Εκνευριστικά σποτάκια

Ξύνω το κεφάλι μου, με αποτέλεσμα να γεμίζω το μαύρο μου μπλουζάκι με μια λευκή στρώση πιτυρίδας, προσπαθώντας να αποφανθώ για το πια είναι η πιο εκνευριστική διαφήμιση των ημερών.

Πρώτη υποψήφια εκείνη με τον Ροναλντίνιο, ό,τι πιο κοντά σε μυθολογικό κένταυρο κυκλοφορεί σήμερα στη ανθρωπότητα, που ακολουθεί μέτριο γκομενακι στις αίθουσες του αεροδρόμιου και προσπαθεί να της αποσπάσει πατατάκια. Γραφικό στην όλη προσπάθεια η αδυναμία του να ψελλίσει την λέξη «πατατάκια» λες και του ζητιέται να προφέρει την λέξη σκουληκομυρμηγκότρυπα. Εξίσου γραφικό για παγκόσμιο σύμβολο του ποδοσφαίρου η λαιμαργία του να καταβροχθίζει τα lays που είναι γεμάτα από λιπίδια και χρωστικές ουσίες με αποτέλεσμα να γίνει φέτος ο δεύτερος χονδρός βραζιλιάνος στράικερ μετά τον ρονάλντο και να σέρνεται στο γήπεδο. Που πήγαν εκείνες οι διαφημίσεις με μπαλαδόρους λάικ Αναστόπουλος και σια που διαφήμιζαν ρεξόνα για τις μασχάλες και σαμπουάν , ξεχειλίζοντας ανδρίλα μέσα στα ντούζ, και αναστάτωναν το γυναικείο φύλο ενώ σφυρηλατούσαν αντρικά πρότυπα για τους νέους.

Ροναλντίνιο πρίν και μέτα τα "lays"

Δεύτερη υποψήφια εκείνη της Vodafone, νομίζω, που τυπάκι του 21 αιώνα ντυμένο έτσι όπως επιτάσσει το μοντέλο «αρέσω σε κοσμοπόλιταν γκερλ» γυροφέρνει από περίπτερο σε περίπτερο το σώμα του με κρεμασμένο το κινητό στο αυτί σαν σκουλαρίκι σέρνοντας από πίσω του φίλους-ξωτικά που αιωρούνται, με χάρη, γύρω από το κεφάλι του. Η συγκεκριμένη διαφήμιση θα μπορούσε να περάσει και απαρατήρητη μέσα στο γενικότερο λάιφσταιλ της εποχής όπου το κινητό έχει γίνει προέκταση του εαυτού σου αν δεν υπήρχε το μουσικό κομματάκι που ντύνει το σποτάκι και βιάζει τους ακουστικούς μου αισθητήρες. Παραθέτω του εκπληκτικούς στίχους;

“Ι went to trip to Paris
I ate a caramela. It tasted like chocolate, but it was a caramela!
Caramelaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa”.

Δηλαδή τι να πούμε, δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό μουσικό θέμα καραεβερ εγκεν. Θυμίζει κομματάκι αποτέλεσμα φιλότιμης προσπάθειας αυτιστικού συνθέτη που τραγουδιέται σε μουσική εκδήλωση του νταού Πεντέλης- με όλο το αντιρατσιστικό μου σεβασμό όμως (και μη μου παρομοιάσει κανείς αντίστοιχα διαμάντια του ζετεμ- απλά καμία σχέση). Ο δε στίχος εκπληκτικός, πραγματικός ύμνος ή καταγγελία-δεν έχω καταλάβει-για τις καραμέλες Παρισιού που έχουν γεύση σοκολάτα και ξεγελούν και το πιο πεπειραμένο ουρανίσκο. Πιασάρικο δε λέω, αρκετά χαζοχαρούμενο για να περάσει απαρατήρητο, ήταν εξάλλου πολύ όμορφη η εικόνα χτες στο σύνταγμα όπου νεαρά-όχι και τόσο- κοριτσάκια με πολύχρωμα τσιμπιδάκια στα μαλλάκια τους το τραγουδούσαν με νάζι, χορεύοντας πιασμένες αγκαζέ στους απροσδιόριστους ρυθμούς του, διασκεδάζοντας το φιλοθεάμων κοινό που τις παρατηρούσε με απορία. Ποπο συνειδητοποίησα ότι έχω χαραμίσει μια παράγραφο για μια μαλακία και τρομάζω στη ιδέα για το πόσες άλλες μαλακίες θα γράψω τώρα που σφύζουν οι ζέστες

Λοιπόν τρίτη διαφήμιση εκείνη με τον ελληνοκύπριο νεογιεγιέ Χατζηγιάννη που δοκιμάζει την καινούργια του κιθάρα στην διαφήμιση κόνεξ. Όλη η μαλακία συμπυκνώνεται στο τελευταίο μπλαζέ ύφος που παίρνει ο ταλαντούχος τροβαδούρος όταν και παίζει το ρόλο του «καινούργιου στην πιάτσα» και κλίνει το μάτι σε μας όλο σκέρτσο και δηθενιά. Αυτό το ύφος σε στυλ εγώ κατουρώ σε εντειχισμένο με επίχρυσους λίθους πηγάδι της δισκογραφίας με κάνει να θέλω να σπάσω την υπερλούξ τηλεόραση μου.

Αυτά!

p.s Περάστε να δείτε την απόλυτη ωδή στο μικρόφωνο ντουζιέρα απο τον μεγάλο Δόκτορα