Μια μέρα στο Rockwave

(επιτέλους ένα φουσκωμένο σεντόνι αριστούργημα από τον Καμπαμαρου)

Είναι ωραία σε αυτά τα μεταλλικά φεστιβάλ στυλ rockwave. Σου λένε πάρε το τραίνο κατέβα στο σταθμό Σφενδαλη στη Μαλακάσα και σε 50 μέτρα θα βρεις τον συναυλιακό χώρο. Τελικά διαπιστώνεις ότι κατεβαίνεις στα τουρκοβουνια σε κάτι δάση που ουρλιάζουν τη νύχτα οι λύκοι και απέχεις 50 μέτρα από την παράκαμψη της εθνικής οδού για το terra vibes στο οποίο φτάνεις όταν περπατήσεις 3 χιλιόμετρα. Καθώς περπατάς μες ‘το λιοπύρι βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου αν η μπλούζα kreator που κάνει θραύση γύρω σου είναι το ίδιο ή παραπάνω αντιαισθητική από την μπλούζα ιδίου χρώματος και ποιότητας με στάμπα proud to be a metalhead. Φτάνοντας σε καλωσορίζουν ευγενικά χαμόγελα κορασίδων με ελαφρά ένδυση που σου προσφέρουν από τσιγάρα και τσίχλες μέχρι και προφυλακτικά. Εντάξει τα δυο πρώτα αλλά τα προφυλακτικά που να τα χρησιμοποιήσεις εκεί, ρωτώ. Μήπως στην "μεταλουδίτσα"-πιτσιρίκα που έχει θυσιάσει την θηλυκότητα της στο δαίμονα φύλακα της ; (εξαιρείται τίμιο μαυροφορεμένο γκομενακι με σιθρου νεκροσάββανο που μου έκλεισε το μάτι πονηρά δαγκώνοντας παράλληλα το άνω χείλος της ώστε να στάξει μια σταγόνα αίμα. Θα επρόκειτο μάλλον για κάποιο είδος ιεροτελεστίας στο μαύρο “καμάκι”). Τώρα που τα λέω αυτά για τις μεταλουδιτσες, που συνάντησα χτες, θυμάμαι προ δεκαετίας κάτι τέτοιες στο σχολείο που έσκαγαν μύτη με μπλουζάκι iron maiden και ξουρισμένο μαλλί και ούρλιαζαν μέσα στο αυτί μου κάτι αρχέγονες κραυγές από κάποιο τραγούδι των rotting Christ. Μετά από χρόνια τις συναντούσα στο δρόμο ντυμένες με ταγέρ και ύφος μπλαζέ να μου εξιστορούν μοναδικές βραδιές στον Μαζωνακη με τα παιδιά στην επιχείρηση.

Η αλήθεια είναι ότι, μη όντας κενυάτης δρομέας, τα 3 χιλιόμετρα στιπλ μέχρι να φτάσω στο φεστιβάλ τα έκανα σε 1 ώρα περίπου. Αποτέλεσμα να χάσω τους anathema που ήθελα να ακούσω και να εισέρθω την ώρα που έπαιζαν οι iced earth. Αυτό που μου αρέσει στο μέταλλο είναι το οπαδιλίκι του με τη μουσική που γουστάρει αλλά και την αυθεντική γνώση του γι’ αυτή. Το παρατηρείς σε συζητήσεις του με ομοϊδεάτες όταν θα υμνήσει το σόλο του τάδε κιθαρίστα, θα επαινέσει τον τραγουδιστή για την ψιλή νότα που θα φτάσει η φωνή του και διαπιστώνεις ότι δεν θα αργήσει η ώρα, αν δεν έχει έρθει ήδη, που θα μιμηθεί τον αγαπημένο του ντράμερ με πρόχειρα στικακια πάνω σε ένα καναπέ και θα τρέξει να αγοράσει την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα μήπως και μοιάσει στο ίνδαλμα του. Δεν αναλώνεται μόνο γύρω από κάποιο λαιφσταιλ ο μεταλάς για να ανήκει κάπου αλλά αγαπά την μουσική αυτή κάθε αυτή . Είναι ακροατής με υψηλό στάνταρ κρίσης για αυτό που του πλασάρεται να ακούσει. Επειδή το πιστεύω βαθιά αυτό που αναφέρω στην προηγούμενη μου πρόταση θα ήθελα να ρωτήσω τι στο διάολο βρίσκουν οι φίλοι μου έλληνες μεταλλάδες σε αυτό τον επαναλαμβανόμενο θόρυβο που παράγεται από τους δήθεν καραγκιόζηδες με τα πέτσινα που ονομάζονται iced earth.

Επίσης αρκετά πια με αυτούς τους βιρτουόζους τους dream theater. Εντυπωσιαστήκαμε με την πολυπλοκότητα των ρυθμών που εναλλάσσονται σε μακρόσυρτα σόλα των 11 λεπτών καθώς και με την άρτια εκτέλεση των κομματιών τους αλλά κάπου τείνουν να ξεχάσουν ότι η απλότητα και το μέτρο στη μουσική είναι μεγάλη αρετή (και αναφέρομαι στους 2 τελευταίους δίσκους δόκτορα). Σαν να μου μοιάζουν με τον ροναλντινιο σιγά σιγά που περνά πάσα στα 2 μέτρα μόνο με το δεξί πόδι διπλωμένο πίσω από το αριστερό. Σε λίγο προβλέπω ο Πετρούτσι να παίζει κιθάρα με το στόμα και ο Πορτνόι τύμπανα με το κώλο. Καλωσορίσατε στο τσίρκο "theater" ένα πράγμα. Κατά άλλα τι να πούμε για τα παιδιά ? ότι κάνουν παπάδες και παίζουν τις κάλτσες τους-ή το αντίστροφο?. Ταπεινή η παραπάνω γνώμη μου αλλά παρόλο που διακρίνω μια εμμονή τους στο εντυπωσιασμό και μόνο, παραμένουν μεγάλες μουσικάρες στη συνείδηση μου (εντάξει δόκτορα?).

Η ώρα πέρναγε και ανυπομονούσα να δω ιδίοις όμμασι τους ζωντανούς θρύλους της σκληρής ροκ μουσικής black sabbath που θα ζωντάνευαν στη σκηνή την αξέχαστη εποχή, εκεί στα βαθιά 80’s, όταν και είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους με τον Dio χαρίζοντας μας κομματάρες όπως Neon nights, heaven and hell, The Mob Rules και die young. Ήμουν στο κέντρο περίπου της αρένας και αφουγκραζόμουν το παλμό του κόσμου λίγο πριν ξεκινήσει το λαιβ. Εκεί ειναι που συγκεντρώνεται όλη η μαγεία, την στιγμή λίγο πριν κλείσουν τα φώτα και ακουστεί η πρώτη νότα όταν και θα νιώσεις ένα απερίγραπτο σχεδόν ηδονικό εσωτερικό άδειασμα από κάθε αναστολή σου που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ωθητική ενέργεια για την πλήρως εκστατική απογείωση στο προσωπικό σου μουσικό ταξίδι. Ενώ όλα φαίνονταν ιδανικά και όμορφα, ένα γκρουπ από νταγλαράδες τρελαμένους ροκερ με μπλουζίτσα dio for president, κάπου 10-12 τον αριθμό, μου επιτέθηκαν λυσσασμένα και με μαεστρικές κινήσεις με έδεσαν πισθάγκωνα. Γρήγορα και αθόρυβα ξεγλίστρησα μαζί τους μέσα από το μεθυσμένο και αδιάφορο για την κατάσταση μου κοινό και βρέθηκα backstage. Φίλοι μου αναγνώστες είναι πραγματικά δύσκολο να σας μεταφέρω την εικόνα που αντίκρισα εκεί. Ένα σκηνικό που θύμιζε κρανίου τόπο και μύριζε σαν νεκρό ζώο στα τελευταία στάδια της σήψης του. Φλόγες χόρευαν λυσσασμένες σε μικρές εστίες φωτιάς γύρω μου και δίπλα τους εκστασιασμένες μαινάδες επιδίδονταν σε κολασμένα όργια με αγριεμένους βάκχους. Στο βάθος σε επίχρυσο θρόνο κάθονταν ο ίδιος ο Dio που φορούσε ένα βασιλικό ένδυμα από λινό ύφασμα κεντημένο με πορφυρά νήματα. Δίπλα του ο Tony Iommi βασάνιζε τον Πετρούτσι αναγκάζοντας να του εκτελέσει στη κιθάρα το πιο αργόσυρτο και συνηθισμένο ριφακι. Όταν εκείνος αργά και βασανιστικά «έσβησε» χτυπημένος από ανίατη πλήξη ο Τόνι μου χάρισε το πιο σαρκαστικό μειδίαμα που έχω δει στη ζωή μου. Ύστερα κάλεσε του μπράβους του να με πετάξουν στα πόδια του βασιλιά Dio. Όταν κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για κάποιο δώρο των διοργανωτών σε ανυποψίαστο μουσικόφιλο με έπιασε σύγκρυο από τον φόβο μου και άδειασα άμεσα την ουροδόχο κύστη μου έντρομος μπροστά στη τρομακτική όψη του σιτεμένου 60αρι ροκερ. Εκείνος σηκώθηκε από την θέση του νωχελικά και ξέσπασε σε ένα εκκωφαντικό χαχανητό που έκανε όλους τους αυλικούς του να χώσουν το κεφάλι τους στο χώμα ωσαν την στρουθοκάμηλο. Ύστερα με κοίταξε με ένα βλέμμα που ξέρναγε φλόγες και ένα διαυγές λευκό φως γέμισε την απόσταση ανάμεσα μας τυφλώνοντας με. Μέσα στο σκοτάδι και στο τρόμο ένιωσα τα γαμψά παγωμένα νύχια του να σκίζουν το δέρμα στο στήθος μου και ένας οξύς πόνος να με διαπερνά ολάκερο και να μου κόβει την ανάσα. Ξερίζωσε την καρδιά μου και την έφερε στο στόμα του καθώς εκείνη επιβράδυνε τους ρυθμούς της αργοσβήνοντας. Ύστερα έμπηξε τα κοφτερά του δόντια βαθιά μέσα της και αίμα τινάχτηκε με πίεση πάνω στο πρόσωπο μου βάφοντας το κόκκινο. Στη κενή θέση της καρδιάς μου έχωσε μια μεταλλική σφαίρα με ακανθώδη επιφάνεια και πάνω της δεμένες σιδερένιες αλυσίδες που λειτούργησαν σαν αρτηρίες δίνοντας ξανά πνοή στο νεκρό μου σώμα. Και σαν ξαναγεννήθηκα και βρήκα το φως μου σαν μανιασμένος Βάκχος και εγώ άρχισα να χτυπιέμαι στους διαβολικούς ρυθμούς του χεβεν εντ χελ μαζί με τους πιστούς ακόλουθους του βασιλιά και της παρέας του……

Sing me a song, you're a singer
Do me a wrong, you're a bringer of evil
The Devil is never a maker
The less that you give, you're a taker
So it's on and on and on, it's Heaven and Hell, oh well…….