Ο Κινηματογραφικός Βασιλιάς

Σαπισμένο βράδυ Κυριακής παρέα με την τηλεόραση η οποία στη μέση του καλοκαιριού δεν έχει να δείξει κάτι σημαντικό πέρα από αφόρητες επαναλήψεις ελληνικών σειρών τύπου «εμείς και εμείς» και χιλιοπαιγμένες ταινίες τύπου ο βράχος. Έκατσα και είδα την τελευταία ξανά. Καλοφτιαγμένη πατριωτική αμερικανική ταινία που η καταιγιστική δράση της είναι καλή συντροφιά για κυριακάτικο βράδυ. Μέσα σε ένα βομβαρδισμό χορταστικών οπτικών και ηχητικών εφέ υπάρχουν όμως και κάποιες σκηνές που σε βάζουν σε ένα μηχανισμό σκέψης και περισυλλογής που καταλήγει σε μια όχι δα και τόσο πρωτότυπη αλλά σίγουρα ξεκάθαρη διαπίστωση. Είναι καταπληκτικό λοιπόν πως ο αμερικανικός κινηματογράφος συντηρεί το μύθο του Προέδρου της χώρας ως του απόλυτου άρχοντα του λαού. Δεν είναι μόνο η ενσάρκωση της απόλυτης εξουσίας αλλά και το παράδειγμα ηθικής ακεραιότητας και σοφίας. Υπάρχει σκηνή στη ταινία όπου ο σχεδόν σύγχρονος φιλόσοφος του αμερικανικού έθνους υμνεί με ένα δυνατό λογύδριο την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης εν ήδη πλατωνικού διαλόγου έτοιμος να πάρει στις πλάτες του ως μέγιστος Ανήρ την μεγάλη απόφαση που θα κρίνει και την έκβαση της επικίνδυνης αποστολής. Δεν έχει σημασία το στόρι της ταινίας αλλά είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο και προσωπικά μου προκαλεί δέος το πόσο δεξιοτεχνικά κτίζεται η ανυπέρβλητη φιγούρα του Προέδρου μέσα από το κινηματογραφικό φακό. Αγέρωχη, σίγουρη, αποφασιστική, στέρεα φαίνεται στην σχεδόν μυσταγωγική σκηνή που τον δείχνει να παίρνει την κρίσιμη απόφαση και να ενεργεί ωσαν από μηχανής θεός για το καλό της ανθρωπότητας. Υπηρέτης του δικαίου και του απόλυτου καλού παρουσιάζεται ο Αμερικανός άρχοντας μέσα από το πρίσμα του συντριπτικού ποσοστού των ταινιών του Χόλυγουντ σε σημείο που να του αποδίδεται το αλάθητο του πάπα. Δηλαδή σε ένα χρονικό συσχετισμό θα το εξίσωνα με τα έργα του Μολιέρου όπου πάντα την δίκαιη λύση και το ηθικό δίδαγμα στο τέλος της ιστορίας ήταν έργο της αυτού μεγαλειότητας του Βασιλιά της Γαλλίας . Έτσι και στον 21αι ο κατ’ουσιαν αυτοκράτορας του σύγχρονου κόσμου πρέπει να φανεί μέσα από την τέχνη-υπηρέτη πάνσοφος κριτής για να δικαιώσει πρώτον το αξίωμα του και δεύτερον το μεγαλείο του λαού από το οποίο προέρχεται. Καλά θα μου πείτε κύριε Καβαμαρών, αυτά είναι γνωστά, αλλά ρε παιδιά κάθε φορά που σκέπτομαι πόσο απέχει η ιδεατή ας πούμε κινηματογραφική «εικόνα» από την πραγματικότητα, όπου ο πρόεδρος ή ο βασιλιάς ανά του αιώνες δεν ήταν παρά ένας καλός γκολφερ και κατά άλλα πιόνι των συμφερόντων των εκάστοτε αυλικών του, σχηματίζεται ένα φευγαλέο και, στο κάτω κάτω της γραφής, αδιάφορο μειδίαμα στο πρόσωπο μου το όποιο είπα να σας το επιδείξω.