Yeah!

Κάπου στο Ρότερνταμ σε κάποιο παμπ παρακολουθώ αγώνα τσαμπιονς λιγκ μεταξύ Τσελσι και Μπαρτσελονα. Με τα βίας προσπαθεί η ματιά μου να διαπεράσει το παχύ στρώμα καπνού από τα χιλιάδες αναμμένα τσιγάρα και να προσγειωθεί στη μικρή τηλεόραση. Οι ιαχές κακόφωνων νταγλαράδων βουίζουν στα αυτιά μου ενοχλητικές και η ζέση μαζί με τον ιδρώτα μου προκαλούν δυσφορία. Ευτυχώς παίζεται τρομερή μπάλα και το ματς είναι συναρπαστικό και είμαι καθηλωμένος στην οθόνη. Λίγο πριν το τέλος η Μπαρτσα σκοράρει και εγώ λάτρης της φιλοσοφίας της και πολέμιος του δόγματος Μουρινιο σφίγγω την γροθιά μου προφέροντας ελαφρώς ένα πνιχτό yeah!. Χωρίς να το καταλάβω δίμετρη ντουλάπα με πιάνει κεφαλοκλείδωμα. Η γλώσσα μου μαγκώνει στον ουρανίσκο μου και νιώθω τα γόνατα μου να λυγίζουν μπροστά στο νευρώδες σφίξιμο των χεριών του. Με τα χέρια του διπλωμένα στο κεφάλι μου, κολλημένος στο ιδρωμένο του μπλουζάκι νιώθω την βαριά του ανάσα να ασθμαίνει δυνατά από πάνω μου. Φλερτάροντας με την λιποθυμία ακούω τον ψίθυρο του σαφή και καθαρό μέσα στο αυτί μου « άμα ξαναφωνάξεις για τα μουνιά θα σε γαμήσω». Ύστερα χαλαρώνει το σφίξιμο ,με ανασηκώνει, μου διορθώνει τον γιακά στο φλώρικο πουκάμισο μου, ρίχνει ένα αφοπλιστικό χαμόγελο και μου συστήνεται . Μετά με κερνά και ένα παιντ και μετά άλλο ένα. Και εγώ τον ευχαριστώ με το πιο ηλίθιο και υποτακτικό χαμόγελο που έχω πάρει ποτέ.