα ο ρόλος του οδηγητή? Τι θέλουν όλοι αυτοί γύρω μου και τι ζητούν τα ανήσυχα βλέμματα τους που με καρφώνουν. Με θεωρούν σύντροφο και συνοδοιπόρο σε κάτι κοινό ή με καταριούνται που τους έφερα σε δεινή θέση? Με επαινούν ή δείχνουν τον ένοχο ? Ήταν κάποια από τα ερωτήματα που με βασάνιζαν εκείνη την ώρα.

Όλα έδειχναν φαινομενικά ήρεμα. Μια ψεύτικη νηνεμία πριν ξεσπάσει η μπόρα . Εγώ αισθανόμουν το βάρος της ευθύνης αβάσταχτο, το κορμί μου έκαιγε ολάκερο και η καρδιά μου κτύπαγε σε γρήγορους και επικίνδυνους ρυθμούς. Δεν άντεξα και ξέσπασα σε δυνατά γέλια που έσπασαν απότομα την σιωπή. Γέλασα απέναντι στο αδιέξοδο. Και το γέλιο αντί να πνιχτεί απλώθηκε πιο βροντερό σαν μεταδοτική ασθένεια. Σε λίγη ώρα δεν υπήρχε κάνεις σε εκείνη την ταράτσα που να μην συντρόφευε τον διπλανό του στο γέλιο του. Μερικοί είχαν καιρό να γελάσουν , άλλοι δεν είχαν γελάσει ξανά όσο ήταν μέσα στην φυλακή. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα παράξενης ευτυχίας αποφασίσαμε να μη πέσουμε αμαχητί. Θα μέναμε εδώ ενωμένοι να στηρίξουμε τις ανύπαρκτες ελπίδες μας και να διασκεδάσουμε με την ψυχή μας τον μάταιο αγώνα μας. Θα χάναμε, αυτό ήταν σίγουρο, και η τιμωρία που μας περίμενε φάνταζε βαριά αλλά θα γλεντούσαμε την ήττα μας όσο μπορούσαμε.

Το γέλιο μας έφτασε στα αυτιά του διοικητή και άναψε τον θυμό του. Το μήνυμα ήταν σαφές στους δεσμοφύλακες μας. Εκείνοι που μας ανάγκαζαν καθημερινά να τους βλέπουμε αφ υψηλού και να ακολουθούμε με βλέμμα υποταγής τις προσταγές τους, έπρεπε για πρώτη φορά να στρέψουν το βλέμμα τους επάνω σε εκείνη την ταράτσα και να ανέβουν το δικό τους Γολγοθά για να μας σταυρώσουν. Αυτή ήταν μια ξεκάθαρη νίκη μας και ο διοικητής το ήξερε καλά.

Αρχίσαμε να οργανώνουμε την αντίσταση μας. Στην αρχή ψάξαμε για κάποιο πρόχειρο οπλισμό. Παραβιάσαμε μια μικρή αποθήκη όπου βρήκαμε σκόρπιους σιδερολοστούς και ξύλα. Κάποια κομμάτια αλουμινίου και τσίγκου από παλιά σκέπαστρα θα χρησίμευαν σαν ασπίδες. Υπήρχαν δυο είσοδοι για την ταράτσα. Από το τρίτο πάτωμα της φυλακής υψώνονταν τα πλατύσκαλα μιας ελικοειδούς σκάλας που οδηγούσαν σε ένα μακρύ και σχετικά πλατύ διάδρομο στο τέλος του οποίου βρισκόταν μια γκαραζόπορτα που έβγαζε στην βόρια πλευρά της ταράτσας. Στην νότια πλευρά υπήρχε μια αμπαρώπορτα ασφαλώς κλειδωμένη που οδηγούσε στο εσωτερικό εκείνης της αποθήκης που είχαμε παραβιάσει. Από εκείνη την είσοδο χωρούσαν μετά βίας 2 άτομα. Εκεί αφήσαμε μια μικρή ομάδα πακιστανών να την φυλούν.

Οι υπόλοιποι στοιχηθήκαμε με τάξη και αρμονία που θα ζήλευε και ρωμαϊκή φάλαγγα μπροστά από την βόρεια είσοδο. Οι δεσμοφύλακες ήταν πολυάριθμοι αλλά αυτό το πλεονέκτημα το εξουδετέρωνε ο όγκος του χώρου που μπορούσαν να στοιβαχτούν για να μας αντιμετωπίσουν. Ο μακρύς διάδρομος δεν μπορούσε να αντέξει παραπάνω από 100 άτομα ενώ η εμπροσθοφυλακή τους οριζόντια στοιχισμένη αντίκρυ της πόρτας δε μπορούσε να αποτελούταν από παραπάνω από 10 άτομα. Βέβαια είχαν το πλεονέκτημα να ανανεώνουν τις δυνάμεις του και να ξεκουράζουν τους πολεμιστές τους. Μπροστά στον πλήρη εξοπλισμό τους που περιελάμβανε γκλόπς ηλεκτροφόρα και μη , ανθεκτικές ασπίδες και κράνη είχαμε να αντιπαρατάξουμε την αυταπάρνηση και το πάθος μας.

Το ποδοβολητό τους βροντούσε απειλητικό σαν πλησίαζαν με σταθερό βηματισμό την πρώτη γραμμή της άμυνας μας. Ύστερα στάθηκαν απεναντί μας και το μόνο που ακούγονταν ήταν οι βαριές ανάσες των αντιμαχόμενων πλευρών. Το σύνθημα δόθηκε και το πρώτο κύμα επίθεσης απεδείχθη σφοδρό αλλά όχι αρκετό για να κάμψει την αντίσταση μας. Δεν μπόρεσαν να διασπάσουν την ανθρώπινη αλυσίδα μας ενώ δέχτηκαν και κάποια καίρια χτυπήματα που έκαμψαν την αυτοπεποίθηση τους. Οι περισσότεροι από τους δεσμοφύλακες βρέθηκαν να κάνουν εκείνη την δουλειά από μια συγκυρία της κακοτυχίας τους και ειδικά τέτοιες στιγμές τις μισούσαν. Εμείς από την άλλη πολεμούσαμε γενναία για να κρατήσουμε το όνειρο της ελευθερίας ζωντανό. Εκείνη η ταράτσα ήταν το σπίτι μας, το λημέρι μας και δε θα το πατούσαν εύκολα οι εχθροί. Το δεύτερο κύμα το αντιμετωπίσαμε πιο σθεναρά παρόλο την κούραση μας. Το τρίτο συνοδεύτηκε με ρίψη ληγμένων χημικών αλλά και σε αυτά βρήκαμε λύση καθώς βρέξαμε τις μπλούζες μας και τις δέσαμε γύρω από το πρόσωπο μας. Το τέταρτο χτύπημα ήταν και το τελευταίο γιατί οι δεσμοφύλακες άρχισαν ξαφνικά να οπισθοχωρούν άτακτα. Ξεσπάσαμε σε ζητωκραυγές και επευφημίες. Ύστερα αρχίσαμε να κουράρουμε τους τραυματίες και να ανασυντάσσουμε τις δυνάμεις μας για ο,τι θα ακολουθούσε

Ο διοικητής έδειχνε τουλάχιστον απελπισμένος στο επιτελείο των εχθρών. Δεν το τρόμαζε τόσο η αντίσταση μας αλλά το γεγονός ότι οι ώρες περνούσαν και το θέμα αργά ή γρήγορα θα έφτανε στα γραφεία των δημοσιογράφων και η απειλή να διασυρθεί η φήμη του άρτια, μέχρι εκείνη την στιγμή, οργανωμένου σωφρονιστικού ιδρύματος του σε τηλεοπτικά παράθυρα φάνταζε πιο κοντά από ποτέ. Πηρέ τηλέφωνο τον υπουργό. Εκείνος το μόνο που δεν ήθελε σε τέτοιους δύσκολους καιρούς ήταν έναν ακόμα διασυρμό των οργάνων της δημόσιας τάξης. Ήταν η κατάλληλη ώρα να χτυπήσει η ομάδα ΕΔΒΠ(Ειδικές δυνάμεις Βύρων Πολύδωρα). Η νεοσύστατη εκείνη ομάδα υπό το όνομα του ιδίου του υπουργού αποτελούταν από σκληροτράχηλα στελέχη ειδικά εκπαιδευμένα να αντιμετωπίζουν επικίνδυνες καταστάσεις όπως κάψιμο απορριμματοφόρων από κουκουλοφόρους και δαγκώματα από μασέλες συνταξιούχων στις πορείες.

Η αποστολή των ΕΔΒΠ βαπτίστηκε με το κωδικό όνομα «ζαρντινιέρα». Ξαφνικά τις πρώτες πρωινές ώρες μια ομάδα χτύπησε από την κεντρική είσοδο ενώ ταυτόχρονα μια άλλη σκαρφάλωσε με γάντζους στην ταράτσα και επιτέθηκε πλευρικά στις δυνάμεις μας. Οι γραμμές μας έσπασαν και οι μάχες άρχισαν σώμα με σώμα. Οι μονομαχίες ήταν τόσο σφοδρές που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτυπωθούν στις σελίδες ενός ομηρικού έπους. Αν και εξουθενωμένοι καταφέραμε να τους αποκρούσουμε και δείχναμε να πλησιάζουμε την οριστική νίκη. Όμως μια τρίτη δύναμη από δεσμοφύλακες είχε παραβιάσει την μικρή αμπαρώπορτα που φυλούσαν οι πακιστανοί και βρεθήκαμε περικυκλωμένοι. Αναγκαστήκαμε να παραδοθούμε.

Τελικά ήταν οι πακιστανοί που λύγησαν και μας έδωσαν στεγνά. Αργότερα μάθαμε ότι τους έταξαν άφθονο παστουρμά και ιμάμη για τις προσευχές τους.Εκείνο όμως που σφράγισε την υπόγεια συμφωνία και την προδοσία τους ήταν η υπόσχεση από τις αρχές να χαρίσουν στον καθένα τους το τελευταίο cd-single της Άντζελας Δημητρίου υπογεγραμμένο από την ιδία.

Από τι αποδείχθηκε και αυτή η ιστορία επιβεβαιώνει την παγκόσμια συνομωσία ότι το κακό έρχεται από την ανατολή.

(Συνεχιζεται)